Interview
Merel kwam thuis met een zeer fijne schoolopdracht waar ze zich dan ook 100% op gooide. Zoals altijd, eigenlijk.
Ze moest een uitnodiging sturen naar haar grootvader om hem te interviewen over vroeger. Zij maakte er meteen een hele collage van, met kleurtjes en al, en ook de vraag – dat moest zo – voor een foto.
Opa is daar gewoon helemaal op ingegaan en heeft een hele mooie foto gezocht. Ons ma was er misschien twintig of zo, piepjong. Héérlijk.
En deze namiddag zaten ze samen onder de luifel, Merel gewapend met laptop en een stapel vragen, hij met alle bereidwilligheid die een opa maar kan bezitten om te antwoorden op de vragen van zijn kleindochter.
Merel was duidelijk onder de indruk: ze had een hoop dingen gehoord die ze helemaal niet wist en bewonderde haar grootvader nog meer dan anders.
En ons pa, die glunderde. Zoals het hoort.
Eerste officiële bezoek binnen!
Jawel, we halen alweer een mijlpaal vandaag!
Tweede Sinksen, en dus een ideale dag om Barts broer en diens gezin uit te nodigen om te komen eten. Bart had heerlijk gekookt – een rosbiefje met frietjes – en de kinderen genoten van elkaars gezelschap. Vooral Bo wou zijn peter Wolf nog eens zien, en de jongens hebben dan ook gevoetbald.
Buiten zitten zat er niet echt in: koud en soms ook nat, maar gelukkig mocht het ook alweer binnen, zij het met afstand.
Er was ook taart, uiteraard, en ook die ging vlotjes binnen.
Oh, en Merel en ik hebben een heel fijn cadeau gekregen van Else: een soortement doe-het-zelf bloemstuk. Ik dacht eerst dat Else met een pizzadoos binnenkwam, maar het was een ring, een assortiment droogbloemen en een handleiding. Het ziet er wreed wijs uit, Merel en ik gaan dat eens samen in elkaar steken. En dan vechten waar het mag hangen ^^
Enfin, fijne dag, voorwaar.
365 – 24 mei 2021 – voor Omaly
Zalige moederkesdag, ma!
Hey ma
’t is nu al de vierde moederkesdag die ik moet doorbrengen zonder u, maar gelukkig zijn er mijn vier schatten hier in huis.
Al om half negen werd ik uit mijn bed gelicht – gelukkig was ik wakker en lag ik te lezen – want ze weten dat ik een ontbijt op bed niet wijs vind: al die kruimels overal! Awel ma, ’t was de moeite! Eitjes, speciale yoghurtjes, sapjes, chocomelk, gesneden ananas, mango, meloen en aardbeien en koeken van bij den bakker: Bart had zijn best gedaan!
Wolf was nog veel wijzer: er lag gewoon een boekée paarse bloemen te wachten! Anemonen en fresia’s, ik ruik ze nu al. Hij was die gisteren gaan halen met zijne fiets, en natuurlijk ben ik gisteren blijkbaar kweetniehoeveel keren in zijn kamer binnengeweest, en ik dacht al: wat is die aan het doen dat hij zo schichtig reageert? Ge hadt zijn gezicht moeten zien, ma, ’t was geld waard. Och, ge zoudt zo trots zijn op mijn drie gasten. En Wolf is al zo volwassen he ma, ’t neemt uit…
Merel had iets mee van op school: een hele mooie paarse origami bloem met carpe diem op het blaadje en een metalen versierd potje met kamillezaadjes. Klop derop, natuurlijk.
Van Bart kreeg ik meteen nog twee items van mijn wishlist: mijn twee favoriete parfums die zo goed als leeg waren en waar ik al een tijdje zuinig mee aan ’t doen was.
En ’s middags was er biefstuk met frietjes, en daarna nog taart en al. Nee ma, ik ben er niet magerder op geworden, maar ge moet er niet over zagen.
