Geplaatst op

Altijd Bloemen

Vorige week woensdag heb ik een prachtig boeketje gekregen van @Altijdbloemen, en het staat hier nog altijd schitterend te pronken. Ik was daarmee ook de eerste schakel van een nieuwe bloemenketting, en ik moest dus een nieuwe naam opgeven van iemand die zo’n boeketje ook wel verdiende. Ik heb in dat vorige postje een aantal mensen opgesomd die wel in aanmerking kwamen, maar het toch niet geworden zijn.

Waarom heb ik nu voor dat boeketje voor Fatima (@schaduw_zijde) gekozen?

Wel.

Ik vind dat ze schitterend schrijft, je moet zelf maar eens gaan kijken op haar blog. Ik heb haar ook al een paar keer ontmoet, en hoewel ze nogal terughoudend is, vind ik haar een heel fijn persoon. Maar vooral: voor mij is ze een eye-opener. Geef toe, wij zijn verwende nesten in ons groot warm huis, met een uitpuilende koelkast waar we geregeld iets uit moeten weggooien, en ons gezaag als we ook maar tien minuten zonder internet zitten (ja da’s een veralgemening, I know).

En dan lees je haar blog. Over iemand die een schamel inkomen krijgt van het OCMW, ziek is, en op het einde van de maand verdomd blij is als ze nog vijf euro over heeft om benzine te kopen voor de volgende maand, zodat ze op een slechte dag tenminste nog aan de bushalte geraakt. Die moet gaan douchen in een gemeenschapshuis, maar toch de moed niet verliest. Die prachtige natuurfoto’s maakt, die blij is als de mandarijntjes voor haar betaalbaar zijn.

Ik geef toe, ik trek ook soms mijn wenkbrauwen op als ik zie dat iemand bij het OCMW zit, maar daarnaast blijkbaar wel volop in het zwart kan gaan werken. Die opschept met dure kleren en dat soort dingen. En dan stel ik me geregeld de vraag of de VDAB dan niks doet aan dat soort profiteurs. Maar dan lees ik bij Fatima hoe zij keer op keer opgeroepen wordt in een activeringstraject, en wat zij daar allemaal voor moet doen. Zij, die per slot van rekening ziek is, wat onomstotelijk kan bewezen worden.

Maar vooral: ik hou van de droge stijl van haar blog. Geen gezeur, gewoon vaststellingen, intelligente doordenkers en grappige verhalen. En dingen die me doen denken over armoede in dit land, en hoe die er nog steeds keihard is, en hoe weinig wij daarmee geconfronteerd worden.

En daarom, lieve Fatima, krijg jij van mij dit boeket. Omdat je het op zoveel vlakken verdient.

De uitleg van @altijdbloemen kan je op het Fleurop blog lezen.

Geplaatst op

Zalig weekend

Yup, ik heb een zalig weekend gehad. Zo eentje waarin totaal niks gepland was, waarbij de zon buiten scheen, en waarbij iedereen eigenlijk goed gezind liep.

Zaterdagvoormiddag was lekker rustig: Bart sliep eindelijk nog eens uit, en zin om nog voor de middag naar de winkel te gaan hadden we niet, dus werd het wortelsoep en diepvriespizza, tot groot genoegen van de kinderen.

In de namiddag (maar niet te vroeg, kwestie van nog rustig een slaapje te doen en zo) zijn we dan naar de bibliotheek getrokken, waar de kinderen me enthousiast toonden hoe het selfscansysteem werkte. Daarna hebben we nog even rondgelopen in het winkelcentrum, een ijsje gegeten, dat soort dingen.

Thuis opnieuw lekker in de zetel terwijl Bart nog snel de boodschappen deed, en verder eigenlijk niks meer. Ach ja, tussendoor wat was en plas, maar dat hoort nu eenmaal bij het weekend.

Zondag begon al even lui, al was het deze keer aan mij om uit te slapen, met versgebakken croissants en chocomelk, een hele rustige voormiddag, een Thaise curry en perenflan, en daarna Wolf die naar de scouts ging terwijl Kobe sliep. Zalig. Ik heb een tijdje meegeslapen met mijn jongste zoontje, lekker tegen hem aan in zijn bedje, en dat heeft hij ongelofelijk graag.

En toen was de dag zowat om. Nog een bad voor de kinderen, rustig eten, en gaan slapen. En een kalme avond voor mij en Bart.

En weet je? Ik heb daar dus gigantisch van genoten. Gewoon niks doen, met zijn tweetjes of viertjes, niks dat moet, geen verplichtingen. Zalig toch?

Geplaatst op

Drukke dag!

Wel, gisteren heb ik dus een hele fijne, maar wel serieus drukke dag gehad: ik was pompaf ’s avonds.

