Geplaatst op

Luie kerstdag

We sliepen lang en zaten rond tien uur aan de ontbijttafel. Nu ja, ontbijt: het was de meegeleverde brunch van Publiek, en die was serieus de moeite!

Broodjes met rillette, pompoen met geitenkaas, scones met clotted cream and jam, eitjes,verse yoghurt met een citruscoulis en granola, kaasblokjes en druiven, en appelsapjes. Oh, en chocoladekoekjes, maar die heeft Kobe allemaal opgegeten ^^

Als het een brunch was, waarom zaten we dan zo vroeg aan tafel? Wel, Koen en Else gingen even langskomen met de kinderen om te zwaaien of iets te drinken op ons winterterras, afhankelijk van het weer.

Ik moest lachen: Bart ging vol goeie moed om half elf de stoelen afdrogen en zo, maar ik vond dat wat voorbarig, en terecht: iets later was het weer aan het gieten. Maar we hadden geluk: toen ze effectief toekwamen, was de zon net aan het schijnen! We zetten de keukenstoelen buiten, staken de vuurkorf aan en voorzagen in warme soep en knabbeltjes.

Echt eten deden we niet meer, wie wilde nam nog iets te knabbelen, en tegen twee uur reden we naar Omaly in Ronse. We konden haar een kwartiertje spreken in de ‘babbelbox’ maar we hadden geluk: de volgende afspraak was maar om vier uur, zodat we een half uur konden blijven.

En daarna? Toen was het tijd voor eventjes rustig in de zetel liggen, een spaghetti en – hoe kan het ook anders? – Die Hard met het hele gezin. De kinderen hadden die nog niet gezien.

Yippee-ka-yay, motherfucker!

Geplaatst op

Dermatologen

Intussen is alles zo goed als achter de rug, maar ik moet toegeven: ons pa heeft ons de voorbije weken wel wat schrik aangejaagd. Onbedoeld, uiteraard!

Ons pa heeft op zijn bovenarm zo’n litteken van het pokkenvaccin, je weet wel, dat vaccin dat zodanig goed gewerkt heeft dat wij niet meer zo’n litteken hebben. Dat was altijd al een zwakke plek die vrij snel verbrandde in de zomer en zo. Sinds een paar jaar was dat quasi continu geïrriteerd. Ik had er niet veel acht op geslagen, ook al omdat ons pa er vaak aan krabde en dat dat het er uiteraard niet beter op maakte. Maar aangezien het precies toch niet beterde, had hij aan de huisarts gevraagd ernaar te kijken en die had hem richting Merendree gestuurd, naar een huidartsenpraktijk daar, zodat die er eens naar konden kijken.

Op vrijdag 22 oktober, in een ongelofelijk hectische dag, kreeg ik telefoon van hem, die ik uiteraard gemist had. In de speeltijd, tussen twee interviews door, belde ik hem terug. Hij was in alle staten: hij was net terug van Merendree en de dokters daar hadden op liefst vier plaatsen huidkanker vastgesteld. De voornoemde plek op zijn arm dus, maar ook het wondje op zijn voorhoofd dat daar ook al zeker een jaar was, maar waar hij dus ook aan bleef prutsen. Ik dacht dat het daarom was dat het niet genas, ook omdat oud vel standaard minder snel geneest. Ik had dus beter moeten weten… Daarnaast had hij ook nog een lelijke wrat op zijn borstkas, iets wat ik nog nooit gezien had, en een plekje op zijn onderrug. Juist.

Bon, alles kon gelukkig behandeld worden onder plaatselijke verdoving, alleen voor een echo moest hij naar het ziekenhuis. Hij had alle afspraken zelf al gemaakt en Roeland en ik hebben ons in een paar bochten moeten wringen om mee te kunnen gaan met hem.  Zelfs Bart is een keertje ingesprongen toen hij zelf een bepaalde afspraak – we hadden alles al geregeld – een paar uur verlaat had omdat hij het te vroeg vond. Tsja. We wilden hem echt niet alleen laten gaan: niet alleen kan je slecht zijn van zo’n plaatselijke verdoving en mag je dan niet met de auto rijden, maar hij vergeet ook standaard wat de dokters zeggen, of hoort de helft niet, en we zijn liever zeker van ons stuk.

Vandaag hadden de roostermakers van de examentoezichten me vrij gehouden zodat ik mee kon naar Merendree met ons pa. De behandeling van de plek op zijn arm stond op het programma, in twee stappen: om elf uur maakten ze er met een laser een massa kleine gaatjes in, en werd het ingewreven met een zalfje. Om twee uur moesten we er terug zijn: dan moest hij twaalf minuten onder een soortement hittelamp ermee, iets wat toch wel pijn deed. Ze hadden ons gewaarschuwd en hij had een paracetamol genomen op voorhand, maar toch…

Enfin, een stevige brandplek als gevolg, met een laagje Flamigel erop, en over vier weken nog eens herhalen, en dan zou ook dat moeten weg zijn. Het wondje op zijn voorhoofd is netjes genezen maar moet blijkbaar nog eens herhaald worden, omdat de woekering net iets dieper zat dan ze geanticipeerd hadden. Roeland gaat daar volgende week mee mee, ikzelf heb dan oudercontact. De plek op zijn borst en rug zijn volledig in orde, volgens de dokters.

De laatste behandeling is dus ergens begin januari, en dan zou alles moeten opgelost zijn. Ze willen hem wel nog om het half jaar even volledig nakijken, omdat hij blijkbaar gevoelig is voor huidkankers, maar momenteel is alles dus in orde. Oef.

Toch even bang geweest, jawel.

