Geplaatst op

Schoon volk

Ik ben dus sinds begin dit schooljaar bezig met een schoolblog. In het begin nogal aarzelend, maar intussen is het de volwaardige website van de school geworden, en ik ben er eigenlijk wel best trots op.

Ik probeer zo goed als elke dag iets te posten, en de meeste van mijn collega’s zijn volledig mee met het verhaal, en geven me dan ook genoeg artikels en foto’s door. Standaard halen we tussen de 80 en de 150 unieke bezoekers per dag, en rond de 250-300 page views. Al bij al niet zo slecht, voor een schoolblogje.

Tot vandaag.

Vandaag postte ik een artikel over een van de leerlingen uit het zesde, die het en stoemelings geschopt heeft tot topmodel op de catwalks van Milaan, New York, Parijs en Dubai. Hij stuurde me zijn verhaal en een aantal foto’s uit zijn portfolio. En toen “ontplofte” de website 🙂

Toegegeven, het is ook echt wel een knappe gast, maar dat hij voor 1277 unieke bezoekers en 1568 page views ging zorgen, dat had ik niet verwacht. Ik wist wel dat het wat extra ging opleveren, en ik had hem dan ook goed laten weten dat ik het vandaag ging publiceren, maar dan nog. De link naar zijn artikel op de Facebookpagina van de school haalde zelfs 10.792 bereikte personen, and still counting.

Ik loop al gans de dag te grijnzen en de statistieken te verversen. Stom, misschien, maar van zo’n kleine dingen, daar kan ik dus immens deugd van hebben.

 

Geplaatst op

Luie zaterdag

Zo op het einde van een vakantie, wat doet een leraar dan? Juist, zijn stapel toetsen wegwerken.

Wolf is gaan spelen bij een vriendje, en Kobe wilde naar de speelstraat gaan, maar kwam een half uurtje later in tranen thuis: er was niemand in de speelstraat, en onderweg had hij een mereltje gezien met een gekwetst vleugeltje, maar hij had het beestje niet kunnen pakken. Ik wilde er ook niet omgaan, want Gandalf zou compleet gek worden met een vogel in huis. Arme Kobe met zijn tere hartje… Ik heb hem dan maar een lange stevige knuffel gegeven.

Iets later kon hij weer volop lachen, toen hij en Merel samen de oude planten uit mijn bloembakken mochten halen en ze opnieuw vullen met potaarde. Al was dat achteraf gezien niet zo’n goed idee: de aarde hing tot in Merels haar, en hun kleren waren pottezwart. Kinderen in de douche, kleren in de was, en gelukkig wel de aarde in de bakken. Nog die chance…

Geplaatst op

Heerlijk zomers vakantiedagje

Ik sprak gisteren al van zomers vakantiegevoel, en dat werd vandaag eigenlijk alleen maar bevestigd. Kobe was al vroeg het huis uit: hij zat nog prinsheerlijk naar de ochtendfilm op Ketnet te kijken in zijn pyjama, toen een vriendje aanbelde of hij mocht komen spelen. Op drie minuten tijd ging hij van pyjama naar aangekleed, peperkoek in zijn mond, de fiets op. Hehe. In de namiddag stapten we alle vier op de fiets, en reden naar de speelstraat wat verderop, waar Kobe ook uitgenodigd was. De jongens waren eigenlijk al voorop gereden, want ik had eerst nog een oudleerlinge die een geleend boek – Annelise Freisenbruch, Vrouwen van Rome. Seks, macht & politiek in het Romeinse rijk, de eerste helft is een enorme aanrader – kwam ophalen, en meteen ook gezellig een koffie bleef drinken en de bijhorende koffieklets houden. Merel en ik reden dus achter, en er was een springkasteel, en ijsjes, en eigenlijk een heel fijne sfeer. Maar tegen half vier verlieten we de speelstraat alweer: we hadden nog andere plannen.

Zoals elke woensdag was er om zes uur rugbytraining, en we hadden met Gwen en de kinderen afgesproken om ervoor te picknicken op het gras aan de Blaarmeersen. De kinderen konden dan eerst wat spelen, en dan zouden Wolf, Kobe en Ernest naar de training gaan, terwijl Leander en neefje Noah gingen lopen, en de kleintjes gewoon bleven spelen. Het werd een ronduit heerlijke, en warme namiddag/avond. Ik had al mijn standaardspullen mee, zoals een dekentje, en extra water, en ballen natuurlijk, maar ook een speeltentje van de Ikea waar onze pubers zich in konden omkleden. Er is nog een vriendin komen bijzitten, en later ook nog een andere rugbymama, de mama van Wolfs beste vriendje. De kinderen zaten bijna onmiddellijk in het water, en waren er bijna even snel weer uit. Maar daarna hebben de kleinsten eigenlijk nog verder in het water gespeeld, ondanks het feit dat het nog ijskoud was.

Ik had in elk geval een superdag, met een ongelofelijke vakantiestemming. Fantastisch, toch?

