Geplaatst op

Dagje zee

Elk jaar gaan we met Barts familie op weekend. Het is al naar zowat overal geweest, en deze keer had Koen de zee voorgesteld. Met kleine kinderen is dat altijd fijn, zelfs al was het slecht weer geweest. Maar kijk, ook deze keer waren de weergoden ons gunstig gezind: het was echt stràlend weer! Ik had eigenlijk niet eens topjes meegenomen, alleen gewone T-shirts, maar wel mijn badpak omdat er in het hotel ook een zwembad was. Nog een chance, want aan het strand was het in de namiddag echt wel warm. Serieus warm zelfs.

Ik begon de dag met een nieuwe foto vanuit Nelly’s raam – ons kamer heeft zijdelings zeezicht, en dat pakt niet zo op foto – en daarna gingen we ontbijten.

Na het eten splitsten we op: Wolf en ik gingen eerst even het strand om op te kijken of er kon gevliegerd worden – helaas, te weinig wind – en trokken daarna de binnenstad in om te geocachen. We liepen wel eerst even mee met de anderen, die tot aan de grote buitenspeeltuin gingen, en konden op die manier toch nog de cache van gisterenavond invullen.

Toen ging het over de Esplanade naar de bibliotheek, waar we een bijzonder fijne cache konden loggen. En omdat we toen toch al aan het stappen waren en het niet zo ver meer was, besloten we ook nog twee andere caches te zoeken. De ene hebben we niet gevonden, ook al omdat er veel nieuwsgierige blikken begonnen te komen, maar de volgende, in een bunker, dan weer wel. Het leuke aan dat geocachen is dat je op plekjes komt waar je anders nooit zou passeren. En toen was het tijd voor het middageten, en keerden we in stevig tempo naar het hotel terug. We moesten wel nog door de zaterdagmarkt passeren, en kon ik niet weerstaan aan de grote blauwe kijkers van Wolf, en kocht ik hem een pet. Tsja…

We hadden er intussen iets meer dan vier kilometer op zitten, en de pizza smaakte dubbel zo goed! Daarna was het tijd om strand- en zandgerief te verzamelen, en de dijk over te steken. Bart, Koen en Bo deden een middagdutje, Nelly en Else huurden strandstoelen, en de kinderen amuseerden zich rot! De zee was – voor de Noordzee toch – een onmogelijk blauw, en de zon was heet.

Na een tijdje kwam Bart boven water, en nog iets later Koen met Bo. En toen was het tijd voor het serieuze werk, en moest er een écht kasteel gegraven worden. Alleen jammer dat het net eb werd, ze gingen hun bouwsel niet meer verslonden zien worden door de zee. En ijsjes, uiteraard waren er ijsjes.

Tegen zessen werd het welletjes: Bart wilde zijn knie wat rust gunnen, en er moest dringend gegocart worden. Aan Nelly en mij was dat niet besteed, maar de jongens kregen elk hun eigen gocart, en de meisjes mochten achterop bij Koen en Else.

En toen was het tijd voor bad, copieus avondmaal, en bed. Voor een tweede avondwandeling had niemand nog fut, eigenlijk. Maar man, was me dat een zalige dag zeg!

IMG_8340

Geplaatst op

Een dagje Planckendael

Als we dan toch uitgenodigd waren in Planckendael, konden we er maar beter meteen een complete dag van maken, nee? Tegen half twaalf liep ik met ma en kinderen het park binnen, en gingen we meteen op toch doorheen het Europese gedeelte. Wolf nam meteen het fototoestel in beslag, maar moet toch nog wel een en ander leren. Af en toe pikte ik het weer even in, wanneer ik zelf een mooie kadrering of lichtinval of zo zag.

We begonnen met gieren, bizons, een klauterpartij, en de vogelkooien.

en gingen toen ellenlang in de rij staan in het restaurant. Gelukkig was het allemaal best wel eetbaar, en hadden we meer dan genoeg gegeten. We deden nog een snel ommetje, en hadden de prachtigste timing bij de olifanten: die gingen net zwemmen! Ik wist dus niet dat olifanten konden zwemmen, laat staan duiken! Maar als je plots twee grote kolossen kwijt bent, om ze even later op te zien duiken, is dat wel wijs om zien, ja. Zelfs dat kleintje Qiyo verdween regelmatig volledig onder water, om dan plots weer een klein slurfje als een periscoopje boven water te steken. Prachtig zicht, echt waar! We haastten ons nog langs de sneeuwluipaarden – kadering, Wolf, kadrering, zijn staart staat er niet op! – en waren netjes op tijd voor de modeshow.

