Geplaatst op

Allemaal beestjes: omoe, opa en de gerbils

Tsja, het was vandaag toch geen weer om veel buitenshuis te gaan doen, en dus bleven we eigenlijk grotendeels binnen. Allez ja, in de auto is ook binnen, toch?

Er werd gelummeld en gehangen, zoals dat hoort in een vakantie, en na de middag pakten we ons op om naar Ursel te rijden, bij mijn grootmoeder van intussen net geen 97. Ze is intussen compleet blind, en dat had bij de kinderen al geleid tot de vraag: “Zeg mama, waarom draagt omoe eigenlijk nog steeds haar bril, als ze toch volledig blind is?” Ze moest lachen toen ik haar die vraag stelden. “Tsja, eigenlijk… Jah, gewoonte, denk ik? Dat voelt zo vertrouwd aan, ik zou hem missen, denk ik.”

Enfin, we bleven ongeveer drie kwartier: ik zat te babbelen, en de kinderen hielden zich in stilte bezig. Naar traditie wilden we bij de lokale bakker een koffiekoek kopen, maar die was dicht. We zijn dan maar naar Zomergem gereden, bij opa, en hebben daar een koek gekocht en binnengespeeld. Mijn vader was daar niet rouwig om :-p

En toen ging het in rechte lijn naar de Aveve: ik had Kobe al een paar weken beloofd dat we in de vakantie het gerbilhuis weer in orde zouden zetten, deze keer ook gans catproof zouden maken, en dat hij twee gerbils kreeg, Bilbo en Frodo. Zo passen die bij onze Saruman en onze Gandalf :-p

Het huis zelf kreeg een nieuwe glasplaat met scharnieren, zodat er echt geen enkele opening meer is, en een plexi afdekplaat van de glasbak. Saruman is er beduveld van – hoe zou je zelf zijn, een dampende biefstuk voor je neus en er niet mogen aankomen? – en spendeert ùren voor het huis. Het beest gaat er nog eens een stijve nek van krijgen. Maar hoe hij ook probeert, hij kan er niet aan…

Enfin, extra leven in huis dus.

 

Geplaatst op

Familiefeest in Nukerke

Koen had deze keer de organisatie van het jaarlijkse De Baere-etentje op zich genomen, en had een zeer degelijk restaurant gevonden in Nukerke zelf, waar Nelly woont. Amper vijf minuten van haar deur, dus.

Tegen twaalf uur stonden we in Nukerke, maar tegen dan had Bart het bericht gekregen dat het half één ging zijn. Tsja, dan maar even op zoek naar een geocache in de buurt, zeker? Veel “gewone” caches lagen er echter niet, en dus gingen we even op zoek naar een multicache, waarvoor we door een bos moesten. De cache hebben we niet gevonden, maar we hadden er wel meteen een korte en zeer fijne boswandeling op zitten.

Het restaurant zelf, La Bonotte, was dik in orde: niet te veel, maar zeker meer dan genoeg.

Het werd een gezellige middag met veel gebabbel, en tegen zessen waren we thuis, net op tijd om nog even te chillen voordat Wolf weer naar De Haan moest. Daar zocht ik in Oostende nog een paar caches in het donker, gewoon om de file aan Drongen te vermijden.

Een fijne afsluiter van een oké weekend.

Geplaatst op

77

Vorige dinsdag is ons pa 77 geworden. Jawel, krakend, schuddend en piepend, maar wel degelijk 77, en nog volledig bij de pinken, uiteraard. ’t Is dat dat lijf met de parkinson en het gebrek aan conditie en de rokerslongen en de doofheid niet zo hard meer mee wil, want anders…

Enfin, Jeroen en co, wijzelf, en uiteraard ons pa gingen daarom vrolijk eten in Café Théatre op de Kouter. Roeland kon helaas niet, en Nelly zag de rit tot bij ons niet zitten.

Het was er goed zitten, het eten was lekker – de kelner een beetje verstrooid, maar bon – en het gezelschap was aangenaam. Moet dat meer zijn, voor een verjaardag? Ik dacht het niet, nee. Op uw gezondheid, pa!

Geplaatst op

Vrolijk doorheen het Vlaemsche land…

Jawel, alweer een dag van kilometertjes, en dan vooral nog voor Bart.

Die ging namelijk zijn moeder halen in Ronse: 1.5 uur autorijtijd. Zij was bang dat haar voeten te veel zouden zwellen in de warmte, en wilde dus zelf niet meer rijden. Dat dat voor Bart 5 uur achter het stuur betekende, moest hij er maar bijnemen.

