Speelplezier
Deze voormiddag ging ik dus Merel ophalen bij Marie-Julie, en die kwam heel liefjes vragen of ik alsjeblief nog een koffietje wilde drinken met mama, zodat Merel nog een klein beetje langer kon blijven… Goh, ja zeker? ^^
Enfin, thuis had Bart dan gekookt, was het na de middag even rustig, en tegen vier uur ging Merel naar de scouts: de Driekoningenstoet hier in Wondelgem. Wolf zag het niet zitten met zijn rug, en Kobe, tsja, had geen goesting, want hij wilde slijm maken met zijn broer.
Maar vooral: na de scouts kwamen Lieze en Janne mee om te blijven slapen! Lieze is het beste vriendinnetje van Merel, en Janne is haar vierjarig zusje. We hadden allemaal een beetje gevreesd dat Janne nogal verlegen ging zijn, en zou beginnen huilen, maar nee hoor: grote zus was mee, Kobe is een van haar speelmaatjes op school, en Merel kent ze ook natuurlijk.
De drie meisjes hebben hier nog zitten spelen, flink gegeten, en Wolf is met hen naar boven gegaan rond acht uur, wat resulteerde in een onaards gebrul, gegiechel, gegibber, gejoel en gegil. Ik ben ze daarna nog netjes gaan instoppen met verhaaltjes en knuffels, want ze sliepen alle drie samen in Wolfs grote bed. Ik vind dat zo super van mijn tiener, dat hij zijn kamer en bed wil afstaan en zelf dan maar in Merels bed gaat slapen. En ’t is niet dat we moeten aandringen, hij biedt dat zelf aan.
Erg lang hebben ze niet meer liggen babbelen, maar Merel was dan ook erg moe van gisterenavond bij Marie-Julie, toen het vlot elf uur was geworden…
Maar ze heeft er blijkbaar intens van genoten!
Nieuwjaar
Nieuwjaarsdag begon, zoals altijd, zeer gezapig. Tot ik me, in slaapkleed bij het ontbijt, realiseerde dat ik van plan was om naar de Geocache Nieuwjaarsevent te gaan op de Kouter! Om elf uur… En het was kwart over tien, ik moest nog douchen, aankleden en naar ginder rijden. Tsja… Ik was er tegen twaalf uur, miste net de speech, maar zag dat er wel een goed gevulde kiosk was. Het was mijn allereerste eventcache, en het was eigenlijk wel leuk om al die andere cachers te zien. Velen van hen kwamen van een behoorlijk eind ver, en in de parkeergarage stond het vol met geocache auto’s. Wat is dat dan? Wel, bij het geocachen zoek je niet alleen verstopte locatiecaches, er zijn ook trackables: kleine voorwerpen die van cache tot cache reizen, en die je kan “spotten” door de code in te geven. Sommige trackables kan je niet meenemen, enkel spotten, zoals auto’s dus :-p Dan staat er in ’t groot achteraan een geocacheteken met een code.
Tegen kwart na één was ik weer thuis, had Bart gekookt, en luierden we allemaal samen gezellig wat.
Tegen zes uur stonden we dan in Zomergem, net zoals vorig jaar: wij zorgden voor (simpele) hapjes, Jeroen had de drank meegebracht, en Roeland zorgde voor brood, kaas en hesp voor croques uit het vuistje.
De ene was al wat frisser dan de andere, maar de grootste uitgaander was blijkbaar… ons pa! Zijn gezelschap van vorige jaren had verstek laten gaan, en dus had hij zelf maar iemand uitgenodigd, van wie hij wist dat ze ook alleen zat. Hij had voor hapjes gezorgd, Sint-Jacobsschelpen in de oven als voorgerecht, en dan had hij zowaar zelf konijn klaargemaakt! In de snelkoker, met een lekker sausje, witloof en gebakken patatjes. Zij had dan het dessert meegebracht, en blijkbaar was het half vier geworden. Wie had dat ooit gedacht van ons pa? Zelf uitnodigen, koken, opruimen, het huis gezellig… Ik in elk geval niet, en ik denk dat ons ma ook haar ogen niet zou kunnen geloven… Enfin, hij kan er maar deugd van gehad hebben ^^
Wij waren allemaal net op ’t zelfde moment toegekomen, en het was dus meteen bakske vol.
En uiteraard waren er nieuwjaarsbrieven…
En toen waren er warme hapjes, en croques, en bijzonder gemoedelijk gebabbel. Eigenlijk nog nooit zo goed overeengekomen met mijn broers dan sinds ons ma dood is. Iets dat ons verbindt, zeker?
