Huiskamerkuren #56: Douglas Firs
Ik had de uitnodiging gezien voor de Huiskamerkuren met Douglas Firs, maar toen ik het even opzocht op Spotify, leek het me nogal… punky, nogal luid, en niet bepaald mijn ding.
Maar er waren nog plaatsen over vandaag, en Jeroen had me verzekerd dat de frontman, Gert-Jan, op zijn eentje kwam, met een reeks gitaren, en dat het meer singer-songwriter ging zijn. Hmm, dacht ik. Maar Bart en ik reden vanavond effectief naar Zomergem, en daar stelde ik vast dat dat absoluut niet hetzelfde kon zijn.
Blijkt dat er twee groepen zijn die Douglas Firs heten in Spotify, en dat die ene inderdaad een punkband is, en de andere veel zachtere, rustigere muziek. Gelukkig was het dus die laatste die optrad, en ja, het was wel de moeite. Hij kan zingen, hij heeft iets te vertellen, en hij is vooral ook een uitstekend gitarist.
Hij heeft lang gespeeld, met een pauze tussen: normaal gezien doet hij meerdere van die kleine concertjes voordat er een nieuw album uitkomt, maar deze keer ging zijn aandacht naar een pasgeboren tweeling, en dan snapt ne mens dat wel, ja.
Vrijdag komt dus Happy pt. 2 uit, op 5 oktober spelen ze in de AB, zoals hij meermaals vermeldde. Als dit je stijl muziek is: gaan. Deze man weet wat hij doet, en hij doet het verdomd goed.
366 – 24 augustus 2024 – Douglas Firs bij de Huiskamerkuren
Triënnale Brugge 2024
Was het vrijdag nog strontweer waardoor de geplande uitstap naar Watou in het water viel, vandaag was het perfect weer: zon en wolken, 24 graden, een licht briesje… Ideaal dus voor ons gepland dagje Brugge om er de kunstwerken van de Triënnale te bekijken. Blijkbaar is dat voor mij zelfs al de derde keer: zes jaar geleden ben ik met de kinderen even naar Brugge geweest op de bezoekdag van het Zeepreventorium, drie jaar geleden maakten Bart en ik er ook al een daguitstap van. Maar deze keer hadden we er wel degelijk aan gedacht de fietsen mee te nemen, en dat maakte een wereld van verschil. We parkeerden ons buiten het centrum aan de psychiatrische kliniek en fietsten meteen naar het kunstwerk aldaar, Full Swing. Mij deed het niet zo veel, Bart was wel onder de indruk van het desolate, opgesloten gevoel.
We fietsten vrolijk verder van kunstwerk naar kunstwerk en vonden het geen enkele moeite, terwijl we de vorige keer de verste hadden overgeslagen wegens te veel wandelen. Eten deden we op de Grote Markt, tussen drommen toeristen, wat dan wel weer amusant was om te bekijken. En ik pikte snel nog vijf labcaches op, dat ook.
En de kunst zelf? Goh… Zoals Bart het weer eens treffend stelde: je merkt dat dit door architecten is ontworpen, dat er weinig pure kunstenaars tussen zitten. Het is allemaal zeer cerebraal, er waren amper twee dingen die me ook echt raakten, en dat waren de laarzen op het water, waarbij je zelf de figuur die er zou moeten zijn kon verzinnen, en de tunnels. Die gaven een vreemd effect, ook weer alsof je in een andere wereld terecht kwam. Mooi.
We dronken nog een koffie op ’t Zand en fietsten terug naar de auto, om tegen half vijf terug thuis te zijn. Perfecte timing voor de Vuelta, en meer moet dat toch niet zijn, op zo’n vakantiedag?
366 – 19 augustus 2024 – Full Swing
Gent Jazz: Air
Vorig jaar was Gent Jazz ons zo goed bevallen dat Bart ook dit jaar voor VIP tickets had gezorgd, meer bepaald acht stuks voor Air. Ik nodigde Bart en Birgit uit, bij wie ik al jaren Halloweenfeestjes mag meemaken, en Bart nodigde Tom en Birgit uit, en Kurt en Sybille, vrienden en zakenpartners maar ook gewoon wijze mensen. Beetje veel Barten en Birgits, maar bon.
We waren allemaal aanwezig in de VIP aan een gereserveerd tafeltje boven in de lounge, genoten van de cocktails, het gezelschap en het eten, en kletsten vooral wel wat af in de warmte.
En tegen half tien zakten we af naar de grote festivaltent, naar stoeltjes op het balkon. Man man man, was me dat heet daarboven! Ik was dolgelukkig dat ik op het laatste nippertje nog een waaier had meegegrist, want die kwam gigantisch goed van pas. De hele rij genoot trouwens dankbaar mee van mijn gewapper.
