Oeps.
Net zoals vorig jaar was er ook deze week een verwenweek, volgens het principe van Secret Santa. Jammer genoeg heeft een aantal collega’s niet deelgenomen net omdat het momenteel te druk is, de reden waarom we een verwenweek houden. Tsja…
Ikzelf moest een jonge collega van sport in de bloemetjes zetten, en die kerel werkt halftijds omdat hij ook nog personal trainer is. Hij heeft net zijn huis verbouwd en is zijn sportzaal aan het installeren. Ideaal dus, om de eerste dag een set dumbbells van 4 kilo elk op zijn bureau te zetten. Enfin, ik heb dat zelf niet gedaan, ik heb dat moeten vragen want ik kan dat zelf niet tillen. In zijn vakje heb ik dan ook nog een potje zelfgemaakte fruitsla gezet.
Op dinsdag en woensdag is hij niet op school, maar op donderdag kreeg hij een setje van die handvaten om mee te pompen. Allemaal gevonden in de Lidl en dergelijke, dus duur is dat niet, wel handig. En op vrijdag is een collega een foam roll gaan afgeven in zijn klas, netjes ingepakt en met wat snoep in het midden, die uiteraard over de grond van zijn lokaal rolde zodra hij het openmaakte. Die foam roll had ik destijds gekocht voor Wolf op aanraden van de orthopedist, maar Wolf heeft die nooit gebruikt, en het ding lag dus onder het stof. Win-win dus. En ja, hij vond het leuk!
Mijn verwenner was Hanne, een jonge collega van economie. Op maandag lag er een hele fijne Latijnse brief in mijn vakje, ik vond dat geniaal. Dinsdag was er een pakketje fleurige stiftjes in mijn favoriete kleuren, die helemaal pasten bij het kleedje dat ik net maandag en dinsdag aan had. Opmerkzame collega!
Woensdag was Hanne niet op school, en donderdag kwam ik mijn lokaal binnen en stond er een cakeje, een Gini en een kaartje klaar. En iets later kwam er een leerling een cadeautje afgeven: een fish eye lensje voor mijn GSM. Moh! Ik vond een beetje overkill, twee dingen op hetzelfde moment.
Alleen… bleek achteraf, toen ze vandaag vertelde dat zij mijn verwenner was, dat die moelleux helemaal niet van haar kwam. Ik ging op onderzoek uit en blijkbaar zat het eerste uur normaal gezien een collega in het lokaal, die vandaag naar de computerklas was getrokken. Het tweede uur staat het lokaal leeg, en het derde uur vond ik dus die verwennerij en dacht ik natuurlijk dat het voor mij was. Soit, het cakeje heeft gesmaakt, en ik zal dan wel eens een nieuwtje bakken voor mijn collega.
En vrijdag kreeg ik zowaar nog een soezentaartje en een grote glimlach! Verwenweek en positief gevoel meer dan geslaagd!
366 – 21 februari 2020 – nog maar eens de Ooievaar ^^
Lectuur: een overzicht van 2019
Tot mijn grote verbazing heb ik in 2019 gewoonweg 52 boeken gelezen! Ik had mezelf vooropgesteld om te proberen er 12 te halen, eentje per maand. Kwestie van niet ambitieus te zijn. Maar toen ben ik in mijne lees geraakt en waren het er plots ietsje meer. Het valt ook wel mee dat het echt reeksen waren, sommige, en dat dat echt vooruit gaat. Ik heb ze ook altijd allemaal – apart of per reeks – besproken hier, om een of andere reden vind ik dat wijs.
Een overzicht:
1. A Tale of Two Cities – Charles Dickens
2-4: The Gentlemen Bastards (Locke Lamora) – Scott Lynch
5: An Odyssey: a father, a son, and an epic – Daniël Mendelssohn
6-12: de eerste 7 van The Dresden Files – Jim Butcher
13-21: de volgende 9 van The Dresden Files – Jim Butcher
22: Catch 22 van Joseph Heller
23-25: de serie Imperial Radch van Ann Leckie
26: To Kill a Mockingbird van Harper Lee
27-30: De reeks rond Matthew Swift van Kate Griffin
31: Fake it till you make it van oud-leerling Kamiel De Bruyne
32-34: His Dark Materials van Philip Pullman
35: The Wind in the Willows van Kenneth Grahame
36-38: Jean le Flambeur van Hannu Rajaniemi
39: Best Served Cold van Joe Abercrombie
40: Little Women van Louisa May Alcott
41: The Heroes van Joe Abercrombie
42: Red Country van Joe Abercrombie
43: De Bekeerlinge van Stefan Hertmans
44-52: 9 boeken uit de reeks Rivers of London (Peter Grant) van Ben Aaronovitch
Het zijn dus duidelijk reeksen afgewisseld met klassiekers en hier en daar een hedendaags boek ertussen. Ik amuseer me in elk geval.
