Broederliefde

Het is eigenlijk onvoorstelbaar hoe Wolf voor zijn zusje zorgt. Of hoe hij eigenlijk in het algemeen buitensporig zorgzaam en verantwoordelijk is.

Zo komen ze zo goed als elke dag te voet naar huis na school. Ze worden door de juffen in een rij begeleid tot aan het begin van de woonwijk, en dan moeten ze geen enkele drukke straat meer over. Maar het valt op hoe Kobe altijd ergens ofwel een tiental meter voorop loopt, ofwel een eindje achterblijft. Merel loopt steevast aan de hand van Wolf, netjes langs de kant van de huizen, terwijl hij meestal ook nog in zijn vrije hand haar boekentasje draagt.

Intussen heeft Merel haar fietsje ontdekt. En dan bedoel ik niet de echte fiets met steunwieltjes, maar het evenwichtsfietsje zonder trappers dat ik vorig jaar heb gekocht om Kobe eindelijk te leren fietsen. Kobe kan intussen meer dan behoorlijk fietsen: het heeft wat overredingskracht gekost om hem weer aan het fietsen te zetten, maar zodra hij merkte dat de fiets die vorig jaar eigenlijk nog een ietsiepietsie te groot was, nu perfect past, zag hij het helemaal zitten. Enfin, het was goed weer vorige week, en dus gingen ze samen fietsen. Samen als in: ook Merel. Het was prachtig om zien: Kobe op zijn felgele fiets die vrolijk heen en weer crosste, Merel op het kleine groene wiebelfietsje op het voetpad, en Wolf die met een engelengeduld aan vier per uur naast haar op straat fietste op zijn grote blauwe fiets.

Ik geloof dat ze meer dan een half uur zijn weggebleven, en alle drie kwamen ze met glinsterende ogen en rode kaken terug. Ze hadden ook ergens in een boom geklommen, vertelde Merel, en Wolf had haar de hele tijd vastgehouden. Zalig, toch?

Gezellig vakantiedagje

De voormiddag was al helemaal rustig, ik maakte quiche,  na het eten verdween Wolf richting zijn maatje, en ging ik Kobe afzetten bij een vriendinnetje om te spelen. Merel en ik maakten er een rustige namiddag van, zij al spelend, ik al verbeterend.

En toen was er rugby, en gingen Merel en ik in het heerlijke weer naar de grote speeltuin van de Blaarmeersen, en picknickten aan het water. Voor de zonsondergang waren we net te laat (de zon gaat onder om 18.06u) maar het avondlicht bleef betoverend mooi.

Eerste picknick van het jaar

Het is niet omdat het winter is, dat het koud is of al donker, dat je niet kan gaan picknicken. Zolang het niet regent, kan dat best. Alleen werkten de eendjes vandaag niet mee…

Merel had er deze keer namelijk aan gedacht om oud brood mee te nemen. “Ha ja, mama, dan moeten we geen stukjes van onze eigen boterhammetjes afbreken en naar hen gooien!” Goed gedacht door die dochter van mij, alleen zijn eendjes er in de winterse donkerte blijkbaar niet zo happig op om in de buurt van mensen te komen. Daar stonden we dus met ons oud brood. Tsja.

IMG_3025

IMG_3018

IMG_3020

IMG_3023

Heel lang zijn we eigenlijk niet buiten gebleven: ik denk dat we na drie kwartier in het clubhuis stonden. Maar we hadden er allebei wel deugd van gehad, van de wandeling en de picknick.

Drie uurtjes helemaal voor mezelf

Voor het eerst in toch wel een tijdje had ik eindelijk nog eens wat me-time. Met gans Barts operatie, en dan voortdurend de kinderen om me heen, was dat er een beetje bij ingeschoten.

Maar op dinsdag heb ik gedaan met lesgeven om 12.05u, en dus reed ik vrolijk de stad in. Ik had nog een bon van Cora Kemperman te verzilveren, en ik wilde ook nog eens kijken of ik ergens iets jurkachtigs vond voor de Larp.