Op u, ma. Ge zoudt ervan genoten hebben, van al uw volk.
365 – 01 januari 2018 – opa met kleinkinderen
Van geocaches, omoe en buiten lopen…
Stralend weer vandaag, en dus geen zin om binnen te blijven zitten. Eerst dachten we nog van in ’t stad te gaan, maar het zou daar niet te doen zijn van de drukte, en daar hadden we dan weer totaal geen zin in. De andere richting uit dan maar, naar Ursel, op bezoek bij mijn grootmoeder, met onderweg een paar geocaches.
We begonnen in Zomergem, meer bepaald den Hulsemwegel. Toch wel veertig jaar geleden dat ik daar had gelopen, denk ik, maar wel nog steeds landelijk.
Koud was het wel, met die gure wind, en eigenlijk waren we blij dat we terug in de auto zaten. We reden dan maar door naar Ursel dorp, waar er eentje zit op het marktplein aan de kerk. Er was sprake van een koffiebar, maar die was nergens te bespeuren. Tiens. Bleek dat ze er aan het renoveren waren: de werkman stond rustig even een praatje te maken met een oudere heer, en dat bleek ook een cacher te zijn die net de cache daar had gevonden. Ik bleef even sociaal doen met beide heren, terwijl de kinderen de cache ontdekten, en tot hun vreugde vaststelden dat er zowaar “flokken” in zaten! Yay!
Er moest ook nog even op het Kamielken gespeeld worden, een eerbetoon aan de oude vroegere paardentram waar mijn grootvader en ons ma zo liefdevol over konden spreken. Blij dat er hem toch op deze manier nog herdenken!
Enfin, we reden naar omoe, installeerden ons daar, en toen kwam Fred binnen, de vroegere parochiepriester die ik toch al in geen dertig jaar meer gezien had. We hebben hartelijk zitten babbelen met ons drieën, terwijl de kinderen zich braafjes en beleefd op de achtergrond hielden. We hadden er natuurlijk niet meer aan gedacht dat de cafetaria dicht is op donderdag…
Toen we alweer buiten waren, merkte Merel op: “Zeg mama, als omoe volledig blind is, waarom draagt ze dan nog haar bril?” Goeie vraag, inderdaad…
Zoals het stilaan ook weer traditie wordt, stopten we bij de bakker tegenover de kerk, kochten er brood en koffiekoeken, en aten die op aan de picknicktafel die daar staat. En nee, het was eigenlijk niet echt koud…
We probeerden in het passeren nog één cache te vinden, maar die zat helaas in een diepe buis, en we hadden geen touw en magneet bij, dus het zal voor een volgende keer zijn. We weten hem in elk geval wel al zitten.
Enfin, we waren thuis tegen vijf uur, netjes op tijd om op te ruimen en ons te installeren in de zetel. Mooie dag, voorwaar.
365 – 28 december 2017 – omoe
Kerstdag
Zoals traditie ook al jarenlang vereist, gaan we op kerstdag zelf naar Barts familie. Vroeger was dat bij Barts nonkel, maar een behoorlijk aantal jaren is dat gewoon bij Barts thuis in Ronse.
Ook nu had Nelly vanalles voorzien: zelfgemaakte hapjes, en dan soep en hoofdgerecht van bij de traiteur, en dessert van bij de beste bakker in de wijde omtrek. En toch was ze ongelofelijk zenuwachtig en voortdurend aan het klagen, waardoor iedereen eigenlijk zelf ook wat nerveus begon te lopen. Tsja… Volgend jaar mag het gerust bij ons zijn, maar daar wil ze niet van weten.
Enfin, ook hier waren er een paar cadeautjes, en ik kreeg een fantastische dagcrème van Estée Lauder van haar, in zo’n geschenkpakket met oogcontourcrème en dergelijke erbij. Wij hadden voor haar een nieuwe, roosgouden iPad voorzien omdat haar vorige wat oud en traag begint te worden, en de iPad echt haar venster op de wereld is. *zwaait* Dag Nelly!
Enfin, er werd duchtig gespeeld, alweer veel te veel gegeten, en aansluitend ruimden we alles nog netjes op, zodat Nelly er niet te veel werk aan zou hebben.
Kerstavond
Vorig jaar was het bij ons, dit jaar was het dus weer kerstavond bij Delphine en Jeroen, samen met ons pa.
Eigenlijk kan ik er kort over zijn: het was bijzonder gezellig en ongedwongen. Merel amuseerde zich de max met Marie-Julie, Kobe speelde met Alexander op de Playstation, en Wolf, nu ja, die hing de verveelde tiener uit.
