Feestje voor Nand
Jawel, Nand is intussen ook al zeven! We waren met de ganse familie bij mijn broer verwacht voor een aperitief en broodjes, en vooral een zeer gezellig kletsmoment. Twee jaar geleden zaten we in een Tshirt buiten, en ook vorig jaar was het buiten te doen, al herinner ik me dat we wel meeschoven met de zon. Dit jaar was het precies anders: regenen en ijskoud. Maar binnen brandde de haard, werd er druk gespeeld en druk gebabbeld, en was het eigenlijk behoorlijk jammer dat we naar huis moesten.
Maar bedankt, broere, ’t was gezellig!
Verjaardag nonkel Staf
Alweer een jaartje verder, en mooi om te zien hoe de kinderen ook alweer een jaartje groter zijn tegenover deze post.
We spraken uiteraard af bij Staf thuis, maar ons vertrouwde adres voor daarna, de Artichaud, was niet vrij. Maar het alternatief, ’t Raadsel, waar we ook al geweest waren, is prima: een zaaltje voor ons apart, zeer lekker eten, en een leuke tuin voor de kinderen om er te spelen, ook al was het behoorlijk koud.
En als afsluiter nam Wolf Margaux en Louis mee naar een cache een 200 meter verderop, en was Louis meteen verkocht voor het concept.
Ma
Soms zijn er zo van die momenten dat je gewoon wil genieten, en dat je ook wil verwennen.
Toen ik ons ma voorstelde om vandaag hier wafels te komen eten, en meteen ook gewoon te blijven slapen, zag ze dat wel zitten, ja. Zo moest ze niet opnieuw naar huis rijden, maar konden we de hele avond lekker kletsen over vanalles en nog wat, dat was eigenlijk al weer te lang geleden.
De kinderen vonden het heerlijk: oma niet alleen voor wafels, maar ook om hen in te stoppen, en dan ’s morgens samen aan het ontbijt te zitten.
De wafels zelf waren niet ideaal: ik volgde het basisrecept van de boerinnenbond, en dat waren halve suikerwafels, en niet de lichte standaardwafels. Soit, het zij zo. Ons ma moet nog maar eens terugkomen, zeker?
In elk geval had ik een bijzonder gemoedelijke, aangename avond. Eentje om te onthouden.
Tandarts
Eigenlijk is dat wel handig, zo’n geautomatiseerde terugroep-email van de tandarts. Om de zes maanden stuurt ze een berichtje dat het tijd is voor een controle. Eigenlijk hadden we in september ook moeten gaan, maar om een of andere reden is dat overgeslagen geweest.
Enfin, vandaag dus alle vier naar de tandarts. Bij Wolf komen zijn nieuwe tanden traag maar gestaag door, daar waar zijn melktanden getrokken zijn. Al de rest was prima, net zoals bij Merel. Bij Kobe zat er weer een roze melktand tussen, een melktand die heel moeilijk vanzelf zou uitvallen, omdat het tandvlees er vanbinnen in was gekropen – vandaar de rozige kleur – en hij dus niet ging loslaten. Ze ging hem laten staan, maar van mij mocht ze hem meteen trekken. Kobe kreeg een lichte verdoving, en de tand was er meteen uit. Saar heeft nog even zitten prutsen om het tandvlees effectief uit de tand te prutsen, zodat ze hem als trofee kon meegeven.
En bij mij? Daar haalde ze weer enkel wat tandsteen weg en polijstte ze alles even, en dat was dat. Alle vier goedgekeurd, en weer in orde voor een tijdje. Oef!
We reden onmiddellijk door naar Evergem, om Kobe af te gooien op zijn muziekles, en reden daarna verder naar Sleidinge, op bezoek bij mijn oma van 104. Die was nog volop aan haar middagdut bezig, maar toen ik bij de verpleegsters een papiertje ging halen om een briefje achter te kunnen laten, kwamen ze haar wakker maken: ze had genoeg geslapen, anders ging ze vannacht niet in slaap geraken, zeiden ze.
