Acta Diurna de muliere ludenti
Op amper 7 kilometer van het hotel, eigenlijk aan de overkant van een vallei op een heuveltop, ligt het kasteel van Bourscheid. Deels ruïne, deels gerestaureerd is het eigenlijk best de moeite. Ik denk dat het te vergelijken moet geweest zijn met ons Gentse Gravensteen, alleen met een behoorlijk ander uitzicht.
We zijn er gisteren met de kinderen naartoe geweest, en ze vonden het prachtig. Oordeel zelf maar: een paar foto’s en een filmpje.
met rechtsboven ons hotel
Om eerlijk te zijn, ik zit niet graag in de auto. Nooit gedaan, en ik zal dat ook nooit doen. Omdat ik wagenziek word, en in heel serieuze mate. En nee, het is niet overgegaan met volwassen worden, aan geen kanten zelfs.
Alleen als ik zelf aan het stuur zit en dus alle bewegingen van de auto zelf in de hand heb, valt het mee. Helaas hebben de kinderen mijn overgevoelige evenwichtsorgaan geërfd, en hebben ze het dus ook zitten.
Nee, ik keek dus niet uit naar de drie uur durende autorit van gisteren. De kinderen kunnen namelijk niet zitten lezen of spelletjes spelen of zitten prutsen, want dan hangen ze binnen de kortste keren met hun kopje uit het raam. Niet zo interessant overigens, op een autostrade aan 132 per uur.
Maar Bart kwam thuis met een verrassing: hij had een dvdspeler gekocht voor in de auto, met twee schermpjes die je aan de achterkant van de stoelen bevestigt, zodat ze netjes kunnen zitten kijken. Meteen had hij er ook een Disneybox bij gekocht, met alle films van de kaartenactie van de Delhaize (waar Wolf zo zot van is).
Ze hebben dus eerst naar Cars gekeken, en dan, na een pauze, naar Nemo. Vooral Kobe is duidelijk verzot op de visjes, hij is er voortdurend over bezig.
Helaas, helaas: op 500m van het hotel, na de kortste maar ook bochtigste route (ik vind dat dat een GPS-feature zou moeten zijn) naar Lippenscheid, had Kobe het alsnog zitten, en mochten wij beginnen met de autostoel leeg te scheppen, Kobes kleren uit te stropen, en alles te beginnen afvegen. Gelukkig bestaan er natte en droge doekjes en hadden we beiden voorzien. Jammer dat je niet meteen ook iets aan de geur kan doen.
In het hotel hebben we wasmiddel en een emmer met doeken en kuisproduct gevraagd en gekregen en de ergste schade kunnen beperken, maar leuk is anders.
Ibis, de hotelketen, organiseerde deze morgen een kussengevecht in het Centraal Station in Antwerpen. De eerste duizend die zich in pyama aandienden om elf uur, kregen een voucher voor een overnachting in de Belux voor één euro. Niet slecht, maar vooral gewoon een wijs idee.
Daarom stapten Bart en ik met de kinderen om kwart na tien op de trein, om een paar minuten te laat in het station te arriveren. Uit de verte zagen we de kussens al vliegen. We hadden onze eigen kussens mee, maar dat bleek niet nodig. Er waren ganse stapels verenkussens voorzien, waardoor de hele hal in een mum van tijd een verenzee was geworden. Het leek wel een bijzonder intense sneeuwbui, met het verschil dat je een sneeuwvlok probleemloos kan inslikken, en dat dat met pluimen een stuk minder vanzelfsprekend is. Kobe had schrik, waardoor ik met hem aan de kant bleef staan, terwijl Bart en Wolf zich onvervaard in het gewoel storten.
Wolf leverde een duel met Sofie en won, kijk maar :-p
(ik vermoed dat de foto’s van @zofie zijn)
Aansluitend hebben we iets gegeten in de Quick, en zijn we gaan rondlopen in Aquatopia. Vooral Kobe is bijzonder gek op vissen, en vooral de haaien konden op zijn belangstelling rekenen, al was hij wat bang.
Vanuit mijn bureau kijk ik uit op mijn mini-tuintje van vier vierkante meter achter het huis (er is een grotere tuin aan de zijkant en de voorkant). Er staat een rhodondendron, een azalea japonica en een hibiscus, tegen een felgeel geschilderde muur. Aan de smalle doorgang tussen garagemuur en tuinhuis groeit een winterjasmijn, die een prachtig gordijntje vormt.
Maar, in het midden bloeit er elk jaar één armzalig plantje, dat ik er blijkbaar jaren geleden heb geplant. Geloof me, dit is het plantje waar ik, in gans mijn tuin, het meest van geniet. De vorm, en vooral de kleur van de bloemen vind ik betoverend.
Kijk zelf maar, een prachtige variëteit Campanula…
Omdat ik Wolf niet kon ophalen van school op zijn laatste dagje (de school sloot om 12.00), is mijn ma ingesprongen, en is zij hem komen afhalen. Hij mocht dan meteen ook twee keer blijven slapen, wat ongelofelijk goed uitkwam met al dat geklop en gehamer hier in huis.