Ze bleef hier eten, samen met ons pa, maar die gooiden we tegen twee uur buiten, zodat we in twee auto’s naar Merchtem (bij Brussel) konden rijden voor het verjaardagsfeestje van Bo. Nog eens twee uur auto erbij dus.

Het feestje zelf was plezant: we konden de hele tijd buiten zitten onder de vaste luifel, er was taart, er was fijn gezelschap, en de kinderen konden spelen.

Maar tegen half zes, ook al zaten we nog gezellig te kletsen, moesten we weg: Wolf moet om zeven uur vertrekken richting Zeepreventorium, en dan hadden we nog een half uurtje om te eten, wat spullen te pakken en dat soort dingen.
De kinderen reden met mij mee, Bart reed rechtstreeks naar Ronse met zijn moeder, maar da’s eigenlijk ook via Gent, zij het niet Wondelgem.

Enfin, iets over zeven tufte ik dus met Wolf richting De Haan: nog eens twee uur auto voor mij erbij ^^
Er was nog net genoeg tijd voor het obligate ijsje en de foto van het beeld.

En dan hielp ik Wolf verhuizen: hij gaat een verdieping omhoog. Niet dat dat qua kamer veel uitmaakt, het is identiek dezelfde, maar op de eerste verdieping slapen de leerlingen uit het middelbaar, en beneden de kleintjes. Hij had eerst dus een kamer beneden, omdat boven alles volzet was.

Aansluitend ging ik – uiteraard – nog geocachen: ik geniet immens van die stille zondagavonden op mijn eentje. Met Wolf ware nog beter geweest, maar bon.
Ik deed er maar twee: Rondje Vlaanderen Bredene: een rondje met 8 tussenpunten langs de “esplanade” van Bredene, en dan terug via het strand. Het was niet meteen mijn mooiste toertje, maar wel heel mooi uitgewerkt, en zalig om te wandelen.

De cache zelf lag in het bos, en was een pareltje: eerst een “tool” zoeken, en dat bleek een holle boomstam te zijn met drie in elkaar te vijzen stukken van een lange roe met een haakje aan. De cache zelf bevond zich hoog in een boom en was naar beneden te halen via het eendjesvissysteem. Alleen was het intussen al behoorlijk aan het schemeren – al zeker in dat duinbos – en viel dat nog niet mee. In de cache moest je dan nog een raadseltje oplossen, en pas dan viel hij te openen. Mooi, mooi!

En dan moest ik nog anderhalve kilometer over het strand terug naar mijn auto, en was het intussen al na half elf. De zon was onder rond tien uur, en de lucht was ronduit prachtig!
De gelegenheid was trouwens ook ideaal om een tweede cache te zoeken: eentje diep op een golfbreker, die enkel te bereiken valt bij laag water, zoals nu rond elf uur. In het quasi donker, met mijn tas over mijn schouder, mijn sandalen in mijn ene hand en mijn gsmlichtje in het andere, waagde ik me op de glibberige golfbreker, om effectief een prachtige, waterdichte cache te vinden.

En hoe vaak kan je nog om half twaalf ’s nachts in een topje rondlopen op een Belgisch strand? Ik had een vestje bij en had het niet eens nodig.

Het was na half een toen ik thuis kwam, de gigantische file was intussen gelukkig helemaal verdwenen. Bart sliep uiteraard al lang, en ik kroop zachtjes tegen hem aan tussen de koele lakens.
Heerlijk einde van een fijne dag.

Geplaatst op

Zalige zomerse zondagen

Sommige zondagen geven toch een perfect vakantiegevoel, nee? Ware het natuurlijk niet dat er nog een stapel te verbeteren examens op mijn bureau ligt…

We begonnen met onze croissantjes buiten op te eten. Hier in België kan dat niet zo vaak, we moesten er dus van profiteren.

En toen werd het warmer en warmer, maar lukte het wel nog om ook ’s middags buiten te eten. Merel was de gastvrouw van dienst, en ook opa kwam uiteraard eten.

In de namiddag kwam ook Arwen erbij, en werd er vooral veel onnozel gedaan met de vier kinderen.
Ons pa moest met frisse tegenzin met mij mee gaan wandelen/geocachen, maar genoot intens van de wandeling die we maakten in de Bourgoyen. We parkeerden ons aan de oude molen, liepen een heel eind (en pikten een paar caches op) tot aan de vogelkijkhut, en terug.

Tot zijn eigen grote verbazing was hij toen nog niet uitgewandeld, zodat we ook in de andere richting nog een cache gingen ophalen. De rest van de wandeling zal voor een andere keer zijn.

En thuis, toen was er koffie. In de zon. Met veel kinderen. En veel taart.

