Het Leen
Ons ma klaagde dat ze mijn kinderen nog van gans de vakantie niet had gezien. En daarna vertelde ze (gisteren aan de telefoon) dat ze morgen (vandaag dus) naar het Leen ging gaan met Roeland en diens kinderen. Ha, zei ik, mogen we mee? Tuurlijk da!
Dus iets over half twee stuurde ik het kroost de auto in en tuften we naar Eeklo. Daar stonden ze al allemaal netjes te wachten, en we trokken op tocht(je) door de bossen: op en af bosheuveltjes, langs de oude militaire wegen, tot we uiteindelijk in de speeltuin annex terras belandden, waar we de kinderen alras kwijtspeelden en zelf genoten van een milkshake/koffie/limonade/pannenkoek.
Daarna gingen we nog even op zoek naar de publieke GeoCache die er verborgen zit. Ik had het nog nooit gedaan, maar de jongens vonden het fantastisch, en dus heb ik nu de app op mijn telefoon staan.
Aansluitend gingen we nog even langs in Zomergem om er nieuwe koffers te kopen, en Merel heeft er de hele buurt bij elkaar gekrijst: ze werd namelijk gestoken door een bij! Pas hier thuis heb ik gezien wat er scheelde: blijkbaar was er een bij op haar gele kleren afgekomen, en die was in haar opgerolde legging terechtgekomen, en moet door de stof heen gestoken hebben. Tegen ’s avonds had ze er al totaal geen last meer van, maar op het moment zelf werd ze precies gekeeld. Ja, man!
Enfin, we hadden een gezellige namiddag en we hebben nieuwe koffers!
’t Zilte
Ik weet het, ik weet het, we zijn luxebeesten. Vorige zaterdag naar ’t Hof van Cleve, nu naar ’t Zilte. Maar we zijn nu allebei eenmaal gigantische fan van lekker eten, en het is niet alsof ik met Bart momenteel lange tochten moet maken. Maar restaurants, da’s altijd haalbaar. En het budget was er, want onze vakantie in Talinn is in het water gevallen.
Om zeven uur stipt wandelden – rolden – we het restaurant van chef Viki Geunes binnen. We waren vrijwel de eersten, en kregen een prachtig plaatsje in de hoek toegewezen, waar je volop uitzicht hebt over de Schelde. Bart overhaalde me om toch maar voor het zevengangenmenu te gaan, ook al waren mijn darmen nog ietwat van slag, na een ganse dag krampen gisteren.
Ik moet toegeven: het was de moeite. Wat me vooral opviel, zeker in vergelijking met In de Wulf en het Hof van Cleve (ja sorry, dit klinkt bijzonder dikke nek, maar wij gaan dan ook amper op reis, we hangen liever hier ons geld aan) was dat het echt stuk voor stuk kleine kunstwerkjes waren. In de andere restaurants is de presentatie ook altijd belangrijk, maar hier staat het net toch nog een niveautje hoger. Vaak zat ik eerst gewoon een paar minuten te kijken in mijn bord, terwijl Bart het zijne al half leeg was :-p
En ik weet het, ik ben absoluut geen fotograaf, maar het geeft je wel een idee wat ik bedoel.
Smaakmakers
* Tuna snacks
* Wortel – scheermes – duindoornbes – vanille
* Maatjes – radijs – shiso – mierikswortel
* Oester – gerookte paling – prei – daslook
Het smaakte gelukkig ook zoals het eruit ziet. Maar ik begrijp intussen wel waar het verschil zit in die ene ster met Hof van Cleve: alles past bij elkaar, uiteraard, maar staat vaak naast elkaar, terwijl het Hof van Cleve alles veel subtieler in elkaar liet vloeien qua smaken, het vormt één geheel. Mja… (en nu klink ik wel héél erg snobistisch. Sorry, mijn blog, mijn goesting :-p )
Smaak Tendens
* Krab – snijbonen – ansjovis – komkommer – caillé de campagne (voor mij uiteraard zonder de komkommer)
* Kabeljauw – kokkel – avocado – groene jeneverbes – kaviaar
Normaal gezien neem ik altijd de foto voor er saus bij komt, maar dit was eigenlijk nog mooier mét saus
* Tarbot – artisjok – girolles – bosui – groene tomaat
Opvallend vond ik dat bij de warme bereidingen de presentatie misschien heel licht achteruit ging, maar dat dat de smaak alleen maar ten goede kwam. Of zoals Bart zei: “Het gaat hier echt wel in crescendo!”