Geplaatst op

En toen werd het zomer…

Gisteren in Aalst was het al aangenaam weer, maar vandaag had ik echt een zomergevoel, en hoe!

Tegen elf uur zorgde ik dat we bij Gwen waren in Sint-Amandsberg, en aangezien zij ook nog een nichtje op logement had, waren er dus niet minder dan acht kinderen! Heerlijk gewoon!

Ze speelden, stoven door het hele huis en tuin, sprongen op de trampoline, Wolf deed een poging tot inline-skaten, en ze amuseerden zich te pletter.

Intussen zaten Gwen en ik bezig in de keuken: er was barbecue met een hoop groenten voor de kinderen, en voor ons had ze een geitenkaasje verpakt in bladerdeeg, en gebakken in de oven. Heerlijk! Het dessert had ze al gemaakt: wortelcake naar Afrikaans recept. Ik had deze morgen net een receptje gelezen, en met het restje bladerdeeg en een rode appel probeerde ik het meteen uit. Het was misschien nog niet zoals het hoorde, maar zag er toch al behoorlijk uit, en smaakte! Enfin, een heerlijke voormiddag samen afwisselend in de keuken en op het terras, bij een aperitiefje. Alleen moesten we tot onze scha en schande Erik vragen voor de barbecue, want het kant-en-klare-gewoon-in-brand-steken-en-alles-gaat-vanzelf-pakket dat Gwen had gekocht, was doodleuk uitgewaaid. Juist ja. En dan waren we nog bijna de marshmallows vergeten voor boven het vuur…

Na de middag deden Gwen en ik een poging om ongestoord van de zon te genieten en gezellig verder te kletsen, maar langer dan drie minuten aan een stuk lukte dat precies toch niet :-p

Enfin, de kinderen haalden voor iedereen zwemgerief boven en hielden een watergevecht, en kregen daarna dessert. Waarna de grote allemaal verdwenen naar het naburige parkje om er een kamp te bouwen.

In elk geval was het een stralende, prachtige dag met een ongelofelijk zomers vakantiegevoel. Dank je, Gwen!

Geplaatst op

Wisselende emoties

’t Ging weer hard vandaag. Ik wilde nog in allerijl een blogpost online zetten op de schoolblog, en ging net op tijd op school zijn. Tot me inviel dat ik geld vergeten afhalen was om de fotografen te betalen. Gelukkig namen de collega’s het over, en was alles al opgestart toen ik tien minuten te laat toekwam. Maar stress, man!

Ik liep alweer rond voor de domste dingen eerst, hoste van het een naar het ander, en we moesten ons nog haasten om alles op tijd rond te krijgen. Maar bon, een verslag van de ganse projectweek, met de bekroonde foto’s, vindt u hier.

Aansluitend ging ik met één van de fotografen, een goeie vriendin die ik veel te weinig zie, eten in ons favoriet Lepelblad. Het deed deugd nog eens ongebreideld te kunnen kletsen, en we hebben meteen in de paasvakantie opnieuw afgesproken. Yay!

Ik repte me naar huis, gaf de intussen aangekomen kinderen een vieruurtje, en reed tegen vijf uur naar het UZ om ons ma af te halen na de eerste chemo. Ze was nog wat misselijk, en de dokter wou eerst helemaal zeker zijn voor hij haar liet gaan. En dus was het al bij al half acht voor ik opnieuw thuis was, maar ons ma lag intussen gezellig onder een dekentje in haar eigen zetel, terwijl de chemo nog vrolijk verder doorliep via het poortje, en eigenlijk voelde ze zich tegen dan vrij behoorlijk. Het is niet veel, maar het is het minste wat ik kan doen, haar brengen of halen.

Enfin, thuis ben ik in de zetel geploft: doodmoe, en een beetje op. Lang leve de vakantie…

En toen was er de film Star Trek: into Darkness, en ik kan het niet helpen, van Star Trek word ik gewoon goed gezind. Voeg daar nog Chris Pine, Benedict Cumberbatch en vooral Zachary Quinto aan toe, en ik zit al helemaal te grijnzen. Oh yeah!

Geplaatst op

Echte picknick

Dat is toch wat Merel het noemde. Want anders nemen we tijdens de rugby kant-en-klaar gesmeerde sandwiches mee, netjes in een grote brooddoos.

Vandaag had ik geen tijd meer gehad om ze te smeren, en dus had ik gewoon de zak mee, het beleg, twee bordjes en messen en een paar servetten. Merel vond het allemaal prachtig: een échte picknick! Op een tafel! Met bordjes!

We moesten en zouden naar de “kaarttafel” (er zit een soortement kaart in het tafelblad) gaan aan de ingang van de speeltuin, want dat is zowat de enige tafel die we al gevonden hebben. Ook heel leuk: we kwamen net tegelijk met Erik toe op de parking, en die ging dan gezellig mee. We hebben heerlijk gekletst en genoten van het fijne weer. Heerlijk zenmoment, tussen al het gejaag en alle drukte.

