Geplaatst op

Vriendjes over de vloer

Bijna het einde van de vakantie, en toen kwamen Liam en zijn zusje Dhailien nog spelen. Liam is een van de beste vriendjes van Kobe, en toen ik hem de vorige keer ging ophalen, klikte het precies goed tussen Merel en de twee jaar oudere Dhailien. Aangezien Katrien de tijd vandaag best kon gebruiken, mochten ze allebei hier komen spelen. Wolf was er gisteren dus al conveniënt van onder gemuisd richting Stijn.

Het was eerst zelfs gewoon te warm om veel buiten te spelen, en dus was er een spel voor de jongens, en een poppengedoe voor de meisjes.

Intussen had ik buiten een zwembadje opgezet, en terwijl het nog aan het vullen was, waren er ijsje. Uiteraard.

Daarna konden de zwempakken niet snel genoeg aan zijn, en werd er duchtig gespeeld. En ruziegemaakt. En geschoten met waterpistolen en gegooid met waterballonnen. Ha ja.

IMG_2068

Liam deed wel degelijk mee, maar door het nogal acute spatgevaar heb ik maar mijn toestel binnengelegd. Juist ja.

 

Geplaatst op

Dagje Monschau

Goh, deze keer waren we zelfs op voor negen uur! We ontbeten, ik werkte wat voor school, en een en ander zorgde ervoor dat het alsnog elf uur was voor we richting Monschau reden. Monschau, dat is een heel pittoresk, heel toeristisch stadje net over de Duitse grens. En er valt geen zak te beleven. In de winter is er blijkbaar wel een leuke kerstmarkt, als je voor dat soort dingen bent, tenminste. We waren er in 2013 en 2014 al geweest, en dat was dat, dachten we. Maar toen zag ik dat er een paar leuke caches waren daar in Monschau. En dat we eigenlijk nog geen Duitse geocaches hadden, al zeker geen webcamcache, en dat er een fijne wherigo en letterbox was. Wherigo, da’s een ‘avontuur’ in de stijl van (voor de oudjes zoals ik) Leasure Suit Larry, waarbij je van locatie naar locatie gaat (maar dan wel in het echt), daar virtuele personages tegenkomt, die vragen moet stellen of dingen geven, en zo een verhaal oplost.

We reden deze keer dus naar de andere kant van Monschau, vonden een eerste cache aan de mosterdmolen, en parkeerden verderop. Iedereen had intussen serieuze honger, dus we startten de wherigo op, maar liepen dan verder naar het restaurant dat ik had opgezocht. Dat dicht was over de middag, blijkbaar, ondanks wat hun website zei. Hmpf. We zijn dan maar wat verderop gaan zitten op de markt tussen de rest van de toeristen. En we hadden natuurlijk al besteld toen we zagen dat het tafeltje waar wij zaten, bij een klassiek Duits restaurant hoorde – denk schnitzels en Bratwurst all the way – terwijl het tafeltje naast ons, met dezelfde stoelen en zo, bij een Italiaans restaurant hoorde. Iets wat we duidelijk beter zagen zitten. Maar bon, de cordon bleu was lekker.

Intussen zaten we ook in het beeld van de webcam, en konden we die geocache ook loggen. Onze eerste webcamcache!

Monschau webcam

Na het eten zag Wolf het wel zitten om een paar gewone caches te doen. Bergop of bergaf, dat maakt voor hem niks uit, het is het stappen, of nog meer het slenteren of stilstaan op zich waar hij last van heeft. We liepen dus steil bergop langs een redelijk vervelende straat, maar gingen toen een bospad in. Al even steil, eigenlijk. Dat leidde ons naar een cache, maar ook naar enkele spectaculaire uitzichten en zelfs een uitkijktorentje. Prachtige wandeling!

Daarna daalden we opnieuw naar waterniveau, om dan aan de andere kant opnieuw te klimmen tot aan een cache bij het kerkhof. Toen oordeelde Wolf dat het welletjes was, en daalden we opnieuw af om een ijsje te halen. Want ja, een vakantiedag zonder ijsje is een dag zonder vakantie.

Tegen vier uur waren we dus alweer op de terugweg – de volle twintig minuten! – met nog een tussenstop aan een hele mooie kerk en een schattig kapelletje aan het kerkhof.

