Hmm, in de winter heb ik eigenlijk altijd één paar schoenen dat ik dan zo goed als de hele tijd draag. Na het einde van de winter moet ik ze doorgaans dood verklaren. Dat was dit jaar niet anders, alleen had ik nog geen vervangpaar. En intussen waren mijn vorige botjes – enkellaarsjes, hoho – echt wel dood, als in: gaten in de zolen en zo. Het was destijds stomweg een paar uit de Lidl geweest dat bijzonder goed zat.
Ik denk dat ik de voorbije dagen vijftig paar aangehad heb. Eerder was ik al in de Torfs en de VanHaren gaan kijken, maar helaas, ofwel met hakken, ofwel van die hele lompe zolen zoals bij Dr. Martens. Pas op, ik heb niks tegen Dr. Martens, ik vind dat zelfs heel knap, maar ik ben al niet bepaald elegant van mezelf: als ik dat soort schoenen draag, ben ik al helemaal een dragonder. En als ik een combatmodel wil, dan draag ik gewoon mijn combats, ik heb tenminste echte staan.
Bon, het doel was dus: platte enkellaarsjes, bij voorkeur zwart, met een niet te lompe zool, een zijrits – want op slechte dagen kan ik me niet voldoende bukken om ze te strikken – voor een brede voet, hoge wreef en steunzolen.
Quod non.
In ’t Fabriekske heb ik echt wel 30 paar geprobeerd, maar altijd gewoon te strak. En een maat of twee maten groter hielp doorgaans niet. Meh.
Een paar mensen had me Matton aangeraden, aan de Zuid. En ja, ze hadden me er ook wel bij gewaarschuwd dat het daar niet goedkoop ging zijn. Merel en ik maakten er een namiddagje van: zij moest nog een cadeautje hebben voor Poppy’s verjaardag. Wij tweeën dus naar de Zuid: rondlopen in de Hema, de Pipoos, de Flying Tiger, een vieruurtje eten bij de Panos, en dan naar Matton. Ik vrees dat we er drie kwartier kwijt zijn geweest, maar de service is dan ook buiten categorie.
Je legt uit wat je zoekt en wat je probleem is. De winkeldame denkt even na, en komt dan met een stapel schoendozen naar beneden, want er staan niet echt veel schoenen uitgestald, de winkel is trouwens ook heel onopvallend. Je past, je zegt wat je niet bevalt, wat je anders wilt, en ze komt met een nieuwe reeks dozen af. En ja, dat werkt, want die kennen ‘hunnen artikel’ zo ongelofelijk goed…
Bij de zwarte schoenen zaten geen voltreffers in mijn maat, maar ik werd prompt verliefd op een paar felrode El Naturalista’s. Mijn maat zat er eigenlijk niet tussen, maar die maat groter zat eigenlijk ronduit fantastisch en mijn tenen hadden plaats met hopen. Ik heb getwijfeld, maar ik heb ze uiteindelijk gekocht, ja. 205 euro, ik heb me bijna verslikt. Aan de andere kant: het is niet alsof ik het niet kan betalen, en mijn voeten zijn echt wel belangrijk en een groot probleem.
En dus loop ik nu te pronken met prachtige dieprode laarsjes. Nu toch nog eens voorzichtig verder zoeken naar een paar zwarte die net iets minder duur zijn, dacht ik zo.