Rond half negen (of zoiets, ik was gelukkig al aangekleed) ging mijn telefoon: een goeie vriendin wier kleine hier in de straat in de opvang zit, of ze mocht langskomen voor koffie. Die wist nog niet dat ik thuis zat, en had rekening gehouden met mijn lessenrooster en het feit dat ik op dinsdag maar om 10.00u moest lesgeven. We hebben anderhalf uur oeverloos zitten kletsen, en zitten gieren met bepaalde straffe verhalen. Heh, het was eigenlijk alweer veel te lang geleden dat ik haar nog gezien had. Tegen tien uur moest ze toch nog wel eens naar haar werk, en ging ze door.

Ik heb met een grote glimlach de tafel afgeruimd, en heb me wat WoW zetten spelen, compleet zonder scrupules, omdat ik wist dat de rest van de dag ook nog zwaar ging worden.

Rond kwart over twaalf begon ik wat op te ruimen, want ik had om één uur afgesproken met een andere goeie vriendin om samen iets te eten. En pas toen zag ik een berichtje op mijn GSM (wat dus nooit een goed idee is, mail me of twitter me) dat ze liever om half een had, want vriendin nummer drie die ook mee ging eten, moest al om twee uur in de bank zijn. Ick! Mijn sneltreinmanoeuvre heeft niet veel uitgehaald, door het drukke verkeer was ik er toch pas om één uur. Nu ja, het was zalig weer buiten, en beide dames zaten rustig iets te drinken op het terrasje in de zon. Voor één keertje kon het Lepelblad zijn razendsnelle reputatie niet waarmaken (Oh Murphy…) en hebben we ons nog moeten haasten om te eten. Dat eten was wel bijzonder lekker: linguine met bospaddestoelen en saus van gorgonzola. Mmm 🙂

Monica ging Leen snel afzetten bij de bank en nog wat papierwerk regelen, en ik ging ondertussen rustig wachten en nog wat dingen in verband met het geboortekaartje regelen op Barts kantoor. Een dik half uur later was Monica al terug, en gingen we honderduit kletsend ’t stad in, kwestie van nog wat spullen te kopen voor haar reis naar Nepal.

Omdat ik nu liefst geen echte afstanden meer doe (ik zit compleet zonder adem), zijn we dan maar koffie gaan drinken in Café Théâtre. Rokerig, maar aan de bar viel dat heel goed mee. Al is die koffie bij mij een heerlijke milkshake geworden, en zelfs een dubbele: de charmante barman had er toch veel te veel gemaakt, en goot dus de ‘overschot’ ook in mijn glas toen dat leeg was. Ugh, heel lekker, maar wel een beetje veel :-p

Tegen vijf uur heb ik dan de kinderen opgepikt, de vakvergadering heb ik aan me voorbij laten gaan wegens toch te laat en voor mij niet echt noodzakelijk, en iets later lag ik uitgeteld in de zetel.

Helaas, kinderen moeten ook eten, en Barts vergadering op kantoor was blijkbaar uitgelopen, dus viste ik mezelf weer op uit die zetel, zette tafel, en at samen met de kinderen. En toen kwam Vallery binnen van de klassenraden: we hadden afgesproken om haar dossier voor vaste benoeming in orde te zetten. Ze heeft meegegeten, en aangezien Bart intussen was thuisgekomen, nam die de kinderen voor zijn rekening, terwijl wij ons voor de computer installeerden en aan het rekenen sloegen.

Bart zag hoe moe ik intussen was en probeerde me nog te ‘redden’, maar ik wilde per se dat stuk afhebben, kwestie van de deadline al volgende donderdag en zo.

Soit, het was half tien of zo toen Vallery doorging, en ik ben gecrasht in de zetel. Tiens.

Geplaatst op

Bloemen

Omdat Bart vandaag voor vier dagen weg is naar een conferentie in Amsterdam, heb ik mezelf eens verwend met een boeket. In mijn lievelingskleuren, al vloekt het een beetje met het rood van het interieur.

boeket

En zeg nu zelf, je zou nooit geloven dat dit maar 12,50 euro heeft gekost, nee?

Geplaatst op

Handschoen

Ongeveer één keer per jaar spreken we af met vrienden van Bart van aan ’t unief. We kennen elkaar intussen door en door, en helaas komt het er niet vaker van. Het is altijd een bijzonder aangenaam weerzien, en vooral ook vertellen wat er intussen allemaal is veranderd in ons leven.

We geven dus om de beurt een dineetje, en deze avond was het in het verbouwde, nog niet afgewerkte huis van één van de koppels. We hebben uiteraard het hele huis bekeken en bewonderd, uitgebreid bijgekletst, en vooral ook genoten van het lekkere eten dat Katrien op tafel zette.

