102
Mijn grootmoeder, de moeder van mijn pa, is onlangs 102 geworden. Omdat de hoop te groot is, hebben toen enkel haar kinderen dat gevierd met haar. Met de kleinkinderen hadden we gisteren afgesproken om samen te nieuwjaren. Lang niet iedereen was er – dat is ook bijna niet te regelen – maar we waren er toch met een flink aantal.
Oma zat erbij, keek ernaar, en glunderde. En at vrolijk mee van de meegebrachte taart, hield een ganse conversatie met mijn zesjarige over zijn lezen, speelde met de driemaander, en zag een fotosessie goed zitten.
Alleen die oren willen niet altijd even goed mee, en ook de hoorapparaatjes zijn niet altijd van goeie wil. Of, zoals ze het zelf verwoordde: “Ge moet daar zo soms ne keer op kloppen, just gelijk bij de kleine kinders”.
Times they are a-changing. Gelukkig maar.
Maar chapeau voor deze dame die beide wereldoorlogen heeft meegemaakt, en zelfs nog herinneringen heeft aan de eerste.
Ik wacht vol ongeduld op de foto’s van mijn kozijn. In afwachting is er hier al eentje die Bart getrokken heeft met zijn gsm, met de achterkleinkinderen.
Kerstfeest-nieuwjaar bij ons ma
We hadden dat nog niet gehad, en het werd zo langzamerhand tijd, dus: familiefeest van de Rombautjes. Er waren massa’s hapjes – dat begint hier precies een trend te worden – er waren nieuwjaarsbrieven, zes al intussen, en er was ook heerlijk brood met kaas, charcuterie, en wijn. Aan de mannen te oordelen: redelijk wat wijn, ja. Het was vooral bijzonder gezellig, vond ik. En onze drie blonde meisjes konden het prima met elkaar vinden, terwijl de jongens intussen een kamp bouwden in de speelkamer, en we die eigenlijk gehoord noch gezien hebben.
Maar foto’s zeggen altijd meer dan woorden.
365 – 04 januari 2014 – nieuwjaar bij oma
Mijn dochter en mijn twee metekindjes. Drie blondekopjes. 3M.
Kerstdag
Kerstdag – dat is al langer de traditie, al twintig jaar, denk ik – spenderen we bij Barts familie. Vroeger was dat met een ganse resem oudtantes, Barts grootvader, en de broers van Nelly en hun gezin, tegenwoordig is dat een tak gezakt naar feest bij Omaly. Ook hier is de evolutie mooi om zien, al deed het even pijn toen ik achteloos de post van vorig jaar openklikte, en daar Jeroom nog blozend en relatief gezond zag. We missen je, bompa, zeker op dagen als vandaag. 2012 en 2010 zijn gedocumenteerd met foto’s, blijkbaar.
Ook hier werd er weer zeer uitgebreid getafeld, terwijl de kinderen speelden.
Omdat er pas op 19 januari kan genieuwjaard worden, mochten de kinderen ook al hun nieuwjaarsbrieven voorlezen. De envelopjes volgen echter pas in januari :-p
Ze kregen wel een cadeautje: Skylanders voor de jongens, een dekbedovertrek met feetjes voor Merel. Waar ze overigens hier thuis al grondig mee gespeeld heeft, en waar ze daarstraks mee gaan slapen is.
Kerstavond
Kerstavond, dat is stilaan de traditie dat mijn ouders naar hier komen, zo tegen half zes. Het is trouwens mooi om zien hoe we allemaal evolueren, zo jaar na jaar. In 2012, en 2011 waren er foto’s, daarvoor blijkbaar niet. Maar Merel groeit als kool, zo blijkt.
Net zoals vorig jaar waren er enkel hapjes. Massa’s, tonnen, kilo’s hapjes, zodat we weten wat we de komende dagen nog gaan eten, medunkt.
En uiteraard waren er pakjes. Eigenlijk veel te veel pakjes, maar ik had doorheen het jaar zóveel kleine cadeautjes verzameld, dat ik wel niet anders kon.
– voor Bart een stapeltje strips
– voor ma een paar rode schoenen, die ik ooit hetzelfde gekocht had als zij, maar waar zij de hare compleet versleten heeft, zijn de mijne amper gedragen. Transfer dus, en wij allebei blij.
– voor pa niet zijn standaard zeurkalender, maar wel deze oorlogskalender. Hij was onder de indruk.
– voor mij had Bart een gans pakket Dr. Who DVD’s: de hele reeks met Matt Smith, David Tennant en Christopher Ecclestone, maar ook al een gans deel van de vroegere, zelfs met de allereerste doctor. Ik ben benieuwd, en ik ben vooral supercontent. En voor mezelf had ik een hele mooie handtas, Gentmade (gemaakt uit oude leren jassen voor de Kringwinkel), en een ring.
