Geplaatst op

Menu

Kijk, dat doe ik dus graag hé, koken voor vrienden.

Ook al heb ik een slechte rug, ik kan het niet laten om er mijn ziel in te leggen. Geen halve baksels of dingen van de traiteur, als ik iets in mijn gedachten heb, dan wil ik het ook zo.
Deze avond kwamen er oude vrienden van vroeger eten, van toen wij nog op ’t unief zaten. We zien elkaar niet vaak, maar het voelt telkens weer bijzonder vertrouwd aan. En aan die mensen wilde ik wel degelijk iets deftigs voorschotelen.

Het menu van daarnet:

* aperitiefhapjes:  halve abrikoosjes gevuld met een mengsel van ricotta, honing en kaneel; geitenkaas gevouwen in een pakketje van gedroogde gandaham; kerstomaatjes in twee gesneden met een blokje mozzarella en een beetje basilicum tussen, op een prikkertje; witloofblaadje gevuld met een mengsel van zalm, zure appel, sjalot en room; champignons gevuld met kruidenkaas

* voorgerecht: een aspergemousse op een bedje van gerookte zalm, afgewerkt met rode kaviaar en dille

* hoofdgerecht: rolletjes van kalkoenlapje, gandaham, rozemarijn en mozzarella, opgediend met verse tagliatelle (met room en parmezaan) en een toost belegd met boschampignons en fleur de sel

* nagerecht: tiramisu van peperkoek en peer

* koffie of rooibosthee met truffels

Bart heeft er een Château Pavie 1973 (Saint-Emilion) bij geserveerd, uit mijn vaders wijnkelder.

Het heeft gesmaakt, maar dat lag voor een groot deel ook aan het eminente gezelschap.
Hopelijk doen we er deze keer niet zo lang over om elkaar terug te zien.

Geplaatst op

Car Wash

Ik vind het dom geld, maar een enkele keer per jaar geef ik toch geld uit aan de car wash. Het is me momenteel veel te koud buiten om zelf aan de slag te gaan met emmers water, hogedrukspuiten en sponsen. Maar het laagje vuil dat op mijn auto lag, was écht niet langer te negeren. Kobes handjes waren zwart van gewoon de deur vast te nemen, en da’s nu ook weer niet de bedoeling.

En ik geef toe, ik geniet ervan om rustig in mijn auto naar de radio te luisteren, terwijl twee mannen rondom mij ijverig in de weer zijn met spons en zeepsop, hogedrukspuit, of iets later met zeemvel en trekkertje. Ook dat machien zelf heeft wel iets: die roterende toestanden, terwijl je auto voortgetrokken wordt. Het doet me altijd denken aan de kermis.

Maar vooral het feit dat er nu een wagen staat te blinken in mijn garage, en dat daar dus geen spatje op te zien is, en dat ik er zelfs durf tegen gaan leunen, wel, da’s mij die 13,5 euro wel waard.

Zolang het maar niet vaker is dan een enkele keer per jaar :-p

Geplaatst op

WWW

Vanavond ben ik nog eens uit geweest met de ‘meisjes’. Niet dat we woest zijn gaan dansen of grote pinten drinken, nee hoor, we hebben heel beschaafd zitten kletsen bij een thee of een wit wijntje en een bordje zoet en wat bruschetta’s in Het Oeverloze Eiland.

Eigenlijk doe ik dat al jaren. De gewoonte dateert eigenlijk van toen ik 17 was, en met een paar vriendinnen op weekend ging. Jongens mochten niet mee, wat de respectieve lieven niet altijd even leuk vonden. Het evenement werd ook meteen WWW gedoopt, ofte het Wilde Wijven Weekend. Van het World Wide Web was nog geen sprake.
Niet dat we iets speciaals deden, hoor. We zaten afwisselend in de Ardennen of aan de kust, en we maakten lange wandelingen, kletsten oeverloos, kookten zelf, speelden gezelschapsspelletjes, en hadden vooral gigantisch veel de slappe lach. Bakvissen onder elkaar, quoi.