Na de fantastische taart wilden we uiteraard nog meer zien, en liepen op het gemakje langs onder andere de neushoorns, wasberen en prachtige runderen verder tot aan een speeltuin.

Daar bleek ons ma toch echt wel moe te zijn, en ook voor Merel mocht het wat minder, ook al hadden we intussen een fantastisch bollende ‘buggy’ gehuurd. We lieten beide dan maar achter in de schaduw aan de speeltuin, en de jongens en ik zetten er stevig de pas in richting Afrika en Noord-Amerika.We wilden vooral de ringstaartmaki’s, giraffen, jachtluipaarden en pinguïns zien, en dat was wel een eindje stappen. Vooral de luipaarden waren indrukwekkend: ze zitten deels gewoon achter glas, en aangezien ze rondjes liepen langs hun toch wel grote terrein, passeerden ze rakelings langs ons. Was het glas er niet geweest, we hadden ze kunnen aaien.

Een dik uur later waren we terug aan de speeltuin, bij twee volledig heropgeleefde dames. Samen deden we nog een toertje doorheen Oceanië, maar behalve een bizar slapende koala viel daar nauwelijks iets te bespeuren, helaas.

Met een ijsje sloten we deze bijzonder fijne dag af. En dankten we de hemel op onze blote knietjes voor het prachtige weer! Gisteren behoorlijk veel regen, en morgen voorspellen ze eigenlijk de hele dag regen, maar vandaag, hier in Mechelen? Stralende zon, af en toe een wolkje, en 26°, waardoor we regelmatig zelfs de schaduw opzochten. Fantastisch, toch?

Bedankt, JBC! En nog eens gelukkige verjaardag, Zulupapuwa!

Geplaatst op

Zulupapuwa wordt tien jaar!

Ontwerper Walter Van Beirendonck werkt dit jaar tien jaar samen met de modeketen JBC: hij ontwerpt er de bijzonder kleurrijke kinderlijn Zulupapuwa. Om dat te vieren, gaf JBC een groot feest in Planckendael, waarbij naast een aantal VIPS ook de pers werd uitgenodigd, en daar rekenen ze gelukkig ook bloggers toe. En we mochten ook de hele dag rondlopen in het dierenpark, wat een fantastische deal was met de drie kinderen. Bart moest uiteraard werken, en dus had ik ons ma meegenomen. Ziek? Nah, daar doet ze – gelukkig – niet aan.

Tegen twee uur waren we verwacht in het paviljoen voor de modeshow: een retrospectieve van tien jaar Zulupapuwa, het verjaardagslied door Stijn, en dan de nieuwe collectie. Uiteraard.

Ik moet het toegeven: ik was niet onder de indruk van de prestatie van Stijn, ik had hem eerlijk gezegd zelfs niet eens herkend. Maar het liedje is wel een ongelofelijke oorwurm, en hier thuis heb ik het zelfs moeten downloaden van de kinderen, ze lopen het continu te zingen.

De nieuwe collectie daarentegen, daar zitten heel erg leuke dingen in! Merel is zot van het kleedje met de poes, Kobe wil een tijgerpull, en Wolf vindt het heel jammer dat zijn maat er niet meer bij zit, want dat met die olifant, dat kon bijzonder hard zijn goedkeuring wegdragen. En zelf vind ik de broekkousen de max, ware het niet dat dat bij Merel nooit erg lang mee gaat. Tsja…

Op het einde kwam uiteraard Van Beirendonck zelf op, werden de beide Claes-kinderen erbij gehaald, en kwam er een fantastisch lekkere verjaardagstaart.

En toen was het tijd voor de receptie, met voor de kinderen fruitsap, fristi of chocomelk, veel taart, een ijsjeskar, een chocoladefontein met fruitspiesjes, en vooral heel veel confetti op de catwalk.

Ik ga in elk geval dit najaar even tot bij JBC. Want als ik eerlijk ben, vind ik er sowieso gerief dat mij aanstaat, Zulupapuwa of niet. En die kousen… Geef toe, die zijn het toch helemaal?

Bedankt, JBC, voor een prachtige dag!

 

Geplaatst op

Waimes, dag drie

Het begon alweer allemaal heel rustig: de kinderen keken naar de ochtendfilm, we ontbeten, ik nam een douche… Met andere woorden: het was kwart voor elf toen we het huis uitstapten, netjes op schema. Ik wilde rond elf uur aan de Mont Rigi zijn, om daar de stilaan traditionele venenwandeling van drie kilometer te doen, intussen daar de multicache te verwerken, en dan tegen half een of zo te eten in de uitmuntende brasserie aldaar.