Geplaatst op

Bonte specht

Drie keer per week ga ik – tenzij het regent dat het giet, en dat valt eigenlijk ongelofelijk goed mee – te voet met de kinderen naar school. Het is door een rustige woonwijk, en tien minuutjes stappen. Zij genieten daarvan, en ik ook: ze krijgen mijn onverdeelde aandacht, en babbelen, zingen en lachen honderduit. We kijken naar bloemen, knoppen, slakjes, enfin, alles wat kinderen leuk vinden.

En we luisteren naar de vogels. Al een paar weken horen we elke morgen weer een ijverige specht. Het geluid is onmiskenbaar: een serie van vijf razendsnelle klopjes in een seconde. We hebben ons al zot zitten turen, maar het geluid weerkaatst in de boomtoppen, en is dus ongelofelijk moeilijk te lokaliseren.

Tot deze morgen.

Toen ik rustig terug naar huis wandelde in de stralende zon, hoorde ik de specht weer, en keek ik van de weeromstuit omhoog. En bleek het geluid niet uit een trosje bomen te komen, maar uit een alleenstaande boom. Ha, dacht ik, dé uitgelezen kans om het beest te vinden! Ik bleef staan, tuurde even, en jawel! Ik zag niet één, maar twéé spechten vrolijk onnozel doen met elkaar in de bewuste boom, en af en toe eens een salvo afvuren tegen een dikke tak. Ze waren kleiner dan ik dacht: de grootte van een merel, maar veel, veel slanker, meer als een uitgerokken mees eigenlijk. Ze vielen in het niet naast de dikke duif die een tak verder zat, maar de rode kleur stak wel fel af tegen de blauwe lucht.

Grote-bonte-specht3

(foto van het net geplukt)

En ik, ik voelde me content als een kind op de kermis.

Gewoon, twee spechten in een boom. Soms moet een mens niet meer hebben om gelukkig te zijn.

Geplaatst op

Drie kinderen en een kokosnoot

Vorige week had ik een kokosnoot meegebracht van de winkel. De kinderen hadden dat namelijk nog nooit van dichtbij gezien, laat staan verse kokosmelk gedronken of vers vruchtvlees gegeten. En ook het gevecht met de kokosnoot was hen vreemd.

Daarstraks vroegen ze me of we het ding gingen openmaken. Ik diepte een els op uit de gereedschapskist, sloeg onder grote belangstelling drie gaatjes in de drie bolletjes, en haalde een rietje. Wolf lustte het niet, maar Merel vond het best lekker.

En toen mochten ze van mij de kokosnoot zelf openmaken, met voornoemde els en een hamer. Pret verzekerd, al was ik er toch niet helemaal gerust in. Zoals ik dacht, is geen van de drie echt zot van het vruchtvlees, maar bon, ze zijn weer een ervaring rijker. En vooral: ze hebben alweer drie kwartier topentertainment gehad! Of hoe je drie kinderen kan bezighouden met een kokosnoot…

IMG_3920

IMG_3922

Geplaatst op

Môh, u hier!

Ik zat al een paar dagen verlekkerd naar het mooie weer te kijken. Toen gisteren Merel dan ook afkwam met de boodschap: “Mama, Nathan heeft mijn lievelingsdiadeem in twee gebroken, en nu is hij mijn liefje niet meer!”, was het voor mij hét ideale excuus om met de fiets even tot aan de Hema te rijden. Om een nieuwe diadeem, jawel. Elk excuus is goed :-p Ik kon dan meteen iets kleins eten in de Wok Away of zo.

Enfin, ik rond een uur of een, na een productieve ochtend, dus op de fiets, om via het Gaardenierspad en de gelijknamige brug naar ’t stad te rijden. Toen ik de Zuivelbrug overstak, viel mijn frank dat ons ma ginder met een vriendin in Korenlei Twee had afgesproken, en dat ik evengoed even goeiedag kon gaan zeggen. Ik had voornoemde vriendin al lang niet meer gezien, vandaar. Ik keerde dus letterlijk mijn kerre, en zag toen ons ma prinsheerlijk, maar wel moederziel alleen in de zon op het terras zitten. Môh! Blijkbaar was er een misverstand met de vriendin, en was die dus niet afgekomen. Ons ma was dan maar alleen aan het eten. Ik schoof bij, kon nog net op de valreep ook het dagmenu bestellen, en genoot intens van de onverwachte babbel in de karige lentezon, daar buiten op het terras.

IMG_3808

We liepen daarna nog even rond, gingen wel degelijk om de nieuwe diadeem in de Hema (Merel stond letterlijk te springen van contentement toen ze hem kreeg), en toen moest ik alweer naar huis omdat de kinderen gingen thuiskomen. Maar man, wat een onverwacht fijne middag, en wat een heerlijk vakantiegevoel zeg! Dat het maar rap lente wordt, ik zeg het u!