– Wolf kreeg – hou u vast – een stapel van vijf griezelboeken, een boek over Tolkien, het handspel van Weerwolven van Wackerdam, een doos Clics, en een doos met twee puzzels.
– Kobe kreeg een boek met 1000 dingen om te maken/tekenen, een boek met 100 weetjes over dino’s, een boek om dino’s te leren tekenen, ook een doos Clics, en een puzzel
– Merel kreeg een mini houten poesje, een boekje om te leren tellen, een nieuwe pop, toebehoren voor bij de pop en een heksenkleedje met hoed erbij
Merel zat netjes om half acht in bed wegens anders morgen niet te genieten, de jongens gingen slapen om half tien, en tegen half elf gingen ook mijn ouders naar huis. Bart en ik ruimden op, en een dik kwartier later lagen we beiden in de zetel, te genieten van een rustige avond.
Zo mogen kerstavonden altijd zijn.
De feesten trekken zich op gang
Gisteren zes vrienden over de vloer, vandaag alweer feest: Marne, mijn lieve metekindje, wordt twee!
En dus zaten we met de hele familie heerlijk te brunchen bij hen thuis. De kinderen speelden boven en we hoorden hen joelen tot beneden. De volwassenen praatten en dronken, en aten van de rijkelijk gevulde tafel.
En we zagen allemaal dat het goed was.
Gelukkige verjaardag, Marneke van me!
Schoenen
Ook al had ik echt niet zoveel tijd, ik heb het ganse weekend doorgewerkt om deze namiddag toch even met mijn schoonmoeder op stap te kunnen gaan.
Het zit namelijk zo: ze heeft nogal wat problemen met haar voeten (een holle voetbrug, dacht ik), heeft al talloze schoenen gekocht die intussen gewoon in de kast staan, en wilde dus Mephisto’s. Maar die winkel ligt in Gent in de Mageleinstraat, en ook al rijdt Nelly nog bijzonder vlot met de auto (ze is intussen overigens wel 72), als je centrum Gent niet gewoon bent, is dat niet zo vanzelfsprekend om in te rijden, zeker niet met alle werken, eenrichtingstraten en omleidingen. Om kort te gaan: ze wilde met mij om schoenen.
Ik had deze voormiddag examen af te nemen, en dus stond ze me thuis om half één op te wachten. Ik heb toen mijn wagen volgeladen met oude wijven (nu ja, eentje maar, maar ze kan wel tellen!), ben naar de Kouter gereden, en toen zijn we bijzonder lekker gaan eten in Café Théâtre. Een aperitiefje, eendenborstfilet met onder andere aardpeerpuree, kastanjes, gestoofde appeltjes en nog wel een paar dingen, en dan een fantastisch lekker dessertje van peer. Dik in orde (pun intended).
En toen wandelden we gezapig naar de Mephisto, alwaar Nelly een paar zwarte, vrij sportieve schoenen aan de haak sloeg, en ze meteen ook een paar hele mooie rode laarsjes voor mij op de kop tikte. Dank u, schoonmoeder!
Enfin, na een omwegje via de Bosswinkel (voor Bart, uiteraard) moesten we ons nog haasten om de kinderen op tijd van school te halen. Maar bon, om vier uur zat ik alweer aan mijn bureau om verder te verbeteren. Met een goed gevuld buikje en een mooi paar schoenen. En hopelijk ook een contente schoonma.
Bowling
Alternatieve verjaardagsfeestjes zijn de max, vooral als je niet door hebt dat het eigenlijk om een verjaardagsfeestje gaat, en niet om een informele broer-zuster-samenkomst. Soit, het neefje zal nog wel eens een cadeautje krijgen ^^
We bevonden ons dus deze namiddag in het glorieuze Beke om te bowlen met mijn beide broers en alle aanhangsels, zijnde zes volwassenen en zeven kinderen. Ook al bowl ik eigenlijk niet graag, ik heb me ferm geamuseerd, vooral eigenlijk in de tweede ronde, toen mijn oudste broer – die glorieus het eerste spel had gewonnen – net niet laatste eindigde, en vooral door alledrie de vrouwen werd afgetroefd. Booyah! (Al is afgetroefd misschien ook niet het juiste woord, met die lage scores.)
Aansluitend zijn we naar het centrum van Zomergem getrokken, alwaar ons een uitgebreid aperitief en een heerlijke spaghetti te wachten stond. Nooit gedacht, maar ik ben zelfs blijven overeenkomen met mijn broer, al hebben we elkaar in het deurgat bij het afscheid toch wat blauwe plekken gelapt. Old habits die hard, zeker?
365 – 8 december
