Categorie: Familieperikelen

Sinds de jaarlijkse obligate en stijve diners op kerstmis in Barts familie zijn weggevallen, is er een nieuwe traditie in het leven geroepen: elk jaar nodigt één van de kleinkinderen (we zijn amper met vier) de hele familie uit voor een aperitief bij hen thuis, en daarna gaan we ergens deftig eten op kosten van de ouders. Voor mij niet gelaten: veel aangenamer en beter qua timing.

Vandaag waren we dus uitgenodigd bij Christophe en Anne-Sophie, Barts neef, in Roosdaal. We hadden zelfs een officiële uitnodiging gekregen, en op dat kaartje stond 11.30u. Ik vond dat vrij vroeg, maar alla.

We waren stipt op tijd (de kerkklok sloeg net het half uur), en een vrij nerveuze en verbaasde Anne-Sophie deed open. Blijkbaar dachten zij dat het pas om half één was, in plaats van half twaalf, en waren ze nog lang niet klaar! Ze hebben een ronduit prachtig huis, met heel veel licht, veel plaats, een buitenzwembad, en een hele knappe open keuken. Alleen deed het me gigantisch veel deugd om te zien dat het ook bij hen niet gelekt en gesteven ligt, zoals mijn schoonmoeder altijd beweert, maar dat er nog kindersandalen in de living lagen, speelgoed van de hond, boekjes her en der, enfin, de standaard rommel in een huis met drie kinderen :-p Ik geef het toe, mijn dag was meteen goed!

Pas op, tegen dat de oudere generatie arriveerde, was ook alles netjes opgeruimd en zaten de aperitiefhapjes in de oven, maar toch 🙂

Daarna zijn we richting Gooik gereden, naar restaurant ‘De Verleiding’. Het interieur was niks speciaals, en we hadden de bovenverdieping voor ons alleen (altijd handig met vijf kinderen), maar het eten was ronduit subliem! Heel erg verzorgd, knap gepresenteerd, klassiek met een verrassende twist, en meer dan genoeg (=understatement).

Zoals bv. het aperitiefhapje:

Zoals Bart later opmerkte: pas de omkadering aan, en dit kan een sterrenrestaurant worden. En gelukkig was er ook een tuin met groot grasveld aan, zodat de kinderen geregeld konden buitenspelen (of buitengegooid worden, als ze te druk werden).

Ik was moe bij het naar huis rijden (ik heb Bart laten rijden, en dat is al veelzeggend) maar ik had een hele fijne middag gehad. En jawel, binnenin glunderde ik nog steeds :-p

Mijn ma had al lang gevraagd om eens iets samen te doen met Alexander, het zoontje van mijn broer. Hij is vier, en kijkt gigantisch op naar Wolf.

Nu, een echte uitstap zag ik niet zitten omdat ik nog bij ’t minste oververmoeid ben, en dus stelde ik voor om te gaan zwemmen. Mijn ma is daar nu niet direct de grootste fan van, maar kom, toezicht houden op drie spetterende kleuters valt nog wel mee qua inspanning voor mij, dus ze zei ja.

Dinsdag zijn we dan ook met ons vijfjes gaan zwemmen in het vernieuwde zwembad van Zomergem, en dat viel heel goed mee. Zo goed zelfs, dat we deze morgen opnieuw naar daar zijn getrokken. We, zijnde, Bart, ik en de kinderen.

Normaal gezien gaan we naar Ertvelde, maar dit zwembad heeft een paar extra troeven. Het kinderbadje is iets groter, en Kobe vindt het fantastisch. Het grote zwembad is aan de ene kant ook een stuk minder diep dan dat van Ertvelde: Wolf kan er netjes staan, en op die manier ook veel beter oefenen om te zwemmen dan in het andere. En, last but not least voor Wolf: er is een springplank! Met bandjes aan springt hij onvervaard in het diepe. Hij kan zo nét niet zwemmen, vooral een gebrek aan zelfvertrouwen, denk ik.

In ieder geval: een hele fijne voormiddag gehad. Kobe was zó moe, dat hij daarna meteen in zijn bedje is gekropen, zelfs zonder te eten, en dat zegt veel 🙂