We hebben die weekends een behoorlijk aantal jaar blijven volhouden, tot het er plots eigenlijk gewoon niet meer van kwam. Met de vaste kern, zijnde ikzelf en twee vriendinnen uit het middelbaar, ben ik altijd contact blijven houden. Soms wat meer, soms wat minder, maar we bleven wel voortdurend in elkaars leven. Zij gingen mee in de suite bij mijn liefloze broers toen ik trouwde, één van hen ging een paar keer met mijn ma en mij mee op schok in Engeland, en we spraken af en toe af om samen iets te eten. WWW petit comité, als het ware.

Een aantal jaar geleden besloten we het WWW nieuw leven in te blazen, maar dan wel in afgeslankte versie. Weekends zagen we voorlopig even niet zitten, met de kinderen en al. Dus begonnen we opnieuw vriendinnen uit te nodigen om samen iets te gaan drinken, vrouwen onder elkaar. Wilde wijven zijn we al lang niet meer, maar de naam bleef wel hangen. Ladies’ night zou misschien wat toepasselijker zijn, ondertussen.

Intussen nodigen we altijd een hoop volk uit, maar met meer dan zes zijn we nog nooit geweest. In elk geval geniet ik er elke keer weer van, en elke keer denk ik dat we het wat vaker moeten doen.

Misschien ooit weer op weekend? Zonder man en kinderen? Ik denk dat dat eigenlijk wel weer de max moet zijn. Om het in de termen van 20 jaar geleden te zeggen :-p

Geplaatst op

Tiramisu met peperkoek en peer

Ik heb ooit een receptje van de Colruyt uit de krant gehaald, waarmee ik eigenlijk ongelofelijk veel succes heb. Ik vind het, om eerlijk te zijn, ook lekkerder dan gewone tiramisu.

Bart vindt dat ook, en wilde het ‘klaarmaakproces’ ook eens filmen bij wijze van experiment. Bij deze dus.

Benodigdheden voor een glaasje of acht:

– vier tot zes sneden peperkoek
– twee à drie rijpe peren, in kleine stukjes gesneden
– beetje citroensap
– amaretto (voor de niet-alcoholici: caramelsaus)
– 500 gr mascarpone
– 5 eiwitten
– 4 eierdooiers
– 2 eetlepels rietsuiker
– 2 zakjes vanillesuiker
– 2 eetlepels bloemsuiker
– 5 eetlepels cashewnoten

– Verbrokkel de peperkoek en leg een laagje in 8 glaasjes (of in één grote schaal, kan ook natuurlijk)
– Giet een scheut amaretto in elk glaasje, over de peperkoek
– Schep daar een laagje peren over, kleingesneden en besprenkeld met citroensap

[garagetv S5tWrMlltinbzaDc-uPAawZUNifMMv27gvpz-QBuLIQVRHwYazVcElpVFqWgPV8IO6 nolink]

– Doe de mascarpone in een kom, voeg de eierdooiers, rietsuiker en vanillesuiker toe en roer stevig door elkaar.
– Klop het eiwit stijf, en spatel het voorzichtig door het mascarponemengsel.

[garagetv S5tWrMlltinbzaDc-uPAawZauYUX-BzXgOUOHNcKNAD0v-trNVEc1ELm1ORnkee2gg nolink]

– Vul de glaasjes met het mengsel, en zet onmiddellijk in de koelkast, toch voor een paar uur.

[garagetv S5tWrMlltinbzaDc-uPAawZYJU1iAegdmopTIa9h7F1gWDl7vkTSdAk9NdQyFiLADP nolink]

– Hak de cashewnoten grof, of vijzel ze plat, en bak ze, samen met de bloemsuiker, in een pan met antiaanbaklaag. Vetstof heb je niet nodig. Roer geregeld om tot de nootjes mooi bruin kleuren, maar let op dat ze niet verbranden.
Je kan dit op voorhand doen, maar uit ervaring weet ik dat iedereen begint te watertanden van de bakgeur alleen al.