Ik dus geparkeerd in de Kouter, en een fris wandelingetje gemaakt naar de Ajuinlei, alwaar zich de Think Twice bevindt.  Die winkel is me intussen door verschillende mensen aangeraden: een tweedehandswinkel, maar met een hoek af: gewone kleren, maar ook veel speciale, en dus ook dingen die bruikbaar zijn in een larp. Ik had geluk: ik heb er drie jurken gevonden in mijn maat. De eerste is een paarse in een dikke stof, met een grote kanten kraag. De tweede is in rood velours, de derde is zwart velours. Ik ga die laatste wat aanpassen: het kleur van mijn Poortpersonage is purper, en ik vind nog wel wat ^^ Ik had trouwens nog geluk: er was 50% korting op alles, en ik heb dus 28 euro betaald voor de drie. Score!

Enfin, ik ben daarna richting Mageleinstraat gewandeld, en aldus kwam ik voorbij de Aula. Aha, dacht ik, eens kijken of er plaats is in het restaurant! Helaas, dat was meer dan volzet (een wachtrij dus) maar ze hebben er ook schitterende broodjes. Voor 2,10 euro had ik er een heerlijk ovenbroodje met dikke plakken brie, rucola en honing. Dik in orde! Ik heb me dan iets verderop op een bankje gezet om er in alle rust van te genieten, en blijkbaar viel dat op, want een viertal passerenden sprak me aan, dat het precies lekker was, of om me smakelijk eten te wensen. Nog een viertal anderen schonk me een warme glimlach. Tsja, het mag dan tegen het vriespunt zijn, als je lekker ingeduffeld bent, maakt het echt niet uit  dat het koud is.

Ik kuierde op het gemak verder, de Mageleinstraat in, bleef kletsen met de gerant van de Mephisto – de zoon van mijn grootmoeders beste vriendin – en waaide de Cora Kemperman binnen. Ik was eerlijk gezegd een beetje teleurgesteld in het aanbod: heel veel was er niet te vinden, vond ik. Maar bon, mijn oog viel op een schattig zwart jurkje, dat nog 25 euro stond, en ik nam maar meteen ook nog een basisT-shirt mee in een soort koffiekleurtje. Ik heb dat model al twee keer in het zwart, en een keertje in het grijs, rood, aubergine en felblauw, en blijf er grote fan van. Niet erg dus, dat het nieuwe collectie was: die 35 euro kon er ook wel vanaf, zeker met mijn cadeaubon.

Ik overwoog om nog een koffie te drinken, maar het was al half drie, en dus slenterde ik maar terug richting Kouter. En toen ik goed en wel aan het rijden was, viel mijn euro dat Wolf dringend broeken nodig heeft. Al zijn broeken zijn plots te klein, maar vorige week had hij daar blijkbaar niet bij stilgestaan. Bon, ik ben dan maar nog even in de C&A aan de Wondelgembrug binnengegaan, en heb er drie broeken voor hem, en twee jeansbroeken voor mezelf meegenomen.

Ik had nog net genoeg tijd om rustig koffie te drinken, tegen dat de kinderen thuis kwamen en het uit was met de rust. Maar die drie uurtjes hebben me echt deugd gedaan. Nu maar wachten op beter weer, zodat ik met de fiets kan gaan. En dat ik mijn nieuwe jurkje aan kan doen :-p

Cadeautjes

Cadeautjes geven is leuk, maar er krijgen toch ook wel hoor! Met andere woorden: er volgt een behoorlijk materialistische post, u weze gewaarschuwd!

Ik heb me zitten amuseren met dingen uitzoeken dit jaar.

