Lectuur: “Red Country” van Joe Abercrombie
Dat ik een fan ben van Joe Abercrombie, heb ik hier al meermaals beleden. Na de trilogie van The First Law en de losse boeken The Heroes en Best Served Cold restte me enkel nog het losse boek – nu ja, los, wel volledig gezet in dezelfde wereld met verwijzingen naar de andere boeken en met een van de hoofdpersonages uit de trilogie – Red Country. Het is fantasy als in: met zwaarden en een min of meer middeleeuwse setting, met nauwelijks magie en een gezonde dosis realisme. Maar waar Best Served Cold een enorme Venetiëvibe had en The Heroes precies wel de eerste wereldoorlog leek, is dit pure western. Allez ja, zonder geweren en met zwaarden en zo, maar qua sfeer? Oh ja…
Het gaat om een mijnstadje met twee rivaliserende bendes, een gold rush, en uiteraard prachtige hoofdpersonages die geen helden zijn, allesbehalve, maar die diep gaan om toch te bereiken wat ze dromen.
Voeg daar nog Abercrombies prachtige proza bij, en ik geniet. Intens.
Dus hou je van fantasy? Dan is dit een gigantische aanrader.
Schizofrene dag
Deze ochtend liep ik nog rond als Olga, een vikingvrouwe, met lijfwacht om me heen, een grote bek opzettend tegen een of andere jonker.
Rond de middag sprong ik in mijn auto, reed gezwind huiswaarts, at iets, nam een douche, tutte me uitgebreid op, en reed richting de Machariuskerk om er een klassiek concert te zingen. En te presenteren zonder micro, dat ook. Ugh.
Ik kan je verzekeren: ik ben nog nooit zo snel uit een LARPvibe geraakt als vandaag. Het concert was goed, gelukkig, en de presentatie, welja, ik heb mijn best gedaan om tot aan het einde van de kerk te geraken met mijn stem.
Maar het contrast was groot. Echt Jeckyll-Hyde, geloof me. En Bart en Merel zijn komen luisteren en vonden het goed, en dat deed me echt veel deugd.
365 – 17 november 2019 – Spiegelmans’ Maus
Expo Magie
Max had het al een hele tijd geleden aangekondigd: een expo van hemzelf en een tiental andere kunstenaars in de Campagne in Drongen.
Ik was van plan om tijdens de vakantie te gaan, maar dat lukte niet zo bijster, aangezien ik zelfs niet echt kon stappen.
Vandaag kon ik ook niet, want ons pa bleef eten. Maar gisteren waren we netjes op tijd terug van Vortex, goed genoeg om rustig te douchen, op te ruimen en alsnog naar de Campagne te rijden.
Ik keek rustig rond, kreeg samen met een aantal anderen de hele uitleg bij de nieuwste triptiek van Max en zag vooral een aantal mooie sculpturen.
Ik zou zeggen: ga kijken, maar het was vandaag de laatste dag, helaas. Maar een volgende keer hou ik u op tijd op de hoogte!
Lezing: kruiden bij de Romeinen
Het NKV, het Nederlands Klassiek Verbond, organiseert maandelijkse lezingen rond klassieke thema’s. Vandaag stond er oorspronkelijk iets anders op het programma, maar werd het uiteindelijk Kruiden bij de Romeinen. Prompt verscheen ik op het appel, waar al een ganse stand stond van de Gallische Hoeve met een hoop kruiden, mulsum en verschillende hapjes.
De lezing zelf, wel, ik heb al betere sprekers gekend, laat het me zo zeggen, maar hun inhoud was best interessant! In het begin van het Romeinse Rijk was peper, welja, peperduur. Maar dat veranderde naarmate de handelsroutes veranderden, en dat bewezen ze met fragmenten uit Latijnse teksten van onder andere Martialis. Ze lieten ook vanalles proeven, waaruit ik leerde dat ik komijnzaadjes in huis moet halen, want die smaken helemaal anders dan gemalen komijn. Oh, en dat ik eens richting Beverhoutplein moet, naar de gespecialiseerde kruidenzaak, voor paradijskorrels ofte aframomum melegueta. Het is te vergelijken met peper, lekker straf, maar toch een behoorlijk andere smaak. Kent iemand dat, eigenlijk?
Enfin, het werd een aangename lezing en ik heb wel wat bijgeleerd, ja. Met dank aan de mensen van de Gallische Hoeve!
Lectuur: “The Heroes” van Joe Abercrombie
Zoals ik hier al zei, ben ik enorme fan geworden van Abercrombie. Die mens schrijft schitterend, met een rauwe dosis realisme en een gezond gevoel voor humor. Zwarte humor, dat wel. Zoals ik eerder al schreef: “Dit is geen wereld met knappe prinsessen, stoere helden en cleane gevechten, dit is een harde, grimmige wereld waar mensen dood gaan aan steekwonden, waar gekermd en gebloed wordt en de wereld geen mooie plaats is, waar mensen verraden worden en ieder voor zijn eigen gewin gaat.”
