Geplaatst op

Rugby

Niet alleen qua muziek trad Wolf deze week in mijn voetsporen: beide jongens zijn vandaag naar een initiatie rugby geweest!

365-258

Destijds, toen ik nog aan de universiteit zat, speelde ik bij de VDK Cats, een van de weinige damesrugbyteams in het land. Ook mijn broers hebben lang gespeeld: eerst bij de VDK Rams, daarna bij de Gentse rugbyclub, de GRFC.

In die twintig jaar is er veel veranderd. Er is een ganse jeugdwerking bij gekomen, de GRFC heeft nu een A en een B team, een zeer succesvol beachrugbyteam, en zelfs een gloednieuw eigen clubhuis en een tweede terrein, in kunstgras dan nog. Whoa.

rugby3

En vandaag, van tien tot halftwaalf, was er dus de eerste van vier initiatielessen, voor kinderen tussen vijf en twaalf. Wolf had ik altijd ingeschat als te fijngevoelig voor een sport als rugby, maar voor Kobe lijkt het perfect: als het maar gooien en smijten met elkaar en zichzelf is. Maar omdat Wolf wel nieuwsgierig was naar de sport die zijn mama en nonkels zo nauw aan het hart ligt, wilde hij mee. Ik moet zeggen: hij heeft me verbaasd. Er zit een gezonde agressie in dat kereltje, serieus! In elk geval vonden ze het allebei de max, en willen ze spelen. Enige minpunt: de trainingen zijn twee keer per week, op woensdag en vrijdag van 18.00u tot 19.30u, nogal laat dus voor een vijfjarige. Maar we gaan zien: desnoods houden we het bij één training per week.

rugby2

rugby4

rugby5

Maar mijn hart zwol van trots en van vreugde. En het wijze is: deze namiddag waren ze hier thuis al een balletje naar elkaar aan het gooien. Ha ja, want Kobe had voor zijn vierde verjaardag een rugbybal gekregen van zijn peter Dirk. En had Wolf een groot kussen naar beneden gehaald als stootkussen.

Ik hoop maar dat ze zo enthousiast blijven. Ik vermoed van wel, als er een beetje van een Rombautje in hen zit.

Geplaatst op

Ronse

Toen we zondag op den bots naar Ronse bij de schoonouders gingen om daar taart te eten, kwam het gesprek tussen mijn schoonmoeder en mij op een bepaald moment op de school, en meer bepaald of we er wel klaar voor waren. Goh ja, zei ik, we hadden wel alles: boekentassen, drinkbussen, schoenen, deftige kleren… Alleen ging ik nog eens werk moeten maken van winterjassen, want die van vorig jaar waren echt wel versleten. En vooral: zo plots wordt het dan koud, en is het ’s morgens nog amper tien graden en regent het, zodat je die wel kan gebruiken. Ik zou vrijdag dan wel eens gaan kijken voor jassen.

’s Avonds ging de telefoon: dat ik naar Ronse mocht komen met de jongens, want dat zij dan wel met ons naar haar vaste chique winkel ging gaan om jassen. Ik zei niet nee, natuurlijk, verlegde de afspraak naar woensdag, en dat was dat.

Omdat ik ook ooit eens beloofd had aan Wolf dat we elke grote vakantie een keertje naar de McDonalds gingen gaan, en dat dat er nog niet van gekomen was, reden we dus eerst naar Zingem. Daar waren we nog niet geweest, en we moesten er letterlijk passeren.

Het speeltuintje rook muf, maar dat stopte de jongens niet: ze speelden honderduit, terwijl ik eerst van een salade, en daarna van een koffie genoot, vergezeld van mijn boek.

Om twee uur stonden we bij de schoonouders, en tien over twee stonden we in de boetiek. Alwaar de jongens elk een feloranje jas kozen van River Woods, Kobe nog een rode broek van Armani, en Wolf een T-shirt van Scapa. En ik vooral gigantisch blij was dat ik de rekening niet moest betalen :-p Dank u, Omaly!

Zij had haar zinnen gezet op een pannenkoek, maar omdat ik ’s avonds met de jongens pannenkoeken ging eten bij mijn ouders, was een ijsje, of iets anders, ook goed. Wij dus binnen in De Acte, in Ronse. Awel, da’s de moeite. De jongens zagen het springkasteel onmiddellijk zitten, en schoonma en ik nestelden ons op het terras.

Acte3

De pannenkoek werd respectievelijk een verwenkoffie voor mij, en een dessertbord voor Nelly. De ober waarschuwde ons: dat dessertbord was echt wel groot en uitgebreid, het zou jammer zijn dat het dan niet gans werd opgegeten; waren we wel zeker? Wij, notoire zoetebekken, lachten alle bezwaren weg.