Dit jaar heb ik de challenge gezet op opnieuw 52 stuks, eentje per week. Ik ben nog steeds op schema, maar geen idee of ik ook dit jaar het ambitieuze plan kan volhouden. Ik ben in elk geval nog steeds in mijne lees.
Daens
Nee, Bart en ik zijn standaard niet zo’n fans van musicals. Ik durf al eens naar het theater gaan, maar musicals? Hmmm….
Maar nu werden we uitgenodigd op een van de avant-premières van Daens The Musical, van Studio 100. Het bleek zelfs de eerste voorstelling met publiek te zijn, om zeker te zijn dat alles naar behoren werkte en de techniek niet moeilijk deed. Let wel: de zaal zat volledig vol.
En zaal, dat mag je letterlijk nemen. Ik vermoed dat de totale ruimte ongeveer zo groot is als een voetbalveld. Je krijgt er ook eerst een hele uitleg over, en dat blijkt ook nodig: de tribunes zijn in 10 stukken verdeeld die elk onafhankelijk van elkaar rijden, met telkens een begeleider op. En rijden doen ze ook, ja: zowel het decor als de tribune rijden vrijwel continu rond, waardoor je niet langer het effect hebt van een toneelstuk maar eerder dat van een film. Je verliest er ook wel een beetje de persoonlijke betrokkenheid door, dat ook.
En hoe lossen ze het geluid dan op, als de tribunes continu van plaats veranderen? Wel, iedereen heeft een individuele koptelefoon die je naar believen luider of stiller kan zetten. De muziek, ingespeeld door het Brussels Symphonic onder leiding van Dirk Brossé, is opgenomen natuurlijk, maar de acteurs zingen wél live, met microfoon. Ik heb regelmatig tijdens de massascènes mijn koptelefoon afgenomen om het koor live te horen zingen, en dat is wel magisch, ja.
Het decor is eigenlijk standaard vrij eenvoudig: een hoop panelen met daarop projectie, maar wel op zo’n manier dat het gewoon echt lijkt. Alle panelen achteraan met een landschap, en je zit in de velden. De panelen door elkaar met glasramen of zuilen, en je waant je in een kerk. Goh, en daar rollen ze natuurlijk dan ook wel een preekstoel en de nodige kerkstoelen voor naar binnen, het zijn niet enkel de panelen. Maar er gaat een serieuze kracht uit van die projecties. Zo kan je een huis laten branden, zeker als je daarnaast ook nog, Rammsteingewijs, vlammen laat omhoogspuiten uit de grond en rookmachines gebruikt.
De term spektakelmusical is dus zeker gerechtvaardigd. En Peter Vandevelde, ook wel gekend als Piet Piraat, kan wel een stukje zingen en acteren ook. Het verhaal is gekend natuurlijk, maar het is knap gebracht.
Om kort te zijn: Bart en ik zijn er niet met grote verwachtingen heen gegaan, maar zijn zeer verbaasd en tevreden en zelfs geïmponeerd teruggekeerd. Ik durf zelfs stellen: ik zou er met plezier geld voor betaald hebben, en dat was bij pakweg Cirque du Soleil niet meteen het geval.
Dus ja, is dit soort dingen je ding? Ga er dan voor, je zal zeker niet teleurgesteld worden.
Villa Ooievaar: een momentje zen
Eind november schreef ik er al over: dat ik in Villa Ooievaar elke vrijdagmiddag een klein zenmomentje had ingepland. Even recapituleren: Villa Ooievaar is een sociaal restaurant op de grens tussen Mariakerke en Wondelgem waar je in een oud landhuis zit, op je wenken bediend wordt door mensen met een lichte mentale stoornis, je de keuze hebt tussen drie schotels – een gewone, ene met pasta of iets dergelijks en een vegetarische optie – fantastisch lekker eet, altijd te veel eet en amper tien euro betaalt per dagschotel.
Ik kom er graag en ben er intussen ook een “vaste gast” op vrijdag. Als in: de bediening kent me, het hoofd kent me, en zelfs bepaalde andere vaste gasten beginnen steevast een klapke te doen. Dik in orde!
En ik, ik kom er telkens weer buiten met een compleet ontspannen, goed gevoel. Zalig, toch?
Ik geef u trouwens nog de foto’s mee van de laatste paar keren. Kwestie van ook u warm te maken.
