Acta Diurna de muliere ludenti
Dat heb je natuurlijk met nichtjes die even oud zijn: ze doen allemaal in hetzelfde jaar hun communie en dergelijke!
Gelukkig viel het niet op dezelfde dag, zodat wij vandaag allemaal vrolijk naar Lovendegem gingen. Dat we een dik half uur te vroeg waren omdat ik de uitnodiging niet goed had gelezen, ach ja, dat gebeurt…
Maar het werd een fijne middag, met een stralende Marie-Julie ^^
Het deed een beetje raar, op zondag naar school rijden. Maar daar in de grote zaal werd het lentefeest van Ines gehouden, de context was dus eens helemaal anders. Jammer dat mijn rug niet meewilde: ik steunde zwaar op mijn stok, en moest af en toe zelfs even gaan liggen in de zetel om de pijn draaglijk te houden. Maar het buffet was heerlijk en rijkelijk, het gezelschap was subliem, en dus werd het een zeer fijne namiddag.
En de kinderen? Die hebben we nauwelijks gezien: de kleintjes zaten op het springkasteel, en Wolf liep rond met Ernest en was op een bepaald moment zelfs pasjes gaan oefenen in het park.
Foto’s heb ik nauwelijks gemaakt, want daarvoor deed de rug te veel zeer. Blah.
Barts moeder kwam vandaag nog eens eten, en pas na enig aandringen zei ze wat ze graag nog eens wou eten: asperges. Bart krabde even in zijn haar, maar liet zich daardoor niet van zijn stuk brengen. Nelly belde zelfs nog eens, met de vraag of wij een aspergekoker hadden. “Nee”, zei Bart, “maar nu wel zeker?”
Helaas, stainless steel en inductievuur, dat gaat niet echt samen, jammer genoeg.
Bart had een hapje voorzien van gerookte makreel en avocado, en dat aten we buiten op. Koud was het niet, maar bij momenten waaiden we gewoon bijna weg.
En daarna volgde een succulente rosbief, met dus excellente asperges op zijn Vlaams, en exquise gebakken rozemarijnpatatjes. Oh, en een sausje om duimen en vingers bij af te likken. Enfin, ’t was lekker, dus.
Dessert was er niet, maar wel cake die Nelly had gebakken, en een keur aan zoetigheden die zij ook had meegebracht. Intussen hadden we nog even buiten zitten wegwaaien, respectievelijk was ophangen, en de coiffures waren er ook naar. ’t Moet niet altijd mijn pa zijn die een Einsteinlook heeft…
Merel en Kobe waren intussen naar de scouts, en Wolf had zich pubergewijs op zijn kamer teruggetrokken, zodat die twee oudjes gezellig zaten te keuvelen.
Yupyup. Zo van die gezapige zondagen, dat mag gerust.
Gisteren hadden we Nelly en co al gezien, maar ook vandaag werd een familiedagje. Neefje Bo wordt namelijk vijf, en dat moest gevierd worden. Nelly kwam hier eten, en daarna reden we fluks met twee auto’s naar Brussegem. De kinderen versierden er zelf hun cupcakes, aten die op, en gingen daarna vrolijk buiten spelen. Het was wel wat frisjes, maar de zon scheen volop.
Daarna aten ook wij (= de volwassenen) meer dan uitgebreid taart, en zaten gezellig te kletsen. En net toen we voort wilden, begon Bart nog even woest te doen met de kinderen. Zoals Kobe opmerkte: “Net zoals nonkel Jeroen, maar dan met minder gegrom en een stuk minder hard”. Altijd al geweten dat die vent van mij eigenlijk een wussie was :-p
Bart reed met Nelly rechtstreeks naar huis, wij deden een klein omwegje om nog twee mooie geocaches op te pikken, en dat was dat. Tot zover dus de vakantie.
Het is intussen ook traditie dat we op Pasen naar Ronse gaan. Of Paasmaandag, als de Ronde op Pasen zelf valt, want dan is er geen doorkomen aan ginder in de Vlaamse Ardennen.
Nelly had zichzelf weer overtroffen, als in: een nieuwe traiteur gevonden in Berchem die schitterende vis- en vleesschotels maakt. We waren met zes volwassenen en vijf kinderen, waaronder drie jonger dan 7. Ze had dus voor acht man besteld, en had er toen toch nog maar wat extra garnaaltjes bij voorzien, en een paar extra eitjes gekookt, en nog een meloen gesneden, want ah ja, ziet dat er ne keer te kort zou zijn zeg!
Maar eerst, toen we toekwamen, was er de paaseierenraap. De paasklok had de eitjes gelukkig in zakjes gestoken, en die allemaal netjes in de voortuin gedropt, zodat het snel zoeken was. En gelukkig had die lieve paasklok er ook aan gedacht dat er een meisje tussenzat dat geen chocolade lust, zodat er ook snoep in zakjes was.
En toen werd er gegeten, en had Nelly ook nog verse aardbeien gesneden, met toch wel bijzonder lekker aardbeienijs van Carte d’Or. Intussen speelden de kinderen vooral buiten, eigenlijk, en was ik stikjaloers op Nelly’s rhododendron.
Enfin, het werd een gezellige middag, waarna ik nog twee grote potten eten meenam naar huis. Want al dat eten dat ze te kort ging hebben, kon ze echt niet alleen opkrijgen. Staf had al eten mee, ik had een ruime portie voor dinsdag, en morgen maak ik er nog voorgerechtjes van ook.
Vandaag trok ik opnieuw, dit keer met het hele kroost erbij, met ons pa naar de psychiater. Andermaal werd het een lang gesprek van een uur, terwijl de kinderen netjes speelden in de wachtzaal, en ik ons pa zijn verhaal vervolledigde. Ze heeft opnieuw zijn medicatie aangepast, en hij heeft er vertrouwen in, ja. Over twee weken moet hij terug, maar dan wel zonder mij, want ik moet ook zo af en toe nog wel eens werken ook, ja. Maar ook dat ziet hij zitten zonder probleem.
