Houffalize, streek van de tanks
Na een rustig ontbijt en wat gezellig geklets
zetten we allemaal samen aan richting Wibrin, om daar een tank te gaan bekijken. Ha ja, mijn pa is meer dan gefascineerd – bij momenten geobsedeerd – door alles wat met Wereldoorlog II (en ook wel een beetje I) te maken heeft, en daar horen tanks uiteraard bij.
Deze tank was overigens de max, omdat het eigenlijk maar een halve is, en je er dus in kan. Wat – ik moet het u eigenlijk niet eens zeggen – meer dan uitgebreid gedaan werd. Ik ben er overigens nog uitgevallen: terwijl ik met mijn koppetje door het kijkgat stond te lachen, schoot mijn hiel van het staplatformpje af, en schoot ik dus met mijn bakkes keihard tegen de rand van het kijkgat. Auw. Het ziet gelukkig niet blauw, maar het voelt zo wel. Een zeer bakkes van uit een tank te vallen, ge moet het maar weer doen…
Enfin, we reden verder, tot aan een pracht van een stuwdam, waar je ook echt het water kon zien vallen. Fijn ^^ De kinderen vonden het de max, en het uitzicht was prachtig.
En Marne en Kobe, die twee zijn blijkbaar zot van elkaar. Ze liepen voortdurend hand in hand, en Kobe droeg ongelofelijk veel zorg voor zijn kleine nichtje. Al ben ik zelf ook gigantisch in de lach geschoten met haar. Ik wilde haar ook een handje geven, maar aan de ene hand had ze dus Kobe, en in de andere hand droeg ze haar olifantje. Toen ik mijn hand uitstak, moest ze geen fractie van een seconde nadenken: “Floep”, zei ze, en de olifant vloog in haar mond. De foto is onscherp omdat ik zo aan het schateren was.
We reden nog wat verder, tot in La Roche, en gingen er iets eten. Wij dachten aan een kleinigheid omdat het dan ook vrij rap zou gaan, maar de bestelde croques, spaghetti en balletjes in tomatensaus lieten bijzonder lang op zich wachten. Ach ja, het was niet alsof we haastig waren, we hadden eigenlijk alleen behoorlijk wat honger :-p En Marne, die sliep door alles heen.
Na het middageten gingen we rondhossen in het kasteel van La Roche. Geef toe, een pracht van een kasteelruïne onder de stralende zon, dat kàn je toch gewoon niet negeren?
Aansluitend liep ik nog snel een winkel binnen voor ondergoed en T-shirts voor de jongens – hun zak met kleren staat nog thuis op hun bed, netjes volledig ingepakt; gelukkig zaten de schoenen en laarzen apart, en lagen de jassen los in de auto – en reden we naar een “bellevue” op de weg terug. Bart had geen zin in de wandeling en wilde al beginnen koken, en hij liet ons dus achter voor een stevige afdaling, en, logischerwijs, klim. Ons pa lieten we aan het begin van de helling achter om alle hijgproblemen te vermijden, maar hij vond het zitten in een bos op een omgevallen boom best aangenaam, zo bleek.
Het begon al te schemeren toen we terug naar huis reden, en daar had Bart al ijverig staan zwoegen in de keuken. Bij wijze van verjaardagscadeautje had hij everzwijnengebraad gemaakt met boschampignons en drie soorten puree, voorafgegaan door blokjes paté en andere hapjes. Lieverd, dank je!
Er werd eerst nog een spelletje Jenga gespeeld met de kinderen
en daarna vlogen ze in bed, waarna wij gewoon nog in de zetel hingen, Sarah, ma en ik scrabbelden, en iedereen eigenlijk gewoon vroeg ging slapen wegens compleet uitgeteld. Poeh.
Springen lopen vliegen crossen… naar Houffalize
Ons ma spreekt al een paar jaar van samen op weekend gaan. Wij doen dat al jaren met Barts familie, en blijkbaar gaan ook Roeland en Sarah met haar familie elk jaar een weekendje op stap. Jammer genoeg zagen mijn oudste broer en zijn vrouw dat niet zitten, maar bon, dat heeft ons niet tegengehouden. Ik zou het nochtans wel leuk gevonden hebben als zij er bij waren geweest.
Het werd in elk geval een jachtige dag. Woensdagnamiddag had ik Latijnolympiade, en dus niet echt veel tijd over. Donderdag is normaal gezien mijn vrije dag – ik werk 4/5 – maar omdat het pedagogische studiedag was, viel ook dat in het water. Gelukkig niet letterlijk, maar bon. Het betekende wel dat alles qua huishouden was blijven liggen, en dat ik alle spullen nog moest pakken.
