Huiskamerkuren #56: Douglas Firs

Ik had de uitnodiging gezien voor de Huiskamerkuren met Douglas Firs, maar toen ik het even opzocht op Spotify, leek het me nogal… punky, nogal luid, en niet bepaald mijn ding.

Maar er waren nog plaatsen over vandaag, en Jeroen had me verzekerd dat de frontman, Gert-Jan, op zijn eentje kwam, met een reeks gitaren, en dat het meer singer-songwriter ging zijn. Hmm, dacht ik. Maar Bart en ik reden vanavond effectief naar Zomergem, en daar stelde ik vast dat dat absoluut niet hetzelfde kon zijn.

Blijkt dat er twee groepen zijn die Douglas Firs heten in Spotify, en dat die ene inderdaad een punkband is, en de andere veel zachtere, rustigere muziek. Gelukkig was het dus die laatste die optrad, en ja, het was wel de moeite. Hij kan zingen, hij heeft iets te vertellen, en hij is vooral ook een uitstekend gitarist.

Hij heeft lang gespeeld, met een pauze tussen: normaal gezien doet hij meerdere van die kleine concertjes voordat er een nieuw album uitkomt, maar deze keer ging zijn aandacht naar een pasgeboren tweeling, en dan snapt ne mens dat wel, ja.

Vrijdag komt dus Happy pt. 2 uit, op 5 oktober spelen ze in de AB, zoals hij meermaals vermeldde. Als dit je stijl muziek is: gaan. Deze man weet wat hij doet, en hij doet het verdomd goed.

Parkkaffee in de hitte

Yup, het is al de tweede week van augustus, langzamerhand tijd om weer sociaal te worden en al.

Ik probeerde al heel lang nog eens af te spreken met Sofie, maar dat bleek maar niet te lukken. Tot we nu in de vakantie nog eens de koe bij de horens vatten en vastlegden op vandaag. Wat uiteindelijk de heetste dag van de zomer bleek, maar bon.

Het Wegeltje in Vinderhoute bleek maar officieel open te gaan om 15.00 uur, dus het werd Parkkaffee. Daar was ik al jaren niet meer geweest, omdat het er altijd vol leerlingen zit en je vroeger zelfs gewoon moest betalen om er binnen te mogen. Dat laatste blijkt al jaren niet meer het geval te zijn, maar dan nog, het ging me om het principe.

Maar vandaag moest ik vaststellen dat het er eigenlijk toch bijzonder aangenaam zitten is, daar aan het water onder een parasol of een tarp, of gewoon in de schaduw van de bomen…

We kletsten over onze vakanties, onze kinderen, de school – ze is nog adjunct-directeur geweest bij ons en kent de school dus door en door – en dronken ijskoffie, en hadden eigenlijk gewoon een zeer sociale, warme, aangename middag. Zoals altijd: moeten we vaker doen. Tsja…

Lectuur: “The Gathering Storm” (The Wheel of Time #12) van Robert Jordan

Het is vreemd: ik kan me ergeren aan deze reeks van telkens toch wel 800 pagina’s per boek, en toch kan ik ze niet wegleggen: ik wil echt weten wat er gebeurt met de talloze personages, ik wil weten hoe het afloopt, hoe de verschillende verhaallijnen samen zullen komen en hoe de grote plot uiteindelijk opgelost wordt.

Ondanks het feit dat ik dus serieus kan kritiek geven, lees ik deze reeks echt wel graag. Alle problemen die beschreven worden door anderen, zijn er wel degelijk: het is soms repetitief, het is soms met geen stokken vooruit te krijgen, het is soms, ondanks het feit dat bijna alle machthebbers vrouwen zijn, misogyn, en Jordan is niet de beste karakterbeschrijver, dat klopt. Maar er is wel degelijk een reden dat deze reeks tot de klassiekers binnen de fantasy gerekend wordt, en dat is omdat ze gewoonweg goed is.

In dit deel voel je de spanning gewoon opbouwen: je weet dat Jordan er niet voor terugdeinst een van zijn hoofdpersonages op te offeren, het is dus niet als in een vervolgverhaal dat je weet dat ze het sowieso zullen redden omdat anders de reeks ophoudt te bestaan. Rand bokst op tegen zowat de rest van de wereld, maar wordt zelf meer en meer opgeslokt door het duister. En waar zal dat eindigen? En kan Egwene zich ooit nog bevrijden uit de terreur en de folteringen van de Witte Toren? Hoe gaat ze dat oplossen? En kan ze de Black Ajah ontmaskeren voor die haar uitschakelen?

Ik heb onmiddellijk na de lectuur dit boek vijf sterren gegeven. Dat is zeker niet onverdiend.

Het zit hem in de kleine dingen…

Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik kan zo blij worden van kleine dingen:
– een glimp van een prachtige dieporanje zonsondergang
– de blinkende steentjes in het wegdek van de nieuwe Meulestedebrug
– het feit dat de bloemetjes van de bieslook in de kruidenbakken een prachtig lila zijn
– een fietser met een koptelefoon op die heel enthousiast zit te drummen op zijn stuur
– een automobilist in de file naast me die vrolijk luidkeels opera zit mee te zingen
– mijn kat die met zijn pootjes over zijn ogen ligt te slapen en zachtjes snurkt
– de meikevers die je tot binnen hoort snorren
– kersenbloesems
– een vogel die zijn hart uit zijn kleine lijfje zingt
– een wild viooltje tussen de tegels van het voetpad
– de geur van petrichor

En u? Wat zijn voor u de kleine dingetjes waar u, al is het maar eventjes, diep gelukkig van wordt?

Tuinvooruitgang

Bart is weer in zijn tuin gevlogen, nu het eindelijk eens niet meer continu regent. De moestuinbakken zijn volledig schoongemaakt, voorzien van verse aarde en verse zaadjes. Ik heb er dan ook samen met hem een net over gespannen, want onze katten vinden dat de zaligste kattenbak die er is, en dat is nu ook weer niet de bedoeling. De nieuwe patatjes zijn aangepoot en er is een hekwerk voor pompoenen en courgettes.

Alleen is het nog de vraag of er iets de kans zal krijgen om te groeien, want die slakkenplaag is echt niet te overzien. Soit, we zien wel. Intussen geniet ik ervan om al naar zijn werk te kijken. En naar de beginnende tomaatjes in zijn serre.

Die laünische Forelle

Er zijn zo van die kleine dingen waar ik ongemeen vrolijk van word. Meestal zijn dat van die details die op zich niet nodig zijn, maar waar de maker/bedenker/fabrikant toch dat extra beetje aandacht heeft ingestoken, gewoon voor het plezier.

Zo’n zalig detail is het muziekje van mijn nieuwe wasmachine. Ze zegt vrolijk “Hallo” als ik ze opstart, compleet met een toontje of drie. Maar wanneer ze klaar is, speelt ze zowaar de hele “Die Laünische Forelle” van Schubert! En nee, niet gewoon de eerste acht maten, maar echt compleet met het tussenstukje en al.

En ja, ook al hoor ik het niet vaak wegens beneden zitten, ik word daar telkens weer goed gezind van. Van dat extra beetje inspanning vanwege de makers, die daar gewoon een saaie bieptoon hadden kunnen zetten. Merci!