Categorie: Culturele verheffing

Minder wind dan gisteren, en een ladder die nog uitgehaald was = ideaal moment om de klimplanten vooraan respectievelijk bij te snoeien of te geleiden. De draadjes hangen er al…

En toen was er quiche die grotendeels door Kobe werd gemaakt, en daarna moest er dringend wat Diablo gespeeld worden. Tsja…

Maar Merel had al een paar dagen gevraagd om toch één keertje naar de Gentse Feesten te gaan. Ik ben er dit jaar gewoon nog niet geraakt: geen zin in mensen en drukte. Kobe had ook geen zin, en dat vond Bart al helemaal fantastisch, want dan kon hij ook thuis blijven. Alleen jammer dat we alweer MiramirO compleet gemist hebben…

Enfin, wij alles bijeengeraapt, de fietsen uitgehaald, alles klaar, en toen pompte Bart ongelofelijk lief mijn achterband nog even op, en… brak de soupape af. Dju! Geen fietsen dus, dan maar de auto. We reden naar de Blekersdijk, maar dat bleek voorbehouden te zijn voor bewoners. Al was dat blijkbaar absoluut niet duidelijk: ik sprak een passerend zwaantje aan, en die zei dat ik probleemloos mocht parkeren. Maar toen passeerden er net ook twee parkeerwachters, en die verklaarden de zone voor bewoners, en dat zei ook de betaalautomaat. Maar de heren toonden hun kaartje, en zeiden dat de andere kant van de MIATbrug, richting Sleepstraat, geen enkel probleem vormde. Hmm, dat was niet wat de automaten zeiden. Enfin, nog wat verder, aan het Godshuishammeke, vonden we wel een toegestaan plaatsje. We stapten uit, namen onze spullen, en merkten tussen de hoge huizen niet de gigantisch zwarte wolk boven ons hoofd, of we waren even blijven zitten. Want we waren nog niet goed en wel aan het einde van de straat, toen het begon te gieten. En dan bedoel ik: gieten als in een wolkbreuk. Merel en ik hadden onze regenjassen aan, en zaten gehurkt onder een gigantische paraplu, maar onze voeten werden nog steeds kleddernat. Karma dus, want hadden we op de fiets gezeten, dan waren we helemaal doorweekt.

Na een vijftal minuten liepen we toch verder, want we konden zo blijven zitten. En toen bleek er aan een hoekhuis een handtassenatelier/winkel te zijn, waarvan de deur openstond, en de gigantisch sympathieke dame ons binnenriep om te schuilen. We zeiden geen nee :-p We kregen meteen ook een rondleiding richting atelier, uitleg, en ik zag prachtige handtassen voor op zich misschien veel geld, maar niet voor het prachtige handwerk. Ik schrijf er nog wel eens een aparte blogpost over, over paarl.be.

Enfin, het was intussen gestopt, en Merel en ik liepen verder tot aan Datakamp, waar we inlogden, bij wat bekenden gingen zitten, Michel begroetten, en zagen hoe er iemand in de kooi van Faraday werd gestopt, en overspoeld werd met smsjes. En ja, ook ik heb er eentje gestuurd :-p Schitterende sfeer ginder, maar ook wel confronterend, dat gedoe met privacy.

Na een half uurtje gingen we weer op tocht, op zoek naar een écht ijsje, niet een voorverpakt exemplaar. We keken even binnen in de Holy Food Market, luisterden naar een paar muzikanten, kwamen nog volk tegen, passeerden langs de Groentemarkt, en gingen ervoor zitten bij Damass. Hun caramel-beurre salée is nieuw, en echt goed.

We luisterden nog even naar een hakkebord en een contrabasbalalaika (dezelfde van in 2015), en waaiden toen de Hema binnen, op zoek naar een nieuwe groene broek – scoutsuniform- voor Wolf. En jawel, er was nog ééntje, in precies de goede maat, voor amper vijf euro! Van puur plezier voegden we er nog wat stroopwafeltjes aan toe :-p

We liepen verder, staken onze hoofden binnen in het Postgebouw – heet dat nu nog Post Plaza? – en kochten er zowaar een blauw T-shirt voor Merel. Mét een gigantische zak erbij.

We slenterden verder, Klein Turkije door, onder de stadshal, richting het politiekantoor. Ha ja, want Merel heeft zo’n armbandje van ettelijke jaren oud waarop haar naam én mijn telefoonnummer staan, om als ze mij kwijt is, een mama aan te spreken en me te bellen. Maar het bandje is aan het sneuvelen, en een vriendelijke agent wist me te vertellen dat ze dat daar wel zouden hebben. En ja hoor!

We liepen verder tot aan Sint-Jacobs, en daar zwichtte ik voor twee grote blauwe ogen die me quasi smekend aankeken, en kochten we frietjes. Dat hoort zo op de Gentse Feesten, vond Merel. En wie ben ik dan om daar tegenin te gaan?

We passeerden nog even langs Datakamp, dronken er iets, zagen er virussen opduiken en spam passeren, en zagen dat het goed was, maar ook al stilletjesaan laat werd voor de zesjarige. En dat het er toch wel weer behoorlijk dreigend begon uit te zien.

Maar jawel, Merel en ik hadden een fijne namiddag!