Boekskes

Vorig jaar heb ik ons abonnement op de Knack opgezegd. Niet dat ik het niet interessant vond – ik ben vooral fan van de Weekend Knack en de Focus Knack – maar ik had gewoon niet genoeg tijd, en de boekjes stapelden zich hier op. Ik ben nochtans een magazinelezer: aan tafel heb ik mijn boekske, en op toilet vind ik het ook wel fijn om eventjes te zitten lezen.

Sinds Bart een tijd geleden een bedrijf overnam, komen er ongelofelijke stapels boekskes bij hem op kantoor toe. De meest bizarre titels zitten daartussen, en op dinsdag brengt hij er altijd wel een aantal mee voor mij. Die Weekend Knack is meestal al verdwenen, maar er zitten soms wel grappige dingen tussen, en ook wel de meest bizarre.

IMG_9126

Zo sloeg ik een paar dagen geleden nietsvermoedend het boekje ‘Skin’ open bij het ontbijt, en verslikte me prompt in een hap boterham. Een ganse pagina verlepte, ontstoken, zieke, geplekte, rode en zelfs beschimmelde penissen keek me treurig aan. Serieus zeg!!

Ik heb dan maar de Franstalige Flair genomen, en vastgesteld dat dat al even idioot is als de Nederlandstalige versie ervan, maar dat ik dat gesproken Frans toch niet altijd begrijp.

De ‘Poultry Middle East and North Africa’ bracht al evenmin soelaas, want daarvan is meer dan de helft in het Arabisch geschreven. Maar knappe kiekskes, dat wel.

Enfin, gelukkig zat er ook een Eos tussen, waarin ik dan wel dankbaar bladerde.

Intussen is het bijna een running gag geworden voor Bart. De Plus, het blad van de KVLV, Goed Gevoel, de Libelle (waar de kuisvrouw dankbaar mee gaat lopen), enfin, keuze genoeg. En ergeren dat ik me doe! Héérlijk!

En toen was het zondag

Ik heb er geen idee van hoe laat alle kinderen wakker waren. Vrij vroeg, vrees ik.

Maar rond negen uur zaten we allemaal aan tafel, had Bart eitjes gekookt, de croissants en chocoladekoeken gebakken, chocomelk ingeschonken en soldaatjes gesneden.

IMG_8646

En toen moest er opgeruimd worden, en maakten de meisjes zowaar een poppenkastvoorstelling, met poppetjes die ze zelf tekenden, uiteraard over Frozen. Ik heb er een klein stukje van opgenomen.

En net toen mijn broer vertrok, kwam mijn vader toe. We hadden hem niet specifiek uitgenodigd, maar dat hoeft ook niet: hij weet dat hij altijd welkom is, tenzij we hem expliciet verwittigen dat we niet thuis zijn. Bart heeft altijd meer dan eten genoeg. En ja, het gaat goed met hem. Of zoals Bart zei: het is weer de oude pa. Misschien nog niet helemaal, maar in elk geval weer bijzonder genietbaar. Gelukkig maar. Hij is thuis van het ziekenhuis sinds gisteren, is nu twee weken thuis – de specialiste is met vakantie – maar moet volgens eigen zeggen daarna opnieuw de kliniek binnen, voor verdere opvolging en fijntunen van zijn medicatie.

En verder? De dag dobberde voorbij, ik viel in slaap in de zetel, mijn verkoudheid bezorgde me knallende koppijn, en ik genoot van een druilerige februarizondag waarbij niks moest.

 