En toen een verrassing, namelijk een tweede bereiding van dezelfde tarbot. Heerlijk!
* Kwartel – ganzenlever – knolselder – langoustine – appel
Dit rook zó lekker en zag er zó smakelijk uit, dat ik het vergeten fotograferen ben. Ach ja… Het zegt genoeg over de kwaliteit, zeker?
* Kalf uit Galicië – bloemkool – sesam – tuinbonen – zure sjalot
Ik vond het bijzonder lekker, maar heb de helft aan Bart gegeven: ik kon echt niet meer, eigenlijk. En toen kwamen er nog twee desserts…
* Rabarber – granaatappel – rooibos – broodpudding – spelt
Ook hier heb ik wat van de rabarber en de broodpudding laten liggen, tot grote verbazing van de dame die ons bediende. Ze vroeg me prompt bezorgd of ik het niet lekker vond. Dat wel, maar gewoon te veel.
En toen kwam er nog een dessert, dat zo speciaal was, maar zo lekker, dat ik het toch heb opgegeten. Tot de laatste kruimel
* Rijst – koji – shiso – lychee – sancho
Naar ’t schijnt is het assortiment dessertjes bij de koffie ook een aanrader, maar dat zag ik écht niet meer zitten.
We rekenden af, ik ging nog even naar het panorama voor het nachtelijke zicht op Antwerpen, pikte dankzij een sterrenkijker van Urania een mooi beeld van Venus mee, en we reden naar huis.
Heerlijk restaurant. Echt.
Paradijselijk
Elk jaar opnieuw heb ik het er wel eens over, en elk jaar opnieuw trek ik er massa’s foto’s van. Gewoon omdat het er zo mooi is… Ik heb het over de vijver, de tuin van vrienden van mijn ouders waar ik al van piepkleins af ga zwemmen in de zomer en schaatsen in de winter. Ik noem het mijn eigen kleine paradijsje, mijn eigen Blaarmeersen, maar dan veel mooier en veel rustiger. Ik neem er ook soms vrienden mee naartoe: in 2012 met Vallery, in 2013 met Gwen. Onze trouwfoto’s zijn er genomen, en ook de communiefoto’s van zowel Wolf als Kobe, op hun eigen verzoek.
Dit keer was ik nog niet toe aan gezelschap, daarvoor is het nog te vroeg in de vakantie. Maar ik ging wel met de kinderen, en ik genoot er gigantisch van. Alleen jammer dat mijn ouders in de Ardennen zaten, want anders waren zij vast en zeker ook afgekomen. De gastvrouw en gastheer waren niet thuis, maar dat deert niet, er is een aparte toegang achteraan.
Maar kijk gewoon zelf even mee, en geniet!
Dokters en braces
Vandaag zijn er op school deliberaties voor de derdes, en aangezien ik geen derdes heb, had ik een dagje thuis. Heerlijk, gewoon, zeker omdat de kinderen nog op school zitten.
Ik bracht hen rustig naar school, deed boodschappen, en ging lunchen in het Boneryck met mijn wederhelft, die het zelfs zag zitten om op het terras te eten. Zalig!
Hij voelde zich bij het vertrek honderd man sterk, oordeel zelf maar:
Maar na het voor- en het hoofdgerecht zat een koffietje er toch niet meer in: hij wou nog even liggen thuis, voor we om drie uur in het ziekenhuis moesten zijn.