[garagetv S5tWrMlltinbzaDc-uPAawZZItNNIjrr53vbldi3uWq8nIb5k4TiBnjjJKfWSKCpAK nolink]

Laat even afkoelen, en versier de glaasjes met een stevige schep nootjes.

[garagetv S5tWrMlltinbzaDc-uPAawZbIXKdjUiwWbvLw6xnCcuwmyDlqQshOV7vu3DIz6p-d5 nolink]
Smakelijk!

Geplaatst op

Babysit

Gisterenavond zijn Bart en ik gaan eten voor de nieuwjaarsdiner van Netlash, samen met alle collega’s dus. Locatie was Het Aards Paradijs in Merendree, en ik moet zeggen, het was de moeite waard. Ik had nog nooit eerder wortelspons gegeten, of lolly van hazenpaté, of koekje van champignon, of een bolletje van rozenbottel. U raadt het al: de chef alginds is een adept van het moleculair koken, stijl Ferran Adria.

Voor de gelegenheid hadden we een babysitter gevraagd die ook wilde blijven slapen. Ik heb een logeerkamer met excellent bed, dus waarom ook niet? Wolf en Kobe waren klaar, ze moest ze enkel nog in bed steken. Ik had Wolf verteld dat hij ’s morgens haar mocht wakker maken, en zij wist wat ze moest doen met de kinderen, zodat wij nog wat konden slapen.

Enfin, rond elf uur ging mijn telefoon. Dat Kobe serieus had overgegeven, dat ze hem al in bad had gestoken, een verse pyama had aangedaan, dat zijn bedje ververst was, maar dat ze het toch even wou laten weten. Bart wilde meteen naar huis vertrekken, maar dat vond ze niet nodig, alles was alweer onder controle.
Het arme kind: normaal ging ze een avondje rustig tv kunnen kijken, en net nu bleek Kobe last te hebben van zijn maag.

Een dik kwartier later: SMS. Dat Kobe nog eens had overgegeven, en dat ze hem nu wat rechtop ging laten zitten. Hij gedroeg zich nochtans goedlachs en springlevend.

We zaten op dat moment nog na te praten bij een koffie, zodat we maar meteen zijn doorgegaan. Je mag nog zó bedrijfsleider zijn, op zo’n moment ben je vooral ouder.

Thuisgekomen lag het huis er rustig bij, maar kwam Lien toch even verslag uitbrengen. Kobe sliep alweer, heerlijk rustig. Ik heb alle vuile spullen maar meteen in de wasmachine gestoken, en dat was dat.

En de volgende morgen? Hebben Bart en ik heerlijk lang geslapen. Rond tien uur bleek Kobe alweer in zijn bedje te liggen, en zat Lien met Wolf Mario Galaxy te spelen op de Wiii.

Ik denk, ondanks het feit dat het me het dubbele van een gewone avond kost, dat ik toch vaker eens een babysit ga vragen die blijft slapen. Dat is wel zó heerlijk…

Geplaatst op

Bad

Ik gebruik mijn bad eigenlijk niet zoveel. Een douche is zoveel sneller, efficiënter en vooral milieubewuster.

Maar soms kan ik echt zin hebben om een lang heet bad te nemen, zoals gisterenavond. Heet mag je in dit geval letterlijk nemen: het badthermometertje wees op een bepaald moment 41,8 aan. Gezond? Nee. Zalig? Oh ja.

Maar een bad is niet zomaar een bad. Daar hoort een heerlijk zacht satijnig badschuim bij. En kaarsjes. En een glaasje Baileys of zoiets. En iets om te knabbelen, zoals een lat donkere chocolade. En dan ook nog iets om te lezen natuurlijk, niks zwaars, eerder een tijdschrift of zo. En dan moet er lekker veel water in, en de badkamer moet heerlijk warm zijn. En de spots wat gedimd, zodat de sfeer er zalig is. Alleen de muziek was ik vergeten opzetten, maar eigenlijk vond ik dat niet eens zo erg.