Delphine had zoals gewoonlijk weer veel te veel hapjes voorzien, dan een gigantisch stuk foie gras als voorgerecht – mij hoor je niet klagen – en daarna hertenragout. Uiteraard hebben we allemaal weer veel te veel gegeten, maar het was dan ook bijzonder lekker.
Tussendoor werden er pakjes uitgedeeld, en ik kreeg van mijn schoonzusje – als meter van Marie-Julie – een pakket van Rituals met badschuim, douchegel en bodylotion, en ook nog zo’n flesje olie met geurstokjes. Bart had dan weer een boek voor me voorzien, een Bullet Journal. Bullet 1: een bullet journal aanmaken en volhouden :-p
De kinderen kregen vanalles, ik had cadeautjes voorzien in ons pa’s naam, en Bart had er echt zijn werk van gemaakt om voor iedereen een passend boek te voorzien, wat hem blijkbaar ook gelukt is.
En toen was er nog kerstbuche, en lagen we helemaal plat :-p
Al bij al een heel fijne avond, en kwart voor één tegen dat we in bed zaten. En zelfs geen ruzie gemaakt met mijn broer!
Welles – nietes
Dat het aan het beginnen is, het rekenen wie wanneer wel thuis is en wie niet…
Afgelopen week zat Wolf op GWP aan zee, en was hij dus de hele week niet thuis. Ik ben hem vrijdagmiddag gaan ophalen, en eigenlijk moest hij ’s avonds alweer op scoutsweekend. Hij twijfelde nog, maar heeft uiteindelijk beslist om het toch niet te doen: hij was vreselijk moe, en zijn rug deed echt niet wat zou moeten. Het speet hem uiteraard, maar hij wist dat hij er toch niet veel aan ging hebben. Tsja, dan ben ik wel blij dat hij zichzelf wel goed kan inschatten. Kobe zit echter nu ook bij de jongverkenners, en ging dus wél op weekend, tot vanmiddag.
En Merel, die zat gisteren de hele namiddag in het SMAK voor een verjaardagsfeestje, en ging vanmiddag naar de scouts. Die was dus ook het grootste deel van het weekend afwezig.
Het was hier gisterenmiddag wel heerlijk rustig, zo met Wolf als rasechte puber op zijn kamer, en Bart en ik gewoon beneden. Mja, ik beweer niet dat ik het erg ga vinden, als ze wat vaker het huis uit zijn. Zo lang ze voorlopig nog maar allemaal naar het nest terugkomen.
Alleen, of toch niet?
Het had wel iets, met zoveel aan de ontbijttafel: twee extra kinderen, en dus extra lawaai. Al viel dat eigenlijk al bij al goed mee. Ook gisterenavond waren ze wonderwel snel stil. Ofwel hebben ze eindelijk leren fluisteren, dat kan ook.
Tegen elven waren beide gasten opgehaald, en een kwartiertje later vertrok Bart met Wolf en Merel naar Ronse. Zelf kan ik nog niet mee, drie kwartier in de auto zitten zou moordend zijn. Gelukkig begrijpt Nelly dat volkomen, en vond ze dat ook helemaal niet erg. Kobe bleef ook thuis, want die mocht in de namiddag naar een verjaardagsfeestje, en hoe! Van twee tot vijf speelden ze blijkbaar een fantastisch wijs bosspel in het Claeys-Bouüaertpark, vlak naast mijn school. En ik had nog meer geluk: Hannah haar mama wist dat ik met een rugprobleem zit, en bood zelf aan om Kobe op te halen om één uur, en hem na afloop ook weer thuis te brengen. Wat een service zeg!
En dus zat ik in alle stilte alleen thuis, en dat was al even geleden, gezien het feit dat het vakantie is. Lang duurde dat echter niet: tegen twee uur was Sofie hier, voor een veel te lang uitgestelde babbel over haar nieuwe directeurschap, de geplogenheden intussen op onze school, de gezondheid van alle mogelijke familieleden, en nog wel zo’n paar dingen. Gezellig, en zeker voor herhaling vatbaar, da’s zeker?
En toen werd het weer stil. En, ik geef het toe, de namiddag leek lang te duren.
Kobe werd aan huis gebracht rond half zes, en plofte doodmoe maar met een grote voldane grijns in de zetel. De anderen waren maar thuis tegen kwart na zes, maar wel beladen met stàpels eten, dessert, soep, pompoenen, bloempotten… Ik voelde me in de watten gelegd, dat was duidelijk.
Maar vooral was ik blij met het volk in huis. Ik ben graag alleen, maar het moet tegenwoordig ook niet te lang duren: ik verveel me steendood.