Edoch.

Toen we stipt om elf uur parkeerden aan de Mont Rigi, bleek de rugzak niet mee te zijn. Wolf had nochtans alles in de auto gezet, inclusief zijn step, zei hij. Zucht. We zijn dan maar teruggereden om het rugzakje op te halen, en gingen dus niet meer op tijd zijn voor de wandeling voor de middag. Tsja. We hebben dan maar eerst twee geocaches langs de baan in de Venen gedaan. De eerste was een 300 meter het bos in langs een smal, modderig paadje. En vooral dat laatste vonden de kinderen de max. Tot onze grote verbazing stond er daar dan in het midden van het bos een kruis, zoals je dat eigenlijk bijna overal vindt hier in de Ardennen. En er zat inderdaad een mooie grote cache.

 

We keerden terug, reden iets verder naar Signal de Botrange, maar vonden de cache daar niet: de GPS wees naar een omheind stukje, en het plekje zoals het op een spoilerfoto stond, was leeg. Tsja.

Tegen dan was het half een, en was het ideaal om ons op het terras van de Mont Rigi neer te vleien en iets te eten. Het uitzicht was, zoals altijd, schitterend.

Na het eten gingen we voor het tochtje van drie kilometer langs de soms behoorlijk beschadigde paadjes, en probeerden we de mysterie-cache op te lossen. Helaas, ik snapte niet alle Franse vragen, en dus ging het oostelijke coördinaat de mist in. Het was een prachtige wandeling, dat wel.

Na die drie kilometer op een ganse, uitputtende en vreselijk zware dag verklaarden Kobe en Merel dat ze doodop waren en wel in de auto gingen wachten. Wolf en ik ging even kijken op de juiste noorderbreedte, maar ook hij begon lastig te doen: hij moest naar het toilet. Terwijl we op letterlijk tien meter van het restaurant liepen en hij perfect kon gaan.

Ik ben toen echt boos geworden: het was precies of het allemaal tegen hun zin was – zij waren vragende partij – en of ik hen al de ganse dag had afgebeuld. Anderhalf uur wandelen op een ganse dag, ik vraag het u… Ik had echt zin om ons boeltje te pakken en naar Wondelgem te rijden, daar konden ze dan hun goesting doen zonder mij te ambeteren.

Maar een uurtje later was ik alweer wat bekoeld, vroegen zij deemoedig of we toch nog konden blijven, en reed ik dan maar met Wolf naar de Delhaize. En passant namen we nog even de cache aan de kerk van Waimes mee, en kocht ik ook nog de krant en een tijdschrift, de Libelle, godbetert! Maar meer hadden ze niet, tenzij de Dag Allemaal.

Enfin, we aten buiten, ik stak eerst Merel in bed en nog iets later Kobe, en daarna gingen Wolf en ik voor een korte avondwandeling in de schemering, het blokje om, al bij al een volle kilometer :-p

Geplaatst op

Waimes, dag twee

En of we chance hebben met het weer! We sliepen lang (enfin, ik toch) en ontbeten rond een uur of tien buiten in de zon. Fantastisch!

Tegen dat iedereen klaar was, het logboek ingevuld en de hints opgezocht, was het elf uur. Ik wilde een wandeling maken, hier niet ver vandaag, van een goeie vijf kilometer, langs vijf verschillende caches. Ik dacht, mja, anderhalf uur, met het zoeken erbij misschien twee. Gelukkig had ik een voorraadje koekjes bij en een flesje water, want dat anderhalf uur, dat werd er drie. Het flesje water konden we gelukkig halverwege laten opvullen aan een boerderij.

We hebben wel alle vijf de caches gevonden, en hebben er een prachtige wandeling op zitten. De kinderen klaagden niet, zelfs Merel niet, en Wolf zorgde fantastisch voor zijn zusje. Heerlijk, die kinderen van me!

We vertrokken aan de Warche, aan ons afdamplekje, met meteen een bezoek aan een kapelletje, en liepen dan verder steil naar boven, tot we de RaVel kruisten, het prachtige fietsnetwerk doorheen de Ardennen, waar we tegelijk met een andere familie naar een cache zochten.

We liepen verder, en doken de netels in voor een volgende cache.

Intussen was het, tot onze grote verbazing, al één uur. We zaten ongeveer halverwege onze toer, en moesten sowieso verder om terug aan de auto te geraken.

