Acta Diurna de muliere ludenti
Gisteren heb ik met Kobe de kerstboom versierd.
Rode plastieken ballen in een nepboom (wegens kinderen), maar het valt best wel mee, dat resultaat. En ja, er hangen van die typisch Amerikaanse lekstokken in. De jongens zijn er zot van!
Fotootje overdag bij stralend zonlicht, en ’s avonds.
Wij, he, wij zijn vanmiddag gaan brunchen op de coolste plek in Gent!
Eind april had ik er al voor Gentblogt mogen gaan eten met het gezin, en dat was ons toen gigantisch goed bevallen. We waren toen al van plan om dat tijdens de zomer eens te herhalen, maar toen hadden we een rotzomer (sorry Frank, gij moogt beweren wat ge wilt, dit was géén fijne zomer!) en is het er dus niet van gekomen.
En toen zei Bart gisteren plots: “Zeg, willen we morgen gaan brunchen met zijn allen in het Korenhuis?” Ik moest er geen seconde over nadenken, en dus zaten wij vandaag 2 oktober tegen half twaalf aan een tafeltje op de Korenlei. Onder een grote parasol, want het was verdorie te warm om in de zon te blijven zitten! De jongens zijn volop voor ontbijtkoekjes en daarna de chocoladefontein gegaan, Bart en ik hebben het iets traditioneler aangepakt: koud voorgerecht, warm hoofdgerecht, en dessertbuffet.
Ik heb me laten gaan in de garnalen, de gerookte zalm en heilbot, een paar sushi, de parmaham, dat soort dingen. Bart zat te glunderen boven een bordje kraakverse sushi. Daarna heb ik een portie stevig gekruide wok binnengespeeld, om dan over te gaan tot het buffet. Man man man, voor dat buffet alleen al zou je er gaan! Diverse soorten taartjes, de crème brûlée, maar vooral ook de chocomoussedingetjes: een omhulseltje van witte chocolade, opgevuld met mousse. Wow.
En dat allemaal terwijl je kijkt naar de bootjes op het water, en de toeristen watertandend naar je bord kijken.
Of zoals Bart het zei: “Je hoeft niet rijk te zijn om je rijk te voelen.” Wel, vandaag kon zelfs de sjeik van Saoudi-Arabië er een puntje aan zuigen!
’s Morgens rond kwart na acht stappen wij drietjes de fiets op: Wolf op zijn eigen gele fiets, Kobe bij mij op de aanhangfiets. Een echte jas is niet nodig in dit heerlijke nazomerweer, gewoon een giletje, en voor de jongens dan hun fluohesjes daarover, en hun knalgele helm erboven. Kwestie van hen al vroeg genoeg bij te brengen dat ze met de fiets moeten opvallen in het verkeer.
Doorgaans komen we nauwelijks auto’s tegen, alleen maar kleine rode besjes van de straatbomen op de grond. En dan houden Wolf en ik een wedstrijdje: om ter meest van die besjes platrijden, zodat ze zo gezellig ploffen. En zo, met de ochtendzon in onze ogen, fietsen we door Suburbia naar school. Daar is het natuurlijk wel wat drukker, maar dat stoort niet.
Onderweg roepen we goeiemorgen of hallo naar de verschillende vriendjes die we voorbij fietsen, zwaaien naar andere fietsers, en stoppen aan de schoolpoort. Ik laat mijn fiets buiten het hek staan, want dat hek gaat dicht zodra de schoolbel gaat. Wolf parkeert netjes in het fietsenrek, deponeert hesje en helm in mijn fietsmandje, net zoals Kobe dat al gedaan heeft, en ik ga zijn fiets vastmaken met een groot slot.
En dan lopen we samen het schoolpad op, soms al huppelend en zwaaiend met de boekentassen. Zodra we aan de speelplaats komen, wordt Wolf steevast ingepalmd door vriendjes, en krijg ik nog in de gauwte een kus en een knuffel. Kobe blijft aan mijn handje hangen, en samen slalommen we tussen de groten naar zijn kleuterspeelplaats. Ondertussen zijn er vaak zesdejaars die hem vrolijk begroeten en hem soms zelfs komen knuffelen. Jawel. Op zijn speelplaats aangekomen krijg ik ook nog een stevige knuffel, meestal zelfs een ‘wurgslangknuffel’, zetten we zijn boekentasje aan de kant, en loopt hij op de speeltuin af. Zonder omkijken.
