Een drukke schoolstraat, tien minuten nadat de bel is gegaan.
Trouvailles
Dat het een drukke, maar fijne dag was, vandaag.
Sinds gisterenavond heb ik mijn moto terug, en dus kriebelde het gigantisch om ermee te gaan rijden. Omdat mijn polshorloge platgevallen was en er eigenlijk toch een barst in het glas zat, vond ik het tijd voor een nieuw. Ik ben altijd al zot geweest van Danish Design, en dus keek ik waar in Gent je dat merk tegenwoordig kan vinden. Onder andere in de Mageleinstraat, zo blijkt. Dubbele win, want ik had hier nog steeds een bon van Cora Kemperman liggen, die ik van mijn metekindje heb gekregen. Laat die winkel nu toch wel schuin tegenover Nachtergaele, de uurwerkwinkel, liggen, zeker? En ook ideaal was dat ik intussen ook even langs Decor Design kon passeren, een winkel met handtassen en hebbedingetjes die momenteel aan het uitverkopen is, omdat de eigenaresse met pensioen gaat.
Ik dus rond half elf (eerst de kuisvrouw nog wat geholpen met opruimen) de moto op, naar ’t stad. De motorparkeerplaatsen aan het Braunplein zijn uiteraard verdwenen, maar er is niet echt ergens iets in de plaats voor gekomen. Mijn helm kan ik aan mijn motor zelf vasthangen met een stevig slot, maar die dikke motorvest moet ik dus wel meezeulen. Een tip voor de stadsdiensten: zet eens ergens in het centrum (onder de stadshal, of bij de fietsenstalling onder de Sint-Michielsbrug of zo) een blok kluisjes? Ideaal voor het dikke gerief van de motorrijders, maar ook voor mensen die komen winkelen met de tram, en op die manier niet de hele dag met tassen moeten lopen zeulen, of voor toeristen die toch nog een weekendtas bij hebben. Wedden dat ze succes hebben?
Soit, ik dus de Mageleinstraat in. Bij Decor Design heb ik voor vijf euro een prachtig rood leren mapje voor foto’s gekocht, ideaal voor het vaderdagcadeau voor mijn schoonvader. Daarnaast ook nog een ‘handje’ voor ringen (2 euro), een briefopener voor een euro omdat ik hem zo schattig vond, en een onderhoudssetje voor mijn rode leren boekentas.
Daarna ben ik naar Nachtergaele gestapt, waar de verkoper met een schattig Frans accent me liet zien wat hij liggen had van Danish Design. Dat bleken eerder de klassiekere modellen te zijn, en niet echt mijn ding. Maar toen viel mijn oog op de collectie van Xen, en meer bepaald een vierkant, pikzwart uurwerk met geniaal wijze wijzers. Verkocht! Iets meer dan ik in gedachten had, (119 euro) maar bon.
En dan uiteindelijk naar de Cora Kemperman. Ik had me voorgenomen om enkel mijn bon op te gebruiken, omdat ik vind dat ik eigenlijk al genoeg kleren heb, en dus principieel niks meer bijkoop, tenzij pakweg een jeans omdat de vorige versleten is. Maar toen vond ik een zwart gedrapeerd Tshirt (‘met een kotsbakje’, zoals een van mijn leerlingen het noemde) dat me ongelofelijk goed stond, voor 39,99 €, in een heel fijn stofje. Tsja. En viel mijn oog ook op een mouwloos topje met speciale halsuitsnijding, voor amper 15 euro. Ik heb het uiteindelijk ook gekocht in het fel petroleumblauw en het zwart, omdat dat precies het soort dingen is dat ik draag om les te geven, en de kwaliteit altijd onberispelijk is. Hey, ik heb Tshirts van Kemperman die intussen acht jaar oud zijn, heel vaak gedragen worden, en waar nog totaal niks aan te zien is. Intussen kan ik quasi zelf een winkel beginnen, zoveel gerief heb ik van haar. Dinsdag heb ik in de kringwinkel trouwens een enkellang paars kleedje met lange mouwen in stretchtricot van haar gevonden, voor vijf euro. Joink! Ik ga overigens proberen om de eerste dag van de solden daar meteen te staan, want ik heb mijn oog laten vallen op een prachtige lange donkergrijze wollen vest die ik kan gebruiken deze winter (de vorige is helemaal gepluisd), maar honderd euro is me te duur.
