Nieuwjaren
Het had wat voeten in de aarde, maar bon, er is genieuwjaard gisteren. Met de kinderen deden we ’s middags een fondue, en ze konden zich niet herinneren dat we dat ooit al gedaan hadden.
En tegen zes uur kwamen de broers alweer hier met hun gezin. Tsja, eerst sputterden ze allebei tegen wegens niet echt op voorhand gepland en andere plannen en… Maar toen zei de ene: “Goh ja, tegen zes uur kunnen we wel in Wondelgem zijn”, waarop de andere instemde. En het dus blijkbaar hier te doen was. Soit, we hebben er niet echt veel werk van gemaakt: chipjes en zo en daarna gewoon kaas met brood. Oh, en nieuwjaarsbrieven, natuurlijk.
Tegen negen uur bracht ik ons pa terug naar het ziekenhuis, en dat was dat ^^
365 – 01 januari 2019 – M3
Kerstdag
We sliepen lekker lang uit, de kinderen speelden Red Dead Redemption, en we aten de overschot van gisterenavond, en dan was er nog over zelfs. Daarin heeft Bart een beetje van zijn moeder: die heeft ook altijd veel te veel.
En in de namiddag reden we effectief naar zijn moeder. Bart reed iets vroeger door om nonkel Staf op te halen, maar had er niet bij stilgestaan dat zijn auto nu niet bepaald de meest praktische is om oudere mensen in te laten stappen, en dus reed Koen dan maar om Nelly in Triamant.
We aten allemaal gezellig samen taart in de Ommegangstraat: Else had de tafel al helemaal gezet, en het was er net als vanouds. Nelly had dan ook nog een heel mooi kerstcadeautje voor me: parel oorringen. Nijpertjes, dat wel, maar ze zijn heel comfortabel.
Tegen half vijf reden we richting huis en wilde ik nog snel in ’t passeren een cache oppikken. Helaas, de eerste bleek onvindbaar, en dus zochten we maar eentje een klein beetje verder. En genoten van de prachtige zonsondergang.
En ’s avonds zaten we gewoon gezellig samen en keken naar een Harry Potterfilm, zoals Merel al een hele tijd vraagt.
Meer moet een kerstdag toch niet zijn?
Kerstavond
Het is sinds een aantal jaar afwisselend kerstavond bij Jeroen en bij ons, en deze keer was het dus aan ons. Bart moest wel nog werken en was pas thuis tegen een uur of vijf, maar hij had wel al alle voorbereidingen gedaan, en wilde per se alles zelf koken.
De kinderen en ik hadden dan wel het hele huis in orde gezet: niet alleen de keuken – tot en met het legen van de vuilbakken en de groenselbak, zodat alles klaar stond – en de woonkamer, maar ook de gang, de gang boven én de drie kamers van de kinderen.
Tegen half zeven was Jeroen hier met het gezin en ons pa, en haalde Bart een keur van hapjes boven. Meteen werd ook een eerste rond cadeautjes geopend, en daar zaten vooral de jongens op te wachten: zij kregen namelijk, van iedereen samen én nog voor hun nieuwjaar, een Playstation 4. De tv had Wolf deze namiddag al geïnstalleerd, zodat ze meteen konden spelen. En inderdaad, Wolf, Kobe en Alexander verdwenen quasi meteen naar boven.
Het voorgerecht was een carpaccio, en na een ronde cadeautjes volgde het hoofdgerecht: varkenswangetjes op een bedje van gerookte forel, met een krokantje van kaas en een hoop verschillende groenten. Lekker!
Als dessert – na nog wat cadeautjes – had Bart een “messy dessert”: meringue stukjes met slagroom en rode vruchten. En voor mij had hij zowaar de aardbeien apart gehouden, want ik hou niet van de rest.
Toen lieten de kinderen nog allemaal een stukje muziek horen:
Al bij al werd het een zeer gezellige avond, en was het half twaalf tegen dat ik ons pa terug in het ziekenhuis kon afzetten.