En begonnen prompt te giechelen als twee zestienjarigen toen ze de borden brachten. Dit was er effectief over. Ik kreeg voor 6,50 euro een koffie verkeerd met een stukje cake, een macaron en een nougatje, en het volgende bord erbij. Echt waar.

Acte1

Zijnde: crème brûlée, rolcake, flan caramel, chocomousse, misérable, advocaatmousse, kiwimousse (verstopt)  en cuberdonijs, allemaal huisgemaakt.

Nelly daarentegen kreeg het volgende, voor negen euro:

Acte2

Geloof me, ze heeft het niet opgegeten.

Ook de jongens kregen hun kinderijsje niet op: twee grote bollen vanille-ijs, een gigantische toef slagroom, besprenkeld met snoepspikkels en voorzien van een parapluutje en een lekstok, voor 3,50 euro.

Dus, als ge in Ronse zijt, zin hebt in veel zoetigheid, en niet bang zijn van een paar calorietjes: De Acte.

Serieus.

Geplaatst op

Zo van die zomerse zondagen…

Er zijn zo van die zomerse zondagen die met niks anders te vergelijken zijn.

Slapen tot negen uur, ontbijten met pannenkoeken, en dan lekker rustig op ’t gemak je klaarmaken.

Naar ’t stad rijden, parkeren op de Kouter, en dan met de kinderen tussen de bloemen door flaneren, en even gaan luisteren naar het orkestje op de Kiosk.

Gent01

De stalen bloembladen proberen ontcijferen, en via de boekenmarkt op de Ajuinlei naar de Graslei slenteren. Je vergapen aan het prachtige zicht dat telkens toch weer verrast, via de Grasbrug naar de Korenlei, en je installeren op het prachtigste terras van Gent voor een heerlijke brunch. Genieten van croissants, gerookte zalm en heilbot, grijze garnaaltjes, wok met eendenborst, scampi in een currysausje, en dan vers fruit onder de chocoladefontein, javanais, bavarois van pistache, en ongelofelijk lekkere tiramisu.

Gent02

Gent03

Op ’t gemak de Jan Breydelstraat door, en even binnenwaaien in het Gravensteen om met de kinderen over de omwalling te lopen en de kelders in te duiken (de toren is voor een andere keer, wanneer Merel niet mee is). Via de kleine straatjes van het Patershol kijken naar de rommelmarkt, en uitkomen op de Oudburg. Naar Simon Says wandelen, om daar te genieten van een heerlijke koffie op het pleintje van ’t Sluizeke, waar net niemand aan het spelen is op het podium. Via de Ottogracht en de Baudelostraat uitkomen op de Vrijdagmarkt waar alweer een orkestje aan het spelen is. Verder slenteren door de Lange Munt, via de Korenmarkt en de Veldstraat, en zo terug naar de Kouter.

We waren om half drie alweer thuis, maar hadden een prachtige dag achter de rug. En nog een halve heerlijke dag in de tuin en het water voor de boeg.

Yup, zo van die zomerse zondagen…

Geplaatst op

Luie dag

Ik was eigenlijk half van plan om naar Zomergem te gaan, naar de kanaalfeesten aldaar, maar het is er gewoon niet van gekomen. Gisteren was een drukke dag, morgen wordt weer een drukke dag… en dus werd vandaag een luie dag. En dan bedoel ik echt wel lui.

Behalve dan die acht machines was die ik erdoor heb gedraaid: winterjassen, dekentjes, mutsen en sjaals, dat soort dingen. Maar verder? Beetje buiten rondhangen, zwembadje opblazen en vullen, beetje in de zon zitten, met de kinderen spelen, buiten eten… Dat soort zondag dus. Alles kan, niks moet. Heerlijk, toch?

Zelfs Bart zat spontaan buiten (in de schaduw onder de luifel, maar toch: een hele prestatie!) en genoot van het zalige weer. En Merel vond het zwembadje ook zalig, al wilde ze eigenlijk altijd maar erin en er weer uit, en er weer in en er weer uit. Ik denk dat het voor haar misschien toch wat te koud was, maar toch bijzonder aanlokkelijk, vandaar.

zwembadje

Als mijn bloterds zo verder doen, gaan ze dit jaar nog bruin worden en al! Ondanks de zonnecrème die overvloedig gebruikt wordt.