Tegen half vijf kroop Wolf in zijn bed, en ik installeerde me buiten in de zon met mijn boek en met, zo bleek, een hondje en zijn temster. Ook op een zonnebed, jawel. We aten, ik blogde, en Wolf kwam zowaar uit zijn kamer naar beneden toen Kobe moest gaan slapen. Ah ja, want die slapen op één kamer, en dus moest hij wel beneden zitten.

Maar jawel, alweer een heel fijne dag. En volgende keer gaan we dus zeker naar Monschau voor die wherigo en die letterbox. Op voorwaarde dat Wolfs rug beter is, natuurlijk.

Geplaatst op

Ardennen 2017: dag drie

Ik heb al een nacht of vier vreselijk slecht geslapen en dus schoot ik deze morgen – nu ja – wakker om elf uur! Goh, erg was dat niet: ook Wolf moest recupereren van gisteren, en ’t is niet alsof we hier dringende bezigheden hebben. We ontbeten op ons tienduust gemakskes buiten op het terras, lummelden nog verder rond, ik schreef nog wat verder voor dit blog en voor de schoolwebsite, en tegen half een zette ik de overschot van de spaghetti van maandag op tafel. Ik had voor de zekerheid nog een kleine lasagne gekocht, maar dat was dus nergens voor nodig geweest. Ellen, er zit dus een portie lasagne in je diepvries :-p

En toen begonnen ze plots om een of andere reden onnozel te doen buiten op het terras met zo’n piepklein kleuterfietsje, een bal en de glijbaan als ophaalbrug. Iets van een parcours waarbij de ene zo veel mogelijk rondjes om de tafel en onder de ophaalbrug moest afleggen zonder dat de ander hem mocht raken met de bal. Of zoiets. Het leverde alleszins gigantisch veel geroep, gegoefel en gegiechel op.

IMG_1898

Maar bon, we trokken op pad om nog een paar caches in de buurt te zoeken, een Did not Find van twee jaar geleden om te zetten in een lachend gezichtje, en dan ten verzeilen op een bijzonder indrukwekkende plek: een oude tunnel over de Warche, in zijn huidige vorm gebouwd door de Duitsers tijdens de tweede wereldoorlog. We parkeerden, liepen een eindje over de Venntrail, en daalden dan een steil, smal paadje af dat bijna overwoekerd was met tengels, maar het was het echt wel waard. Foto’s doen de plek geen eer aan…

Zonder geocachen zouden we deze plek nooit gevonden hebben, en dat denk ik wel vaker… ’t Is echt een prachtige hobby, en nog gratis ook.

We reden terug via Weywertz waar we, opnieuw volgens traditie, een brood en een ijsje bij de plaatselijke bakker haalden.

En toen, toen was het tijd om te dammen!! We hadden speciaal gewacht omdat ze voor vandaag 25° voorspelden, en jawel, dat was ook zo. Ik installeerde me op de bank aan de zijkant met mijn boek, en de kinderen speelden in het water. De jongens hadden hun crocs aan, Merel begon met laarzen maar die waren al snel doornat, loodzwaar, en dus speelde ze die uit. En had ze nog geen drie stappen verder al een sneetje in haar voet van een scherpe steen. Groot drama, uiteraard. Zucht.

Merel had dus geen zin meer, en voor Wolf was het ook vrij snel welletjes, want dat gebogen staan is al helemaal geen pretje voor zijn rug. Tegen half zes waren we dus alweer thuis, en werd er hier gewoon gechilld.

We aten nog eens buiten, en toen stelde ik vast dat ik eigenlijk nog niet uitgewandeld was. Geef toe, nog geen 5000 stappen voor een dag in de Ardennen… Ik zette om kwart voor acht nog aan voor een klein ommetje, met zonnebril op en zonder fototoestel. En na dat ommetje was ik duidelijk nog niet uitgestapt, en stapte ik dan maar verder voor een kilometer of drie. Da’s nog niet ver, maar het ging wel redelijk stevig omlaag en omhoog, en de zon begon stilaan onder te gaan. Met een zonnebril op is dat niet zo interessant… Ik had ook enkel mijn iPhone mee, en dat vond ik eigenlijk wel jammer…

Maar de wandeling deed me deugd, en ik heb echt stevig doorgestapt. Helaas had ik er daarna niet bij stilgestaan dat er nogal wat cafeïne in ice tea zit, en had zonder nadenken een gans flesje leegdronken. En dus lag ik te woelen in bed, kreeg het koud, en heb ik om kwart over middernacht gewoon nog een heet bad gepakt. Geslapen als een roosje, jong!