Enfin, ik met een bijzonder blij gemoed terug naar huis, afgeklokt net onder de twee uur, rijden inbegrepen. Nee, ik winkel dus niet graag, bij mij moet dat functioneel zijn.
Ik was net op tijd om champignons te snijden (twee soorten), een ajuin te snipperen en alles in een pan te kieperen, intussen met rauwe ham gevulde pasta te koken en een kaassaus te maken, en dat alles in een ovenschotel onder de grill te schuiven om te laten gratineren. Xavier kwam namelijk tegen één uur eten en daarna koffie drinken. Lang geleden dat we nog eens rustig konden kletsen, eigenlijk.
Om half drie heb ik hem mee de moto op gezeuld, om hem Barts kantoor even te laten zien. Ik ben daar toch nog altijd apetrots op, op dat gebouw van hem. Op die manier was ik nog net op tijd om de kinderen van school af te halen, en ze zelfs een ijsje van de ijskar te geven. Ha ja, dat zijn de voordelen van te voet te zijn ^^
Thuis viel het me op dat het ganse leven zich bij deze zalige temperaturen automatisch naar buiten verplaatst: huiswerk, knutselen, spelen,
verbeteren, dutten… Alleen was Merel zodanig hard aan het slapen dat ze ook nog geplast heeft, op het twee dagen oude buitenligmatrasding, waarop staat dat je het niet kan wassen. Zucht. Enfin, het heeft een wasbeurt op ‘dons’ perfect overleefd, gelukkig maar.
365 – 6 juni
Pierke
Op de school van de kinderen werken ze met talentendagen: doorheen het jaar zijn er zo’n vijftal dagen waarop de kinderen, los van klas of leeftijd, samen met een juf of meester iets doen rond een talent. Wolf zit bij de ‘Detectives’, Kobe doet mee aan een vogelproject.
Gisteren kreeg ik op de valreep de uitnodiging om, als reporter van Gentblogt en betrokken mama, mee te gaan naar een poppenvoorstelling van Pierke in het Huis van Alijn, ofte ’t Museetse. Ik heb wat met mijn planning geschoven, en ben meegegaan. Voor Gentblogt heb ik er de volgende twee artikels over geschreven:
* Primeur voor de pop van Daniël Termont
* Hij was er écht, de burgemeester
Ik heb uiteraard nog wel wat meer foto’s genomen van de kinderen, en Wolf trouwens ook.
Daarna zijn we, omdat het nog maar elf uur was, nog een koffietje (respectievelijk limonade) gaan drinken bij Simon Says. Ik heb het gevoel dat Wolf daar wel van genoot, zo van die mamatijd. Ik in elk geval wel!
365 – 18 mei
Ochtendlicht.
The Old Fashioned
Ik had u een tijdje geleden nog een bespreking beloofd van The Old Fashioned, et voilà! Ze is oorspronkelijk geschreven voor en gepubliceerd op Gentblogt. Uiteraard.
Cocktailbars. Bij het woord alleen al denk ik spontaan aan hippe locaties in New York, met knap jong volk, luide muziek, flashy belichting. De film ‘Cocktail’, quoi, met een nog jonge Tom Cruise.
Of, in een ander spectrum, een hotellounge van een chique hotel in Londen of Parijs. The Astoria, waar je enkel maar een cocktail kan drinken als je een smoking draagt, of een galajurk, en benen hebt van twee meter. Glamour, luxe, pure verwennerij. En vooral veel geld, dat ook, ja.