Oma protesteerde toen ze wakker werd gemaakt: het was veel te koud, en ze wilde verder slapen. Helaas, geen medelijden, en iets later was ze naar toilet geweest en zat ze in haar stoel aan haar bureau. Sinds ze een aantal weken geleden gevallen is, is er serieus iets veranderd in haar, al is dat blijkbaar bij momenten. Ze is een pak minder responsief, leest ook bijna niet meer, en zit meestal gewoon naar buiten te kijken. Jammer! We probeerden een beetje een gesprek aan te knopen, vertelden vanalles, en zij had vooral oog voor Merel, wier haar ze prachtig vond. Mijn ongelofelijk vibrante, scherpzinnige oma is een beetje aan het verdwijnen, en hoe jammer ik dat ook vind, het is wel logisch, gezien haar leeftijd. 99 jaar verschil met Merel…
We pikten een geocache op aan een kapelletje wat verderop, dat ik nog nooit had zien staan, en reden opnieuw richting Evergem. Daar stond zowaar Merels juf aan de bushalte te koekeloeren, en ik stopte om haar een lift te geven. De hele rit naar Ertvelde zou ons te ver leiden, maar in Evergem dorp kon ze haar volgende bus nemen, het scheelde al een pak.
Omdat we nu nog een kwartiertje over hadden tegen dat we Kobe moesten ophalen, was het redelijk onzinnig om naar huis te rijden, en deden we nog deel 1 van een multicache midden in Evergem dorp. Het leuke aan geocachen is dat je dingen opmerkt die je daarvoor nog nooit had gezien. Zo wist ik helemaal niet dat er achter de kerk nog een grote kapel stond. Bizar!
Enfin, we pikten Kobe op, reden naar huis, maakten ons op voor Kobes rugbytraining, en Merel, Wolf en ik reden nog verder naar de Ikea. De laatste tijd is er nogal wat van ons servies gebroken, en we wilden aanvullen. En uiteraard waren er ook nog een hoop kleine dingen, zoals je die altijd meeneemt als je naar de Ikea gaat.
Goed gevulde dag dus. Maar eigenlijk ook wel een fijne dag. Meer van dat!
Stoten
Ne mens steekt soms toch stoten uit.
Neem nu vandaag. Ik had lekker lang geslapen, Bart had lekker gekookt, en het was het ideale moment om nog eens naar Ursel te gaan, naar mijn grootmoeder. Het was wel grijs, maar het regende nog net niet, en dus konden we ook een paar caches ginder in de buurt gaan doen. Dachten we. Kobe voelde zich niet zo goed, en bleef thuis bij papa.
We sloegen tegenover de Molenhoek een slag in, die weliswaar een beetje modderig lag, maar best berijdbaar was. We hadden wel de laarzen mee, maar Wolfs voet deed wat pijn, en het was al bijna vier uur, dus we wilden niet te veel wandelen. Bon, we vonden een mooie cache temidden van de velden aan een tweesprong van de slag. Er lag helaas een bijzonder grote plas, en daar had ik wat schrik van. Goh, dacht ik, ik draai me liever gewoon in de rand van het veld, er zijn toch geen grachten, en dan vermijd ik die gigantische plas. Alleen had ik daar een serieuze inschattingsfout gemaakt: dat land was nog veel zachter en modderiger dan ik dacht! En jawel: we zaten vast. Wolf en ik keken naar elkaar, en begonnen te lachen. Oh jee.
We gingen dus eerst zelf proberen los te geraken, en eventueel wat verderop assistentie vragen op een boerderij. En desnoods de wegenwacht bellen, maar die zou ons al zien komen :-p
Enfin, Merel bleef zitten, en Wolf en ik begonnen takjes te verzamelen om onder de slippende voorwielen te steken. Helaas, geen effect, alleen rondvliegende modderkluiten. En toen dacht ik eraan dat ik nog van die stevige herbruikbare Delhaizezakken in de koffer liggen had. Ik stak één ervan onder een wiel, propte er nog wat takjes bij, liet Wolf duwen aan de rand van de deur, en probeerde voorzichtig achteruit te rijden. Score! Giechelend als twee tieners stapten we terug in, en reden naar het rusthuis.
