Familieperikelen – Pagina 29

04/01/201505/01/2015

Nieuwjaar 2015 in Ronse

Uiteraard kon het nieuwjaren in Ronse niet achterblijven, en dus togen we deze middag naar gindse contreien.

Er werd geaperitiefd, en er waren nieuwjaarsbrieven, uiteraard. Met veel gegiechel en gedoe, en fijne cadeautjes.

Wolf kreeg vier boeken van Minecraft, en hij en Kobe sprongen nog net geen gat in de lucht! Kobe kreeg daarna – nonkel Koen vond het zo zielig dat hij anders als enige niks kreeg – ook nog een hele leuke doos met zelf te maken vlieg”tuigen”. Leuke dingen! En Merel was helemaal weg van haar cadeautje: een minikeukentje in hout – “Kijk mama, met een peper- en zoutvaatje, en bloemen!” – en een soort sjaaltje-kapje-mutsje van Hello Kitty, dat ze trouwens de hele middag heeft aangehouden.

Nelly had opnieuw zelf gekookt, en het was verdomde lekker! Als voorgerecht (en hoofdgerecht voor de kinderen) heerlijke vol-au-vent, als hoofdgerecht een Ardeens gebraad met spruitjes, boontjes in spek, erwtjes en worteltjes, en uiteraard kroketten.

En als dessert een fantastische taart van bij Burez, een Saint-Honoré maar dan in een moderne versie. Lekker, maar zwaar!

Er werd ook ongelofelijk veel gespeeld.

Tussendoor kon Bart weliswaar wel een tukje doen, maar hij was hoe dan ook doodop, dus erg lang zijn we dan niet meer gebleven.

Nelly, bedankt voor de fijne middag, en voor de cadeautjes!

02/01/201503/01/2015

Nieuwjaar 2015 in Zomergem

We waren uitgenodigd tegen vier uur bij ons ma, en tegen half vijf waren we er, om dan nog de eerste te zijn. Ons ma was al bijna ongerust…

Enfin, iets later kwam ook mijn jongste broer toe met de kinderen, we aten pannenkoeken en een klein stukje taart, en nog wat later kwam ook mijn andere schoonzusje met de kinderen toe. Mijn oudste broer was, zoals altijd, wat later.

Bij de aperitiefhapjes hoorden ook de nieuwjaarsbrieven, en ik heb ze deze keer vastgelegd voor de familiekronieken, gewoon omdat ze zo schattig waren.

Eerst dus Marne, mijn kleine überschattige metekindje, met haar sterretje:

Daarna de tweede jongste, Merel dus. Die haar nieuwjaarsbrief al compleet vergeten was:

Ook Marie-Julie was niet helemaal tekstvast meer:

Nand was alweer meer de showman:

De brieven van Alexander, Kobe en Wolf volgen in een latere post, wanneer ik ook die heb kunnen uploaden.

Marie-Julie had van mij – ik ben haar meter – een doos gekregen met twee prinsessenjurken in, een roze en een blauwe. Merel had al haar K3-kleedje aan, en Marne wou dolgraag de blauwe aantrekken. En toen hadden we dus drie blonde prinsesjes:

In elk geval werd er intussen ook duchtig gespeeld, vooral met monster Jeroen:

We aten allemaal brood met massa’s kaas, ons ma hield een heuse brie-queeste, er werd ijstaart naar binnen gespeeld, en mijn broers en ik zaten gezellig op elkaars kap, zoals altijd. Maar na het dessert zijn we bijna onmiddellijk naar huis gegaan: Bart was intussen helemaal gecrasht en zag zelfs bleek, en ook de kinderen waren behoorlijk moe. Het was dan ook half tien tegen dat ze in bed zaten. Alle vier ^^

Enfin, een hele fijne avond gehad. Merci, ma!

02/01/201511/01/2015

365 – 02 januari 2015 – drie prinsesjes, ofte M3

25/12/201427/12/2014

Kerstdag 2014

Ook kerstdag was in feite goed gevuld.

Naar traditie hebben de kinderen me weer eens laten slapen, en toen was er tijd voor ontbijt, een douche, opruimen, en vertrekken naar Ronse. Het deed een beetje raar zonder Bart, maar gelukkig waren Liv en Merel weer dikke vrienden:

De jongens speelden dan weer op hun iPad en zo:

Mijn schoonmoeder had voor een keertje geen traiteur aangesproken, maar nog eens zelf gekookt, en het was dik in orde: zalmcarpaccio met fijne olijfolie en roze pepertjes, tomaat-wortel-pompoensoep, kalkoenrollade met warm fruit en kroketjes, en ongelofelijk lekkere buche van Burez. Alleen die laatste heb ik op foto, de rest ben ik gewoon vergeten.

Het resulteerde in het volgende zicht:

We hebben eigenlijk vrij snel gegeten, zodat we ook vrij snel richting ziekenhuis konden, bij Bart. Opnieuw moest er vanalles verteld worden, en zag Bart er opnieuw een beetje beter uit. Al is hij precies nog zeer snel moe.