En het concert? Goh… Bijzonder statisch. Esthetisch bijzonder verantwoord, dat wel, maar of je nu naar een live band stond te kijken of een cdtje oplegde, maakte zeker in de eerste helft van het concert weinig verschil. De drie leden – toetsen, basgitaar/gitaar/toetsen en drums – hadden gekozen voor een witgelakte rechthoekige doos waarachter ledschermen zaten, waren zelf ook in het wit gekleed, bewogen nauwelijks en meer dan een gemompelde merci kwam er ook niet uit. Er waren natuurlijk wel grote schermen, maar er was duidelijk een verbod op close-ups, zodat ik wel weet hoe zijn gitaar er van dichtbij uitziet, maar ik geen idee heb hoe de bandleden er uit zien. Ach ja…
Het tweede deel was wat meer uptempo maar bleef toch statisch. Al bij al best wel mooi, maar of het nu een meerwaarde heeft, zo’n live concert van Air, daar ben ik nog niet helemaal uit.
We daalden af uit de sauna, gingen nog iets drinken samen, en tegen half een fietsten Bart en ik naar huis, doorheen de zalig donkere stad in de warme zomeravond. Fantastisch.
366 – 18 juli 2024 – Air op Gent Jazz
Zomergem feest (of zoiets)
Gisterenmiddag zat ik rustig in mijn zetel, toen ik bij Jeroen op zijn Facebook iets zag verschijnen van een concert vanavond op het plein voor zijn deur, onder meer met Senne Guns, een oud-leerling. Ik antwoordde dat hij Senne de groeten moest doen, kreeg ze prompt terug, en meteen ook de vraag of ik niet afkwam naar Zomergem. Er was dus een concert met tal van de artiesten die al in de Huiskamerkuren hadden gezeten, een gelegenheidsgroep dus met vooral de muzikanten van Admiral Freebee, maar dus ook Senne Guns, Lara Chedraoui en Rick De Leeuw.
Lang rechtstaan lukt uiteraard niet, maar Jeroen regelde een stoeltje voor me quasi recht voor het podium, en daar zat ik ferm op mijn gemak. Ik zag wat Zomergemse oude bekenden, Merel amuseerde zich met Marie-Julie, en ik, ik zag dat het goed was.
Tegen half elf reden we weer naar huis, met een voldaan gevoel. Carpe diem, op de eerste warme avond van het jaar.
Jef Neve op Jazz Ronse
Bart kreeg via via een uitnodiging voor een VIP aperitiefconcertje van Jef Neve in Ronse. Uiteraard zeiden we niet nee.
Zodus zaten we vandaag om elf uur op de hoogste verdieping van een gebouw in de straat van Nelly haar appartement, om daar toch wel redelijk van mijn sokken geblazen te worden door Jef Neve.
Ik wist natuurlijk wel dat die man kon spelen, er is een reden waarom hij zo bekend en geliefd is, en ik kende bijvoorbeeld zijn versie van Synrise van Goose wel, maar zijn passie is ongeëvenaard. Zoals die man van zijn piano houdt, zoals die man van zijn muziek houdt, zoals die man emotie kan leggen in zijn verhaal… Want dat is wat hij doet: hij schetst kort het verhaal van zijn compositie en vertelt dan datzelfde verhaal met zijn muziek.
We bleven heel eventjes op de receptie en gingen toen naast het Centrum van de Ronde van Vlaanderen in Oudenaarde iets eten op een terras. Ja, zalig weer vandaag!
Tegen drie uur waren weer thuis, een fijne ervaring rijker.
“De Perzen. Triomf van empathie” in het NTG, door Chokri Ben Chikha / NTGent & Action Zoo Humain
Poeh. Dit kwam even binnen, jawel.
In het Oud-Griekse toneelstuk “De Perzen” van Aeschylos kruipt de auteur in de huid van de Perzische verliezer en probeert hij zich voor te stellen hoe het voor de Perzische koning en diens entourage moet geweest zijn.
In dit stuk is er in een nabije, maar zeer pessimistische toekomst – Rusland heeft een groot deel van Oost-Europa geannexeerd, Palestina is zo goed als onbewoonbaar door kernwapens, USA heeft zich van het wereldtoneel teruggetrokken en de Europese Unie is uit elkaar gevallen – een groep jonge acteurs die onder leiding van Chokri Ben Chikha een stuk in elkaar heeft gebokst op basis van het toneelstuk van Aeschylos. In de bijzonder rechtse samenleving is de regisseur intussen opgepakt en vervangen door iemand die wél de Vlaamse identiteit wil behouden. De acteurs brengen een visie op de huidige oorlog in Ghaza vanuit Palestijns oogpunt, ook al is een van de spelers zelf een Israëlische. Alleen is dat blijkbaar niet oké volgens de vervangende regisseur: zij wil hetzelfde stuk maar dan met empathie voor Netanyahu en co. Ze vraagt ook de verschillende spelers – een Palestijn, een Israëlische, een Duitse, een Vlaamse, een Marokkaan – naar hun mening over zowel die oorlog als hun maatschappij – en daarin komen toch wel zeer duidelijke standpunten naar voor. Het doet je vooral nadenken over de reële toekomstdreigingen en de verdere verrechtsing van de samenleving, maar dan in een knappe regie, beeldvoering én dans, doorspekt met videobeelden uit Ghaza.
Ben Chikha weet wat hij doet en hoe hij het moet brengen, zoveel is duidelijk. Poeh.