365 – 24 december 2018 – feestelijk
Verjaardagsfeestje voor Marne
De timing is natuurlijk niet alles, maar het kind kan er uiteraard ook niet aan doen dat ze net nu verjaart. En de feestjes bij Roeland en Sarah zijn altijd bijzonder gemoedelijk, dus dat is meteen ook mooi meegenomen.
Als cadeautje hadden we gans Kobes slijmgerief meegenomen: ingrediënten, potjes, glitter, kleurstof, handboek en een grote box om alles in op te bergen. En vooral ook: Kobe zelf, als slijmmeester. Hij is uitgeslijmd intussen, en zij vindt het fantastisch! Ze had het alleen nog nooit zelf mogen maken van Sarah, maar nu dus wel. Doodcontent, dat metekind van me!
Er was zoals altijd een uitgebreide brunch, terwijl de kinderen boven speelden en wij gewoon gezellig zaten te kletsen. Ik herinner me dat ik me een jaar geleden gewoon niet goed kon zetten in de zetels ginder, maar dit keer had ik eigenlijk nergens last van. Het werd een aangename middag, heerlijk relax, en dat deed ook eens deugd. Alleen jammer dat ons pa er niet bij kon zijn, maar bon… Die is tenminste veilig.
Opname, jawel.
Deze voormiddag is ons pa blijkbaar zelf opgestaan, aangekleed en naar beneden gekomen. Hij zat te lezen toen ik thuis kwam, maar verklaarde zelf dat het helemaal nog niet lukte. En dat het misschien best was om toch naar het ziekenhuis te gaan, aangezien het de vorige keren wel na 24 uur was opgeklaard, en nu nog niet.
Na het middageten – dat mijn liefste al helemaal had klaargemaakt, we hoefden het maar op te warmen – zijn we dus naar spoed gegaan. Ik had meteen een gans blad afgeprint met al zijn gegevens op en het hele verhaal, compleet met twee foto’s, helaas van meer dan 24 uur na het accident. Op die manier hoefden we niet direct alles vijf keer herhalen en was er ook geen discussie of verkeerde notatie. Ze vonden het wel zo gemakkelijk.
De ongelofelijk sympathieke spoedarts – echt, zo maken ze er niet veel, wat een dame! – luisterde, las, trok bloed, en stuurde hem naar de hersenscan. Wat mij een half uurtje opleverde om even in de stralende zon wat nieuwe caches rond de Watersportbaan te zoeken, en meteen de broodnodige rust in mijn hoofd te krijgen.
Tsja, oordeelden ze, er zal inderdaad wel iets zijn, maar de hersenscan levert niet echt meteen iets op.
Tegen vijf uur werd hij dan naar een kamer op de afdeling neurologie gebracht, en we zullen dan later wel horen wat er aan de hand is. Feit is dat hij nog steeds gewoon omvalt, en dat hij dus hoegenaamd niet alleen kan blijven.
Bon ja, hij is nu tenminste veilig en in goede handen. Ik ben wel opgelucht, ja.
En intussen is Bart deze namiddag zijn moeder gaan installeren in een appartement in Triamant in Ronse, een verblijf waar ze de nodige zorg krijgt zonder dat het een ziekenhuis is.
En zo blijven we bezig…
Alarm!
Gisterenmiddag kwart over twaalf ging plots ons pa’s persoonsalarm af. Hij heeft zo’n Zembro armband, een duur ding, maar het heeft bij deze wel zijn nut bewezen. Ik belde namelijk onmiddellijk naar het ding, en hoorde gestommel en de stem van Jeroen. Het was deze keer dus geen vals alarm, helaas. Ik kreeg te horen dat ons pa blijkbaar die nacht rond half drie iets gekregen had, naar eigen zeggen een CVA (cerebraal vasculair accident, ofte een trombose) maar hij had ons niet willen storen en had dus niet verwittigd. Pas nu, nu hij naar ’t toilet moest en Jeroens bureau dicht was, had hij zijn armband gebruikt. Hij kan namelijk niet rechtstaan wegens ongelofelijk duizelig en misselijk, maar was die nacht wel al op handen en voeten naar de wc gekropen. Kwestie van vooral niet koppig te zijn. Zucht.
