Nieuwjaren
Ons ma zag het niet zitten – ze waren zelf weg geweest gisterenavond – om uitgebreid iets te doen voor Nieuwjaar vandaag. Wij, aan de andere kant, zagen het dan weer niet zitten om níet langs te komen. En dus nodigden we onszelf maar uit. Net zoals Roeland en Jeroen met hun gezin. Wij brachten javanais mee en zelfgebakken pompoentaart – een nieuwe – en Roeland had champagne mee, en er was koffie.
En uiteraard waren er ook nieuwjaarsbrieven, en de bijhorende envelopjes. Jeroen was iets later, maar nog net op tijd om de meter-peter-brieven uit te wisselen.
Maar de prijs van het schattigste? Die ging toch echt wel weer naar Marne en haar liedje. Oordeel zelf maar.
Kerstdag
Ik had gehoopt dat ze allemaal behoorlijk wat langer gingen slapen, maar helaas. Ietsje, dat wel, maar Merel was toch alweer om kwart voor acht beneden. Tsja… Gelukkig laten ze ons wel slapen.
Kobe moest meteen met zijn nieuwe cadeau spelen: de Crayola Marker Maker, waarbij je zelf kleurstiften maakt. Hij heeft nu al bronzenbloedrood, kikkerbillengroen en paddengroen, horizonoranje, en elandenbruin. Kleuren die je niet meteen in een standaardpakket vindt dus. Hij vindt het zalig!
En Wolf had een set walkie talkies gevraagd, en daar hadden ze gisteren al gans Jeroens huis mee onveilig gemaakt.
Maar al vrij snel werd iedereen weer in propere kleren gehesen en in de auto gestoken: kerstdag in Ronse bij Omaly!
Er waren opnieuw cadeautjes, lekker eten en goed gezelschap, en dat is precies het juiste recept voor kerstdag!
Maar tegen een uur of zes waren we weer thuis, trok iedereen zijn pyjama alweer aan, stak ik de haard aan en een massa kaarsjes, en keken we samen onder een dekentje naar Inside Out. Da’s nog zo’n heerlijke kersttraditie aan het worden!
Enfin, alweer een fijne dag dus. Dank je, iedereen!
Kerstavond
Als je een plechtige-communicant in huis hebt, dan moet die ook wel af en toe naar de catechese en/of de mis. Ik vind dat eigenlijk ook maar logisch.
Een tijdje geleden kregen we via mail de oproep om naar de kerstviering te komen, en of Wolf of ik ook iets wilden doen in de kerstvertelling. Ik gaf eerst Wolfs naam door, maar die is blijkbaar ergens tussen de plooien gevallen. Daarna heb ik ook mezelf opgegeven als verteller: ik blijf het graag doen, en ik ben er ook voor opgeleid. Tsja.
Jammer eigenlijk voor Wolf: al zijn vriendjes deden wel mee, van hem wisten ze het blijkbaar niet. Maar zelf heb ik wel een leuk complimentje gekregen: een oudere dame vroeg me of ik misschien een actrice was. Ik grijnsde tegen wil en dank, denk ik.
Enfin, tegen dat we thuis kwamen, stond alles al netjes klaar aan de voordeur: een mand met cadeautjes, de hapjes, wat speelgoed, jassen. We waren namelijk tegen half zeven gevraagd bij mijn broer, en de viering was om half zes. Beetje nipt dus, maar het viel allemaal bijzonder goed mee.
Mijn schoonzusje had bijzonder lekker gekookt: een voorgerecht met Sint-Jacobsvruchten op gekaramelliseerd witloof en een schijfje bloedworst, en als hoofdgerecht hazenrug met een fantastische saus bij. Het dessert was er bijna te veel aan, maar ook bijzonder lekker: kerstbuche, de ene met moka, de andere met chocolade.
De kinderen hadden intussen de tijd van hun leven: we zagen hen enkel wanneer ze wat chipjes kwamen stelen, of toen ze aan tafel moesten. Ja, Merel heeft even ruzie gemaakt met Marie-Julie, maar dat is quasi onvermijdelijk. Het was dan ook weer snel bijgelegd.