De vrijdag is voor mij sowieso een drukke dag: zes uur lesgeven, een uur studie en een lang middagtoezicht, dus twee keer een kwartiertje pauze tussen half negen en half vier. Gelukkig had Bart de namiddag vrij kunnen maken, en was hij al om de auto geweest in de garage.
Het betekende dat alles eigenlijk pas samengeraapt was, en in de auto zat kwart over vijf, en dat was dus pas tegen achten toekwamen in Houffalize. Merel had gelukkig de laatste twee uur liggen slapen, en had dus nog geen last van honger of zo. Ma en pa hadden kaasschotel voorzien, en wij schoven gezellig mee aan. Alle drie de kinderen vlogen daarna meteen in bed, in een eigen kamer met een apart bed voor Merel, een dubbel bed voor Wolf, en daarboven een stapelbed voor Kobe. Wreed gemakkelijk, eigenlijk.
Tegen kwart voor negen kwamen Roeland en Sarah toe met de kinderen, en die namen de resterende twee kamers op de eerste verdieping, telkens met een dubbel bed. Bart en ik hebben de tweede verdieping voor ons, met een ruime tweepersoonskamer, en een ruime badkamer met toilet en douche, die we dan maar delen met de kinderen. De badkamer op de eerste verdieping is trouwens groot genoeg om tussen bad, dubbele lavabo en douche nog een enthousiast walske te placeren.
Er zijn twee salons, trouwens: een ruime beneden, rond een kachel, en een identieke op de vout daarboven, waar een tv staat. Ideaal voor de kinderen om boven te zitten, en wij beneden. En de keuken, die is ook behoorlijk ruim, met een aparte eetkamer. Ons ma heeft dat bijzonder goed gekozen, vind ik. Dik in orde.
Enfin, we kletsten nog wat af, en kropen uiteindelijk in bed. Ik was gewoon doodop, om eerlijk te zijn.
En dan het familiefeest
Merel had vrijdag haar verjaardag op school, zaterdag kwamen de vriendinnetjes spelen, zondag kreeg ze dan de cadeautjes van ons, en vandaag kwam de familie. Het kind gaat niet kunnen zeggen dat ze niet gevierd werd…
Ze wilde wel heel graag aardbeientaart, maar die kan je niet meer kopen in november, blijkbaar. Maar gewone aardbeien waren er, tot mijn verbazing, wél nog. En dus stonden Merel en ik deze voormiddag aardbeientaart te maken, volgens recept van Jeroen Meus. Het kruimeldeeg was lekker, maar véél te veel en dus te dik. Tsja. Ik had met dezelfde hoeveelheid deeg nochtans nog een tweede taartvorm bekleed, voor een druiventaartje dan maar. Ook van de gele crème was er meer dan genoeg voor beide taarten, en dan had ik nog niet eens de slagroom erbij gedaan. Gelukkig waren ze wel lekker, ja.
Merel kreeg massa’s cadeautjes, amuseerde zich te pletter met haar twee nichtjes Liv en Marie-Julie, en maakte van haar netjes opgeruimde kamer opnieuw een puinhoop. Tsja.
Veel foto’s zijn er niet, want die heeft Dirk gemaakt. Ik heb alleen heel even mijn camera genomen, toen mijn ma met Bo begon te spelen, en die dat blijkbaar fantastisch vond.
Bon, alweer een geslaagde namiddag, medunkt.
Het nuttige en het aangename
Omdat de kinderen bij mijn ma waren, konden wij hier heerlijk uitslapen. Enfin ja, langer dan tien uur lukt me toch niet, maar zo’n uitgebreide douche kunnen nemen, zonder dat er minstens ééntje komt zagen, dat doet ook deugd. Tegen half één gingen we ze ophalen, en had ik mijn ma kunnen overtuigen – nu ja, veel overtuigen was er niet aan, ze kwam zelf met het idee af, eigenlijk feitelijk – dat we daar nog gingen blijven eten. En man, ze kan nog altijd fantastisch lekker konijn klaarmaken! En die erwtensoep dan!
Ik was de beloofde taart vergeten en ging die dus nog vlug halen, en rond een uur of drie reden we dan nog even langs mijn grootmoeder van bijna 93, die ik al een tijdje niet meer gezien had.
Tegen half vijf waren we thuis in een rustig, proper huis, met nog een zalige zondagavond voor de boeg. Heerlijk gewoon. Eigenlijk gewoon stressvrij, en dat komt niet zoveel voor hier ten huize.
Alexander wordt 8!
Kinderverjaardagsfeestjes, dat blijft amusant! Zeker als het best wel mooi weer is, de kinderen goed gezind zijn, en er heerlijke taart, hamburgers en hotdogs zijn.