Het kritisch moment was dus al voorbij, want je hebt vier uur de tijd voor bepaalde noodmedicatie. Hij was heel helder, maar wel heel erg duizelig, en raakte niet recht. Hij wilde absoluut niet naar het ziekenhuis, maar wilde gewoon slapen. We hebben hem dat dan maar laten doen, na wat discussie. Hij ging door de brandweer uit zijn kamer moeten gehaald worden, en dan met de ambulance weggevoerd worden, maar zoals gezegd, het was toch al te laat voor medicatie. Jeroen is wel om de paar uur gaan kijken, en Delphine heeft op een bepaald moment Alexander gestuurd met wat soep en beschuiten, maar ons pa wilde niet direct iets eten. Hij wilde vooral slapen: het is al de derde keer dat hij zoiets heeft, en de vorige keren is dat binnen de 24 zo goed als volledig opgeklaard. Tsja, toen was er natuurlijk wel nog ons ma die hem in de gaten hield, maar bon.
Deze voormiddag was ik tegen elven bij hem, en heb ik hem dan voor de keus gesteld: ofwel zich aankleden en meegaan met mij naar Wondelgem, of met de ambulance richting spoed. Hij heeft zich dan met veel moeite en geduld aangekleed, en is dan maar meegekomen. Nu ben ik er tenminste wat geruster in: hij is niet alleen, is continu onder toezicht, en hij blijft hier vannacht ook slapen.
Al heeft hij tot mijn grote verbazing wel gevraagd om effectief zijn valiesje mee te nemen, om eventueel morgen toch naar de spoed te gaan, want de duizeligheid neemt niet af. Hij kan dus niet zelfstandig stappen, want hij zou gewoon omvallen. Hmmm. We zien dan morgen wel weer. Ik moet examentoezicht doen, maar Bart blijft thuis tot een uur of elf, en tegen dan zou Kobe al thuis moeten zijn van zijn examen. Na het middageten evalueren we dan wel zijn toestand. Voor één nachtje kan hij hier wel blijven, maar hij kan hier niet blijven wonen, daarvoor is ons huis te onpraktisch voor hem, en daarbij, ik zou stapelzot worden, denk ik.
Wordt vervolgd.
Rusthuis
Nee, niet voor mij, al is mijn lijf iets van 85 jaar, maar wel voor ons pa. Ons pa is uiteraard nog prima en zeer bij de pinken, maar er is die Parkinson…
Ik had er hem al veel eerder over gesproken, en hij was ermee akkoord: we gingen eens langsgaan bij het rusthuis in Zomergem om te horen hoe of wat, en hoe het zat met de wachtlijst en hoe dat allemaal in zijn werk ging.
Bon, een vriendelijke dame heeft ons alles uitgelegd en ons pa officieel aangemeld. Dat betekent enkel dat hij in het systeem zit, niet dat hij op de wachtlijst staat. Daarvoor is hij nog veel te goed: hij scoort positief op alle zorgvragen, en was het niet geweest van zijn parkinson, ze zouden hem zelfs nog niet willen aanmelden hebben. Serieus zeg… Nu, het rusthuis in Zomergem is dan ook wel bijzonder populair: er zijn momenteel zo’n 180 actieve wachtenden voor hem… Die lijst kan soms snel gaan, omdat er mensen sterven, of een andere plek hebben gevonden of zo, maar het kan ook twee jaar duren voordat je ook effectief binnen geraakt. Hmpf.
Nu, met wat chance duurt het nog jàren voor we zoiets nodig hebben natuurlijk. En als we zien dat hij het wat moeilijker krijgt thuis, laten we hem op de actieve lijst zetten. En dan zien we nog.
Tsja. Heavy dinges.