Geplaatst op

Dinnerdate met Gwen

Eigenlijk gingen we eerder al iets eten, maar toen was er een miscommunicatie en moesten we het annuleren. Kan gebeuren.

Vandaag – de maandag na de Gentse Feesten, geen sinecure – had ik plaats gevonden in Bassin, in de Bassijnstraat in Gentbrugge, niet ver van Gwen dus. Zij was wel met de fiets, ik had voor de zekerheid toch maar de auto genomen wegens de regendreiging, en het is ook een half uur fietsen voor mij.

Het restaurantje is klein, om niet te zeggen piepklein en je zit ook echt wel dicht op elkaar, maar het eten was zeer lekker en eigenlijk was het er ook echt wel gezellig zitten. Echt goedkoop is het niet, maar nu ook weer niet overdreven.

We hebben opnieuw honderduit zitten kletsen, zoals dat hoort, en ik denk dat voor een keertje het woord Latijn zelfs niet gevallen is. We hebben het totaal niet over werk gehad, over leerplannen of lesroosters of eindtermen, we waren allebei duidelijk in vakantiemodus, gelukkig maar.

Het deed eigenlijk vooral ook nog eens deugd. Zoals ik al eerder zei: veel mensen wil ik eigenlijk nog steeds niet zien, maar voor sommigen maak ik met plezier een uitzondering.

Geplaatst op

Eén namiddagje Gentse Feesten

Ja, meer hoefde voor ons echt niet. De Gentse Feesten waren gewoon te druk. Te warm. Te veel mensen. Gewoon… te.

Ik had er al geen zin in om ’s avonds te gaan, ook al waren er een paar dingen die ik wel wilde zien. Ik had eigenlijk ook meer naar MiraMiro willen gaan, en naar het Puppetbuskers festival, maar ook daar kon ik me niet voor samenrapen. En daarbij, het was ook wel pokkewarm.

Maar vandaag gingen Merel en ik alsnog de fiets op rond een uur of drie, zodat we mooi op tijd waren voor de voorstelling van vier uur in het Augustijnenklooster. De voorstelling van Compagnia To Mateixa was… poëtisch en mooi, maar had eigenlijk weinig tot geen inhoud. Het deed zeer steampunkig aan met klokpoppen en dergelijke. Het heette misschien wel Cabineta de Curiosidades, het was meer een circus waarbij een oudere pop goocheltrucs deed, een andere pop koorddanste en een reeks klokhoofdjes zowaar de cancan dansten. Veel vaart zat er niet in, maar het was wel mooi om naar te kijken.

We hadden er honger van gekregen en vooral Merel genoot van de gigantische ijscoupe die ze kreeg, kijk maar naar de foto van de dag.

Er liep trouwens een knappe tentoonstelling van quiltkunstwerken – ja, ik kan het niet anders noemen – waar we nog even een kijkje gaan zijn nemen.

Daarna hebben we nog wat rondgelopen, even stilgestaan bij het GEJO straatorkestje – Kobe zit op scoutskamp want anders was hij er ook wel geweest – en bij een knappe poppenspeelster, maar tegen zeven uur was ons beider pijp uit. Ja, Camille speelde om 20.00 uur maar dat zagen we niet meer zitten: te moe, te warm, te druk.

Wij dus terug naar huis gefietst met de nodige buit van de Hema, en dat was dat.

Nee, de Gentse Feesten: heel jammer, maar niet meer voor ons.

Geplaatst op

Commotie revisited

Vorig jaar in augustus – ik dacht echt dat het nog maar een paar maanden geleden was – was ik bijzonder lovend over Commotie. Maar sindsdien is het ook voortdurend volgeboekt: je moet er op de eerste van de maand bijzonder snel bij zijn om een plaatsje te bemachtigen voor drie maand later. Tsja.

Maar bon, het was ons gelukt om er vandaag nog eens te geraken en jawel, prijs-kwaliteit is dit nog steeds een echte topper, al is het wel iets duurder geworden intussen, wat overigens, gezien de inflatie, perfect begrijpbaar is.

Maar het kader blijft zeer aangenaam, zeker nu we het aperitief buiten konden nemen, en het blijft mooi om de mensen in de keuken – allez ja, midden van het restaurant eigenlijk – bezig te zien.

En wat was het allemaal?