Maar bon, tegen goed half zes waren we thuis, trokken we de gordijnen dicht, staken we kaarsjes aan, had iedereen zijn pyjama of slaapkleedje aan, en keken we onder een dekentje naar Frozen, die Merel van oma had gekregen.

Ook dat is Kerstmis. Heerlijk gewoon.

24/12/201427/12/2014

Kerstavond

Dat het een heerlijke dag was vandaag ^^

We begonnen heel rustig: ik heb – nog maar eens – lekker lang geslapen, we hebben laat ontbeten, en ik heb de everzwijnenragout, die we gisteren gemarineerd hebben, opgezet. Tussendoor werd er ook nog gewoon gekookt, een deel van het dessert voorbereid, en tegen twee uur stond ik met de kinderen in het ziekenhuis, waar we een – naar omstandigheden – stralende Bart zagen: netjes gedoucht, verse pyjama, geschoren, bril op, en vooral met lichtjes in zijn ogen. En vooral die had ik enorm gemist. Hij was wel nog behoorlijk moe, en had pijn, maar het was wel terug mijn Bartje! Hij is blijkbaar trouwens een “anatomische variantie”, dixit de chirurg: zijn galblaas lag niet waar ze normaal gezien behoort te liggen. Alles was dan ook nog zodanig ontstoken, dat elk plekje waar ze aan kwamen, onmiddellijk begon te bloeden, waardoor het een moeilijke en langere operatie werd. Van geen wonder dus, dat hij langer op intensieve moest.

We zijn toch wel een tijdje gebleven, de kinderen moesten vanalles vertellen aan hun papa, ook zij hadden hem duidelijk gemist.

Maar bon, tegen half vier waren we terug thuis, en konden we aan de concrete voorbereiding van het feest ’s avonds beginnen. De kinderen hadden in de voormiddag al het meeste opgeruimd, maar er moest nog gestofzuigd worden, alles netjes gezet, de tafel moest gedekt, en ik moest nog zowel voorgerecht als dessert maken. Ik had gelukkig recepten gekozen die niet al te veel tijd vergen, maar toch.

Ik had helaas gerekend op het feit dat mijn familie doorgaans iets te laat is, maar deze keer waren ze bijzonder stipt, om niet te zeggen klokslag zes uur hier. Wolf nam de honneurs als gastheer waar, terwijl ik snel uit de douche sprong en me klaarmaakte. Gelukkig duurt het drogen van mijn haar exact 1 minuut en 35 seconden…

Enfin, het werd een gezellige en zeer lekkere avond. Schoonzusje Delphine had een massa hapjes voorzien:

Intussen werden de pakjes opengemaakt, en Kobe was ongelofelijk enthousiast over zijn Skylanders:

Merel kreeg een prinsessencomputer, en Wolf en Alexander waren begeesterd door de wereldbol die ze elk van oma hadden gekregen:

Daarna kregen de kinderen vol au vent met frietjes, en begonnen wij aan het menu:

* tartaar van Sint-Jacobsvruchten met mango, gember en limoen

* everzwijnenragout met boschampignons, een peertje in wijn en kroketjes. Het recept is van Libelle Lekker, op aanraden van mijn poetsvrouw: niet al te veel werk, en vooral alles op voorhand. Een dikke aanrader, echt, iedereen vond het magnifiek.

* een verrassingspotje naar recept van Sofie Dumon uit ‘Goe gebakken’. Eigenlijk is het heel simpel: peer met chocolade in een vuurvast potje, afdekken met bladerdeeg, en vijftien minuten in de oven. Daar had ik ook versgedraaid vanille-ijs bij gemaakt: netjes getimed zodat het ijs klaar was tegen dat het desserttijd was, en dus ongelofelijk smeuïg.

Daarna waren er nog chocolaatjes en zo, maar daar is eigenlijk weinig van gegeten, want iedereen had meer dan genoeg.

Om negen uur had ik Merel in bed gestoken, om tien uur de jongens, en tegen half elf gingen ook de anderen naar huis, want ook Marie-Julie en Alexander moesten slapen.

En toen was het huis stil, en leeg. En hoe fijn de avond ook was, ik mis Bart… Kerstavond is toch niet hetzelfde zonder je geliefde.

Maar weet je: zalig kerstfeest, iedereen!

24/12/201427/12/2014

365 – 24 december 2014 – kerstavond

08/12/201423/12/2014

Verjaardagsfeestje Liv

Niet alleen onze kleine meid werd vier, ook haar nichtje Liv volgde – uiteraard. We mochten vandaag pannenkoeken, respectievelijk taart gaan eten bij de schoonbroer, en namen en passant ook de schoonmoeder mee.

Gelukkige verjaardag, Livje!

26/11/201409/12/2014

Honderdendrie. 103, jawel.

Mijn oma wordt 103 vandaag. Nog volledig bij de pinken, zo doof als een kwartel, en nog steeds zonder bril.

We waren er onlangs nog langsgegaan, en hadden toen prachtige oorlogsverhalen gekregen. Niet van de tweede wereldoorlog, wel die van honderd jaar geleden. Sommige details herinnert ze zich nog haarscherp, zegt ze.