En ik, ik baan me stralend een weg terug tussen al die spelende jonge lijven, haal meestal het hek niet meer voor de bel is gegaan, en waag me dan maar aan ochtendgymnastiek door erover te klauteren. Doorgaans samen met een aantal andere moeders. Met wie ik dan natuurlijk nog even een babbeltje sla.
En dan fiets ik, de ochtendzon in mijn ogen, terug naar huis, terwijl het water me al in de mond loopt bij de gedachte aan die heerlijke kop koffie die ik me zo dadelijk zal inschenken.
En probeer ik intussen nog een paar besjes te pletten. Kwestie van te oefenen, en zo.
Op 1 december 2009 maakte ik, via BGGD, kennis met iMaterialise, en ik was diep onder de indruk.
3Dprinting, dat was iets nieuws voor me, en ik vind het nog steeds een schitterend concept. Op hun site kan je trouwens een kort filmpje bekijken dat het grondig uitlegt.
Eigenlijk kan je zowat alles laten printen, zolang je er maar voor wil betalen. Zo blijken bepaalde auto’s in de hogere prijsklasse hun bumpers te laten printen in één stuk, extra stevig.
Op de bewuste decemberdag maakte ik de suggestie om juwelen te printen, en volgens hen hadden ze daar nog niet aan gedacht, en bracht ik hen op een idee. Ik geloof daar niet teveel van, dat het mijn idee zou zijn: ze hadden al armbanden en dergelijke uitgewerkt. Ik heb toen trouwens een armband gewonnen die ik zelf mag ontwerpen, maar… ik heb nog steeds koudwatervrees, ik durf er niet aan te beginnen, en dus bijna twee jaar later is die armband er nog steeds niet. Ik heb een idee, ja, gebaseerd op een bestaand model, maar toch…
Intussen is de designafdeling van iMaterialise, MGX, wel volop bezig met juwelen. Goedkoop zijn ze niet, maar je hebt dan ook wel iets speciaals vast, en dat zie je. Toen een van mijn leerlingen een opmerking gaf over mijn oorringen, legde ik uit dat ze een 3Dprint waren, en ik moet zeggen, ze waren onder de indruk. Ze zagen er meteen ook het potentieel van in, en kwamen met de wildste ideeën af. Maar je kan dus inderdaad zelf dingen ontwerpen, zoals bv. klinken.
Dan heb je meteen compleet unieke stukken in huis, die niemand anders heeft. Je moet maar eens kijken op hun site, echt.
Gisteren lag er een zakje klaar voor de eerste 25 girl geeks, met een bijzonder mooi cadeau: een set oorringen, en een hanger.
Die hanger zou ik zelf niet veel dragen, en dus heb ik hem doorgegeven aan Annick, die wat later was en dus geen zakje meer had.
iMaterialise had alles dan ook nog mooi verpakt, en er zat een handgeschreven briefje in elk zakje. Nice touch!
Mocht ik wat creatiever zijn, en vooral met 3D-modeling kunnen werken, ik zou het wel weten: ik ontwierp zelf een lamp voor in de woonkamer, en liet ze printen.
Maar nu zit ik zelfs al vast op die armband. Stel je voor.
Vrijdagavond moesten Bart en ik naar een klein feestje. Bart zit nl. in de stuurgroep Unizo Meetjesland, en er was daar iemand die eruit stapte, en een afscheidsfeestje gaf bij haar thuis.
Man, die wonen mooi in Lochristi! Enfin, Hijfte, maar da’s hetzelfde. Ze hebben een plantenkwekerij met een speciale niche: zij leveren quasi enkel aan plantenverhuurbedrijven, die planten voorzien en onderhouden in grote bedrijven. Daarnaast hebben ze een nog veel wijzere niche gevonden: ze leveren de planten voor de filmsets van grote blockbusters als die hier ergens in Europa opnemen. Zo hebben ze een varenbos gecreëerd voor Narnia: Prince Caspian, en een hoop lianen en mos voorzien voor de vierde van de Pirates of the Carribean, en nog wel zo’n paar. Ik vind dat dus ongelofelijk wijs he!