Voor het vijfgangenmenu, mét hapjes – normaal gezien ook de amuses bij de koffie, maar Bart voelde zich nog steeds niet zo schitterend en wilde naar huis – betaalden we deze keer 78 euro per persoon. Neem daar een aperitief en begeleidende niet-alcoholische gepairde sappen bij, en we kwamen uit op 272 euro. Niet goedkoop, maar het zeker meer dan waard.

Geplaatst op

Ambiance aan de Zuid

Marleen, mijn vroegere voordrachtlerares van intussen 73, heeft zelf geen auto meer en durft het openbaar vervoer niet nemen uit schrik voor corona. Ze heeft een auto-immuunziekte waardoor ze niet mag gevaccineerd worden en waardoor ze ook extra vatbaar is. Ik doe dan ook al sinds het begin van de pandemie wekelijks haar boodschappen, meer dan twee jaar dus.

Gisteren belde ze in een halve paniek: ze moest vandaag naar twee dokters, allebei in de buurt van het Muinkpark, maar haar ziektevervoer was weggevallen wegens zelf ziek. Nu zat ze dus in zak en as, en of ik het niet zag zitten haar te brengen? Euh…

Ik overlegde even met Merel en we besloten dat we haar tegen kwart voor vier best wel konden afzetten en dan zelf doorrijden naar de Zuid, om dan daar eens rond te lopen en te “shoppen”. Dat laatste doen we allebei niet graag, maar Merel moet dringend extra zomerkleren hebben, want ze groeit zodanig hard dat alles van vorige zomer zo goed als te klein is. Tsja…

We stelden vooral vast dat  het shoppingcenter Zuid momenteel meer gesloten ruimtes dan winkels bevat, dat er ook geen ijsjes meer zijn maar wel nog een Panos, en dat we dan maar beter nog wat verder de stad in wandelden.

Het leek alweer een vruchteloze, frustrerende tocht te worden, maar last minute kwamen we terecht in de Mango waar Merel een perfecte jeansshort vond: de exact gewenste lengte, het juiste kleur én een perfecte pasvorm rond dat bolle poepje. Ze is gezegend met een prachtig paar ronde (maar niet té) billen maar dat wil zeggen dat veel broeken voor haar leeftijd, waar de meeste meisjes nog van de platte soort zijn, gewoon niet passen. Enfin, ze zit al bij de damesmode maatje 36.

En toen waaiden we, eigenlijk tegen haar zin, alsnog een schoenenwinkel binnen en vonden we de juiste sandalen: hetzelfde paar als haar vorige twee paar, maar dan volledig zwart. Dik in orde, en alsnog een geslaagde trip. Oef.

Oh, en Marleen stond nét te wachten toen we haar opnieuw oppikten. Karmapunten katching!

Geplaatst op

Ontbijtje in De Mokke

Ik had met Gwen tegen negen uur afgesproken in De Mokke op de Antwerpsesteenweg. Het was een prachtige, al warme ochtend en ik fietste dus vrolijk naar ginder, nog net niet fluitend.

Het fietspad langs de Houtdokken is ronduit prachtig te noemen.

Aan De Mokke zelf waren de tafeltjes aan de straat al bezet, maar ik denk niet dat ik daar graag had gezeten wegens het drukke verkeer. Er was ook een heel mooi terrasje binnenin, maar helaas, daar had een buurvrouw van een huis of vier verder de vergunning voor laten intrekken. Op zich had ze niks tegen het ontbijtadresje, maar als die vergunning er was en er kwam later pakweg een café in de plaats van de ontbijtplek, dan zou dat terras wél veel overlast betekenen en kon die vergunning niet ingetrokken worden. Jammer!

Maar Gwen en ik posteerden ons bij het grote open raam, bestelden koffie en thee en elk een grote stapel Amerikaanse pancakes. Héérlijk!

Ook al had Gwen zichzelf eigenlijk maar een uurtje toegemeten, het was na half elf tegen dat we er buiten waren, gewoon te heerlijk aan het kletsen.

Ik fietste nog naar de Sint-Pietersabdij om daar eventjes mijn ogen uit te kijken en een cache op te pikken.

Daarna reed ik nog naar de kop van de Coupure om er een cache te herstellen, en fietste toen vrolijk naar huis. Wat een zalige voormiddag zeg!