Geplaatst op

Feestmaal op een feestdag, en dan cultuur

Hoogdag vandaag, en wat doet ne mens dan? Jawel, zijn ouders nog eens uitnodigen. ’t Is niet dat we ons pa nog niet gezien hadden de voorbije dagen: zondag was hij hier geweest, en gisteren hadden we hem gezien bij de vijver.

Maar als Nelly toch kwam eten, dan kunnen we hem net zo goed ook vragen: die twee hebben toch altijd vanalles om over te babbelen, de beurs en de gezondheid en zo.

Bart had andermaal een feestmaal voorzien, met een hapje, en dan zalm met pasta en een groentebereiding die ongelofelijk lekker was, een kaasbordje met een verse vijg die Nelly had meegebracht, druiven en bramen uit Marcs tuin, en een dessertje met mijn eigenste bramenconfituur. Oh, en cake, daarna. Kobe had zelfs een appelzwaantje gemaakt.

Er moest een aantal dingen besproken worden, maar daarna kegelden we de oudjes ongenadig buiten: ik wilde per se met het ganse gezin nog naar de Verbeke Foundation in Stekene, en het is niet alsof de vakantie pas begonnen is.

Enfin, we liepen rond in een prachtige tuin waar de aliens waren neergestreken, oordeelden dat de serres een beetje op Tattooine leken, genoten ook van de collages in het binnendeel (waar Merel en Kobe zelf ook een collage vormden), zagen dat het welletjes was voor Wolfs rug, en dronken er iets. En keken dan nog naar het andere binnengedeelte.

Tegen half zes waren we thuis, en nog wat later stonden er vijf potjes vijgenchutney te blinken. Wat doet ne mens anders met 800 gr. bijzonder rijpe verse vijgen?

 

Geplaatst op

Another day in paradise

We waren er nog niet geraakt dit jaar, bij Marc en Annemie hun paradijs in Zomergem. Maar vandaag zagen we het helemaal zitten. We zochten nog een vriendje, en dat vond ik in de persoon van Véronique. Ik wist dat ze helemaal lyrisch ging zijn als ze het zag ^^ Het was nochtans simpel: “Zeg, iets te doen straks? Ga je dan mee?”

We pikten in het gaan nog een geocache mee die eigenlijk net iets verder lag dan ik me herinnerde, en installeerden ons dan met bolderkar onder de boom naast de vijver. Ons pa, die ook afgekomen was, zette zich te kletsen met de gastvrouwe, de kinderen sprongen meteen in het water, en ik, ik leidde Véronique rond. Ze heeft me uiteindelijk maar liefst 70 foto’s doorgestuurd, waarvan ik u een kleine selectie geef, en da’s eigenlijk gewoon jammer.

Marc heeft achteraan een ganse moestuin, en daar staan sinds dit jaar ook enorme braambessen, van die grote, gecultiveerde zonder doornen. Alleen… Annemie vindt ze niet lekker, en ze smaken inderdaad niet zoals gewone bramen. Maar Véronique en ik sloegen aan het trekken, en mochten elk nog een krop sla en een courgette meenemen ook.

En de kinderen? Die amuseerden zich te pletter!

DSC_1967

Ik hield er zowaar vijf potten prachtige gelei aan over, en alweer een herinnering aan alweer een prachtige namiddag!

 

Geplaatst op

Namiddagje Blaarmeersen

Gisteren kreeg ik plots de vraag van Fien: of Wolf en Kobe zin hadden om met Rhune en Ralph mee te gaan naar de Blaarmeersen? Ik repliceerde meteen: waarom niet gewoon allemaal samen?

