Familiebrunch 2015
Het is een traditie: de familiebrunch van de kant van mijn ma, waarbij ik gans mijn familie nog eens terug zie. Blijkbaar had een van de tantes verzucht: “Goh, ik snap niet dat oma dat nog blijft doen. Het is toch genoeg als ze haar kinderen ziet, zeker?” Tot zover het familiegevoel dus. Maar bon, blijkbaar leven mijn tantes en nonkels en kozijns en nichten nog allemaal sinds vorig jaar.
Toegegeven, het is een grote bende: mijn grootmoeder van 93, haar broer en diens vrouw, haar zes kinderen met partner, haar 14 kleinkinderen (15 eigenlijk, eentje was ziek) met 7 partners, en 11 achterkleinkinderen, met twee onderweg. 41 personen dus, en met navenante drukte.
Er was aperitief, er was brunch, en er was dessertenbuffet. En op voorhand was er de jaarmis voor mijn grootvader, uiteraard. En eigenlijk was het allemaal best gezellig ^^
Alleen met het weer hadden we echt geen geluk: vorig jaar was het stralend weer en zijn we na afloop nog een wandeling gaan maken, nu was het koud en grijs en miezerig. Ach ja… Er was gelukkig plaats genoeg voor de kinderen om te spelen.
Enfin, hier dus de foto’s. Het grootste deel ervan is door de kinderen getrokken, en zelfs door Merel.
365 – 15 maart 2015 – familiebrunch
Verjaardagsfeestje elvendertig
Het klinkt een beetje oneerbiedig, die titel, want eigenlijk was het een bijzonder gezellige dag. Tegen half twaalf waaiden we binnen bij mijn jongste broer, vlak voor de hele posse thuiskwam met het feestvarken van zijn net gespeelde (en gewonnen) voetbalmatch. En als je zes bent, is voetbal belangrijk!
We hadden trouwens ook weer ongelofelijk veel chance met het weer, net zoals vorig jaar: we konden opnieuw buiten zitten, zij het met een vestje of giletje aan. Maar de zon deed ongelofelijk deugd, en de kinderen speelden zichzelf compleet moe. Zo hoort dat ook, op verjaardagsfeestjes.
365 – 08 maart 2015 – Feestje voor Nand!
Verjaardag nonkel
Het is een constante in dit blog: de vele verjaardagsfeestjes. Zo ook het jaarlijkse familiediner voor de verjaardag van nonkel Staf. Dit was dat van vorig jaar, en hier het verslag van twee jaar geleden, en ik kan nog wel verder gaan spitten ook.
Ook het stramien is altijd hetzelfde: afspreken bij Staf thuis voor een eerste aperitief, en dan naar het restaurant voor het vervolg. Gelukkig was er dit jaar weer plaats in de Artichaud, de vaste stek in Kruishoutem. Het eten is er lekker, de bediening oké, en de kinderen hebben er plaats om buiten te spelen. Meer moet dat echt niet zijn. Kijk maar.
Op bezoek bij omoe
We waren nog steeds niet gaan nieuwjaren bij mijn grootmoeder in Ursel, dus dat werd zo langzamerhand hoog tijd.
Ik dus de auto volgeladen – iets later dan gepland, want de kinderen waren hier ongelofelijk mooi aan het samenspelen – en richting Ursel. Na wat gezoek vonden we oma in de eetzaal, waar ze vrolijk aan het zingen was, en kregen de kinderen onmiddellijk een halve doughnut toegestopt van de verzorgster. Daarop togen we vrolijk naar de cafetaria, en vrolijk is wel het woord, ja ^^
Daar werd er gekletst, respectievelijk cola, warme choco of ice tea gedronken, en door de kinderen eigenlijk onnoemelijk braaf gewezen.
Dik drie kwartier later reden we naar oma – mijn ma – omdat die toch op de weg naar huis ligt, en ik dan een amaryllis die op het punt staat te bloeien, kan meenemen. Ha ja, zij trekken als volleerde gepensioneerden naar Gran Canaria voor een weekje :-p
Daar waren ook Alexander en Marie-Julie, en binnen de drie minuten – ik overdrijf niet – ontaardde het daar al in een immens kussengevecht. Onderstaand filmpje was op een moment dat het ergste eigenlijk al voorbij was, en ze al wat aan het kalmeren/moe worden waren. Het lawaai daarvoor was tien keer erger, geloof me.
Tegen zessen reden we naar huis, want om zeven uur moest ik al in de Blandijn staan, voor een lezing door studiegenoot Yanick Maes over De rerum Natura van Lucretius. Echt wel interessant.
Maar om negen uur, toen ik thuis was, ben ik toch in de zetel geploft. Poeh.
Enfin, ’t was weer een goeie dag!
365 – 17 februari 2015 – lezing over Lucretius
Mamatijd
En voor een keertje bedoelde ik dat niet van de kinderen tegenover mij, maar ik met mijn mama.
Ons ma moest namelijk tegen half vier bij de dokter hier in Gent zijn, en dus spraken we af – ha ja, het is anders toch ook altijd 15 km rijden voor haar – om gezellig samen iets te eten, dan eens te kijken bij M.A.R.T.H.A. of ze iets vond om haar cadeaubon van kerstmis op te gebruiken, en gewoon op ’t gemakske bij te kletsen. Want kletsen, dan doen wij dus nooit he <insert sarcasm>
We spraken om half een af aan Café Rene, maar liepen elkaar al in de parkeergarage tegen ’t lijf, waar we praktisch naast elkaar stonden. Ook handig om al gerief door te geven. En dus liepen we vrolijk al kletsend richting restaurant, waar ons ma een ovenschotel met spek en kool naar binnen speelde, en ik me ontfermde over een pasta met scampi. Grote porties, man! We kregen het geen van beiden op, en een dessert hoefde al zeker niet meer dus.
Enfin, we waaiden nog even binnen bij Think Twice, en bleven daarna vrij lang hangen bij M.A.R.T.H.A., waar ons ma een hele mooie diepgroene ketting kocht, en ik bleef hangen bij een appelblauwzeegroene ring, een felrode ring en een paar felrode oorbellen, tien euro elk. Da’s dus het leuke aan dat winkeltje: je vindt er hele mooie dingen voor weinig geld.
Enfin, we hadden nog net tijd voor een koffie, en togen daarna respectievelijk naar de dokter/huis.
Fijne namiddag gehad, voor herhaling vatbaar.
En dan ga ik nu nog wat verbeteren, want die stapel met toetsen wordt almaar hoger…
Nieuwjaarsbrieven, deel twee
Omdat ik maar een beperkte hoeveelheid kan uploaden per week, kreeg ik niet alle nieuwjaarsbrieven online in één post. Hier volgt dus deel twee, blijkbaar enkel te bekijken via PC, en niet via tablet. Tsja.
In elk geval meenden de kinderen het wel.
Kobe, de eeuwige toneelspeler:
Alexander met toch wel een leuke tekst:
Wolf had dan weer twee versies van zijn net iets volwassener brief. Hij wordt groot, mijn Wolf.
En dan waren er ook nog nieuwjaarsbrieven in Ronse, bij Omaly. Onze brieven waren dezelfde, ik heb ze dus niet nog eens opgenomen. Maar Liv had uiteraard nog iets nieuws, ook al was ze blijkbaar nogal verlegen om hem op te zeggen.
En Bo is uiteraard nog te klein voor een nieuwjaarsbrief, maar die gaf gewoon een dikke knuffel. Kan ik mee leven ^^