Er was uitgebreid feest in het rusthuis, met taart voor iedereen, en haar honderdjarige zus en alle kinderen waren gevraagd. Niet de dertien kleinkinderen of de achterkleinkinderen waarvan ik intussen zelf de tel ben kwijtgeraakt. Maar ik moest de jongens afhalen van de muziekschool in Evergem, en da’s op drie kilometer van het rusthuis, dus da’s te stom om dan niet even langs te gaan en proficiat te zeggen. Ik had dat ook zo gezegd tegen de kinderen: we gaan niet blijven, we gaan geen taart eten, we gaan gewoon even gelukkige verjaardag wensen, en terug weg. Ook al omdat ik nog een serieuze stapel werk had, met deadline vanavond om middernacht. Maar toen waren we er, en was er nog veel taart over, en wilden de kinderen zo graag even blijven. Ik heb toen maar beslist dat we de rugby gingen overslaan – het is toch rotweer – en dan een stukje taart eten. Op die manier win ik wat tijd, en zal het wel lukken. Merel kreeg zowaar een roze marsepeinen varkentje :-p

Oma was in elk geval bijzonder blij de kinderen te zien, en vooral dan Merel: daar is ze compleet zot van. Maar ook haar zus, Tante Angèle die deze zomer 100 is geworden, vond vooral Merel een schatje. Die tante, da’s ook een geval apart. Ze heeft geen kinderen – ik geloof dat ze tien miskramen heeft gehad – en is ook al jaren weduwe. Ze woont nog steeds alleen in een knappe villa in Knokke, kookt nog alle dagen zelf, en heeft zelfs nog een moestuin. Zelf met de auto rijden doet ze niet meer, daar heeft ze een gezelschapsdame voor. Maar je moet het maar doen, op je honderdste. Chapeau!

En toen ik oma vroeg of ze verwacht had dat ze ooit zo oud ging worden, antwoordde ze parmantig: “Goh, ja hoor. Ik voel mij nog prima, dus waarom niet? Er kunnen gerust nog wat jaren bij, als het zo verder gaat.” Juist ja.

Intussen postte mijn kozijn een foto van 101 jaar geleden, van diezelfde oma met haar broer en de hond. Over die hond vertelde ze dat het beest geëlektrocuteerd was geraakt in “den dodendraad” tijdens de oorlog, en dat ze zelf dan amper een jaar of twee-drie moet geweest zijn. Toch ongelofelijk?

Proficiat, oma. Mogen we nog lang kunnen genieten van je verhalen.

26/11/201408/12/2014

365 – 26 november 2014 – 100 + 103, gene zever.

23/11/201408/12/2014

Van dammetjes, boswandelingen en – uiteraard – tanks

Erg lang werd er door onze nakomelingen eigenlijk niet geslapen, maar aangezien de onze nogal zelfstandig zijn, en die van Roeland en Sarah nog niet, stonden die op. Samen met oma, want die kan toch niet slapen als er kleine mormels rondcrossen. Opa daarentegen, die wordt blijkbaar pas wakker als er zes apen naast hem staan te springen, te roepen en te giechelen.

Waarna die arme opa gelukkig op zijn positieven mocht komen bij het ontbijt. We hadden bijna medelijden.

Na nogal wat vijven en zessen vertrokken we naar een beetje verderop, waar we een dambaar riviertje hadden gezien.

De mannen bleven daar achter (met de twee meisjes in de buggy’s), terwijl ma, Sarah en ik een deftige wandeling probeerden te maken. Alleen hadden ma en ik geen laarzen aan, en bleek de modder uiteindelijk toch wel wat te diep.

Toen ons ma trouwens probeerde om elegant over een poel te springen, bleef ze met haar voet achter een braam hangen, en viel ze languit in de modder. Sarah en ik sprongen verschrikt toe om haar recht te helpen, en zetten het toen op een onbedaarlijk lachen. Tsja…

Intussen was er ijverig gedamd: zowel op de grote rivier, als op het kleine stroompje dat over het weggetje liep, en dat vakkundig een nieuwe bedding had gekregen. En wij kregen drie drijfnatte jongens, zodat we alsnog eerst langs het huisje terug moesten – voor de jongens en ons ma, dus – om droge en propere kleren te nemen, vooraleer we konden gaan eten.

Bon, een hoop droge kousen, schoenen en broeken later konden we naar Houffalize, waar we na enig zoekwerk een pizzeria vonden. Het duurde helaas nog langer dan gisteren. Toegegeven, we waren met elven, maar hoe lang kan het duren om een pizza te bakken zeg!

En uiteraard moest er daarna nog naar een tank gekeken worden. Ha ja.

Thuis moest er opgeruimd worden, en intussen ook in bomen geklommen.

Enfin, twee uur later, tegen een uur of zeven, waren we opnieuw thuis, en moest ik me door bergen was heen werken, maar hadden we wel een fantastisch weekend achter de rug.

Dank u, ma en pa, we hebben er van genoten! Volgend jaar weer?