Acta Diurna de muliere ludenti
Op sommige dagen is het meer dan genoeg dat je vakantie hebt, de kinderen lief zijn, er een goeie vriendin op bezoek komt, er tulpen zijn, en goeie koffie. En een opgeruimd huis, Bartspaghetti, en de geur van vers bakkend brood. Meer hoeft dat echt niet te zijn.
Bart had een ‘batje’ gedaan aan den Delhaize, zei hij. Ikke blij!
Vandaag zorgde onzeglijk, ontegensprekelijk voor een lentegevoel: heerlijke zonneschijn, en als je goed kijkt, hier en daar de bloemen die al schieten. De jongens hebben zowaar buiten gespeeld, en mocht mijn rug niet zo vervelend doen, we waren gaan wandelen.
De japonica staat al in bloei,
de lucht was van een prachtig staalblauw
en de was hing vrolijk te wapperen.
Dat die lente maar snel komt, of het nu winter geweest is of niet!
Een paar weken geleden hadden we een uitgebreide ontbijtmand hier ten huize. Cadeautje van de KBC, die ons een Vivabox had opgestuurd: een grote doos met een klein flesje champagne, twee glazen, en een bon. We konden kiezen tussen een ontbijtmand, een fruitmand, iets met wijnproeven, en nog een paar dingen. Het werd dus het ontbijt, geleverd op zondag. Wolf heeft ze in ontvangst genomen, en meteen ook als verrassing voor ons de tafel gezet. Ik heb dus geen foto van de mand op zich, maar wel van de gedekte tafel. Met veel dank aan Wolf, het is zalig beneden komen zo!
En dat was overigens meer dan in orde:
– 2 croissants
– 2 andere koffiekoeken
– 2 pistolets
– 2 piccolo’s
– 2 toasten belegd met gerookte zalm
– schotel vleeswaren
– schotel kazen
– choco en confituur
– boter
– een appel en een appelsien
– 2 yoghurtjes
– 2 flesjes fruitsap
– 2 zakjes Nescafé cappucino
– 2 theezakjes
– een doosje pralines
Meer dan genoeg voor ons vijven, eigenlijk. Dik in orde. Merci KBC!
En de rieten mand? Die werd meteen ingepikt door Merel als poppenbedje.
Ik dacht dat ik dit jaar aan de solden ging kunnen ontsnappen (woensdag was ik, komende van de Mobistarwinkel in de Veldstraat, nog snel in de H&M binnengelopen, en had een groene broek en een Darth Vader t-shirt meegenomen voor Wolf, en een paarsgestreept kleedje voor Merel met bijpassende broekkousen, maar dat was eerder allemaal per ongeluk) maar Wolf wist me te melden dat zijn rugbyschoenen zo goed als te klein waren.
Juist ja.
Ik zorgde dat het eten al klaar was tegen dat zijn muziekles om half elf afgelopen was, en reed met hem en Kobe naar Oostakker. Compleet verstrooid nam ik de verkeerde afslag en verzeilde in Destelbergen, alwaar ook een Brantano bleek te zijn. Wij naar binnen, en het eerste paar dat ik in mijn handen nam, was meteen prijs: plastieken ronde studs, en 50% korting, dus nog 20 euro. Omdat ik per 25 euro nog 5 euro korting heb (Visa-actie) nam ik er nog een set van vijf paar kousen voor Wolf bij, voor tien euro. En toen mocht Kobe aan de kassa nog eens rollen met een dobbelsteen, en kregen we nog 20% korting erbovenop. Resultaat: iets van een 22 euro voor rugbyschoenen van Puma, vijf paar kousen en een ijskrabbertje. Goed gereden!
We reden toch nog door naar Lochristi, omdat de jongens elk nog een aantal bons hadden van Dreamland die ze gekregen hadden voor hun verjaardag. Ze wilden die graag opdoen aan Skylanders, en, als we ze vonden, Beanz. Bleek er net nog een actie te zijn in de Dreamland waarbij ze gratis een extra driepak Skylanders kregen ter waarde van 25 euro. Het was net het laatste, maar helaas hadden we hem al. Geen nood, we gingen die wel met iemand kunnen ruilen, dacht ik. En toen liep ik Lies tegen het lijf, de mama van Milan, een van Wolfs beste vrienden. Die hadden ook zo’n gratis pak dubbel, en dat bleek net het andere van de twee te zijn! Onze jongens sprongen een gat in de lucht!