Daar is alles trouwens bijzonder efficiënt: niet langer dan vijf minuten moeten wachten. Maar dokter Schepens was formeel: Bart heeft echt wel een zwaar letsel. Zijn kruisband is afgerukt (en vastgezet aan het been door drie gaatjes te boren en daardoor te naaien, zoals bij mijn enkel is gebeurd), en die heeft op zijn beurt een stukje bot afgerukt aan de eminentia van de tibia, dat met een vijs terug is vastgezet. De knie moet bij de val volledig uit de kom zijn gegaan, want ook bij de operatie ging hij onmiddellijk weer uit de kom. De laterale gewrichtsband is ook geraakt, maar moet vanzelf genezen. Maar door het impact is ook de achterkant van het gewrichtsplateau een paar millimeter ingedeukt. Daar is hij echter af gebleven, want volgens zijn zeggen is daar de remedie erger dan de kwaal. Het moet allemaal wel goed komen, en Bart zou zelfs weer kunnen gaan lopen, met tijd en boterhammen. En een brace en kine. Véél kine.
Zijn afneembare spalk/gipsvervanger moet hij blijven gebruiken ’s nachts, omdat hij zijn been zo veel mogelijk gestrekt moet houden. Voor overdag heeft hij een nieuwe, plooibare brace nodig die zijn kruisbanden volledig ontziet. Hij mag ook voorzichtig, mét krukken, steunen op zijn been.
En Talinn? Dat raadde Schepens categoriek af. We gingen er niks aan hebben, zei hij. En naar wat ik vanmiddag na de lunch heb gezien, kan ik er wel inkomen, ja. Bart zou het nooit een ganse dag volhouden, zelfs niet in een rolstoel. Maar het is wel absoluut niet leuk, natuurlijk. Volgend jaar misschien beter…
Enfin, wij nog naar de De Pintelaan om een brace. Morgen moet ik de hele dag werken, woensdag is Bart zowat de hele dag weg, en het zou anders ten vroegste donderdag zijn. Goh ja, de kinderen konden wel eventjes zonder ons, ze zijn groot genoeg intussen. Maar we hadden helaas niet op het verkeer gerekend, zodat we eigenlijk meer dan een uur weg waren om die brace.
Maar ze hadden zich thuis al lang zelf van een ijsje voorzien, hun boekentassen geleegd, en in het zwembadje wat afgekoeld, en ze zaten rustig naar tv te kijken toen wij thuis kwamen.
Gotta love those kids of mine!
Onverwacht fijne dag
Om 12.05u was ik klaar met de les, en reed ik linea recta naar de Fordgarage in Ledeberg. Enfin, dat was het plan, want linea recta kon je het niet noemen, met alle omleidingen van dienst. Kwart voor een was ik toch op de Brusselsesteenweg geraakt, en ruilde ik de auto in voor een fiets. Ik kon namelijk mijn remmen horen knarsen bij elke rembeurt, en dat is niet zo de bedoeling.
Fluks fietste ik tot aan de Zuid, haalde geld af, en zocht de Pacha Mama op, mijn favoriete veggie restaurant. Niet dat dat zomaar lukte: ik kwam voortdurend oudleerlingen toe die net van een examen kwamen of stevig aan het blokken waren, en deed uiteraard telkens een klapke. Enfin, iets voor twee vleide ik me op een stoel met een grote kan vers kraantjeswater, een groot bord heerlijke groenten, en de krant. Dik in orde!
Ik had nog wel een paar uur zoet te maken, en ging de lichte miezer me de pret niet laten ontnemen. Kleren heb ik genoeg, en gewoon shoppen doe ik niet graag. Maar ik wilde wel eens gaan snuisteren in de ThinkTwice, de tweedehandswinkel waar ze ook vaak larpkledij hebben. En effectief, ik vond een leuke middeleeuws aandoende jurk, een hesje, en een paar oorringen. Ik had trouwens nog geluk: het waren net de laatste dagen van de maand, en blijkbaar betaal je dan maar 2 euro, of soms zelfs maar 1 per stuk. Ik was dus 6 euro kwijt… Ijverig ging ik ook nog een kijkje nemen in de tweede vestiging, en daar vond ik de max van een superkleurrijke vest, ook voor twee euro. Ik liep te glunderen, denk ik.