Da’s dus raar he. Je ziet mensen maar heel af en toe meer, maar het blijven echt wel goeie vrienden. Sowieso heb je tussen je 30 en 40, als je kinderen hebt, nog weinig tijd voor een bloeiend sociaal leven, maar toch. Elke keer opnieuw voelt het weerzien aan als het aantrekken van een oude vertrouwde handschoen die je ergens vergeten was in een schuif. En toch, toch draag je ze niet vaker.

Jammer toch?

Geplaatst op

Hibiscus

In mijn klein tuintje achteraan staat er een immense hibiscusstruik, die weliswaar laat bloeit, maar wel prachtig is. Zodra ik aan mijn bureau zit, zie ik de bloemen. Zeg nu zelf: toch magnifiek?

hibiscus

Geplaatst op

Domino Day

Woensdag was Wolf met houten blokjes beginnen spelen, en had er een domino van gemaakt. Alleen had hij niet echt veel blokjes, en waren ze eigenlijk ook niet zo geschikt. Ik vertelde hem dat oma een doos echte dominostenen staan had, en dat hij ze maar moest vragen.

Toen hij donderdag bij oma toekwam, was dat dan ook effectief zijn eerste vraag. Zijn opa en hij hebben de hele dag, en ook vrijdag, nog zitten spelen met de steentjes, en ganse parcours gebouwd.

Vandaag heeft Wolf ze al vroeg weer uitgehaald, en hij heeft zijn papa, en zelfs mij kunnen overtuigen om mee te doen.

Het resultaat (enfin, een paar van de vele):

(ter mijner verdediging: ik was aan het telefoneren met mijn ma, en wist niet dat ze filmden)

Geplaatst op

Rustig dagje

De voorbije dagen zijn eigenlijk bijzonder rustig geweest. Na het hectische (voor de kinderen dan toch) weekend waren ze wel aan een beetje rust toe. Zo is Kobe maandagnamiddag zelf komen vragen om in zijn bedje te gaan, en heeft hij bijna vier uur geslapen. Ook Wolf heeft zich bijzonder rustig gehouden: beetje spelen, beetje tv kijken, maar niks wilds.

Vanmiddag hadden de jongens me al flink geholpen bij het eten maken: ik heb hen een grote kom gehakt voorgezet, en een dik kwartier later had ik een bord vol bolletjes 🙂 Gemakkelijk, zeg! Moest ik alleen nog de saus maken en de bolletjes en de spaghetti koken. En zij vonden het zalig dat ze konden helpen.

Voor mezelf was het ook rustig: de was en de plas doen, beetje WoW spelen, boodschappen doen, de fiets ophalen en die van Bart binnenbrengen, dat soort dingen.

Wellicht was het daardoor dat Kobe, toen ik vanmiddag de kinderen ging afzetten bij mijn ma, compleet door het dolle heen was. Hij had zijn speelcomputertje mee, zette een liedje op, en begon te ‘breakdancen’, enfin, toch de interpretatie door een driejarige daarvan. Mijn ma wist niet wat ze zag, maar ik moest toch ook lachen. Verder had hij energie voor tien.

In ieder geval was het een heel fijn idee van mijn ma om hen een nachtje te laten logeren: zij hadden alweer een dag iets te doen (niet dat ze zich al echt verveeld hebben, maar toch) en Bart en ik konden naar de film: Inception.

Er is al veel gezegd rond die film, en ik ga daar niks aan toevoegen, maar wel dat ik het echt wel een goeie film vond. Een avond welbesteed dus.

Geplaatst op

Nog meer bloemen

Ja ik weet het, ik post hier nogal vaak bloemen, maar ik zie dat dan ook bijzonder graag.

Zo had ik vorige week voor 2,19 euro een bosje kortstelige gele rozen gekocht in de Aldi, en die dan in een hele mooie… euhm, hoe noem je zo’n ding? Gemaakt uit ijzerdraad en dunne wilgentenen, lijkt het wel. Ik heb het ooit gekregen in een prachtig boeket van mijn schoonzusje, en daarna gehouden. En geef toe, dat ziet er toch veel mooier uit dan gewoon de rozen op zich?

roosjes

En dan kreeg ik op Kobes verjaardag nog een boeket prachtige lange rozerode gladiolen. Gelukkig had ik een lange lange vaas staan 🙂

gladiolen

Geplaatst op

Bloemen

Ik kan het niet laten, I know, maar ik hou echt wel van bloemen, en vooral dan degene die in mijn tuin staan.

Ik heb vorige week het kleine tuintje aan mijn bureau nog eens volledig in orde gezet, en ik vind de campanula die ik er een paar jaar geleden heb gezet, en die elk jaar netjes terugkomt, gewoon prachtig! De kleur, de vorm van de bloemen… Mmm!

campanula