Niks van al het bovenstaande in The Old Fashioned, aan de Koning Albertlaan. Daar is vooral gezelligheid troef. En de jaren twintig (of zelfs nog iets vroeger), met een stevige vleug art nouveau. Ik ging er met twee vriendinnen iets drinken, en je komt in een heuse woonkamer terecht. Donkerhouten tafeltjes, stoelen en zetels met vloeren zittingen, en schattige kanten tafelkleedjes op de tafeltjes.
Een jongedame in charlestonkleedje bracht ons naar een tafeltje, nam de jassen aan, en overhandigde ons de kaart. Meteen vroeg ze ook of ze ons komkommerwater mocht brengen, blijkbaar een hele goeie dorstlesser. Ik heb het niet zo begrepen op komkommers en hield het bij gewoon water, maar ik vond de geste wel dik in orde. De kaart bevat een twintigtal verschillende cocktails, waaronder uiteraard – dat moet wel in een absinthbar – een aantal met het groene goedje. De ingrediënten staan netjes vermeld, net zoals een korte smaakomschrijving, en desgewenst geeft de jongedame nog een deskundige uitleg.
Ik stond in dubio: zou ik gaan voor de Apple Pie Martini? Die omschreven stond als, jawel, vloeibare appeltaart. Of misschien de iets pikantere Coriander Mule? Nah, ik koos voor The Cuberdon, die niet echt veel uitleg hoefde. Mijn gezelschap koos respectievelijk de cocktail van de dag, zijnde de Singapore Sling, en de Bruising Daisy (elf euro).
Een goeie vijf minuten, en een hoop geschud en geroer van de beide heren in witte labojas achter de toog later, kregen we de drankjes. Niet erg groot, maar wel bijzonder, en bijzonder lekker.
De foto doet het eigenlijk geen eer aan, maar is dan ook getrokken met mijn gsm. Tsja.
Omdat we geen van drieën grote drinkers zijn, gingen we daarna voor een alcoholvrije cocktail (6 euro). Die staan niet op de kaart, maar als je even vermeldt wat je graag drinkt en wat niet, en wat je favoriete smaak is, maken ze iets op maat.
Intussen waren er nog een paar gezelschappen binnengekomen, had men ons vriendelijk gevraagd of we het erg vonden om van een tafel van vier naar een tafeltje van drie te verhuizen, en zat het eigenlijk gewoon vol. Niet moeilijk, want het is er niet groot, en het is er aangenaam zitten. De jaren twintigmuziek staat net luid genoeg, de bediening is discreet maar attent, en het is net alsof je effectief in een huiskamer zit. En voor mij hoeft Tom Cruise daar écht niet bij te zijn.
The Old Fashioned
Koning Albertlaan 115
Open op woensdag-zaterdag vanaf 20.00u
www.old-fashioned.be
Shopping spree
Ook al was het deze morgen serieus aan het druilen, ik moest de stad in vandaag. Ha ja, want gisteren heb ik de winterjassen gewassen, en ik ben niet van plan die opnieuw uit te halen. Maar Merel, het dutske, heeft geen regenjasje. Deze morgen heb ik haar zover gekregen dat ze een jeansjasje aantrok, maar ik had al door dat dat geen wet ging zijn voor de volgende dagen, helaas. En dus moest ik een regenjasje zien te vinden, ook al omdat het kind binnen een dikke week naar school gaat, en ze daar zeker een jasje moet hebben.
Bon. Ooit al eens geprobeerd om voor een tweeënhalfjarige een jasje te vinden dat niet roze of donkerblauw is? Hmm? Ik was eerst nog naar de C&A aan de Wondelgemstraat gereden, maar helaas. Dan toch maar ’t stad in, bleh. Gelukkig was het intussen gestopt met regenen, of ik had helemaal een pesthumeur gehad.
Geparkeerd in de Sint-Michielsgarage, en via de Hoornstraat naar de Veldstraat. Niks in de Zara. Enfin, alleen beige, en ook dat kleur is een no-go, sorry. Niks in de H&M, want enkel roze, en dan nog. Niks in nog wel een paar winkels, ik weet het zelf niet meer hoeveel ik er afgelopen heb. Uiteindelijk heb ik iets gevonden in de C&A: felpaars, met een -jawel- roze giletje erin gewerkt, zodat je ofwel een gevoerd jasje hebt, ofwel twee losse stuks, al naargelang. Het was wel nog een 92, maar een 98 was al niet meer te vinden, en ze kan er nog in, meestal is een 98 zelfs te groot. Enfin, zelf is ze er dol op.