* Merel: een prinsessencomputer van ons (enfin, eigenlijk Freecycle: niet dat we het niet kunnen betalen, maar ik vind het onnozel dat iemand een perfect stuk plastiek in de vuilbak gooit, en ik dan een nieuw stuk plastiek ga kopen), de DVD Frozen van oma, twee puzzels van Omaly, boekjes van meter Sarah, een minikeukentje en een hoofddoekje van meter Else.
* Kobe: twee elandenknuffels van ons, twee Skylanders van oma, geld van omaly, het boek De Hobbit in het Nederlands van peter Roeland. Peter Dirk moet nog eens komen nieuwjaren.
* Wolf: een envelopje en een knutselskelet van ons, een prachtige verlichte wereldbol van oma, geld van omaly én peter Jeroen. Hij wilde dat eigenlijk het liefst, maar met die wereldbol kon oma hem dus ook verleiden, dat wou hij bijzonder graag. Hij is er dan ook  al uren zoet mee geweest. En van peter Koen kreeg hij dé klapper: vier boeken van Minecraft, waarmee ze dingen kunnen maken in het spel.

De drie kinderen hebben samen ook nog een paar dingen gekregen: het nieuwste Heerlijk Hoorspel, een DVD van kapitein Winokio, cinematickets voor de Hobbit.

* voor ons ma had ik een bon van M.A.R.T.H.A., waarvoor ze dus met mij eens in ’t stad zal moeten. Dubbel score, dus ^^ Voor haar nieuwjaar had ik een allerschattigst keramieken hangding gevonden voor een theelichtje.
* ons pa kreeg zijn standaard zeurkalender.
* Bart had als antwoord gegeven op de vraag wat hij wilde: “eens lekker lang kunnen slapen”. Als gimmick – want hij mag elk weekend minstens een dag uitslapen, meestal zelfs de twee – kreeg hij dus een pyjama. Tsja. Hij heeft ook nog een paar Moleskine schriftjes gekregen, gewoon omdat hij een moeilijke mens is om cadeautjes voor te kopen.
* meter Sarah kreeg een bon van COS, omdat Roeland me wist te vertellen dat ze dat leuk vond.
* meter Else wilde een armband om te gaan lopen met haar iPhone, en een paar rode gastendoekjes. Lang gezocht – wegens nergens rood te vinden – maar uiteindelijk toch gescoord.
* Nelly kreeg de laatste nieuwe van Pascale Naessens, op eigen aanvraag blijkbaar.
* Marie-Julie kreeg de twee prinsessenjurken uit de vorige post
* Marne kreeg een schattig houten poppenhuisje, waar ze hopelijk veel mee zal spelen. Sarah denkt alvast van wel.
* Voor Liv en Bo heb ik elk een opbergdoos van Lego gekocht, in de vorm van een groot blok. Else wil er een muur mee bouwen, en dan komt dat perfect uit natuurlijk.
* voor de vier peters heeft Bart gezorgd, namelijk een fles goeie cognac.

Eigenlijk heb ik dus vooral veel rondgecrosst om alles te vinden en te halen, en ook wel veel gedacht. Maar bon, missie geslaagd dus.

En wat heb ik zelf gekregen? Mooie dingen!

Van Bart kreeg ik zelfs twee cadeautjes: een bon van 100 euro voor het Vijgeblad: ha ja, zo had hij er zelf ook nog wat aan, zei hij ^^ En dan nog het boek Persepolis van Marjan Satrapi, wat op mijn verlanglijstje stond.
Sarah voorzag dan weer een bon van Cora Kemperman, en aangezien ik daar zelf zo stilaan een winkel mee kan beginnen, is dat een prima idee! Ik draag eigenlijk bijna niks anders…
Ons ma gaf me een heel mooie rode ketting, recht in de roos.

IMG_2934

Delphine gaf me voor het kerstfeestje een zeer royale portie koffie van Hoorens, en schitterende thee, met nog een zakje koekjes en chocolade bij. En als meter kreeg ik een prachtige orchidee in een hele mooie pot. Ik dik content zeg!

IMG_2936

Nelly gaf me mijn traditionele, zeer gewaardeerde cadeau: een nieuwe fles Trésor van Lancôme. Ik zat er eigenlijk al op te wachten, want de vorige was al een paar weken leeg…

Enfin, ik heb eigenlijk zeer fijne dingen gekregen, en ik heb zo de indruk dat de ontvangers van de cadeautjes ook allemaal wel tevreden waren.