Geplaatst op

Namiddagje Zomergem

Aangezien de uitslag van Wolfs coronatest nog steeds niet binnen is en we geen risico wilden lopen, kwam ons pa deze middag niet bij ons eten, maar ging ik tegen half drie naar hem toe. Met mondmasker, op veilige afstand, maar wel met een portie zalm met broccoli en pasta, een croissant, zelfgemaakte soep voor een paar dagen en vooral ook twee éclairtjes, eentje voor elk. We hebben er aan de keukentafel gezellig zitten kletsen, koffie gedronken, éclairtje gegeten, en we zagen allebei dat het goed was.

Om eerlijk te zijn: eigenlijk heb ik nu meer tijd met hem doorgebracht dan wanneer hij bij ons komt. Bij ons is hij een deel van de familie: we eten, hij sorteert kousen, we drinken koffie en eten taart, hij schaakt als Wolf thuis is, maar echt praten doen we niet vaak.

Bij het weggaan droeg hij me op een lege wijnfles bij het glas te gooien. Dit is dus wat mijn vader als doordeweekse wijn drinkt, tegenwoordig. En hij heeft gelijk!

Geplaatst op

79

Eergisteren is ons pa 79 geworden, bij leven en welzijn. Hij heeft het soms moeilijk door het alleen zijn en de fysieke beperkingen van zijn parkinson, en dat snappen we volledig. Maar ik ben dolgelukkig dat hij er nog steeds in slaagt alleen te wonen – weliswaar met de onvolprezen hulp van Martine, zonder wie dat nooit zou lukken. Tine, ge weet het, ge zijt goud waard!

Vandaag kwam hij dus, zoals elke zondag, bij ons eten en hadden we een beetje een verjaardagsfeestje voorzien. En waar kunt ge ons pa gelukkig mee maken? Met lekker eten!

Hij kreeg dus als cadeautje een zelfgemaakte kroon, een staf met een kraanvogel en een grote mand met snoep en ander lekkers. En er werd zelfs voor hem al zingend rond de tafel gestapt. Hij werd er zowaar emotioneel van.

En toen werd er geschaakt in de tuin onder het verorberen van mini videetjes, en daarna waren er mossels met zelfgemaakte frieten. Ik dacht dat we mosselen gingen over hebben, maar dat was duidelijk buiten de waard, in casu ons pa gerekend. Het heeft hem gesmaakt, geloof ik.

Het vervolg kwam in de vorm van koffie en een klein zwaantje, zowat zijn lievelingstaartje. Maar dat is eigenlijk gewoon het dessertje, rond half vier volgde dan een fruittaart met extra slagroom. Ons pa glunderde, en de kinderen glunderden vrolijk mee. Ze vinden het echt, maar echt fijn als hun opa op zondag komt, ze vragen er telkens weer naar. Wolf zat gisteren bij Arwen maar was vandaag speciaal tegen de middag naar huis gekomen voor opa’s verjaardag. En voor een zestienjarige wil dat wel wat zeggen.

En toen dacht dat hij evengoed nog wat kon blijven, omdat hij anders ’s avonds toch alleen moet eten. Er zijn van die dagen dat we op elkaars zenuwen werken, maar vandaag viel dat eigenlijk goed mee.

En dus bakte Bart ’s avonds nog fajita’s en kon ons pa nóg wat meer eten ^^

Ik had namelijk op Facebook plots een foto van vier jaar geleden zien passeren, en het verschil is frappant. Ik ben blij dat hij vermagerd is, maar hij mag niet verder vermageren zodat hij nog wat reserve overhoudt.

Op naar de tachtig, en de negentig als het aan ons ligt!

Geplaatst op

We’re on a boat!

Aangezien we niet echt een vakantie hebben deze zomer – we zijn in februari naar Djerba geweest – heeft Bart een paar kleinere dingen gepland, zoals Pairi Daiza een paar weken geleden, en zoals een boottochtje op de Leie vandaag. Ik heb getwijfeld of ik wel mee zou gaan, maar het is een boot voor tien man en we zijn met zes, ik ging ervan uit dat ik wel even ging kunnen liggen, en dat was ook zo, gelukkig maar.

Tegen half zes stonden we in Drongen aan de Leie en meldden ons aan. Het plan was om een uurtje te varen, dan te eten in de Halifax en dan terug te varen. Alleen… had Bart blijkbaar iets te snel gelezen en duurt de tocht naar de Halifax drie uren, niet drie uur in totaal met eten erbij. Euh… Gelukkig hadden de kinderen dat nog net op tijd gezien én was de Delhaize in Drongen open: Bart repte zich naar ginder – we vertrokken toch pas om zes uur – en haalde een ganse zak met hapjes en drankjes, slaatjes, dessertjes, the works. Zoals de kinderen achteraf verklaarden: eigenlijk was dat véél gezelliger dan op restaurant gaan.

Zelf hadden we van thuis al voor iedereen een drankje en een dekentje voorzien, en dat was blijkbaar geen luxe: het was niet koud, maar echt warm was het ook niet. Maar ik heb er wel intens van genoten, en vooral Bart strààlde toen hij daar aan het roer stond. De foto’s stralen dan ook diezelfde warmte uit.

Zelf heb ik nauwelijks aan het stuur gezeten, alleen eventjes overgenomen toen we iets te dicht bij de kant waren gevaren en vast zaten in de modder. Ach ja…

Tegen half negen waren we terug aan de steiger en hadden we eigenlijk nog een half uurtje over, maar de rug vond het meer dan welletjes en we zijn gestopt. Achteraf gezien jammer, want het beloofde een prachtige zonsondergang te zijn, maar ik was al blij dat ik mee was.

’t Is dan ver welletjes geweest he, met die rug…