En toen kreeg ik ons pa zo ver om nog mee efkes een wandelingetje te maken van, ocharme, 1.17 kilometer. Hij was aan ’t zuchten als een paard, is verschillende keren moeten stoppen en we hebben er dik een half uur over gedaan. Echt. Hij was vorige week nochtans al verschillende keren gaan wandelen, zei hij, maar hij zal nog veel meer oefening nodig hebben om effect te krijgen, vrees ik. Spijtig dat gij niet meer achter zijn vodden kunt zitten, ma, hij heeft het pertang nodig.
Maar de koffie daarna smaakte nog eens zo lekker ^^ En de tuin was zalig om te zitten.
Ach ma, moest ik kunnen, ik kwam u een grote bos muguetjes brengen: ze rieken fantastisch. En ge zoudt er deugd van hebben om op mijn terras te komen zitten kletsen.
Weete ma, gij hebt uw ma nooit moeten afgeven, al hebt ge er bij momenten uw pere mee gezien door alle boodschappen en was. Ik mis u nog altijd, maar ik heb zelf een dochter, en onze band is even goed, denk ik. Soms zou ik zo graag nog ne keer de telefoon pakken en gewoon, ja, kletsen met u. Over de domste dingen eerst. En uw raad vragen voor andere dingen, en uw gedacht. En luisteren naar uwe commentaar over de mensen en de dingen in uw omgeving, en de stoten die ge nu weer tegengekomen zijt, en waar dat ge u nu weer aan geërgerd hebt.
Ik mis u ma. En ik wens u ne zalige moederkesdag.
Salu he!
Tochtje door Ronse
Het zijn geen Pasens meer zoals vroeger, zoveel is duidelijk. Vorig jaar “vierden” we nog Pasen achter de computer met Barts ma en broer, en mijn pa bleef braafjes en veilig thuis.
Andere jaren gingen we altijd, op Pasen zelf of op paasmaandag als het op zondag de Ronde was, naar Ronse bij Nelly, die dan een uitgebreide koude schotel of zo voorzag.
Helaas, ook dit jaar werd het eerder iets in mineur: we mogen Nelly maar bezoeken met twee extra bezoekers – Bart is haar knuffelcontact – en die moeten duidelijk boven de 12 zijn. Merel was geen optie, Kobe eigenlijk blijkbaar ook niet, en Wolf was de vorige keer rond nieuwjaar niet mee geweest, de keuze was dus snel gemaakt. Bart, Wolf en ik reden dus vandaag richting Ronse om eerst een kwartiertje te kletsen in de babbelbox. Daarna moest Bart nog een aantal dingen regelen voor zijn moeder, waardoor Wolf en ik een dik uur hadden om in Ronse wat caches te zoeken.
We gingen eerst nog eens op zoek naar de cache die aan een weefmachine zit, maar net zoals in 2016 moesten we het na een kwartier zoeken toch opgeven. Hmpf. Rotding.
Enfin, we deden een letterboxmulti, zagen dat de virtual die we gepland hadden, eigenlijk een hele wandeling was, en deden toen voor het eerst een labcache. Dat is een aparte app, eigenlijk, maar ongelofelijk leuk! Je krijgt een beginpunt en pas als je daar effectief op tien meter afstand bent, opent de app een uitleg en moet je een vraag beantwoorden. Heel vaak gaan labcaches dus om historische uitleg en dergelijke. Als je vraag 1 hebt beantwoord, krijg je toegang tot de tweede locatie, maar ook daar moet je effectief naartoe als je de vraag wil krijgen. Per opgeloste vraag krijg je trouwens een extra op je teller van gevonden caches. Zo gaat het snel, natuurlijk. En blijkbaar hebben de meeste labcaches ook een bonus, een effectief verstopt potje waarvan je de coördinaten maar krijgt als je de volledige labcacheronde hebt opgelost.
Wolf en ik hadden op dat moment niet zo heel veel tijd meer, zodat we de labcache in Ronse met de auto deden: ik reed tot aan de locatie, en van zodra ik de vraag kreeg, sprong Wolf uit de auto om het antwoord te zoeken.
Yup, dat was best wel amusant! Ik ga dat vaker doen, zo’n labcaches.
We pikten Bart om half vijf weer op, reden nog even langs nonkel Staf, en waren op het eind van de middag weer thuis.