En dan ziet dat er zo uit:

bad.jpg

En ja, dan ben ik wel een paar uur zoet.

Hoe gaat u in bad?

Geplaatst op

Donker

De eerste grijze regenachtige ochtend sinds weken, en het is meteen al een pak minder aangenaam om op te staan.
Het is al voorbij negen uur, en ik moet nog steeds een licht aansteken als ik voldoende wil zien om te kunnen werken.

Nee. Dit is echt mijn ding niet. Geef mij maar krakend stralend helder vriesweer en de zon door heel het huis.

Gelukkig is er koffie. Dat maakt ook veel goed.

Geplaatst op

Nieuwjaarscadeautje

Ik krijg voor mijn nieuwjaar al lang geen geld meer van mijn ouders. Dat zou een beetje idioot zijn ook, vind ik.
Cadeautjes hebben we eigenlijk ook nooit uitgewisseld op nieuwjaar, alleen op kerstdag. Ik heb van mijn ma trouwens een prachtig schaaltje gekregen in de reeks van Gustav Klimt, waarvan ik al een hoop had.

Maar: sinds een paar jaar krijgen we (= de drie kinderen) elk jaar zes flessen wijn van mijn vader. Op zich niks speciaals, zou u zeggen. Juist, ware het niet dat mijn vader een excellente wijnkelder heeft, zij het een beetje oud. De flessen die we krijgen, zijn dan elk ook behoorlijk wat waard, en doorgaans bijzonder lekker.

Ik heb net het kistje in onze berging eens bekeken, en dit jaar betreft het:

– Château Demeraulmont, Saint Estephe – 1974

– Château Chasse-Spleen, Moulis en Médoc – 1973

– Château L’Evangile, Pomerol – 1974

– Vieux Château Certan – 1974

– Château Canon La Gaffeliere, Saint-Emilion – 1973

– Château Pavie, Saint-Emilion – 1973

Ik hoop dat ze hun smaak nog niet kwijt zijn, zodat mijnheer Sabbe het zich zaterdag kan laten smaken.

Geplaatst op

Driekoningen

taart.JPG

Ik heb staan twijfelen, daarstraks in de Delhaize. De driekoningentaart, mét boon, zag er heel verleidelijk uit. En ik vind het een fantastische traditie, zo’n taart met een boon, en dat de winnaar dan een hele dag koning mag zijn. Later als de kinderen wat groter zijn, ga ik dat wel invoeren, denk ik.

Maar zo’n ganse taart voor mij alleen, da’s toch wel wat veel. Bart is vanavond niet thuis, en de kinderen eten direct nog boterhammen en gaan dan slapen.

Ik heb staan twijfelen. Ik heb het toch maar niet gedaan.

Geplaatst op

De kleine geneugten des levens

Kijk, dit is nu eens een van de kleine dingen waar ik intens kan van genieten:

een zaterdagmorgen, Bart slaapt nog, Kobe slaapt alweer. Ik heb ontbeten met de kinderen in pyama. Terwijl Wolf tv kijkt, trek ik naar de badkamer. Die is heerlijk warm, de zon schijnt binnen, en door de grote ramen zie ik buiten een laagje rijm op de bevroren auto’s.

Ik neem een lange, hete douche, terwijl ik geniet van de zon. Wanneer ik uiteindelijk toch besluit de kraan dicht te draaien, neem ik een warm badlaken van de radiator, en stap ik met mijn natte voeten op een splinternieuw, kleurgeassorteerd badmatje. En dat, dàt gevoel maakt me dan een moment intens gelukkig: dat dikke donzige laagje onder mijn voeten.

Ne mens zit soms raar in elkaar.