Ik moest hem dus wel donderdagnamiddag op gaan pikken in Zomergem, en toen bleek het zo warm dat de mussen van het dak vielen. En toen had ik het lumineuze idee om Kobe op te halen tegen een uur of vier, de zwembroeken mee te pakken, en te gaan zwemmen in de vijver waar ik als kind altijd ging zwemmen. Het is een pracht van een vijver, met een klein zandstrandje, een grasveld rondom, verschillende soorten waterlelies, een eilandje met een brugje ernaartoe, en een prachtige fauna van kikkers en libellen enzovoort. Als je deze site een paar keer ververst, zie je in één van de headers een zicht van die vijver. Wij hebben er destijds ons trouwfoto’s genomen 🙂
Enfin, we zijn dus gaan zwemmen. Wolf genoot ervan met volle teugen, ikzelf heb ook behoorlijk wat gezwommen, maar Kobe durfde niet. Toen ik hem meenam in het water, begon hij prompt te huilen. Hij wilde zelfs niet pootje baden, maar bleek perfect gelukkig met het strandje en een schopje. En dan mag ik de ezels niet vergeten. Achter een strategisch geplaatst bosje ligt namelijk nog een grote wei, en daar staan ezels op, al zolang ik me kan herinneren. Aan de hoeveelste versie van Margriet ze inmiddels zitten, ik zou het niet weten. Maar nu stonden er twee volwassen ezels en een veulentje. Ik denk dat Kobe toch wel een keer of tien is gaan kijken, afwisselend met oma, opa of mama. Hij vond het heerlijk…
En ik, ik heb ervan genoten.
Geef mij maar vakantie, yup.
Het is te warm vandaag om veel te eten, en daarom is er fruitsla als middageten.
Met appel, gele kiwi, nectarine, aardbeien en een doosje ananas (want ik had geen verse meer).
Na het ongezondere eten van de afgelopen dagen, was er vandaag een zelfgemaakt slaatje. Diverse soorten sla, een tomaatje met peper en zout, scampivlees, een beetje cocktailsaus, en een paar crackertjes.
Het heeft me ongelofelijk gesmaakt 🙂
Toen ik vorige week zaterdag met mijn ouders van een heerlijke huwelijksreceptie uit Leuven naar huis terug reed, zat ik – zoals altijd, iedereen die ons kent, zal dat beamen – oeverloos te kletsen met mijn ma.
Ik zat aan het stuur van Barts auto, en ik geef toe, ik reed te snel op de autostrade, toch tegen de 140. Mijn ogen waren echt wel op de weg gericht, daar niet van, maar zeker in die ‘bolide’ was ik niet echt acht aan het slaan op mijn snelheid.
En toen kwam ik ter hoogte van Merelbeke. Jawel, daar staat een vaste flitser, maar ook daar had ik even, druk aan het kletsen zijnde, niet bij stil gestaan.
Tot me plotseling een motorrijder op een racebanaan voorbijging, terug invoegde vlak voor mijn auto en trager ging rijden. Ik vloekte en remde, en vroeg me af wat die kerel in godsnaam bezielde. En toen zwaaide hij met zijn arm naar links, en zag ik de flitscamera staan. En bleek ik netjes 120 te rijden, dankzij hem.
Ik flikkerde even met mijn lichten, stak mijn duimen omhoog, en toen vloog hij er weer vandoor. Een pak sneller dan mijn initiële 140 :-p
Beste motorrijder, de kans dat je dit leest, is echt wel klein, dat weet ik. Maar voor het geval dat dat toch zou lukken: bedankt! Je hebt me niet alleen een hoop geld bespaard, je hebt me een grote glimlach geschonken en een hernieuwd geloof in de goedheid van de mens.
Enne… rij toch maar voorzichtig. Want met die snelheid wil je niet over een dikke kiezel rijden :-p
Om de veertien dagen speel ik met zes vrienden op woensdag een tafelrollenspel, Call of Cthulhu.
Gisteren was onze game master echter niet te vinden: hij antwoordde niet op mail, zijn GSM stond op voicemail… Alleen moest Anthony, bij wie we gingen spelen, wel stilaan weten of hij knabbels moest voorzien. Drank had hij in huis. Ik twijfelde, maar toen hij het woord ‘chocoladefondue’ liet vallen, was voor mij de kogel door de kerk: we gingen spelen!
Afhankelijk of de GM nog opdaagde, konden we dan Cthulhu spelen, en anders gingen we er gewoon een spelletjesavond van maken. Ik had Carcassonne mee (na anderhalf jaar nog steeds in de verpakking), en Kim die spelletjes verzamelt, had onder andere Macchiavelli mee. Die beide spelletjes hebben we dus gespeeld, met veel plezier overigens.