Geplaatst op

Zomers

Je weet dat het eindelijk zomert als:

– je je kinderen naar school brengt in enkel een T-shirt, short en sandalen
– je je kinderen extra water meegeeft naar school
– je bij thuiskomst diezelfde kinderen eerst in de tuin ondersteboven houdt en eens flink schudt, zodat die halve zandbak uit hun kleren valt
– je je oudste afzet op de kinderboerderij, en weet dat ze een schitterende dag zullen hebben
– het Towel Day is en je die handdoek kan gebruiken om je zweet af te wissen
– je kan lunchen met een vriendin op het terras van de Café Parti, en je blij bent dat de bomen je wat schaduw geven
– diezelfde lunch uit heerlijke slaatjes bestaat, en je daar blij om bent
– je, bij het afhalen van de kinderen, eerst een kwartier moet aanschuiven aan de ijsjeskar
– je daarna gewoon in de schaduw op een boordsteentje met je kinderen gelukzalig dat ijsje kan opeten, en jaloerse blikken krijgt van de passerende fietsers
– je blij bent dat je met de fiets zo’n zalig briesje over je heen krijgt
– je verheugd naar de ongelofelijk groeiende en gezonde munt in je tuin kijkt
– je het jammer vindt dat er ’s avonds niemand langs komt om op je terras mojito’s te drinken met die verse munt
– je op datzelfde terras de muggen van je moet afslaan
– ’s avonds om elf uur de ramen en deuren nog steeds openstaan.

Zalig, toch?

Geplaatst op

Chef aan huis

Als nieuwjaarscadeau hadden we mijn schoonouders een chef aan huis cadeau gedaan: op die manier konden we genieten van een heerlijk diner, zonder dat mijn schoonma er al dat werk aan had (en de bijhorende stress) en dat we niet op restaurant hoefden met de kleintjes.

Het was een beetje in uitgesteld relais, maar vandaag mochten we wel gaan eten 🙂 Dat Nelly er geen werk meer aan zou hebben, was bijzonder relatief: het huis moest wel gepoetst zijn tot in de kleinste hoekjes, ze was een extra grote tafel gaan halen bij de buren, had een nieuw compleetje, was naar de kapper geweest, en had zelfs menukaarten laten maken. Zo is ze dan wel weer, mijn schoonma.

chef1

chef2

Toch was het bijzonder gezellig: het vertrouwde van het eigen huis, compleet met kamers waar de kleintjes konden slapen, en toch het gemak van een restaurant. Zij komen de tafel dekken, zij doen de bediening, en na afloop merk je niet eens dat er iets gebeurd is, want je keuken ligt smetteloos, ze nemen zelfs de vuilbak mee en slaan een dweiltje (al weigerde Nelly dat laatste categoriek).

Het menu was succulent, op zo’n manier zelfs dat ik de hapjes en het dessert vergeten fotograferen ben. Ach ja…

chef6

Maar u krijgt alvast de omschrijvingen:

* Champagne J.M. Gobillard Brut Grande Réserve met mini huisgemaakte hapjes.

* Kreeft. Fris slaatje van quinoa met groene kruiden, boontjes en tapastomaatjes. Eitje met mayonaise en cocktailsaus.

chef3

* Gebakken ganzenlever, gecaramelliseerde appeltjes, aceto balsamico siroop

chef5

* Filet pur van Belgisch witblauw rund. Béarnaise en bloemkoolmousseline, Provençale en gepersilleerde mille-feuille van Charlotte de France, aardappelen natuur en broccolipuree.

chef7

* Sabayon van Kriekbier, vers fruit, vanilleroomijs en sinaasappelkantkoekje

Hier dus geen foto van, maar wel de tussenin spelende kinderen

chef4

* Moka met huisgemaakte zoetigheden (en de pralines en eitjes die Nelly nog gekregen had)

chef8

En dan vragen mensen zich af waarom ik naar de Weight Watchers moet…

Geplaatst op

Verwenmassage

Tijdens Music For Life 2010 deed Leen, een vriendin/vroedvrouw/relaxatietherapeute een actie ‘Massage for life’. Ik had er reclame voor gemaakt hier op dit blog, en dat was ook mijn allerliefste niet ontgaan: als kerstcadeautje kreeg ik prompt een bon voor een verwenmassage voor moeder en baby.

Alleen is het er nooit van gekomen: ik was niet in de haak, toen was Leen ziek, en meestal dacht ik er ook gewoon niet aan. Maar deze week zag ik de envelop liggen, en door gans dat gedoe met dat vreemde virus kon ik een massage wel gebruiken.

Ze heeft me heerlijk gemasseerd, ingepakt, bepaalde spieren die het nodig hadden wat harder aangepakt, en intussen hebben we heerlijk gekletst. Anderhalf uur, jawel. En daarna heeft ze een ‘hapje’ gemaakt, niets meer of minder dan een kleine lunch: bulghur met gewokte groenten en scampi’s, met een glaasje versgeperst fruitsap erbij. Heerlijk gewoon! De foto staat hier, trouwens.

Ik kan het aanraden, zo’n massage bij L’O. Bij deze is dat trouwens ook gebeurd :-p