Oh, en bezint eer ge begint aan het dessert: de chocomousse is echt bijzonder goed, maar ook wel, zoals op de laatste foto te zien is, bijzonder ruim. Ik was nochtans gewaarschuwd ^^
Bijpassende haarband
Toen Merels handschoentjes af waren, had ik nog een hoop wol over. Ik stelde voor om een muts te breien, maar dat hoefde niet. Maar een haarband die netjes over haar oren gaat, dat zag ze wel volledig zitten. Ze koos een model uit met een extra bandje vooraan, en een dag later had ze dus een haarband ^^
En ik heb gelukkig een zeer welwillend model.
Stevig, maar wel fijn dagje
Dat het weer zo’n extreem goed gevulde dag was vandaag. Zo eentje waarvan je echt moe bent, en dat heb ik gevoeld ook.
Het begon uiteraard gewoon met lesgeven tot twaalf uur. Enfin, gewoon: tussendoor heb ik nog de schoolbrochure bij de drukker besteld, iets waarover ik het later nog wel zal hebben.
Maar bon, om twaalf uur trok ik de deur van de school achter me dicht en reed naar Villa Ooievaar voor mijn vrijdagse zenmomentje. Het was, zoals gewoonlijk, zeer lekker en veel te veel: gehaktballetjes in tomatensaus met gefrituurde patattenpartjes en een avocadosalade, maar met daarnaast nog eens een potje zeer verse, zeer frisse salade. En omdat ik toch nog tijd over had en na tien stempels toch recht had op een dessertje, nam ik er nog een chocolademousseke bij. Enfin, zo noemden ze het toch; in mijn woordenboek mag dat met een hoofdletter en zonder de -ke erbij, zo ne pot zeg! En veel te lekker om te laten staan.
Helemaal winnie reed ik richting Latem, waar ik een afspraak had met Bart om een elektrische mercedes te gaan bekijken. Ik had nog een dik half uur over en ging dan maar geocachen in een prachtig park dat eigenlijk net achter de huizenrij van de steenweg ligt. Het was een multi: twee tussenpunten en dan het eindpunt. Ik had me misrekend en dacht dat het eindpunt een heel eind weg was, waardoor ik dan maar eerst naar de auto terugkeerde om de cache dan daarna op te halen.
Van de elektrische auto was ik, goh, niet echt onder de indruk. Van het park des te meer: na nog wat gepruts zag ik mijn fout in, reed weer naar het beginpunt en haalde met enige moeite en een hoop modder de cache op. En ik weet dat ik, als ik ooit nog eens hier in de buurt moet zijn in de zomer, hier toch nog even ga komen wandelen.
Ik pikte in het naar huis rijden nog een extra cacheke op, ging thuis even in de zetel liggen, kleurde nog snel mijn haar opnieuw, douchte, kleedde me op en vertrok naar Watt voor het nieuwjaarsfeestje van Duke & Grace.
Maar vrijdagen zijn sowieso lastig voor mij: na een werkweek vindt de rug het meestal genoeg, zelfs al heb ik nog stevig kunnen wandelen. Na een tweetal uur zijn Bart – die al minstens even moe is als ik – en ik gewoon naar huis gegaan en in onze zetel gekropen voor nog een uurtje. Gewoon, in de stilte en de rust. Heerlijk.
366 – 29 januari 2020 – gemetste taart
Vogeltjes
Heh, blijkbaar is dit ook weer een jaarlijks weerkerende blogpost, na al mijn eeuwige bloemenfoto’s. Ik ben en blijf namelijk zot van de vogels in mijn tuin. In de boom tegenover de keukentafel hangt een kooitje met nootjes, iets wat met veel genoegen bezocht wordt door de kleinere vogels zoals vinken, koolmeesjes, mussen… Merels en duiven hebben het er moeilijker mee, maar die gaan dan in de aarde onder de nootjes de gevallen restanten oppikken.
Vaak zit ik aan mijn keukentafel te lezen, en dan kijk ik af en toe op. Soms neem ik dan ook mijn telelens om ze te fotograferen, want ik vind ze zo zalig.
Bij deze dus een bloemlezing. En ik ben trouwens bijzonder verheugd dat ik mag melden dat er opnieuw merels zijn, na de catastrofale winter van vorig jaar. Ik hoop maar dat er weer meer komen, dat zijn gewoon prachtige beestjes.
Oh, en wist u al dat ik gewoon superblij word van roodborstjes? Geen idee waarom, want het blijken kleine smeerlapjes te zijn, maar ze maken me mega goedgezind. Tsja…