Al bij al een pak meevallers dus: geen vijf winkels moeten aflopen voor de juiste schoenen, en een onverwacht Skylanderscadeautje. Mooi mooi mooi.
Eigenlijk was het, achteraf gezien, een beetje overmoedig van me. Maar ik had er eerlijk gezegd geen idee van dat de “eindfase” van onze verbouwingen zo’n impact op me zouden hebben. En eigenlijk was het ook de bedoeling dat het “af” was op 15 december, met nog een week extra voor kleinigheden.
Vanavond zijn er namelijk zes vrienden van ons komen eten. Het lag al ongeveer drie maanden vast, met moeilijke agenda’s en ploegenwerk en zo. Tot gisteren zijn ze nog vrij intensief aan het sleutelen geweest aan de keuken, en ook vandaag zijn er nog dingen in het honderd gelopen. Zoals een afvoerprobleem, waardoor het water van de afwas plotseling in de schuiven liep, en verder op de grond. De loodgieter komt morgenvoormiddag kijken. Oh, en het feit dat de deur van de nieuwe ijskast weer los is gekomen, waardoor we die eigenlijk niet kunnen gebruiken. Goed bezig.
Maar bon, vrienden dus. Waarvan ik de meesten al veel te lang niet meer gezien had, en die ik dus al lang weer eens wilde verwennen.
Bart zorgde voor een plethora aan hapjes, zodat er geen voorgerecht meer nodig was. Zelf had ik een enorme ketel lamsvlees met acht groenten klaargemaakt, en daar is duchtig van gegeten. En als nagerecht was er een recept van Sofie Dumon, een ‘verrassingspotje‘. Eigenlijk is het heel simpel: peer met chocolade in een vuurvast potje, afdekken met bladerdeeg, en vijftien minuten in de oven. Daar had ik ook versgedraaid vanille-ijs bij gemaakt: netjes getimed zodat het ijs klaar was tegen dat het desserttijd was, en dus ongelofelijk smeuïg.
Op die manier hoefde ik nauwelijks in de keuken te staan, alleen af en toe eens te gaan kijken, dingen op te warmen, of in de oven te schuiven. En had ik ook in de namiddag alle tijd om aan het nieuwe inductievuur en de nieuwe kookpotten te wennen.
Het werd een bijzonder gezellige avond, met geanimeerde gesprekken. En de wetenschap dat ik, ook al zie ik hen niet vaak, toch echt wel fijne vrienden heb.
Dank u, jongens!
Sinterklaas heeft hier verse plasticine gebracht, en ik wist eigenlijk niet dat Kobe daar zó graag mee speelde, of hij had er al veel vroeger gekregen.
De hele woensdag heeft hij er al mee gespeeld, en vandaag hebben de jongens zich allebei ongelofelijk geamuseerd met die plasticine. Het grappigste vonden ze de clown met meisjeshaar, in die mate dat Wolf er zelfs een fotootje van heeft genomen.
En Kobe had onder andere een vleermuisnestje gemaakt. Er kwam een ganse uitleg bij, maar die heb ik helaas niet onthouden, want ik was eigenlijk aan het verbeteren.
De tafel is in elk geval goedgekeurd door de jongens.
Zo heb ik mijn zondagen het liefst: zacht, stil, kabbelend, zonder stress, en voor mezelf.
Bart is om twee uur naar kantoor vertrokken om wat werk in te halen, en heeft meteen Kobe afgezet aan de scouts. Merel heb ik in bed gestoken, en in één moeite door ook Wolf. Want die ben ik rond de middag gaan halen op scoutsweekend, en die heeft daar blijkbaar zeer weinig geslapen. Ik moest eigenlijk niet echt aandringen om hem in bed te krijgen: hij weet ook wel dat hij daar gewoon beter slaapt, en dat zo’n bedje toch bijzonder lekker is als je moe bent…
En dus zit ik nu in alle rust te genieten achter mijn scherm. Buiten is het koud en guur, hier binnen is het heerlijk warm. Ik verbeter toetsen, terwijl Klara’s top 100 me af en toe doet wegdromen, en ik kleine slokjes neem van een kop hete thee.
Ik denk dat ik straks zelfs aan de examens ga beginnen, zò een ontspannen staat heb ik bereikt. Want examens, dat stel je niet zomaar even tussendoor vlugvlug op.
Hopelijk slapen ze nog even…