Geplaatst op

Nieuwjaarsterrasbezoek

Jawel, eind februari en wij moesten nog gaan nieuwjaren. Heh, eigenlijk zijn we ook nog niet bij mijn oudste broer geweest, maar met die corona mag het eigenlijk ook nog steeds gewoon niet.

Tenzij op een terras, natuurlijk. En laat dat nu zijn wat Koen en Else echt wel hebben: comfortabel, overdekt, en met toegang langs de tuin. Alleen wisten we drie weken geleden, toen we dit vastlegden, nog niet welk weer het ging zijn.

Je zou kunnen stellen dat we een beetje geluk hadden met het weer: 16° in de schaduw, dat maakte het fantastisch lekker in de zon. We zaten buiten, luisterden naar nieuwjaarsbrieven, aten taart, genoten van de zon, genoten van het gezelschap en de babbel, enfin, een zeer aangename namiddag dus.

En vooral: ik ben er nu wel zeker van dat ik iets boven mijn terras wil: een luifel of een vaste overkapping.

Geplaatst op

Gezellig buiten nieuwjaren

Eigenlijk was het al ergens voor de herfstvakantie gepland, denk ik: Merel zou eens een nachtje gaan logeren bij Marne, en dus Roeland en Sarah. Coronagewijs was dat misschien niet evident, maar ze zijn allebei jonger dan 12, op zich kon het wel, vonden we. De meisjes hebben al zo weinig…

Helaas, toen zaten we plots in quarantaine en kon het uiteraard niet. Meh. En toen stelde Sarah opnieuw de vraag: of ze dit weekend niet mocht komen? Goh, uiteraard! Merel werd dus opgepikt door haar meter om 19.00 uur aan haar dansles, tetterde blijkbaar honderduit in de auto richting Deinze, en genoot ervan om eindelijk haar nichtje nog eens terug te zien.

Vandaag zetten wij (= de rest van het gezin) dan aan tegen een uur of vijf richting datzelfde Machelen: Roeland had me verzekerd dat ze een fijn winterterras hadden en dat er hapjes gingen zijn, en nieuwjaarsbrieven. Ideaal!

En effectief: zij hebben buiten op hun terras hun partytent opgezet met drie terraswarmertjes – lang leve de overschot van de zonnepanelenelektriciteit die toch op moest – en het was er bijzonder gezellig. Sarah had een schitterend hapje voorzien: een brie, omgeven door kleine broodjes, die je gewoon in je oven moet zetten. Dat ga ik ook eens zoeken, zeg!

En Roeland had dan nog een zalige lasagne voorzien, we hadden meer dan genoeg gegeten!

En intussen werd er buiten op het bevroren gras gevoetbald en onnozel gedaan, ik had de indruk dat de jongens daar ook wel eens nood aan hadden.

Tegen half tien zijn we aangezet richting huis, met de wetenschap: ook in de winter kan het best aangenaam zijn om buiten te zitten! Al is Bart het daar nog steeds niet volmondig mee eens.

Geplaatst op

Dagje dokters met ons pa, deel 2

Ook vandaag was het bij momenten pittig. Na school, om half vier dus, reed ik naar Zomergem om ons pa op te pikken en te zorgen dat we om half vijf netjes in het Jan Palfijn stonden: tijd voor ons pa zijn halfjaarlijkse afspraak bij de neuroloog en de neuropsychiater. Alleen… het was deze keer meer dan een jaar geleden: in april, in volle coronatijd, was ons pa half in paniek geslagen bij het idee van een ziekenhuisbezoek alleen al, en omdat hij eigenlijk bijzonder goed is, hadden we het dan maar overgeslagen.

Deze keer vond ik het wel noodzakelijk en dat zei hij zelf ook. Bij de psychiater kwamen we tot de vaststelling dat hij zelf vond dat hij behoorlijk depressief is – Roeland en ik vonden eigenlijk van niet, maar we zien hem natuurlijk niet op een doodgewone ochtend alleen in zijn grote huis – maar dat hij zijn stabilisatiemedicatie niet stipt genoeg neemt. Ha ja, ’t kan niet missen dan!

Afspraak is dat hij ze nu veertien dagen echt wel twee per dag neemt, het uur is niet zo belangrijk, en dat er dan een bloedstaal wordt afgenomen zodat we zien of het niveau van dat medicijn voldoende hoog staat in zijn bloed. Als dat niet het geval is, wordt de medicatie bijgestuurd, maar hij zou zich in elk geval beter moeten voelen.

Een behoorlijk tijdje later mocht hij dan zijn uitleg doen bij de neuroloog, en die stelde vast dat zijn beven toch wel erger was geworden, dat zijn ogen achteruit zijn op een manier die niks te maken heeft met ouderdom en dat dat korte-termijngeheugen iets sneller achteruit gaat dan dat op zijn leeftijd normaal is. Alzheimer is het niet, dat uit zich op andere manieren.

Bon, MRIscan van zijn hersenen om te kijken of er effectief meer hersenschade is – dan valt daar niks aan te doen – of dat de oorzaak ergens anders ligt, wat misschien wel met medicatie bij te sturen is. En dan daarna opnieuw een afspraak, ergens in maart.

Zo blijft ne mens bezig, maar het is met liefde gedaan. En veel geduld, dat ook.

Geplaatst op

Dagje dokters met ons pa, deel 1

Stevig dagje vandaag: opnieuw beginnen lesgeven, compleet met halve klassen en dus de helft van de leerlingen die voor mijn neus zit, terwijl de andere helft van thuis uit volgt via de camera van mijn laptop. ’t Is een bezigheid als een andere, geloof me.