’s Avonds, na het avondeten, staken we nog heel even een paar houtblokken aan om marshmallows te roosteren. Ook dat kon per uitzondering, want normaal gezien moet Wolf op zondagavond al om acht uur, ten laatste half negen in De Haan zijn. Alleen heeft hij morgenvroeg een afspraak bij de orthodontist, waardoor Bart hem dan in de voormiddag naar zee brengt. Om medische redenen kan en mag dat perfect, zo blijkt. En dus had Wolf nog een vrolijke onbezorgde zondagavond bij ons.

Ik kijk er echt naar uit tot wanneer hij weer gewoon thuis zal zijn bij ons. Weer mijn gewone lieve Wolf.

Geplaatst op

Van wandelingen, dansers en caches.

Ons pa kwam, zoals gewoonlijk, eten, en daarna gingen we van het mooie weer profiteren – kon dat gisteren nu zo niet zijn?? – door een wandeling te maken in de Groene Velden, hier wat verderop in Mariakerke. Daar ligt een geocachewandeling, maar helaas, we liepen vast bij punt vier, waar we de coördinaten niet meer vonden. Jammer, jammer. Hopelijk wordt het hersteld, zodat we de rest ook kunnen lopen. Gelukkig gaf een bevriende cacher me de eindcoördinaten, zodat we wel de stash konden vinden.

We hadden wel allebei enorm genoten, het is er echt heel mooi.

Bon, er was nog taart en koffie, en daarna ging ons pa naar huis.

Een paar uur later zagen we elkaar opnieuw: de balletvoorstelling van de school waarbij blijkbaar niet alleen Alexander en Marie-Julie dansen, maar ook een handvol leerlingen. Ik moet het toegeven, ik had er niet zo heel veel van verwacht, maar ik was zeer aangenaam verrast door het niveau van zowel choreografieën als dansers. Mooi, mooi!

Om nog even uit te waaien en mijn hoofd helder te krijgen, zocht ik in Aalter nog een paar caches. Ik heb het lastiger en lastiger met veel volk om me heen, ik heb dan echt even stilte nodig.

Geplaatst op

Lentefeest

Jawel, ook Kobe gaat volgend jaar – zij het een jaartje te vroeg – naar het middelbaar, en mocht die overgang vieren. Waar Wolf nog koos voor zijn plechtige communie, kwam Kobe simpelweg met de uitspraak af: “Ik geloof niet in God” en dus kreeg hij een lentefeest.

Om twaalf uur stonden we in Volta, waar ze speciaal voor ons hadden opengedaan, en we boven aan één grote lange tafel zaten. Er waren hapjes, er waren asperges op een heel speciale wijze als voorgerecht, er was brasvark als hoofdgerecht, en iets met rabarber als dessert. Ik vond het superlekker, maar Bart had ervoor geopteerd om de kinderen hetzelfde te geven, en dat had iets minder succes.

Jammer ook dat het buiten zo koud en grauw was: dit feest leek totaal niet op het feest van Merel vorig jaar, en nochtans was het dezelfde locatie. Tsja…

De kinderen liepen nochtans regelmatig buiten en amuseerden zich best, maar boven zat de sfeer er precies niet zo goed in als anders. Niks aan te doen, zeker?

Om vier uur moesten zowel Sarah en Marne naar een optreden van K3, als Marie-Julie en Alexander zich gaan klaarmaken voor een balletoptreden ’s avonds, en dus vertrok meteen maar iedereen. Roeland kwam nog hier even zitten met Nand, en dat was eigenlijk nog ferm gezellig.

En ja, Kobe wordt groot…

Geplaatst op

Alexanders communiefeest

Om zes uur waren we uitgenodigd voor Alexanders communiefeest in Aalter: er waren maar liefst 120 genodigden, met een immense walking dinner, een groot springkasteel en heel veel plaats buiten. En vooral ook prachtig weer, enfin, toch tot laat op de avond, want toen begon het plots te regenen.

Er waren tal van hapjes, twee voorgerechten, een hoofdgerecht, en een ijslam als dessert. Kwam het wat traag op gang, er was meer dan voldoende eten, echt waar. Maar het duurde allemaal wel wat lang: het was half twaalf toen het dessert eraan kwam, en met kleine kinderen is dat misschien niet zo aan te raden: na het ijslam stroomde de zaal dan ook leeg.

Bart was al eerder vertrokken met Wolf: zijn rug had het opgegeven. Nochtans vond hij het best amusant, en Merel en Kobe amuseerden zich rot!

Delphine had me gevraagd of ik wat foto’s wou nemen van de avond, en dat heb ik dan ook gedaan: er waren er tegen de 200, en ik geef er hier een paar voor mij relevante mee.