Geplaatst op

Lord of the Rings, in schuifjes

Sinds de jongens naar Ankoria gaan, en al eens een stukje van Lord of the Rings hebben gezien op televisie, zijn ze er helemaal zot van.

En dus heb ik met hen een afspraak gemaakt: elke dag van de vakantie zullen we een uurtje film bekijken, voor het slapengaan. Aangezien we de Extended Version (die trouwens veel en veel logischer is dan de filmversie) bekijken, zijn we goed voor twaalf uur film. Een uurtje per dag is overigens genoeg voor Kobe, daarna begint hij toch weer te wriemelen.

En mama moet erbij zitten. Ha ja, want Kobe kan nog geen ondertitels lezen, en ook voor Wolf gaat het soms te snel: dan mist hij de beelden. En dus lees ik de ondertitels voor, of parafraseer ze, want soms zijn ze niet eenvoudig.

Voorwaarde is dat het huis is opgeruimd tegen dan. Want geloof me: drie kinderen, dat maakt nogal een rommeltje! En dan kijken we, gezellig samen in de zetel onder een dekentje, bij een brandend haardvuur en een hoop kaarsjes, naar Lord of the Rings. En genieten we ervan.

Geplaatst op

Blaarmeersen

We hebben er vandaag een lekker rustige dag van gemaakt, de kinderen en ik. Lang geslapen, koffiekoeken eten, Wolf naar de scouts tot 14.00u (ze hebben zelf gekookt) en intussen maakte Bart zijn heerlijke spaghetti.

En tegen een uur of vier, na een éclairtje en zo, zijn we naar de Blaarmeersen gereden. Daar hebben we de laatste twintig minuten van de match van Gent Rugby bekeken, en daarna zijn we nog even tot aan ’t water gewandeld. De grote speeltuin was een beetje te ver, daarvoor werd het te snel donker, maar het kinderzwemgedeelte was dan wel weer tof, vooral het waterplatformpompspeldinges. Daar heb ik geen foto’s meer van wegens al te donker, maar het was wél een zeer aangename middag.

11november01

11november02

11november03

En toen we thuis kwamen, hebben we overal kaarsjes aangestoken en de haard doen branden.

Zondag, iemand?

Geplaatst op

Parkwandeling

Het was vandaag zo mooi weer, en de herfst is dan zó mooi, dat ik bijna niet anders kon dan de kinderen lekker warm aan te kleden, en vijf kilometer verderop naar het park Claeys-Bouüaert in Mariakerke te rijden. Het park aan mijn school, jawel.

park01

park02

park03

park04

park05

Ik denk dat ze er alledrie even hard van genoten hebben. Kobe was bijna onmiddellijk zijn klasgenootje Rihanna tegen het lijf gelopen, en even later ook Sebastiaan, die bij ons in de straat woont.

park06

park07

En Merel, die zat in haar buggy, en keek haar ogen uit. Lekker warm in haar prachtige nieuwe jasje (dat ik al had gekocht toen ze nog niet eens geboren was).

park08

park09

park10

park11

En op het einde was er natuurlijk ook het kleine speeltuintje. Man, da’s toch altijd plezierig!

park12

park13

park14

Geplaatst op

Ontbijt

Er zijn zo van die vrienden die je maar af en toe ziet, waar je eigenlijk feitelijk weinig contact mee hebt, maar met wie het telkens weer klikt van zodra je ze ziet. Alsof je minstens elke week met hen afspreekt of er uren aan de telefoon mee hangt.

Ik heb zo’n hele fijne vriendin met wie het fantastisch koffiedrinken is. Meestal komt ze bij mij thuis aan de keukentafel zitten, en leuteren we er een paar uur op los. Over gemeenschappelijke vrienden, het werk, mijn kinderen, haar lief, verbouwingen, huizen… U kent het wel, vermoed ik.

Vandaag hadden we zin in een ontbijt buitenshuis, en spraken we af in Clouds in my Coffee op de Dendermondsesteenweg. De bespreking daarvan krijgt u later nog wel eens uitgebreid, maar laat het nu volstaan met te zeggen dat het dik in orde was. Of wat dacht u zelf van onderstaand ontbijt?

ontbijt

Eigenlijk zou ik dat vaker moeten doen, denk ik vaak. Maar als het erop aan komt, ga ik toch regelmatig met een vriendin of vriend ergens iets eten of drinken. Heb ik eigenlijk totaal geen klagen.

Zolang er zo fijne vriendinnen bestaan als vandaag, tenminste. Lieverd, ik heb ervan genoten. Bedankt!