En kleine meisjes die met heel veel plezier en gegiechel show staan geven ^^
Gelukkige verjaardag, Alexander!
Familiefeest
Het jaarlijkse septemberfamiliefeest met Barts familie, en jawel, een zeer geslaagde editie.
We dronken aperitief bij de schoonma, ik legde tussen de hapjes door nog even de zoom in van haar rok, en reden toen naar het Muziekbos om er te eten in Bistro Boekzitting. En dus opnieuw te aperitieven, voorgerecht, soep, hoofdgerecht, dessert, koffie. Ofte:
Cava met likeur van framboos~Amuse bouche:
Schotse gerookte zalm met wasabimayonaise
Soepje van ossestaart met Madeira
Quiche van knolselder met pas de bleu~Koningskrab uit de Beringzee met citroentijm, blanke boter en limoen
Griekse pasta met tuinkruiden~Soepje van gele paprika met crème van bieslook en croutons~Chateaubriand met groene asperges en tuinboontjes
Gesauteerde truffelaardappelen met bacon en kruidenkroepoek
Wortelmousseline~Sabayon met chocolade en meringue, huisbereid Bourbon vanille-ijs
Gepofte rijstvermicelli~Mokka of thee met mignardises
Het was in orde, echt.
De kinderen zaten aan een aparte tafel, en konden kiezen van de kaart.
Het hele leuke, naast het lekkere eten, is dus de locatie. Er is buiten voor de kleintjes een uitgebreide speeltuin, en Merel en Liv hebben er zich kostelijk geamuseerd, terwijl Bo een fijne dut deed.
En de grote? Die zijn een kamp gaan bouwen in het Muziekbos. Louis had zijn gsm bij, we hoefden hen maar te bellen als het eten er was. Na de maaltijd wilden ze me het kamp perse tonen, en ben ik met de jongens het bos nog even ingetrokken, terwijl zieke Bart nog even op zijn tanden beet, en met Merel op de klimtoren ging.
We waren pas tegen kwart voor zeven thuis, maar niemand hoefde nog eten (enkel een beetje yoghurt), en we hadden een zeer fijne middag gehad.
73
Donderdag werd mijn vader 73 jaar. De hele dag kon ik hem niet bellen, omdat hij met ons ma in Brussel was gaan rondlopen. ’s Avonds kreeg ik hem alsnog aan de telefoon, en hij vertelde dat hij een hele fijne dag had gehad. Maar toen ik hem uitnodigde om zondag – vandaag dus – mossels met frietjes te komen eten voor zijn verjaardag, hoorde ik hem gewoon blinken door de telefoon.
Hij gaf toe dat hij het al had zitten bedenken dat ik hem niet had uitgenodigd dit jaar, maar dacht dat het misschien door de verbouwing was, of zo. Hij had het jammer gevonden, maar bon, dan was dat maar zo. Maar toen ik hem dus tóch nog uitnodigde, werd zijn toch al fijne dag plots nog veel beter.
Deze middag rond twaalf uur stonden mijn ouders dus daar. De kinderen hadden een kroon gemaakt, ik had hem een fotoboekje gemaakt en een grote kader met een foto van de kinderen, en hij straalde gewoon.
We deden een klein flesje champagne open, er werden behoorlijk wat mossels met frietjes verzet (Bart had er een heerlijke salade bij gemaakt), we dronken koffie buiten, en aten er versgedraaid vanille-ijs met versgesneden fruit.
Ik denk dat het na vieren was toen ze naar huis gingen. Maar ik denk dat we er allemaal grondig van genoten hebben.
Op bezoek bij omoe
Omdat Merel het zo lief gevraagd had, en de gedachten blijkbaar ook door haar hoofd bleven spoken, laadde ik de kinderen in de auto, en reed naar Sleidinge, naar mijn grootmoeder.
In november wordt ze 103, maar ze is nog behoorlijk bij de pinken, en leest zelfs nog steeds zonder bril. De jongens waren vooral geïntrigeerd door het feit dat zij de Groote Oorlog nog bewust heeft meegemaakt – ze is van 1911, en was dus 7 bij de bevrijding – en vooral dat zij een vrouw was met drie kinderen tijdens de tweede Wereldoorlog. Wolf wilde haar eigenlijk een paar vragen stellen daarover, maar ik had een fotoboek mee van ons gezin het afgelopen jaar, en dat heeft ze nauwgezet en uitvoerig zitten bekijken, met vragen over wie wie was en zo.
Aan die vragen zijn we niet toegekomen, maar wel aan een fijne namiddag. Merel week quasi geen moment van mijn zijde, en was helemaal gerustgesteld toen ze haar overgrootmoeder zo bezig zag. En oma? Die genoot.
365 – 06 september 2014 – 103, of toch bijna