En als het verhaal zich dan nog afspeelt in een oorlog met enkele personages die ook al in The First Law trilogie voorkwamen, dan is het al helemaal grauw. Maar ik persoonlijk vind dit zijn beste boek tot nog toe. Een plot die eigenlijk heel eenvoudig samen te vatten is: een zinloze oorlog met een zinloze veldslag om een betekenisloze heuvel. Maar de personages zijn zó raak, zó knap uitgewerkt dat je hoe dan ook meeleeft. Uiteraard zit je nog in een middeleeuwse setting met zelfs een klein vleugje magie, maar eigenlijk speelt dat nauwelijks een rol.
Een aanrader? Zeker en vast!
365 – 03 oktober 2019 – prachtige muurschildering in Brussel
Lectuur: “Little Women” van Louisa May Alcott
Ik ben aan het afwisselen, qua lectuur, tussen fantasy, scifi en de klassiekers van de apocriefe BBC-lectuurlijst.
Het volgende boek werd dus “Little Women” van Alcott, een boek waar ik eigenlijk nog nooit van gehoord had. Het is intussen verschillende keren verfilmd, soms zelfs in moderne settings. Tsja…
Ik moet eerlijk toegeven: het lag me niet zo, en tegelijk wilde ik toch steeds verder lezen. Hoezo? Wel, het boek valt onder “didactische roman”, een boek dat dus een morele les wil meegeven, en dat laatste ligt er nogal dik op, vond ik. Voortdurend zijn er verwijzingen naar de bijbel en hoe jonge meisjes eigenlijk hun leven zouden moeten leiden, geduldig en ijverig zijn, bescheiden, lief, dat soort dingen… Aan de andere kant mogen de personages ook ambitieus zijn, non-conformistisch, een eigen persoonlijkheid ontwikkelen…
Het gaat dus over een gezin van vier dochters met de moeder, terwijl vader het grootste deel van de tijd nog in de oorlog zit. Ze zijn niet bepaald rijk, maar maken er het beste van en zijn duidelijk welopgevoed, met de juiste connecties in de hogere kringen. De morele waarschuwingen zitten in het verhaal verweven, en toch, toch… Toch leef je mee met de vier meisjes, hun wel en wee, hun kleine besognes en grote ambities, hun verdriet, hun verliefdheden… Het verhaal is geschreven in de tijd van lange jurken, hoge hoeden, lange reizen doorheen Europa, soirées en theekransjes, in een welstellend Amerika, en ook dat laatste is verfrissend: de Amerikaanse opvattingen zijn behoorlijk anders dan die van pakweg Engeland of Frankrijk.
Vond ik het een goed boek? Goh, ik weet het eigenlijk niet. Ja en nee. Het morele gezaag werkte soms danig op mijn zenuwen, maar het verhaal zelf is eigenlijk gewoon heerlijk, meeslepend en bijzonder echt. Het zorgt dus ook tijdens het lezen zelf voor die tweespalt, en dat maakt het niet altijd makkelijk.
Lectuur: “Best served cold” van Joe Abercrombie
De trilogie ‘The First Law’ van Joe Abercrombie was mij zó goed meegevallen dat ik eigenlijk ook wel de stand alone boeken in dezelfde wereld wilde lezen.
De eerste daarvan was deze, een stevig boek met een gezonde dosis realisme: dit is geen wereld met knappe prinsessen, stoere helden en cleane gevechten, dit is een harde, grimmige wereld waar mensen dood gaan aan steekwonden, waar gekermd en gebloed wordt en de wereld geen mooie plaats is, waar mensen verraden worden en ieder voor zijn eigen gewin gaat.
Het hoofdpersonage is de aanvankelijk wél knappe Monzcarro Murcatto, een huurlingenleidster die verminkt en voor dood achtergelaten wordt door haar opdrachtgever om haar dus niet te hoeven betalen. Maar wraak is een zeer sterke emotie, blijkbaar ook een slechte leidraad, en best served cold.
Ze gaat voor haar wraak en verzamelt daarvoor de nodige mensen om zich heen, die ook telkens netjes uitgewerkt worden qua karakter, de ene al iets sarcastischer dan de andere, maar telkens ook met hun kleine kantjes.
Het is misschien een beetje lang uitgesponnen, hier en daar mocht het misschien wel wat korter, maar ik hou enorm van de stijl van Abercrombie. En vooral het realisme spreekt me aan, want in het fantasy genre zijn de helden vaak nogal karikaturaal.
Dus ja, ook de twee andere stand alone boeken gaan nog voor de bijl.