Geplaatst op

Zee

Omdat ik blijkbaar niet zo goed reageer op een weekendje zwaar en veel eten, ga ik jullie de details besparen van hoe ik me voel vandaag, en nog meer vertellen over afgelopen weekend.

Rond vier uur waren we dus thuis van Boudewijnpark, en Bart en de twee kleintjes wilden rusten. Merel had al getukt in de auto, en wilde nu niet echt meer slapen, maar bon. Ik had me intussen gerealiseerd dat we maar een paar kilometer van de zee zaten (vier, om precies te zijn), en wilde in dat stralende weer toch even naar het strand. Enkel Wolf wilde met me mee, en het heeft een zalig moeder-zoon moment opgeleverd.

We zijn gewoon de grote baan tot het einde gereden, en kwamen uit in Zeebrugge Bad, naast de haven. Het was net compleet eb, en ik vermoed dat er meer dan een kilometer strand lag. Zo’n eind zeg! De donkere streep groen in de verte is wel degelijk de zee, op onderstaande foto…

zee01

Wolf wilde perse met zijn voeten in het water, en ik wilde foto’s nemen, dus we stapten maar tot ginder. Een goeie honderd meter voor de waterlijn lag er al een “tussenzeetje”, zo’n strook die onder water is blijven staan. Ze was veel te lang om te omzeilen, dus heb ook ik mijn schoenen uitgespeeld, al was het misschien amper vijf centimeter diep. Wolf vond het zeewater zalig, liep in zijn onderbroek, en begon een put te graven. Het water kwam echter zó snel opzetten, dat we eigenlijk moeten vluchten zijn. We hebben zelfs nog moeten grabbelen naar onze schoenen, de handdoek en de fototas, want plots, met één golf, kwam het water drie meter verder dan ervoor. En plots was ook het tussenzeetje verbonden met de echte zee langs de zijkant, en kwam ik zelfs tot mijn knieën in het water. Maar gelàchen dat we hebben, mijn oudste zoon en ik!

zee02

zee03

zee04

zee05

zee06

zee07

zee08

De offshore windmolenbank was heel goed te zien

zee09

Maar weet iemand wat dat ding is, dat daar staat?

zee10

zee11

zee13

Daarna is hij op zestien grote passen van de waterlijn opnieuw een put beginnen graven, en na een half uur was ook die eraan voor de moeite.

We zijn anderhalf uur aan zee gebleven, en hebben er intens van genoten, mijn Wolf en ik.

Geplaatst op

Houston

(Opgelet: onsmakelijk onderwerp)

Met kleine kinderen in huis gebeurt het wel eens dat er van die onaangename momenten zijn, waarop je het liefst vier handen en géén neus zou hebben. Een peuter met een overvolle kakpamper en de nodige lekkage, of zieke kinderen die even (ongewild) de Exorcist naspelen… Dat soort dingen dus.

Hier ten huize hebben we daar een codewoord voor: Houston. Als in ‘Houston, we have a problem’. Uitleg is daar dan echt niet bij nodig: als de ene ‘Houston’ roept, dan komt de andere zo snel mogelijk aangelopen om de schade te beperken.

Merel had het knap lastig vandaag: er moet haar iets misvallen zijn, of ze zit met een maagvirusje. In elk geval was ze, na het drinken van haar ochtendmelkfles, vrolijk aan het spelen, toen plots een goeie gulp melk terug naar buiten kwam. Ach ja, verse Tshirt en wat opdweilen, en dat was dat.

Maar toen zaten we iets later aan de ontbijttafel, en bleek Merel niet echt honger te hebben. In plaats daarvan was ze op Wolfs schoot gekropen. En toen kwam er plots net iets meer dan een gulp uit. Arme Wolf. Bart, die nog lag te slapen, werd prompt gewekt met een ‘Houston!’, en kwam meteen slaapdronken de trap afstommelen, alwaar hij in de badkamer een druipnatte en behoorlijk geschokte Merel overnam, zodat ik de keuken kon gaan schoonmaken. Later vandaag waren de rollen omgekeerd: toen was er een Houston in de zetel, waarop ik Merel in de douche zette, en Bart aan het kuisen sloeg.

En helaas, net toen het koor gedaan was, rond negen uur, verscheen een SMS op mijn telefoon: Houston. Ik heb me onmiddellijk naar huis gerept, en ben een bedje beginnen verversen en alle beddegoed in de wasmachine gaan steken. Want ja, Merel zat toen alweer in de douche, het dutske.

Ik hoop maar dat het tegen morgen in orde is. Want ja, gelukkig was ze wel zeer vrolijk en speels, en heeft ze de halve middag buiten in de tuin gezeten met de jongens.