Voor mezelf heb ik dan nog een rood hoedje van 19 euro meegenomen, en vooral ook verse thee en koffie uit de Javana (in de Hoornstraat, naast de Dille & Kamille). Ik had er gekregen van mijn Secret Santa en was er dol op, en ben nu dus verse thee gaan halen. Ik kon ook niet weerstaan aan verse koffiebonen, en een heerlijke meeneemkoffie, een latte, voor 1,60 euro, zeg nu zelf… Ik denk dat ik er een nieuw favoriet adresje bij heb.
Enfin, tegen de middag was mijn humeur toch opgeklaard. Nu het weer nog.
365 – 2 mei
Javana, in de Hoornstraat naast Dille & Kamille. Een echte aanrader.
365 – 1 mei
Avondzon over de Blaarmeersen
Eigen schuld, dikke bult
De dag begon behoorlijk druk. Eigenlijk wilde ik, net zoals gisteren, te voet met de kinderen naar school gaan, met Merel in de buggy. Vandaar zou ik dan Merel naar de crèche brengen, en dan terug naar huis, een ochtendwandeling van alles bij elkaar drie kwartier. Helaas, vannacht is Wolf uit zijn bed gedonderd, met een Tom-en-Jerrybuil als gevolg (zo ene als een duivenei) en een serieus diepe snee in zijn voet, van tegen het nachtkastje te botsen. Don’t ask, dat doe ik ook niet. Hij loopt serieus te manken, en het ziet er ook wel pijnlijk uit. Ik heb ze dus maar met de auto afgezet, en heb daarna de kuisvrouw geholpen bij het opruimen.
Ha ja, want tegen tien uur kwam Sophie langs, een vriendin van bijna dertig jaar geleden. We hebben namelijk samen de eerste jaren van ons middelbaar gedaan, waren toen echt wel bffs, en zijn contact blijven houden. De laatste jaren was dat wat verwaterd, maar door omstandigheden hebben we de draad terug opgepikt. En dus zat ze deze morgen bij mij op het terras koffie te drinken, en kletsten we zoals vanouds, alsof we elkaar pas vorige maand nog hadden gezien, in plaats van negen jaar geleden.
Tegen half één trok ik richting Korenmarkt voor een twunch. Het eten zelf hebben we binnen gedaan, want op het terras was geen plaats voor een groep van acht, maar daarna hebben we buiten in de zon koffie gedronken. En man, ze brandde, die zon. Ik had nog al lachend gevraagd of ik geen zonnecrème zou meenemen, en dat had ik dus beter gedaan.
Tegen half drie ging ik even binnen in de Hema, keek of er Tshirts te vinden waren voor Wolf in de H&M, waaide even langs in de Steps, kocht twee ringen bij M.A.R.T.H.A., en was net op tijd thuis om de jongens op te vangen die van school kwamen. Ik reed het gras af, plantte wat bloemen uit, en stelde toen vast dat ik toch eigenlijk écht wel verbrand was op mijn bovenarmen en in mijn décolleté. Slimme. Ik had er eigenlijk gewoon niet bij stilgestaan. Het was zelfs op het randje van het pijnlijke, en ik was blij dat ik Flamigel in huis had.
Ik haalde Merel vrij vroeg op in de crèche, we aten buiten, en ik zorgde dat ik rond kwart na zeven met de jongens in de Weight Watchers stond. Ik liet me enkel wegen (man, zó’n slecht resultaat!) en reed meteen terug naar huis, om de kinderen in bed te steken.
En smeerde. Serieus gasten, dat weer hier, dat is echt alles of niks. Kunnen we niet eerst even rustig wat kleur opbouwen, nee?