 

Nopjes

Hoe een mens toch in zijn nopjes kan zijn over de stomste dingen. Enfin, ikke toch.

Ik loop nu al de hele dag zo content als een katjen over drie domme dingen.

Eén: mijn opgeruimde naaikamer. In die mate zelfs, dat ik het overweeg om er een alternatief bureau van te maken, als ik eens weg wil vluchten van het lawaai hier beneden. Want mijn bureau hier mag dan zalig zijn, het is niet bepaald afsluitbaar van de rest van de woonkamer, en dus ook niet van de geluiden van pakweg Dora of Kai-Lan. Die naaikamer was een complete ramp. Er staat een pracht van een tafel, maar die was volledig bedolven onder de rommel. Toegegeven, het meeste ervan hoorde wel in die kamer thuis, maar was nooit verder geraakt dan “deur open, brol erin, deur toe”. Zucht. Ik had ze destijds ook anders moeten organiseren dan de bedoeling was, omdat het logeerbed erin opgeslagen stond. U weet wel, dat bed dat nu al meer dan een jaar in Wolfs kamer staat.

Maar bon, koe bij de horens gevat, en kamer opgeruimd. Mét uitstekend resultaat dus.

IMG_2904

IMG_2906

Twee: mijn livinggordijn is éindelijk in orde geraakt. Het ding kwam voortdurend los, en ik heb maar recent gemerkt dat dat was omdat er twee maten gordijnrails bestaan, en de schuivertjes uit de kleinste maat gewoon uit de glijder van de grotere maat schieten. Het gordijn hing meer half stok dan wat anders, en werkte gigantisch op mijn zenuwen. Tot ik vandaag in de Brico van die grotere schuivertjes vond. Probleem opgelost, gordijn hangt recht, na een paar maanden van gesukkel. En ik, ik kan niet anders dan er vergenoegd naar kijken. Content, man!

Drie: een nieuwe kerstboom. Het is er het moment voor, geloof me.
Onze vorige kerstboom is minstens tien jaar oud, en heeft zo wat van zijn pluimen verloren. Vroeger hadden we een echte, maar met kinderen en katten vond ik die rondslingerende naalden nu niet ideaal. Maar het budget destijds voor een kerstboom was niet bijzonder groot, en eigenlijk vind ik het dus geen mooi ding. Ik zei al een paar jaar dat ik een nieuwe wilde. Maar! Ik ben dan weer veel te gierig om aan zoiets stoms veel geld te hangen, en als je een mooie boom wil, kost dat effectief veel geld. Tenzij je in de solden nog naar de Brico of zoiets gaat, dan staat alle kerstgerief aan 50%. Ik vandaag dus met Merel naar de Brico, waar we een heel mooi exemplaar op de kop hebben getikt aan 50%. Pas op, het was nog 60 euro, maar da’s al te doen, 120 geef ik niet aan een kerstboom. Ik heb dus voor volgend jaar een knap, mooi ding op zolder liggen waar ik nu al van geniet. Serieus.

En ja, voeg daar fijne kinderen aan toe, goeie koffie, mijn verjaardagscadeautje van Bart dat vandaag geactiveerd is (een Spotify-account) en ik ben best wel in mijn nopjes, ja.

En u?

Kerstboom

Zondag, na het verjaardagsfeestje van Liv, haalde Bart twee grote dozen van de zolder: eentje met de boom, en eentje met alle versiering.

We hebben al een paar jaar een nepboom, en ik moet toegeven: het ruikt misschien niet zo lekker, maar er zijn tenminste geen naalden ook! Alleen ga ik na de feesten eens een nieuwe gaan kopen, denk ik: deze heeft zijn tijd wel gehad.
De kinderen hebben hem versierd, en ik vind dat het best gelukt is. In elk geval zat de kerstsfeer er ongelofelijk in, zondagavond.