Enfin, blijkbaar waren ze nog steeds aan mijn auto bezig, en dus passeerde ik langs de Or om er een koffie te drinken en nog een krant, of toch iets wat er voor moest doorgaan, te lezen.
Uiteindelijk kon ik de fiets weer inwisselen voor de auto, en was ik nog net voor vijf uur op school om de kinderen op te halen.
En toen zag ik plots op FB een oproep van een vriendin, dat ze nog een kaart over had voor het toneelstuk ‘De Kersentuin’ van Tsjechov vanavond. Ik antwoordde dat ik dat zeker zag zitten, maar dat een babysit vinden op zo’n korte termijn wellicht ondoenbaar was. Maar nee hoor, ik had amper de oproep online gezet, of er reageerde al een oudleerlinge. Fantastisch dus!
Kwart voor acht liep ik dus met Patricia de Minard in voor de Kersentuin van Tg Stan. Een aanrader: fris en modern gebracht, met niet minder dan tien spelers, en toch heel herkenbaar. Sommige acteurs spelen echt de pannen van het dak. Als je het nog ergens kan zien: doen!
Patricia en ik dronken nog iets, en tegen kwart over elf was ik thuis, na een toch wel onverwacht fijne dag!
Laatste keer rugby… dacht ik toch.
Andere jaren stopte het rugbyseizoen eind mei voor de junioren, omdat de meeste trainers zelf ook examens hadden. Nu zijn de trainers doorgaans wat ouder, en gaan de trainingen blijkbaar toch door. Fijn!
Merel en ik hadden ons vandaag nochtans weer aan de Blaarmeersen geïnstalleerd. Ze wou even nog langs de petanquebaan en tennisvelden lopen – “die mensen doen dat zo wijs, mama!” – bleef even hangen op de speeltuin, en toen trokken we met ons dekentje naar het grasveld aan het strand.
En toen kletsten we nog even met een van de acrobates die we in de loop van het voorbije jaar hebben leren kennen, en aten we, heerlijk in de avondzon, rustig op een dekentje. Oh, en speelde Merel voor fotomodel.
We amuseerden ons zelf nog met wat acrobatische oefeningetjes, en genoten honderd procent.
En veel te vlug was het alweer tijd om de jongens op te halen en naar huis te rijden. “Ik ben echt nog niet moe hoor, mama! Ik wil nog niet naar huis!” En toen viel ze in de auto prompt in slaap, mijn prinses.
Melkschuim
Voor mijn moederdag had ik van mijn lieverds een melkopschuimer gekregen, merk Severin. Het zei me niks, maar het kreeg blijkbaar wel zeer goeie kritieken, en ik moet hen volledig gelijk geven: het is een lelijk ding, maar het maakt ongelofelijk stevig melkschuim. Ik geef het toe: ik ben er verzot op. Zo’n latte met dan vier cm melkschuim: zalig! Dus bij deze: dank je, schat!
365 – 20 mei 2015 – zomaar
Uitwaaien
Als we al in de winter als het vriest gaan picknicken, dan doen we dat zeker als de temperatuur meer dan behoorlijk is ^^
Merel en ik zetten dus ook vandaag de jongens af aan het rugbyveld, en liepen naar het strand van de Blaarmeersen. Ik geef het toe, we waaiden bijna weg! Merel liep te schateren, haar haar vloog alle kanten op.
Helaas, langs het strand lopen was geen optie, want de wind striemde zodanig dat Merels blote beentjes gezandstraald werden. Ik heb ze even in mijn jas gewikkeld, en toen zijn we op het bankje op de pier gaan zitten, uit het bereik van het striemende zand. Het was een machtig zicht: golven op de Blaarmeersen!
Lang zijn we echter niet blijven zitten, want de wind op zich was eigenlijk wel koud, en zelfs een stevige gilet en een regenjasje brachten geen soelaas. Ach ja, op het veld zaten we tussen de bomen, en voelden we het zo hard niet meer.
Maar het is wel eens leuk, zo’n harde wind!