Vroeger, in lang vervlogen tijden (toch wel bijna 20 jaar geleden) hadden Kim, Nathalie en ik het plan opgevat om met nog een paar vriendinnen één keer per jaar op weekend te gaan. 5 meisjes van 18 samen, dat was plezier gegarandeerd, en het weekend werd al vlug WWW gedoopt, ofte Wilde Wijven Weekend (nog lang voor er sprake was van het World Wide Web). Onze wilde haren zijn we al lang kwijt, en een weekend is het ook niet meer, maar wijven zijn we nog steeds, en dus trekken we er om de zoveel tijd op uit om met ons drietjes iets te eten, of WWW Petit Comité.
Kim mag van ons altijd kiezen: ze hoort veel over restaurantjes links en rechts, en gaat zelf ook regelmatig eten.
Deze avond voerde ze Nathalie en mij mee naar La Cena, een restaurant met mediterraanse keuken, of zoals ze het zelf verwoorden, “saveurs du midi, met de leukste ontdekkingen uit de Provencaalse, Italiaanse en Spaanse keuken, nu en dan aangevuld met specialiteiten uit Maghreb en Levant”.
Groot is het niet, en eigenlijk ligt het ook een beetje verscholen achter een wirwar van planten in de Lange Steenstraat, en daardoor was het me nog nooit opgevallen. Eenmaal je binnen bent, komt de gezelligheid je tegemoet. Kleine, moderne tafeltjes en stoelen, kaarsjes op de tafels, en jazzy muziek. Een niet onknappe jongeman nam mijn jas aan, en gaf me een tafeltje, terwijl ik nog even wachtte op de anderen. Jawel, ik was gewoon eerst! Nooit vertoond! Er ligt een stapeltje lectuur (tijdschriften en kookboeken) waarvan ik dan ook dankbaar gebruik maakte.
De kaart is niet erg uitgebreid, maar er is wel elke maand een compleet ander menu. Er staan ook een aantal gerechten op de losse kaart.
Zonder overleg – we kennen elkaar al meer dan 25 jaar – kozen we het menu van 31 euro, met voorgerecht, hoofdgerecht en dessert, zonder de antipasti (menu van 36 euro). Een aperitief moest wel kunnen, en daar namen we respectievelijk een glaasje cava en twee glazen Roomer, het Gentse vlierbloesemdrankje. Bij de rest van de maaltijd nam Kim een karafje witte huiswijn, en dronken Nathalie en ik een fles Vittel leeg.
Als verrassinkje kregen we elk een mooi glaasje paprikasoep vooraf. Al gauw werd het voorgerecht gebracht: we hadden alledrie geopteerd voor de risotto met pompoen en gedroogd spek. De andere keuzes waren trouwens spaghetti carbonara of gepocheerd ei op een torentje van gegrilde courgettes en aubergines. We kregen een mooie portie rijst met een cremige pompoensaus erdoorheen, waarop netjes een knapperig reepje spek was gedrapeerd. Alleen jammer dat de rijst net iets té al dente was, hij had een minuutje of twee langer mogen koken.
Als hoofdgerecht hadden mijn tafeldames geopteerd voor een mooi stuk kabeljauw, volgens de menukaart ‘vis van de week opgerold in courgette reepjes met zongedroogde tomaten’. De vis bleek niet in de courgette gerold te zijn, maar alleen een ouwe zaag viel daarover, want hij was wel bijzonder lekker. Zelf had ik het vleesgerecht gekozen: ‘Daube Provençale met gegratineerde polenta’, wat bij navraag een soort stoverij in wijnsaus bleek te zijn, en ook best aangenaam. De enige opmerking die mijn tafelgezelschap had, was dat ze eigenlijk wel aardappelen, rijst of pasta misten bij de vis, want dat de vis met groenten eigenlijk zeer licht waren en dus niet echt vulden. Hadden we een vegetariër in het gezelschap gehad, dan had die delasagne met tofu, gegrilde groentjes en twee sausjes kunnen kiezen.
Een dessert hoorde er ook bij, en daar kregen we de keuze tussen sabayon met aardbeien, sorbet met wodka of kaas. Eensgezind kozen we de sabayon, en kregen een ruime portie die hoorbaar net was klaargemaakt. De chef kwam hem trouwens zelf brengen met een grote glimlach 🙂 Mijn vriendinnen namen er een glaasje dessertwijn bij, in casu Moscatel.
Na afloop had ik echt wel zin in een koffie, zodat ik een latte bestelde en een grote kop koffie met een apart kannetje met warme melk kreeg. Nathalie nam een kop verse muntthee, Kim genoot van een glaasje limoncello om af te sluiten. Op een schoteltje kregen we 5 amarettikoekjes als begeleiding.
Intussen was het ongemerkt half twaalf geworden, en vroegen we de rekening: 129.70 voor drie. Zoals altijd betaalde er een van ons met de kaart, en rekenen we achteraf onderling af. Bij dat nazicht bleken ze de wijn niet gerekend te hebben, wat we dus niet opgemerkt hadden op het moment zelf.
Conclusie: La Cena is gezellig en lekker, maar heeft niet de ambitie van haute cuisine, gelukkig maar. De prijs is redelijk, maar niet goedkoop. De gerechten zijn echter wel, net door de beperkte kaart, bijzonder vers, en dat merk je ook.
La Cena
Lange Steenstraat 10, 9000 Gent
09/233 72 24
www.lacena.be
Open van woensdag tot zondag 12u-14u en 19u-22u30