IMG_2784

IMG_2785

IMG_2786

Goed gevulde, fijne dag

Er zijn zo van die dagen waarbij het ene op het andere volgt, maar dat alles gladjes verloopt, en dat je met een zelfvoldaan gevoel in bed kruipt. Wel, vandaag was er zo eentje 🙂

Ik wandelde te voet met de kinderen naar school, en nam meteen mijn fototoestel mee: de Sint kwam namelijk langs!

IMG_2753

IMG_2756

IMG_2766

IMG_2763

Daarna ging ik rustig wat verder verbeteren, en reed ik tegen twaalven de stad in. Ik had namelijk volgens traditie afgesproken met Gwen om samen te lunchen. Dat werd een Aziatisch restaurantje in de Limburgstraat, een noodle bar. Ik moet zeggen: de maaltijdsoep was dik in orde, het gezelschap nog meer. En ik kreeg zowaar een verjaardagscadeautje!

IMG_0853

We kletsten honderduit, zoals dat hoort, vooral over kinderen en werk – dat komt ervan, als je twee leraars Latijn in dezelfde klassen in verschillende scholen van dezelfde scholengroep samenzet, natuurlijk – en genoten intens. Het gesprek werd verdergezet in de Barista in de Vlaanderenstraat, bij een stevige koffie.

IMG_0854

En eigenlijk vonden we het allebei jammer dat we alweer naar huis moesten voor de kinderen. We kijken ernaar uit dat we ongegeneerd langer kunnen blijven zitten, wanneer de kinderen groot genoeg zijn. En er minder verbeteringen liggen te wachten, dat ook.

Enfin, ik ging nog snel een nieuwe zonnebril kopen – de vorige ligt ergens in de Ardennen, jammer genoeg – en was net op tijd thuis om de kinderen nog op te vangen. We aten een vieruurtje, ik draaide er nog snel een verbetering of twee door, en we vertrokken naar Barts kantoor. Ha ja, want ook daar kwam de Sint! Er waren pannenkoeken, massa’s chocolade, en ook cadeautjes.

IMG_0858

IMG_0855

IMG_0859

Enfin, al bij al een fijne dag! Al had ik misschien wel wat meer moeten verbeteren. Ach ja…

 

Latijnolympiade

Woensdag 19 november was er de Latijnolympiade. Helaas had ik de verbetering daarvan laten liggen tot op het laatste stekske – morgen moet ik alles insturen. Maar het vraagt wel wat werk, om eerlijk te zijn. Ik moet me zelf de tekst ook eigen maken natuurlijk, maar ik had hem zelf al vertaald de dag zelf, dus dat scheelde wel wat.

Daarnaast staan er ook behoorlijk wat punten op het niveau van het Nederlands op zich: het mag geen duidelijk vertaalde tekst zijn, het moet ook aangenaam leesbaar zijn voor iemand die het Latijn niet kent.

Een van mijn zes leerlingen had opgegeven na twee uur: het begin wilde wel vlotten, maar het einde sloeg nergens op, zei hij.

Eentje steekt er met kop en schouders bovenuit: geen noemenswaardige grammaticale kemels, en een heel mooi inventief Nederlands. Serieus, als hij in de tweede ronde ook op deze manier kan vertalen, gaat hij in mei naar Italië, zeker weten!
Van de twee andere die naar de tweede ronde gaan, is de een goed in Latijn, maar is zijn Nederlands niet alles, en schrijft de tweede een zeer mooi Nederlands, maar durft ze het Latijn al eens geweld aan doen. Maar bon, drie leerlingen die de woensdag na de vakantie naar de tweede ronde in Brussel gaan: je hoort me niet klagen! Ze gaan trouwens afspreken met de ene kandidate van de Voskenslaan, zodat dat meisje niet alleen de trein hoeft te nemen. Mooi, toch?

Eigenlijk ben ik er zelf een beetje zenuwachtig om, om die tweede ronde. Nog nooit zo’n valabele kandidaten gehad. Want geef toe, het straalt ook een beetje af op de leraar, dat prestige ^^