Een en ander, maar vooral de gezelligheid, leidde ertoe dat we pas tegen middernacht thuis waren. Ik had dat al een beetje voorzien, en Merels slaapkleedje en kamerjas meegenomen, samen met haar tandenborstel. En ja, ze was uiteraard in slaap gevallen in de auto. Ik nam een klein warm lijfje in mijn armen, en droeg haar voorzichtig naar boven. Toen ik haar neerlegde, protesteerde ze even: “Mama, mijn kamerjas! Dat is veel te warm om te slapen!” Ik trok hem glimlachend uit, waarop ze zich nestelde onder haar donsdeken. “Je bent nu misschien wel wakker, muisje, maar je bent toch wel al helemaal slapewarm he”, zei ik. Haar ogen gingen nog eventjes half open, en ze schonk me de meest dankbare, warme glimlach: “Dank je, mama!”
Dat zijn zo van die dagen waarop je helemaal warm wordt van binnen. Serieus.
365 – 24 december 2015 – kerstavond
365 – 22 december 2015 – Vlotte geesten
365 – 13 december 2015 – bowling
104
104 is ze intussen, mijn grootmoeder langs vaders kant.
Op haar verjaardag waren we even langsgegaan na school, maar ze had uitgebreid taart gegeten en gevierd met haar kinderen, ze was doodop, en een van mijn tantes had haar net in bed gestoken. Jammer.
Vorige week woensdag deden we een tweede poging, maar toen was de vogel gevlogen, richting Knokke bij haar zus van 102. Faut le faire.
Enfin, derde keer, goeie keer. Vandaag zijn we nog eens langs geweest, maar we moesten toch weer even zoeken, want ze zat niet op haar kamer. Ik herkende wel de jas van een van mijn tantes, en dus togen we naar de cafetaria. Tiens, ook daar zat ze niet, maar men wist er ons wel te vertellen dat ze in de veranda zat. Jawel, eindelijk.
Heel erg alert leek ze me vandaag niet, maar dat kan ook aan het feit gelegen hebben dat mijn tante nogal zat te kwetteren. Heel gezellig allemaal, dat wel, we hebben er rustig iets gedronken, en zijn na een half uurtje alweer door gereden, Kobe moest nog naar de rugby.
Sinterklaas zijn verjaardagsfeestje, of zoiets toch
Uiteraard was er de Sint deze morgen. Mijn kinderen blijven me verbazen: stipt om zeven uur – vroeger mogen ze niet opstaan – hoorde ik Merel en Kobe naar beneden gaan. Stipt om acht uur stond Kobe aan mijn bed: dat hij honger had, en of ik de koffiekoeken niet wilde komen bakken. “Oh, en wat heeft de Sint gebracht?” vroeg ik, nog vanuit mijn bed. “Oh maar mama, we hebben onze cadeautjes nog niet opengedaan, want we wisten niet of we dat wel al mochten van jou, en of we niet moesten wachten op Wolf.” Soms denk ik dat ik eens wat minder streng moet zijn met hen :-p
Enfin, ik naar beneden, nog net op tijd om twee stralende gezichtjes op foto vast te leggen: Merel met haar Lego Frozen kasteeltje, Kobe met zijn Jommekes.
Wolf dook pas later op, maar was ook heel blij met zijn Phlatball. Vree wijs ding, trouwens, daar is al intens mee gespeeld.
Daarna mocht ik eindelijk de kerstboom zetten. Een nieuwe dit jaar, vorig jaar gekocht aan 50% in de solden. En mocht je je afvragen hoe vaak een vijfjarige kan vragen: “Mama, mogen de ballen er al in?”, wel, veel, neem het van mij aan. “Maar wacht toch efkes! Eerst den boom en de lampkes en de slingers!”