En Anthony had dus zijn chocoladefondue op tafel gezet, en ons overigens nog dik verwend ook: er waren verse gehalveerde aardbeien, stukjes heerlijk zoete ananas, appel, meloen, dikke druiven (die er uitzagen als kleine pruimpjes) en zelfs nonnenbillen. We hebben het niet eens opgekregen, en ik heb nochtans flink mijn best gedaan.
Ik denk dat ik ook zo’n ding wil. Of nee. Toch maar niet. Want dat komt gewoonweg niet meer goed dan :-p
Laat me even het concept uitleggen.
Je hebt al tijden geleden met vrienden afgesproken dat ze vrijdagavond komen eten bij jullie. Het was alweer veel te lang geleden, want jullie hebben het allemaal zo vreselijk druk en zo.
Nu blijk je intussen die bewuste vrijdagnamiddag nog een vergadering te hebben waar je niet onderuit kan. Geen tijd dus om boodschappen te doen. Ha ja, want je kookt echt wel graag, maar alleen met echte deftige verse ingrediënten. Wat nu?
Op restaurant gaan? Da’s niet hetzelfde, niet die ongedwongen sfeer waarbij de jongens onderuitgezakt in de zetel liggen te kletsen over de laatste nieuwe Mac en jij op je pantoffels rondhost.
Traiteur laten komen? Nah, da’s ook zo stom. En pizza’s, dan kan je meteen rechtstreeks aan je vrienden zeggen dat je geen moeite wil doen voor hen…
Wel, dan heb je meteen het ideale concept: Fox in a Box! Je kiest op de website de menu die je wil klaarmaken, en op de gewenste dag wordt netjes een doos afgeleverd, met alles erop en eraan. Kraakverse ingrediënten, voorgesneden en verpakt, met een prima handleiding (of recept, zo je wil). Alles zit in de doos: pakjes boter, flesjes olijfolie, voorgesneden verse kruiden, eventueel zelfs handschoenen en touwtjes voor een rollade. Het enige wat je nog nodig hebt, is een keuken en peper en zout. Geen geloop meer naar de winkel, geen oeverloos snijden en afwegen, dat is al allemaal gebeurd. Het enige wat je moet doen, is het effectieve koken. Je kotert de heren uit de zetel, zet iedereen aan tafel met een glas wijn, doet de ene persoon het vlees peperen, laat de andere het eiwit kloppen, en zelf leg je meteen de coquilles in de pan. Succes gegarandeerd, en 100% stressvrij. Je kan gerust zelf meekletsen en van je glas nippen, en je schotelt je vrienden een topmaaltijd voor zonder gedoe.
Persoonlijk zie ik maar één nadeel: het is niet echt milieuvriendelijk wegens het grote aantal potten en potjes, maar het is dan ook niet alsof je elke dag gaat foxen.
Bon, waarom nu die uitleg? Wel, Fox is al een tijdje op de markt, en was een beetje in zijn gat gebeten door het feit dat een aantal sterrenchefs nu met hetzelfde concept op de markt komen, hetzij dan enkel op bepaalde dagen. Daarom werden twee keer acht personen uitgenodigd om te foxen en dan daarover te bloggen. Bij deze dus :-p
Dinsdagavond werden daarom in Zottegem netjes zes zwarte auto’s naast elkaar geparkeerd, evenveel elektronische speeltjes te voorschijn gehaald, en gingen zeven girl geeks het concept uitproberen. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat Bart en ik al eerder hadden gefoxt (oudejaarsavond 2007, met de kinderen) en dat toen bijzonder goed hadden bevonden.
Fox en zijn vrouw waren zelf aanwezig, en hadden voor een verrassing gezorgd: champagne, door de gastvrouw te sabreren met een echte vossensabel! Monica was er niet gerust in, maar bijzonder opgetogen met het resultaat.
Even later gingen zij door en verkasten wij naar de keuken, waar de dozen vakkundig werden opengemaakt.
Bij deze het enige echte uitpakfilmpje: kan je meteen ook zien wat er precies in zo’n doos zit.
Als hoofdgerecht was er rollade van ossenhaas, ingewreven met een kruidenmengeling, aangebakken in de pan en gegaard in de oven, met verse frietjes, panzanella, en een heerlijke soort mayonaise, opgewerkt met versgeklopt eiwit. Lekker!
Het nagerecht was gewoon pure fun: kleine vuurvaste potjes crème brûlée, een goeie dosis bruine suiker, grappa, en lucifers. Ja, zelfs die zijn voorzien. We hebben dus aan tafel zitten flamberen, en dat geeft effectief wel een goeie brûlée :-p
Enfin, het was een schitterende avond, niet alleen door het exquise voedsel, maar ook door het gezelschap. Zeven dames onder elkaar, dat kón niet anders dan fout gaan qua gespreksonderwerpen :-p
Bedankt, Monica, Clo, Sofie (en Lola), Saskia, Sofie en Imke!