Ik heb een hele tijd met de eigenaar staan praten, en ben eigenlijk wel een pak wijzer geworden over een hoop plantgerelateerde dingen. En ik heb in zijn serres prachtige planten gezien: druivelaars van 80 jaar oud, bijvoorbeeld. Of van die zalige oude knoestige olijfbomen, waaronder enkele van meer dan 200 jaar oud. In Spanje hebben die baan moeten ruimen voor appartementen, en gelukkig worden die dan niet gewoon omgehakt, maar uitgegraven en verkocht. Toen hij merkte hoe wijs ik die olijfbomen wel vond, heeft hij me een kleintje cadeau gedaan. Nog 199 jaar te gaan vooraleer hij even krom en knoestig is, maar ne mens moet klein beginnen, nietwaar? Ik vond het een zalig cadeau, en heb de hele avond zitten glunderen. Ik hoop nu maar dat ik hem niet per ongeluk dood krijg…
Heerlijk weer vandaag, en de kinderen en ik hebben daar dan ook zeer zeer grondig van genoten.
Bart moest deze namiddag weg, en dus waren de kinderen en ik op onszelf aangewezen, en vooral het nodige water en zon en andere fijne dingen. We hebben er dik van geprofiteerd om buiten te eten, Merel buiten te laten spelen, een hoop waskuipen en badjes te vullen met water, en eigenlijk de spelletjes te spelen die ne mens doorgaans in de grote vakantie doet. Je weet wel, die vakantie tijdens de zomer.
Hier zat Kobe in de wasmandconstructie, in de volgende foto is dat Wolf die zijn tong uitsteekt.
Merel kroop vrolijk rond, en broer heeft een paar foto’s genomen.
Ze krijgt krulletjes, mijn kleine meid.
Het bleef ’s avonds zalig warm, en dus kreeg mijn kleintje ook haar fles nog buiten in de ligzetel, in de warme avondzon. Wolf trok foto’s intussen.
En ook Kobe wilde foto’s trekken. En net toen hij afdrukte, keek Merel nogal bruusk om naar haar broer, die eigenlijk nogal verschoot van de fles tegen zijn gezicht. Om maar even te kaderen…
Intussen was het al flink na zeven uur, bleef het prachtig warm, begon het licht te minderen, maar waren mijn jongens nog steeds buiten aan het spelen, iets met piraten en krokodillen en bijten en zo. Ik had gewoon het hart niet om hen naar bed te sturen, op zo’n zalige dag.
Dit was een dag voor in een doosje. Echt wel. Heerlijk gewoon.
Op donderdag is het heksen ten lande deze vakantie een vaste waarde voor me, en vandaag was de bestemming Brugge. Het is bizar hoe dat heksen de ene keer aanvoelt als een absolute ramp (zoals in Antwerpen, waar ik geen vragen kreeg, nauwelijks respons, en dus geen goeie sfeer) en de andere keer een schot in de roos is, zoals vandaag. Ze vonden het heerlijk, blijkbaar, stelden voortdurend vragen, vonden het feit dat ik de kaarten las ook wel leuk, en zelfs de monitoren van dienst dachten dat ik een echte was. Missie geslaagd dus.
Omdat ik toch alleen was – de jongens zijn op Ideekidskamp in Gent – wilde ik gaan rondlopen in Brugge, en had ik via twitter en Facebook tips gevraagd. Waarop een Brugse vriendin zei: “Wat, hoe, waar, wanneer?” en ik me eigenlijk schaamde omdat ik haar compleet vergeten was. Karma stond echter aan mijn kant: ze had net een halve dag verlof genomen om samen met haar knappe dochter van dertien te gaan shoppen, en zag het volledig zitten om mij op sleeptouw te nemen. Bijna letterlijk, want ze is me komen ophalen omdat het nogal moeilijk was de weg uit te leggen, en we hebben ons samen in de parking van ’t Zand geparkeerd.