Intussen was de schoonmoeder toegekomen voor een rosbiefje, en reden we tegen half twee richting Brussel, voor Livs verjaardagsfeestje en de bijbehorende taart ^^
Enfin, het was heel gezellig, er was – zoals altijd – weer veel te veel taart, en de kinderen vielen prompt in slaap in de auto. Volledig zoals het hoort, dus. Bedankt, Koen en Else! En ook nog extra bedankt voor de kleine Sinterklaascadeautjes, de kinderen vonden ze de max!
Stress!
Ik denk dat ik vanmorgen toch wel een half jaar van mijn leven heb kwijtgespeeld. Serieus zeg!
Het begon nochtans allemaal goed: Bart zit in Bratislava, en dus had ik de kinderen gevraagd om zelf hun boekentas te maken en niet te treuzelen, zodat we zeker om acht uur in de auto zaten. Ik heb examen, vandaar, en dan moet ik echt op tijd zijn. Dat lukte ook perfect, allemaal heel rustig en op ’t gemak, eigenlijk.
Ook op school was het allemaal heel relaxed: mijn gerief stond netjes binnen, alles mooi op tijd, de leerlingen op hun plaats, alles mooi uitgedeeld. Tot ik met hen het examen begon te overlopen, en vaststelde dat blijkbaar bij cursieve tekst, door de switch van versies in Word, alle spaties weggevallen waren, en dus de Latijnse tekst quasi onleesbaar was geworden. Zal me leren om het niet naar PDF om te zetten! Efkes paniek, ha ja, want een onleesbaar examen, da’s niet zo praktisch.
Het eerste deel was gelukkig puur theorie, en perfect in te vullen. Ik belde meteen het secretariaat op, en Peggy had aan een half woord genoeg, en stond daar een halve minuut later. Ik rende richting leraarskamer, startte een PC op, logde in op het schoolnetwerk, downloadde mijn examen van de directiemap, voegde stapels spaties toe, en ging opnieuw printen. Poeh! Lang leve de cloud dus, en al een chance dat ik er altijd voor zorg dat het wel ergens upgeload staat.
Enfin, het duurde even voor ik mijn zen terugvond, maar het examen kon wel probleemloos afgelegd worden. Man man man…
Gelukkig werd het daarna pakken beter: ik reed naar huis, kookte spaghetti, warmde Barts fantastische saus op, en er kon gegeten worden. Mijn bureau had ik gisteren al opgeruimd, er was goeie koffie, verse rode inkt, en VNV Nation schalde door de boxen: ideaal om te beginnen verbeteren. Alleen is dat niet altijd even gemakkelijk met kinderen in huis: een half uur later had ik al een koksmuts gefabriceerd voor Merel en Kobes fietsrem gerepareerd. Allez hup.
Maar bon, tegen drie uur gooide ik Kobe af op zijn muziekles, en reed ik met de andere twee naar Mariakerke: een laptop voor Wolf! Een vooruitgeschoven communiecadeau, dat wel, maar hij kan hem nu echt goed gebruiken. Alleen… bleek ik mijn handtas niet bij te hebben, en bestelde ik dus een laptop, in plaats van er eentje te kopen. Slim, echt slim, Rombaut!
Om half vijf pikten we Kobe weer op en reden we door naar Sleidinge om mijn jarige grootmoeder te gaan bezoeken, maar helaas, de 104-jarige was op bezoek bij haar 102-jarige zus in Knokke – die woont nog steeds thuis, een echt fiere madam – en dus niet thuis.
Tsja. We reden dan maar naar huis, Kobe werd richting rugby verscheept, en ik, ik zorgde dat ik om acht uur in het KANTL – Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde, ook wel de Koningsstraat genoemd – stond voor een lezing van het NKV over de parallellen tussen Star Wars (de drie recentste films dan toch) en het Romeinse Rijk. Ik had dat zelf ook al zitten denken, maar eigenlijk zijn de gelijkenissen nog veel uitgesprokener dan ik dacht.
Enfin, al bij al wel een fijne, maar bij momenten ook zeer gestresseerde dag. Moeha.