Maar bon, ik had dus les tot 12.55 uur, sprong in mijn auto, reed naar Zomergem, gooide daar bij ons pa snelsnel mijn eten in de microgolf en maakte dat we samen in Merendree bij de huidarts zaten om kwart voor twee. Ik moet het zeggen: we hebben geen halve minuut moeten wachten. Ons pa kon meteen binnen in een van de kabinetten, de laser werd op zijn arm gezet, en dat was dat.

Twintig na twee waren we weer thuis, kon ik de rest van mijn eten opeten en installeerde ik me in zijn goeie zetel. De rug doet namelijk al pijn sinds oudejaarsavond – geen idee waarom – en dus probeer ik die vooral zo veel mogelijk rust te gunnen. Het was er stil, alleen de kat zat op de vensterbank te spinnen, ik kon er eigenlijk niks anders doen, en dus zat ik onderuit in zijn zetel te lezen, met een koffietje erbij. En ik genoot, ik werd helemaal zen.

Tegen half vijf reden we opnieuw naar Merendree voor deel twee van de behandeling, het verbranden van de ongewenste cellen. En dat mag u gerust letterlijk nemen: ons pa houdt er een heuse brandwonde aan over en dat kan geen deugd doen.

Enfin, kwart over zes was ik weer thuis en kon ik wat schoolwerk doen. Maar ondanks het gerij was ik eigenlijk wel helemaal ontspannen.

Dik in orde!

Geplaatst op

Nieuwjaren, deel twee

Na een rustige voormiddag reden we richting Ronse, om daar eens hallo te gaan zeggen tegen Nelly, zodat Merel haar nieuwjaarsbrief kon voorlezen.

Eigenlijk mochten Merel en Kobe zelfs gewoon niet mee binnen, ze hadden blijkbaar een uitzondering gemaakt voor de feestdagen, maar blijkbaar geldt 2 januari niet meer als feestdag. Bon, na enig aandringen en gezwaai met de nieuwjaarsbrief mocht het alsnog, maar dan per uitzondering. Oef.

We konden dus het volle kwartier blijven, er werd voorgelezen, even gebabbeld, en toen moest Bart nog wat dingen voor zijn moeder doen, waardoor wij een half uurtje moesten zoek zien te maken. Nu, als geocacher is dat niet meteen een uitdaging ^^

Iets verderop, op de industriële site van een oude ververij, lag er namelijk een cache die wij nog niet gedaan hadden. Het was koud, vochtig en grijs, maar wat een locatie zeg! Heel erg urbex: verschillende watervergaarbekkens, een wandelpad daarlangs, open ronde betonnen… euh, platformen of zo… Merel vond het meteen een ideale trouwlocatie en zette daar al een ganse boom over op, compleet met roze lopers en al.

De foto’s doen het eigenlijk totaal geen recht, maar bon. Na een half uurtje gingen we Bart weer oppikken en reden naar huis, netjes op tijd voor Merels dansles.

En toen zij goed en wel vertrokken was, stapte ik zelf weer in de auto en reed naar Gwen. We wilden deze vakantie eigenlijk samen met onze dochters gaan wandelen, maar in dat rottige weer was de goesting snel voorbij, en de tweede week gooiden allerlei onverwachte omstandigheden roet in het eten.
Ik heb me dan maar een goed uur bij haar in de tuin op het terras genesteld onder een terrasverwarmer, en we hebben eindelijk nog eens gezellig getetterd. Veel te weinig, eigenlijk, want er zijn nog massa’s dingen die we willen bespreken, maar bon, het begin is er al.

We gaan proberen dit vaker te doen, nu we toch niet kunnen gaan eten. Ik heb een terras met vuurschaal, zij heeft een overdekt terras met terrasverwarmer. Moet kunnen, dus.

En toen was er enkel nog een zalig rustige zaterdagavond. Dik in orde.

Geplaatst op

Oudejaarsavond 2020

Heh. Uiteraard ook voor ons geen feestje vandaag, toch niet met andere mensen. We waren gewoon met ons vijfjes, opa zat bij Jeroen, en we hielden het dus eenvoudig.

Bart had een schitterende gourmet besteld bij brochette.be, en daarna, na een fotosessie met vuurspatters – wat een traditie is – kropen we met zijn allen gezellig onder een dekentje om naar Die Hard 2 te kijken. Ha ja, vorige week was de 1 behoorlijk goed bevallen.

En na de film was er nog wat tijd over voor het middernacht was, en dus keken we nog eens naar de jaarfilmpjes van vorige jaren. Het is echt zalig om te zien hoe de kinderen opgroeiden, hoe de dingen veranderd zijn, hoe Bart en ik ouder geworden zijn… hoewel ik dat laatste niet meteen als ‘zalig’ zou beschrijven.

Maar bon, een waardige afsluiter van een vreemd jaar. Ik ga het niet oprecht slecht noemen, maar ik zou het geen tweede keer willen beleven.

Op naar 2021!

Geplaatst op

Bourgoyen

Een aantal jaar geleden wilde ik een nieuwe traditie beginnen: gaan wandelen in de Bourgoyen op oudejaarsnamiddag. Maar de vorige jaren was het blijkbaar telkens aan het gieten. In 2015 was het wel gelukt, in 2014 ook.

Maar een van Wolfs beste vrienden verjaart op oudejaarsavond en hij wilde graag de namiddag met zijn maten spenderen, en dus gingen we vandaag wandelen.

Ik dacht aan een klein eindje, maar uiteindelijk hebben we de hele toer gedaan van iets meer dan 5 kilometer. En na afloop een pannenkoek van Pierino die heel strategisch op de parking stond, want het was er echt wel druk. Maar bon, wij waren er ook, we moesten dus niet klagen.

En uiteraard waren er foto’s. Geniet. Ik heb dat ook gedaan.