Ik had een aantal adresjes gesuggereerd gekregen via Twitter, en zij had blijkbaar dezelfde smaak, want ze had gereserveerd in de Belegde Boterham, waar ze heerlijke slaatjes hebben. Na een blitzbezoek aan haar lieve echtgenoot (die aan het werk was in de Post op de markt) heeft ze me meegenomen op een toeristische wandeling, waarbij ik het niet kon laten een paar foto’s te nemen van haar en haar dochter.
Ze heeft me ook een paar van die typische dingetjes getoond die alleen Bruggelingen kennen. Zo hangt er in een van de onderdoorgangen een gedenkplaat van de restauratie: halfverheven beeldhouwwerk dat absoluut niet uit de toon valt. En waar dus niet alleen een boormachine op staat,
maar, als je goed kijkt, ook in de rechterbovenhoek van sommige vakjes de typische windowtekentjes van op een computer :-p
Daarna hebben we samen de winkelstraten afgeschuimd: Arwen moest wat nieuwe kleren hebben, en mama had beloofd in ’t stad te gaan, vandaar. Zelf heb ik een mouwloos Tshirt gekocht, en vier stuks in de Zara Kids: een bermuda en een short voor Wolf, en twee schattige dingetjes voor Merel voor volgend jaar, respectievelijk 2,99 en 3,99 euro :-p
Er is koffie gedronken, er zijn Italiaanse ijsjes gegeten, en er is vooral veel gekletst en gelachen. En ik heb een heerlijke dag gehad.
Dank je, Els en Arwen!
Er zijn zo van die vriendinnen die ik in maanden niet hoor of zie, en dan plots verschillende keren in een week. Dat zijn meestal van die mensen die ik al jaren ken, en bij wie het dadelijk lijkt alsof ik ze pas vorige week nog gezien heb, zo vertrouwd blijft het.
Zo zag ik maandagmorgen, toen ik de kinderen op kamp afzette, Nathalie terug: ik ken haar van in het middelbaar, en het was nu toch al een maand of twee geleden dat we nog gesproken hadden. Tsja, zij drie kinderen, ik drie kinderen…
We bleven kletsen, en spraken af om woensdag, vandaag dus, af te spreken. Ze hebben vorige jaar verbouwd, en hoewel ik alles al in geuren en kleuren beschreven had gekregen, was ik er nog niet geraakt. Woensdagmorgen zetten we dus allebei onze kroost af op kamp, en gingen bij haar thuis. Het huis is trouwens prachtig geworden, de verbouwing is een enorm succes qua plaats en licht. Ze toonde me trots alles, we bleven kletsen, en besloten toen maar om ook samen iets te gaan eten. Waarom ook niet? Dat huishoudwerk van ons ging – helaas – niet weglopen.
Na het eten ben ik wel meteen naar huis gereden: ik wilde nog perse wat verder klussen, nu ik geen kinderen om me heen had. Maar ik heb er wel intens van genoten, van onze halve vrije dag. Want vriendinnen die je al vijfentwintig jaar kent, en met wie je dus een heel verleden samen hebt, en die je dan ook door en door kent, die moet je koesteren. Echt waar.
Eindelijk mooi weer! Oef!
Ik heb er dan ook van geprofiteerd. Ah ja, want Merel kan vanaf vandaag terug naar de opvang. Een schuldgevoel heb ik daar niet over: ik ben eigenlijk niet zo goed met kleine kinderen, maar vooral: ik kan niks doen met de grote als zij thuis is. Ze is anderhalf uur wakker per keer, en daarin moet er ook nog gegeten worden. En slapen in de auto of de buggy, daar doet mevrouw niet aan. En dus moeten we ons beperken tot superkorte uitstapjes, wat voor Wolf en Kobe niet plezant is.
Deze morgen om acht uur hadden de kinderen al allemaal gedoucht en gegeten, hing er al een was te wapperen in de stralende zon, had ik al gestofzuigd en was Merel al in de crèche. En iets later hadden de jongens al fantastisch zitten spelen, terwijl er een CD van Mozart opstond (dat Requiem blijft me koude rillingen bezorgen, zo fantastisch mooi). Nog wat later waren de boodschappen gedaan en ook meteen een donsdeken en een slaapzak gewassen in de grote machines van de wasserette, zodat ook die konden genieten van de stralende zon.