Toch jammer dat het zo ver rijden is, he…
365 – 03 april 2021 – Paaszaterdag
Merel wil een simkaart
Merel heeft eigenlijk al lang een eigen GSM, een afdankertje van ons. Alhoewel, ‘afdankertje’ is misschien niet helemaal het juiste woord bij een iPhone 7 of zoiets. Maar als Bart nu eenmaal als een freak de nieuwe iPhonemodellen verzamelt, vaart de rest van het gezin daar wel bij, ja. Je hoort mij niet klagen.
Ze kon dat ding echter alleen maar gebruiken als ze wifi had, want een simkaart, nee, dat zat er nog niet in. Hangouts met de vriendinnen? Uren aan een stuk, jawel. Maar eigenlijk wou ze zeer graag ook op Whatsapp kunnen, en op Snapchat, en ook ergens anders online gaan, en zo.
Op kousenvoetjes kwam ze ons dat vragen, en Bart repliceerde laconiek: “Kobe heeft, toen hij naar de Slimste Mens wilde kijken, een presentatie gemaakt met zijn argumenten. Doe maar.”
Iet of wat beteuterd maar ook wel hoopvol verdween ze weer. En plots, ’s avonds, stond ze hier met haar computer, klaar om aan te sluiten op het tv-scherm. Ze had zich zelfs, zoals het hoort in haar wereld, speciaal omgekleed in wat het dichtst een ‘zakenvrouw’ benadert.
De tekst op de slides is hilarisch…
Ze had zelfs badges gemaakt om rond onze nek te doen, zoals bij een echte verkiezing. Tsja.
En dus is er momenteel een nieuwe simkaart in behandeling bij Mobile Vikings. Je had haar moeten zien stralen…
Stomatoloog voor ons pa, deel twee
Vorige week schreef ik dat ons pa die afgebroken tand moest laten uithalen door een stomatoloog en dat we langs geweest waren.
Vandaag was ons pa er toch niet gerust in, maar bon. Op zich ging het allemaal bijzonder vlot: alleen de inspuiting voor de verdoving deed pijn, zei hij, de rest heeft hij niet gevoeld. De tand, allez ja, wortel is er zeer vlot uitgegaan, ze hebben het bijzonder grondig dichtgenaaid, en dat was dat: twintig minuten later stonden we alweer buiten.
Hij kreeg geen warm eten en ook geen koffie, en zat toch wel een beetje ongelukkig te kijken naar het slaatje met Russisch ei dat we hem voorschotelden, maar bon, daarin was de dokter categoriek geweest: geen warm eten of drinken tot morgen.
Ik ben benieuwd. Nu eerst rustig alles laten genezen, en dan zijn gebit in orde laten zetten zodat ook dat weer perfect past en hij normaal kan eten.
We zijn nog eventjes bezig.
Stomatoloog voor ons pa
Ons pa heeft al heel lang maar één tand meer, een van zijn snijtanden onderaan. Daar hangt dan ook zijn onderste gebit min of meer aan vast.
Alleen… Die tand is al een hele tijd gewoon afgebroken, een zwart stompje dus, en wellicht gewoon een tikkende tijdbom voor een stevige ontsteking. Ik had hem richting tandarts gestuurd, maar die zei, zoals verwacht, dat zij zich dat niet ging riskeren, dat ze daar geen grip op ging hebben, en dat dat werk voor een stomatoloog was.
Vandaag trok ik dus met ons pa richting Jan Palfijn voor die stomatoloog, die, zoals verwacht, keek en zei dat hij die afgebroken tand er wel ging uithalen. En dat ons pa niet moest stoppen met zijn Clopidogrel, zijn bloedverdunners, want dat ze daar dan een speciaal bloedstelpend watje gingen insteken en dichtnaaien, dat dat op zich geen probleem zou vormen.
Al bij al zijn we maar tien minuten binnen geweest, en ons pa had precies verwacht dat ze die tand hier ter plekke gingen trekken, maar daar was ik zeker van dat dat niet zo ging zijn: dit zijn gewone consultaties, de heelkundige ingrepen zijn in een soort operatiezaal waar men, indien nodig, veel grondiger kan ingrijpen.
Deel twee is dus voor volgende week, en ons pa is er precies niet helemaal gerust in.