Daar was het een kleine overrompeling in het cafetaria: Paul en Nele waren daar, samen met hun oudste dochter, diens man en de twee kinderen. De tweede dochter was net weg met man en kind. Ook Bart, mijn jongste nonkel, was er, en zijn vrouw en jongste dochter gingen ook nog langs komen. Mijn grootmoeder van 94 is intussen zo goed als helemaal blind, en heeft ook moeilijkheden om in lawaai een conversatie te volgen, ondanks de hoorapparaten. Erg lang zijn we dan ook niet gebleven: we hebben iets gedronken, eigenlijk vooral gekletst met de nonkels, en zijn dan nog in haar kamer wat verder gaan praten.
Het was nog meer dan licht genoeg, en dus reden we Onderdale af om nog een cache te zoeken. Een volgende cache lag een eind in een bospad, zo bleek, en dat zag Wolf niet zitten, want die had zijn voet extra pijn gedaan door de auto te duwen. Da’s dan voor een volgende keer dat we omoe komen bezoeken en het wat minder nat ligt. Aangezien we vlak bij de vroegere bossen van mijn andere grootmoeder waren, gingen we nog even langs het boskot. Dat is blijkbaar gekraakt: de deur stond uit haar hengsels, en binnen lagen lege flessen van sterke drank. Jammer, maar het is sowieso in bijzonder slechte staat.
Wat me nog het meest verwonderde, is dat een groot stuk van die bossen intussen verkocht zijn, en dat er woonhuizen op gebouwd zijn. Zonevreemd dus, want dit is bosgebied met een zeer strenge restrictie qua woonoppervlakte. Blijkbaar trekken weinig mensen zich daar iets van aan. Tsja…
Maar bon, het was intussen welletjes, en we reden naar huis. Met een ervaring rijker, en een grote samenzweerderige grijns op ons gezicht toen we het auto-incident vertelden aan een hoofdschuddende Bart.
*grijns*
Treintje
Ik was zondag nog vergeten een filmpje toe te voegen, van onze fameuze M3. Geef toe, zijn ze niet schattig?
Nieuwjaren
Jawel, er wordt hier nog steeds naarstig genieuwjaard. Ons ma wist dat ze op nieuwjaar zelf te moe ging zijn – uitgaan, jaja – om echt een volledig ‘feest’ te geven, en het was eigenlijk nogal à l’improviste dat we daar toen allemaal waren. We hadden natuurlijk toen wel de nieuwjaarsbrieven gelezen, ha ja. Maar een familiefeest? Dat was voor vandaag gepland.
Ons ma zag er tegenop om voor zoveel man – acht volwassenen, zeven kinderen – eten te voorzien, en dat begrijp ik maar al te goed. Maar ze heeft wel een brigade aan jongere mensen in huis, en dus brachten Roeland en Sarah een pleiade aan hapjes mee, had Delphine voor heerlijke zalm met toast en vooral een bijzonder lekkere tomatensalade gezorgd, en zorgden Bart en ik voor drie grote schotels versgemaakte lasagne. Ons ma moest dan natuurlijk wel nog de tafel zetten en zo, en zij had ijsbuche voorzien, maar het scheelt toch echt wel een pak werk.
Ons pa had redelijk fantastische wijn bovengehaald, eentje zelfs die volgens de Vivino-app tegen de 500 euro voor een fles ging. Het smaakte, kijk maar naar de gezichten van de heren hierboven.
En de afwas? Met een dergelijke brigade is dat eigenlijk ook snel geregeld.
Ik had in elk geval een bijzonder fijne namiddag, en de kinderen duidelijk ook. De vier jongens waren op een bepaald moment hijgend binnengekomen: ze hadden buiten op het terras een ijsbaan gemaakt en amuseerden zich te pletter! En de meisjes, daar had oma mijn oude kamer voor opgewarmd, en die waren daar rustig aan het spelen.
Merci, ma!
366 – 17 januari 2016 – zeven
Nieuwjaar in Ronse
Er zijn gelukkig nog tradities, en dus druiven met een blokje kaas aan een prikkertje, nieuwjaarsbrieven, champagne, zelfgemaakte fantastische pompoensoep, en het gezaag over Nonkel zijne pull.
Maar ook een fijne zondagmiddag, met lekker eten en fijn gezelschap, dat ook. Alleen mis ik op momenten als deze zo hard Jeroom, nog steeds. Ik ben er zeker van dat hij had genoten van zijn kleinkinderen, ondanks de geproduceerde decibels.