Gezapige, maar gezellige zaterdag

Aangezien geen van beide jongens fit genoeg was voor een rugbymatch, toog ik met Wolf richting ’t stad: hij naar zijn muziekles, ik met mijn Kindle naar Café Labath voor een koffie. Veel plaats was er niet meer, dus ging ik aan een tafeltje naast dat van een iets oudere heer zitten, die ook een ereader voor zich liggen had. Spontaan sprak hij me aan over de mijne, en voor we het goed en wel wisten, zaten we verwikkeld in een druk gesprek over boeken, online bibliotheken, aan te raden detectives (blijkbaar is de Franse reeks 10/18 een prima richtlijn), en zat ook zijn vrouw enthousiast mee te volgen. We wisselden emailadressen uit, en ik leende hen prompt een boek, en toonde hoe ze formaten konden wisselen, zodat ook Amazonboeken op Tolino te lezen zijn en zo. Het gesprek meanderde alle kanten op, tot ze zich plots het uur realiseerden, want ze wilden nog naar het S.M.A.K. We zeiden salu, hij ging afrekenen, en in het passeren kwam hij snel met een grote grijns melden dat mijn koffie betaald was! Fijne, fijne mensen! En meteen was het uur dat ik ging lezen zo goed als om. Ik bestelde een warme choco voor Wolf, hij kwam die opdrinken, en we liepen nog samen even ’t stad in op zoek naar een stevige zwarte broek. Ah ja, hij mag voor het eerst mee naar een volwassenenlarp, een Omen mini, en daar moet hij echt wel deftige kleren voor hebben, en een jeansbroek just will not do.

We vonden een en ander, liepen nog de parfumwinkel binnen om mijn nieuwjaarscadeau in te wisselen – ik rook er trouwens helemaal niks. Bevreemdend! – en repten ons naar huis, waar Bart voor ons had gekookt.

Tegen drie uur stonden Merel en ik in de Sint-Godelievekerk: alle eerstecommunicanten waren uitgenodigd voor de viering – geen eucharistie – van Lichtmis, en vooral: Merels beste vriendinnetje (na Lieze) Julie werd er gedoopt. Het was wel grappig, want we hebben een nieuwe pastoor, die deze kerk duidelijk nog niet kende. Ik ben bijvoorbeeld op zoek gegaan in de sacristij naar vers water voor de doopvont, en naar doopkaarsen, maar het chrysma was onvindbaar. Tsja.

De namiddag gleed voorbij, en tegen vijf uur waren Marie-Julie en Alexander hier, Jeroens kinderen. Die bleven logeren, en iedereen stond hier al op voorhand te popelen. Er werden gigantische kastelen gebouwd, waarbij de meisjes de prinsessen waren.

En ’s avonds, toen werd er in pyjama met chips en fruitsap naar een film gekeken. En daarna nog steeds een pak gegiecheld en gebabbeld, tot Bart vond dat het welletjes was. Ik vrees dat ze allemaal niet echt veel geslapen hebben, maar wat een fijne dag…

 

Vogeltjes

Het is eigenlijk onnozel hoe goed gezind ik word van vogels, en meer bepaald roodborstjes in de tuin. Vorige week had ik een aantal mezenbollen en een nootjesrekje opgehangen, zoals elk jaar. Het is altijd bijzonder leuk om zien hoe de vogels daar op afkomen, maar dit jaar viel dat precies wat tegen. Te warm nog, zeker?

Enfin, vandaag had ik me aan de keukentafel gezet, en begon ik erop te letten. En jawel, mussen, meesjes en zelfs een roodborstje. En mijn humeur, ondanks de nog steeds ietwat tegenstribbelende rug? Dat ging prompt omhoog.

Bloomon

Een hele tijd geleden, ergens in september, geloof ik, had een kennis op twitter een code voor een gratis boeket van Bloomon weggegeven. Ik was blijkbaar de eerste om bijzonder enthousiast te reageren – ik ben een sucker voor bloemen en planten – en ze stuurde me de code door. Die was blijven liggen, omdat ik een ideaal moment wou, en wat is een examenperiode meer dan een ideaal moment, waarbij je veel thuis bent en een opkikker wel kan gebruiken?

Gisteren kwam een vriendelijke jongeman van Bubble Post me het bewuste boeket brengen, en man, het is inderdaad echt wel wat anders dan gewoon een boeket rozen met wat groen tussen. Ik was al gecharmeerd door de verpakking: stevig, recycleerbaar karton met een hoop extra uitleg.