Het was twaalf uur toen we buiten waren, en ik had de kinderen beloofd om dan maar in de Ikea te gaan eten, zodat ons pa dat ook eens zou zien. Ik had nog een paar kleinigheden nodig ook, zoals altijd. Eerst liepen we nog even rond op het terrein van Sint-Camillus, dat echt bijzonder parkachtig is aangelegd, en waar ze zelfs lama’s, pauwen, eenden en nog wel wat beesten houden.
En dan naar Ikea dus. Ons pa trok grote ogen, maar schoof gewillig mee aan, en liet zich zijn eten geweldig smaken.
Hij struinde nog even mee door de markthal van de Ikea, kocht zowaar een nieuw hoofdkussen en nog wat andere dingetjes, en liep hoofdschuddend rond.
Enfin, tegen half drie waren we thuis, dronken we nog een koffie, en verklaarde hij dat hij eigenlijk toch wel een fijne middag had gehad, ja.
Ne mens moet soms niet veel hebben zeker?
Maandag was ik nog met ons pa bij de neurologe, dinsdag kreeg ik de psychiater aan de lijn, en vandaag maakte die alsnog een gaatje voor ons vrij. Enfin, zeg maar ‘gat’, want het gesprek duurde een uur. Blijkbaar is Sint-Camillus trouwens een begrip, maar mij zei het niks.
Wij dus naar Sint-Denijs-Westrem, bij een vrij jonge dame, in jeans met sweatshirt en dikke sjaal, en blijkbaar ook echt goed in haar vak. Ze slaagde er namelijk in om op dat uur tijd wel degelijk ons pa zijn vertrouwen te winnen. Hij had trouwens zelf al een anamnese voor haar uitgetypt en meegebracht, iets waar ze toch wel blij mee was, ja. Ik moest er bij zijn voor de morele ondersteuning en om af en toe wat uit te klaren, maar waar hij met de neurologe een communicatieprobleem heeft omdat hij haar gewoonweg niet begrijpt – ze spreekt te stil en te snel – is dat met Roossens absoluut geen probleem. Ze heeft trouwens ook een fijn gevoel voor humor ^^
Enfin, in dat uur heeft ons pa ongeveer zijn geschiedenis uit de doeken gedaan, het ganse verhaal van de manie en de bijhorende hartaanval, met alles erop en eraan. Ik vulde af en toe aan, floot hem ook een paar keer terug bij flagrante onwaarheden – waar hij trouwens zelf heilig van overtuigd is – en zag het ook wel zitten, ja.
Vooral ons pa zag het weer rooskleuriger in: hij had vertrouwen in de behandeling, en vooral in het feit dat er een en ander kon veranderen, wat hem een zeker toekomstperspectief biedt? Ze heeft ook al meteen zijn medicatie lichtjes aangepast, en hij ziet het zitten. Oef.
Merel en Kobe hebben intussen een uur in de wachtzaal zitten spelen. Of wachten. Of allebei. Ze waren in elk geval superbraaf en geduldig, en als beloning – en ook wel omdat het al ietwat laat aan het worden was – zijn we naar de McDonalds gereden voor afhaal, iets wat beiden de max vonden. Nog wel zo gemakkelijk natuurlijk.
Vakantie. Eindelijk.
Ik was er echt aan toe, het is de laatste weken vreselijk druk geweest. En voor iemand durft piepen over de vele vakantie: ik neem gewoon mijn overuren op, serieus.
Enfin, Wolf is deze morgen voor vijf dagen vertrokken naar Center Parcs met Quinten en diens ouders en grootouders, dus hebben Kobe, Merel en ik het rijk voor ons alleen. En vandaag hebben we dan ook niks gedaan.
Of toch: ik ben met ons pa naar de neurologe geweest, omdat het de laatste tijd echt niet goed met hem gaat, sinds de verandering van medicatie na zijn manische episode. En daar ben ik wel een paar dingen te weten gekomen, ja. Zo had zij bijvoorbeeld sterk geadviseerd dat hij even zou opgenomen worden in de PAAZ (Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis), een soort crisiscentrum, maar dat had hij resoluut geweigerd. Hij had haar dan wel beloofd contact op te nemen met een psychiater, en had kaartjes meegekregen en alles, maar had daar wel in alle talen over gezwegen tegen mij. Hij was blijkbaar ook weer gestopt met bepaalde medicatie op eigen houtje, omdat hij het uiteraard beter weet dan iemand die 14 jaar gestudeerd heeft.
Enfin, ik heb me echt grondig kwaad gemaakt omdat wij ons uiteraard zorgen maken en hij niet wil ingaan op de broodnodige hulp. Ik ga dus morgen bellen naar een gespecialiseerde psychiater die mensen van 60+ behandelt, dus vaak met bijkomende klachten zoals Parkinson, zodat zijn medicatie eindelijk op punt kan worden gesteld. Zoals de neurologe zei: zij doet de fysieke component, niet de psychische.
Bon, we zien wel. Maar ik heb nu al het gevoel dat het geen vlekkeloze vakantie zal worden…
Elke zondag, tenzij hij iets anders te doen heeft, komt ons pa hier eten. Af en toe komt ook Barts ma langs, en die twee komen blijkbaar wel goed overeen. En Bart, die amuseert zich dan al helemaal met voorgerechtjes en desserts, en een hoofdplat met alles erop en eraan.
En er was nog taart en chocolade, maar die staat niet meer op de foto. Enfin, gezellige namiddagen, dat wel.