De bedoeling was dat we om één uur aan de parking gingen staan, maar dat ging eigenlijk nogal haastwerk worden, en vooral: ik had mijn zinnen gezet op een bolderkar! Nu we dinsdag die van Sandra hadden gebruikt voor het Middelheimpark, had ik pas goed door ho handig zo’n ding eigenlijk wel is. En aangezien we ook nu niet goed wisten of het wel warm genoeg ging zijn om te zwemmen, wilden we zwemgerief mee, maar ook water en iets te knabbelen, een bal, het Kubbspel, enfin, alweer een halve koffer vol. Wolf kan nog steeds niets dragen, dus ik ging zelf de pakezel van dienst zijn.

Hmm.

Om half twaalf keek ik dus op tweedehands.be, en zag ik dat er deze morgen hier in Gent een bolderkar was aangeboden voor 25 euro. Ik deed een bod, en stuurde meteen een smsje dat ik ze eventueel zelfs meteen kon komen ophalen. De mensen in kwestie zagen dat helemaal zitten: ik mocht ze om half twee voor dat bedrag komen ophalen aan de Tolhuislaan. Nog onze kant van Gent ook, dubbele chance!

Een en ander zorgde er dus voor dat we pas tegen twee uur op de Blaarmeersen waren, maar wel mét bolderkar, waar ik eigenlijk onredelijk content mee ben :-p

We installeerden ons, en de kinderen gingen meteen zwemmen, rondlopen, onnozel doen, kortom, zich amuseren.

Wij kletsten wat, ik liep met Merel tot in het water, maar ik had echt geen zin om te zwemmen. Rond een uur of vijf, na een ijsje, was het welletjes: Fien moest nog een barbecue voorbereiden, en Wolfs rug had het wel weer gehad. Maar ik ben wel blij dat ik hem daar heb zien tikkertje spelen, zwemmen, lachen, enfin, plezier maken. Hopelijk helpt de kine straks…

Enne, weete? Ik heb een bolderkar :-p

Geplaatst op

Journée française

Journée française vandaag, met croissants, verse vol-au-vent, javanaistaart, en vanavond baguettes aux fromages. Ah ouais!

Ik had nog kipfilets in de diepvries zitten die dringend eens op moesten, en dus ging ik wel koken vandaag. Bart was helemaal in zijn nopjes, maar deed wel de boodschappen, en maakte een hapje vooraf. Oh, en niet in het minst: deed de afwas!

We begonnen de dag met croissants, en tegen half elf stond er een grote ketel met verse groenten te pruttelen, met de kipfilets in. Ik zette mijn kinderheir in om gehaktballetjes te rollen, en gooide de champignons door de eiersnijder, terwijl eerst Stromae en daarna Brel het beste van zichzelf mocht geven.

De kipfilets werden uit de bouillon gevist, de gezeefde bouillon werd gebruikt om de balletjes te koken, en daarna om de saus te maken. Ik geef het toe, mijn verhoudingen waren niet optimaal: iets te veel witte saus voor de vulling, maar het bleef wel machtig lekker. En van de bouillongroenten maakte ik een redelijk fantastische groentensoep. Win-win!

Daarna moest er dringend buiten gejakkeleurd worden, en tot mijn grote blijdschap deed Wolf dapper mee. Hij moest daarna wel even gaan liggen, maar bon. En opa, die keek en zag dat het goed was. En raapte af en toe eens een kind op. En genoot daarna samen met ons van de taart: tarte au caramel beurre salée, en javanais. Oh, en ook nog du vlaai, zelfgemaakt door mijn dochter.

En toen kreeg ik zowaar ons pa nog zo ver dat hij even mee ging wandelen, eigenlijk gewoon bij gebrek aan uitvlucht. Wolf bleef liggen, maar Kobe en Merel wandelden mee, gewoon tot het einde van de straat (’t is een lange) om het natte logrolletje van een geocache te vervangen. We waren een half uurtje weg, en genoten daar eigenlijk wel van. Enfin, ikke toch.

Toen pufte ons pa nog wat uit over een berg te sorteren kousen, en een laatste koffietje, maar het was al rond zes uur tegen dat hij vertrok.