En na de middag zijn we naar Parkkaffee getrokken hier in Mariakerke, samen met mijn ouders.
De jongens hebben – onder toezicht van mijn ma – aan de vijver gespeeld, waar Wolf pardoes is ingedonderd, en Kobe iets later gewoon zelf is in gaan zitten. Daarna moesten ze natuurlijk in hun onderbroekje liggen drogen :-p
Ze hebben bij de circusstand gespeeld, ze zijn in de hangmatten gaan liggen, en hebben zelfs gepetanquet met opa.
En ondertussen lag ik op een ligzetel in de brandende zon (en eigenlijk vrij snel ook in de schaduw) met mijn boek, maar heb ik meer gekletst met mijn ma en mijn pa dan wat anders. Fijne dag, fijne dag.
Ik was doodop tegen dat de kinderen in bed lagen, maar toen moest het gras nog afgereden worden: het stond lang, en vooral: morgenvroeg komen ze de groencontainer legen, en dus kon ik het niet echt uitstellen.
Die douche daarna deed deugd, geloof me 🙂
Omdat ik de regisseur nog ken van vroeger, en al goeie ervaringen had met eerdere voorstellingen, had ik vandaag ook een toneel geregeld voor de kinderen: Roald Dahl’s GVR (Grote Vriendelijke Reus). Ik was destijds verzot op dat boek, en wilde het dus wel zien. Eigenlijk mooi meegenomen, in dit rotweer. Al viel het vandaag al bij al wel mee: we hadden geen risico genomen en waren dus alweer uitgerust met laarzen, regenjassen en paraplu’s. Een vriendin van me uit Antwerpen was er ook met haar dochtertje, en die hadden sandaaltjes aan. Achteraf geen goed idee, zo bleek :-p
Bon, wij dus tegen half drie naar de Bargiekaai, genoten van de voorstelling, en dan de bus genomen naar het centrum. Daar moeten vaststellen dat ik geen halve euro meer op zak had, en dus op zoek gegaan naar een automaat die niet leeg was. We zijn van de Korenmarkt naar de Mageleinstraat geslenterd (waar ik snelsnel een tuniek heb gekocht), en dan verder tot aan de Zonnestraat, waar we dus geld hebben gevonden. Ik had de kinderen een ijsje beloofd, en dat was de Australian Ice Cream in de Veldstraat, voor mij nog steeds een van de beste. Wolf slaagde erin om bij de eerste lik zijn koek te breken en zijn ijsje dus tegen de grond te zien gaan, maar hij kreeg zonder te betalen een nieuw. Chic, van die mensen, echt waar.
We hebben rustig ons ijsje opgegeten op het trapje aan de overkant van de straat, hebben nog even met Nonkel Dirk en Ilse staan babbelen, en zorgden dat we tegen 17.00u op de Korenmarkt geposteerd waren voor een voorstelling van MiramirO, het straattheaterfestival. De clown Gregor Wollny (bespreking op Gentblogt) stond op het programma, en hoewel het zeker niet het beste was dat ik al gezien heb, was het best vermakelijk. Zeker toen Kobe moest meedoen: voor een lekstok is dat kind tot alles bereid, ook door hoepels van clowns springen :-p
Helaas begon het halverwege de voorstelling te druppelen, en gelukkig was het net gedaan toen het effectief begon te gieten. Mijn vriendin en haar dochtertje spoedden zich naar hun auto (en waren doorweekt, vertelden ze later), mijn jongens hadden precies nog niet veel zin om naar huis te gaan. Toch zijn we via de kraampjesmarkt (alternatieve kleren, hippietoestanden, en een heuse theetent waar een verdacht geurtje ging) onder de Sint-Michielsbrug terug naar de bus gewandeld, en heb ik nog een knalpaarse hippiebroek gescoord waar ik zeer tevreden mee ben. Pas tegen kwart voor zeven waren we weer thuis, met twee doodvermoeide maar tevreden jongens 🙂
Ik ben de dag geëindigd met een lang heet bad, en dat deed deugd, na al die regen. Rotweer!