We liepen doorheen een wolk van pluisjes van wilgenroosjes, en zochten en vonden de Hexsenbaum, een prachtige loofboom te midden van een naaldbos.

Nog wat verder zochten we redelijk lang naar cache nummer vijf, en liepen daarna het laatste stukje terug richting brugje over de Warche. We passeerden daarbij een oude steengroeve, die echt de indruk van een ravijn gaf, ongelofelijk steil en diep, en prachtig blauw water.

Al bij al was het twee uur voor we terug in het huisje waren. Ik had gelukkig lasagne gekocht die maar in de microgolf moest, en dus zaten we iets later gelukkig aan tafel. Oef. De kinderen waren nu echt wel moe, zodat ik hen rustig tv laten kijken heb. Rond vier uur heb ik hen dan wat koekjes gevoederd bij wijze van vieruurtje, en hen in de auto gelokt. Ik had geen zin om naar de Delhaize in Waimes te rijden, en ging er van uit dat er in het iets grotere dorpje Weywertz – Champagne, waar we zitten, is echt maar een gehucht – een bakker zou te vinden zijn. En jawel, twee kilometer later stonden we aan de kerk van Weywertz en zagen we een bakkerij. Die ook toch wel schepijs verkocht zeker! Toeme toch!

Enfin, we zijn dan met de auto nog wat caches gaan zoeken, maar hadden niet echt veel geluk. Aan de “Eisen Vennbahnbrücke” hebben we met zijn drieën -Merel voederde intussen de schapen – een half uur gezocht, maar niks gevonden, en dat is wel frustrerend. De cache iets verderop hadden we in minder dan een minuut, maar de volgende was weer pech. Merel en Kobe hadden geen zin in de klim en bleven in de auto zitten, maar Wolf en ik gingen op onderzoek uit in een doornenhaag vol brandnetels. Na tien minuten, en ettelijk getengel, hebben we het opgegeven: zonder lange mouwen, lange broek en handschoenen had dit eigenlijk geen zin. Maar op de weg naar huis zat er nog een poepsimpele, en die hebben we dan nog maar meegenomen.

Om zeven uur zaten we, alweer buiten, genoeglijk aan tafel, en konden terug kijken op een prachtige dag.

IMG_7695

Geplaatst op

Waimes, dag één

Jawel, we zijn weer weg voor een aantal dagen, maar dit is zo ondertussen een beetje een vaste stek, in het weekendhuis van mijn nicht. We waren hier vorig jaar ook, twee dagen met Bart en twee dagen met mijn ouders, en het jaar voordien ook, toen ook met een paar dagen Bart. Dit jaar is het echter compleet zonder Bart: we zijn nog maar net terug van Kreta en dus heeft hij werk in te halen. Daarbij, wat doe je vooral in de Ardennen? Wandelen. En wat kan Bart niet met zijn kapotte knie? Juist.

We joegen ons deze morgen niet op, maakten rustig de valiezen, en zaten rond elf uur in de auto. Iets over twaalf belden we aan in Heverlee bij een thuiswerkende Jan, die ons de sleutels overhandigde. Hun huisje kan je het best vergelijken met een cottage van Center Parcs: een living met een driezit en twee eenzits, en daarnaast de eettafel die eigenlijk al in de gerieflijke kleine keuken staat. Er is een grote schuifdeur naar een gezellig terras in de tuin, die uitkijkt over de koeien. Er is een slaapkamer met een tweepersoonsbed, en een tweede slaapkamer met een tweepersoonsbed en daarboven een eenpersoonsbed, en nog plaats voor een babybed. Toilet is apart, en er is een kleine badkamer met ligbad. Daarboven is nog een grote, voorlopig niet ingerichte zolder waar ze nog twee – zij het vrij lage – kamers kunnen maken.

Enfin, we reden eerst nog naar de Abdij van Park, een prachtig plekje waar je ook nog lekker kan eten. Het duurde wel even voor we ons eten kregen, en ‘zonder komkommer’ was blijkbaar niet echt ‘zonder komkommer’, maar bon. Daarna liepen we nog even rond, maar ze zijn grondig aan het restaureren, en je kon dus eigenlijk niet zoveel van de abdij zien.

We zijn dan maar doorgereden om een paar straten verder een geocache te doen, en dan richting Waimes. Rond een uur of vijf liepen we in de plaatselijke Delhaize, en nog een tiental minuten later waren we dus bedden aan het opmaken, en het voelde echt aan als een beetje thuiskomen. Het is dan ook niet het ‘cleane’ en vooral lege van een gehuurd huisje, nee, hier staat er koffie in de kast, ligt er kinderspeelgoed, is er perfecte WiFi en sateliettv, en kennen we het intussen door en door. Heerlijk.

