Ik had toch wel even getwijfeld: ik was moe, en zou het niet praktischer zijn om de jongens gewoon af te gooien op de rugby, terug naar huis te rijden met Merel, hier rustig boterhammen te eten, en dan de jongens weer op te halen?
Maar toen bedacht ik me dat het eigenlijk wel een héle mooie dag was, absoluut niet koud, en dat het wellicht niet meer zo vaak zou lukken om met Merel te wandelen en te picknicken aan de Blaarmeersen.
En dus smeerde ik snel een ganse stapel boterhammen, stak een fles water in een tas, laadde de buggy in de koffer, en reed naar de Blaarmeersen. Merel en ik bleven even kijken naar de training van de jongens, en trokken daarna naar het strand. We babbelden zoals je alleen met een bijna-driejarige kan, aten brood op een bankje, reden naar het kleine piertje, en zagen toen een van de mooiste zonsondergangen die ik in tijden gezien heb. Ik vond het jammer dat ik mijn grote fototoestel niet bij had, maar ook met een iPhone kan je vrij behoorlijke foto’s nemen. En de kleuren, die werden alsmaar intenser.
De eenden en meerkoeten zwommen rond ons, tot grote hilariteit van Merel, die een paar korstjes brood aan zo’n lief zwart vogeltje mocht voederen.
Ik vond het eigenlijk jammer dat het alweer half acht was, en dus eind van de training. Maar Merel was moe en moest gaan slapen, en het begon donker te worden.
Maar geloof me: deze dag pakken ze me alvast niet meer af.