img_7641

Er zat ook nog een kaartje bij met wat extra uitleg over de bloemen in kwestie. Blijkbaar hebben alle boeketten namen, en dit heet vuurwerk. Blijkt wel te kloppen, als je de kleuren ziet. Er zitten een paar speciale soorten bij, zoals de Rosa Harlequin een witrode gevlamde roos in exact dezelfde tinten als de anjer die er ook tussen zit. De Jatropha Fire Cracker is blijkbaar de bloem waaraan het boeket wordt opgehangen, maar is op zich vrij onopvallend in het geheel. Er zit ook een knaloranje fresia in die nog moet openkomen, en ik hoop nu al op de typische fresiageur. Ik denk trouwens niet dat er twee gelijke bloemen in zitten.
Ik deed het vloeibare bloemenvoedsel in de vaas, volgde de diverse instructies op de verpakking, en had een prachtig boeket staan, dat nog volledig open moet komen.

img_7647

img_7648

Ik ben benieuwd hoe lang het zal staan, maar het lijkt kraakvers.

Is er dan een nadeel aan Bloomon? Jawel, de prijs. Het ‘kleine’ boeket, zoals het mijne, kost 22 euro. Een iets groter kost je 26 euro, en een groot 33 euro. Dat is al bij al niet goedkoop, zeker als je weet dat je bij pakweg de Aldi een klein fleurig boeketje – toegegeven, kleiner dan dit, en een pak minder divers en gewoner – kan krijgen voor 5 euro. Mja.
Het voordeel is dat je iets speciaals in huis hebt, elke keer iets anders, mét uitleg, en aan de deur geleverd. Je kan dus ook een abonnement nemen, of cadeau geven.

Ik ga afwachten hoe lang het boeket staat, maar voorlopig ben ik echt wel enthousiast.

UPDATE: net geen twee weken later staat het grootste deel van het boeket nog steeds oké. De roos heeft het mooiste wel gehad, de fresia’s – die inderdaad heerlijk roken – zijn uitgebloeid, en een van de groene takjes heeft wat uitgeplukt, maar het mag nog steeds blijven staan, al loopt het op zijn einde. Maar bij de meeste boeketten is een week al een succes, en toen stond dit boeket echt op zijn mooist. Dit is een foto van 26 december:

img_7938

Hmm. Verdict: waar voor zijn geld. Ik ga eens kijken voor een tweewekelijks abonnement, denk ik. Cadeautje voor mezelf.

Wie het zelf eens wil proberen, mag het laten weten: ik heb een code waarbij ik aan drie mensen een gratis vaas kan geven bij een eerste bestelling.

Beste vriendin

’t Is dat we allebei zo nooit iets te doen hebben he… Maar vandaag had Gwen een bijscholing aan het Sint-Pietersplein tot 13.00u, en voor één keer zei ze foert. Als leraar heb je normaal gezien een hoop lesvrije momenten om je voorbereidingen, je verbeterwerk en vooral je administratie bij te werken. Zij is echter, naast leraar, ook leerlingenbegeleider, en daardoor heeft ze eigenlijk nooit een schoolvrij moment. Behalve vandaag dan ^^

Ik pikte haar op, en we reden – ook al is het niet ver, mijn voet ging het niet fijn vinden, want we waren van plan nog veel rond te lopen – tot aan de Pacha Mama voor een fijne vegetarische lunch. We eten dit soort dingen allebei erg graag, maar onze kinderen zijn daar niet zo verzot op…

Ik kreeg trouwens ook een fijn cadeautje, een glazen ster met ledverlichting.

img_7573

En toen deden we iets ongehoords: we gingen gewoon even rondlopen in de Zuid! Serieus zeg! Alleen was ik behoorlijk verrast – en niet op een positieve manier – van het winkelaanbod ginder. De H&M is nog uitgebreid en neemt quasi het halve gebouw in beslag, de C&A is weg, de Cassis is weg, de Club is weg en vervangen door de Standaard (die daar al zat, maar moest opschuiven wegens de H&M), en het koffiehuis/terras op het middenplein is ook verdwenen. Hmpf.

Enfin ja, ik vond een fijn rood hemd voor Kobe en een effen wit voor Wolf, en dat was dat. Ondertussen kletsten we honderduit, luchtten onze frustraties over onze respectieve scholen, bespraken leerplannen en dat soort onzin, roddelden over onze echtgenoten, en gingen nog voor een kop koffie in de veel te drukke en veel te warme Or.

En waren we eigenlijk allebei later thuis dan verwacht. Tsja.

Maar man, had ik weer een fijne middag!