We gingen nog snel de geocache een paar meter verderop in de straat zoeken, aten boterhammen, en ik stak de kinderen in bed. En genoot van de stilte, de avondlucht, en het kunnen uitlezen van de laatste van de 893 bladzijden van ‘The First Man in Rome’ van Colleen McCullough. Vakantie, dus.

IMG_7617

Geplaatst op

Thuisdagje

De kinderen hadden duidelijk nog geen behoefte aan echte activiteiten, en ik eigenlijk ook nog niet. Oma en opa gingen vandaag naar zee, maar ze hadden geen zin om mee te gaan. In de plaats zijn we lekker thuis gebleven.

In de voormiddag hebben de jongens (en ik ook een beetje) met de nieuwe klei gespeeld.

IMG_7588

Na het eten – op algemene vraag spaghetti, dus geen kookwerk voor mij – hebben ze naar een stuk film gekeken, en heb ik ze daarna de zandbak in gejaagd.

En intussen was het hier heerlijk stil. Maar echt heerlijk. We hadden gepland om nog te fietsen, maar het was al tegen half zes tegen dat ze weer binnen waren, en toen wilden ze liever wat tv kijken, wat mag vanaf vijf uur. Enfin, ik nog op ’t gemakje boodschappen gedaan, daarna gegeten, Merel in bed gestoken, gewacht tot ook Kobe in zijn bed lag, en toen nog een klein fietstochtje gemaakt met Wolf. Ik heb hem een stukje laten zien dat hij nog niet kende: de R4 oversteken, maar dan langs de ringvaart tot aan de haven, en dan terug langs het water tot aan Meulesteebrug. Het bleek nog 6,6 kilometer, tot mijn verbazing. En daarna heeft Wolf heerlijk geslapen, vertelde hij.

IMG_7591

Geplaatst op

Kreta, dag 5

Het moest een rustige dag worden vandaag: de kinderen waren precies moe, hadden het een beetje gehad met het zwemmen, en vroegen zelf om binnen te blijven. Bart en ik lazen, de kinderen speelden iPad. Maar ik merkte dat Merel zich begon te vervelen, en zocht naar een paar dingen online. Ketnet.be was geen optie wegens niet afspeelbaar in het buitenland, en ook YeloTV was eraan voor de moeite want we hadden de digicorder afgezet. Tsja. Maar gelukkig is er ook vanalles te vinden op Youtube, en dus keek Merel eerst naar Prinsessia, ging Kobe alras bij haar zitten, en nog wat later lagen ze alledrie languit in een donkere kamer naar ROX te kijken. Ze hadden duidelijk de slome voormiddagen van thuis gemist.

Na het eten ging het verder op hetzelfde elan, tot ik rond een uur of drie toch iedereen bijeenriep en we naar buiten gingen, met hernieuwde energie. Er werd enthousiast in het zwembad gespeeld, ik gaf de jongens wat tips bij het duiken, en er waren ijsjes. Uiteraard.

Toen ik even bij Bart langs ging, die intussen aan de bar was gaan zitten, zag ik dat de stevige wind vandaag voor behoorlijke golven zorgde. Zodra ik dat ook maar had vermeld tegen de jongens, verhuisden we richting strand. Merel en ik hoefden niet meer in het water, maar de jongens gingen er volledig voor, met de gekregen luchtmatras en Achiel de krokodiel. Langer dan drie kwartier hebben ze het niet uitgehouden: knieën geschaafd en zich pijn gedaan aan de rotsen in het water. Maar het was precies wel de max!

Bij het avondeten voelde Kobe zich plots niet zo lekker, en dus stak ik hem met Merel meteen in bed. Ik denk dat ze beiden sliepen na drie minuten. Wolf is nog bij ons gebleven, en speelde spelletjes met Bart. Tegen tien uur ben ik nog even naar het entertainment gaan kijken, Kretenzische dansen. De Griek in traditionele klederdracht, met wit rokje en pompons op de schoenen heb ik gemist, maar ik heb wel nog een stukje dans gezien. Het eerste stukje entertainment van de ganse week, trouwens, zoiets is niet aan ons besteed.

Het is ook de eerste keer, daar boven op dat dak, dat ik iets rook van de nabijgelegen elektriciteitscentrale: een zoete, weeë mazoutgeur, heel zachtjes. Tsja…