En wij, wij breiden een eind aan onze Franse dag:

IMG_1622

Geplaatst op

Een picknick zoals die moet zijn

Ik kreeg het dus in mijn hoofd dat we dringend eens naar het Middelheimpark moesten, om er de beelden te bekijken. Meteen dacht ik aan een picknick: ideaal voor Wolf om wat rond te lopen, wat te rusten, opnieuw rond te lopen… Want lang stappen of stilstaan – nog erger – lukt nog steeds niet.

En toen dacht ik: waarom gooi ik het niet op Facebook, en maak ik er een vriendenuitje van? Nogal wat volk reageerde: Annelies met hond Layka woont om de hoek. Raf met zoon Kaz en dochter Lena woont ook niet ver, Babeth en Mario met ma Edith kwamen speciaal uit Vilvoorde afzakken, Koen met dochters Mira-Lou en Lena-Lisa was iets later dan gepland, en ook Birgit met zoonlief Dries kwam langs. Op het moment zelf reageerde ook Kitty of ze mocht langskomen. Duh. Alleen Edward moest afhaken met een zieke dochter; nochtans waren de sandwichkes al gekocht. En last but not least was er ook Bard, die in het Middelheimmuseum werkt, en dus niet bepaald ver moest lopen. Hij had meteen wat plannetjes meegebracht, zowel van het ganse park als van de tijdelijke tentoonstelling van Richard Deacon.

Het werd, zoals Koen stelde, “een dagje museumpicknick, speeltuin met 5 extra kinderen, cultuur, geweldig gezelschap, dogsitting met de zalige Laïka, heerlijke babbels en vooral sfeer… ongedwongen en hartelijk!” Ik genoot intens, en had heel erg een vakantiegevoel.

Na het eten moest Bard terug aan het werk, trokken Raf en Koen met 7 kinderen richting speeltuin, en gingen Birgit, Kitty, Babeth, Annelies, Edith en ik beelden kijken, en een geoache-fotozoektocht oplossen. Wolf, tot mijn grote verbazing, vergezelde ons: hij doet echt zijn best om te bewegen, en zag de wandeling wel zitten. Het hielp ook wel dat het park Pokémonheaven is: zo goed als élk beeld is een pokéstop, en het stikt er van de beesten! Enfin, we liepen rond, ik keek mijn ogen uit, en kon mezelf wel slaan dat ik hier nooit eerder ben geweest.

Een aantal van de foto’s zie je in de meer algemene post van vandaag. Ik voeg er nog een paar toe, met kinderen en zo erbij :-p

We namen even pauze in de fantastische ligstoelen die het park zelf voorziet, dronken wat want het was plots warm geworden, en gingen verder met deel twee. Babeth en Edith haakten af omdat ze naar huis moesten, en ook Birgit en Kitty hadden andere verplichtingen. Maar Wolf ging wel degelijk mee voor deel twee, terwijl ook Merel en Mira-Lou ons vervoegden, en de rest van de kinderen ging kubben of voetballen met Raf en Koen. We vonden ook nog met enige moeite een toch wel lastige aparte geocache.

En toen was het plots al half vijf… Ook Annelies moest weg, Wolfs rug deed gemeen zeer, en we hielden het voor bekeken. De fotozoektocht is nog net niet afgelopen, we missen nog twee beelden, maar Annelies ging ze een dezer dagen eens verder zoeken, zei ze. Maar ik had een fantastische middag: vrienden en fijne babbels, prachtige beelden, excellent weer, een stevige portie cultuur, en vooral een ongelofelijk ontspannend gevoel.

En dan kreeg ik nog een verrassing van Bard: de museumgids, een heel knap vormgegeven boekje. Ik heb er al in zitten bladeren en zelfs zitten lezen. Bedankt, Bard, maar dat was echt niet nodig hoor! Ik ben sowieso laaiend enthousiast!

Kom ik dus terug? ’t Zal wel zijn da! Misschien nog eens een picknick op het einde van de vakantie, of op een mooie zondag in september. Ofwel wacht ik op een prachtige herfstige zondag, wanneer de bladeren al verkleurd zijn, en we dan in de buurt iets eten. Zeker weten dat ik Bart meepak, voor zowel beelden als pokemon.

Dat ik hier niet eerder ben gekomen, ik snap het nog steeds niet.

Oh, enne… het terugrijden?