Geplaatst op

Merel op cruise

Elk jaar is er bij ons op school een toneel. Dat is eigenlijk behoorlijk groot qua opzet, als je weet dat er in totaal 1200 mensen zijn komen kijken.

Ze beginnen al in september en repeteren elke woensdag van 13.00 tot 15.00 uur. Merel en Lieze zagen dat meteen zitten, maar het toneelweekend, nee, dat hoefde dan weer niet. Beetje bij beetje groeit uit improvisatie een thema en uiteindelijk een heus stuk met 60 deelnemers. Jawel, al wie wil, mag deelnemen.

De tweede week van de kerstvakantie werd er ook elke dag gerepeteerd van 10 tot 17, en Merel kwam elke keer doodop maar blijgezind thuis: ze vond het bijzonder leuk om doen. En toen was er de eerste week na de vakantie waarbij ze telkens na school nog twee uur de puntjes op de i konden zetten, en was er het eerste weekend een voorstelling op vrijdag en zaterdag, tussendoor twee schoolvoorstellingen voor lagere scholen uit de buurt, en vrijdagavond en vandaag om 15.00 uur ook nog een voorstelling.

Wij hadden gekozen voor die namiddagvoorstelling, zodat ons pa ook mee kon. Ik was wel nog op krukken en mijn laars, maar we mochten ietsje vroeger binnen, zodat ik op een goed plekje kon gaan zitten. Dik in orde.

En het stuk? Goh, ik moet de bespreking voor school nog schrijven, met alle foto’s erbij. Maar laat het volstaan met te vertellen dat ze op een cruiseschip zitten en dat het plots een eeuwige vaart wordt, waarbij niemand nog af het schip kan.

Uiteraard namen zowel Bart als ik enkele foto’s, maar ook de fotografen van het stuk zelf, en dat ben ik deze keer niet.

Enfin, we vonden het allemaal goed, en Merel heeft ervan genoten, en dat is het belangrijkste!

Geplaatst op

Nieuwe start (voor mij dan toch) in het koor

Vorige week waren ze eigenlijk al begonnen, maar toen had ik geen vervoer en zag ik het eigenlijk ook nog niet zitten.

Vandaag ben ik zelf met de auto gereden: dat doet op zich geen pijn en ik moet ook geen kracht zetten, dus ik zie niet in waarom niet.

Ik kon gelukkig vlakbij parkeren en genoot van het zingen. En genoot van het feit dat er alweer twee bassen waren bij gekomen, zodat we echt wel met een fijne groep zijn intussen. De tenoren blijven het zwakke broertje: we waren maar met vier, terwijl we normaal gezien toch nog met zes zijn. Maar onze voorzitter Stefan zal, na zijn hartoperatie, nog wel eventjes buiten strijd zijn, vermoed ik.

Ik heb alleszins al genoten van de eerste lezing van “Alexander’s Feast” van Händel, en ik ben benieuwd wat er nog zoal op het programma komt van het volgende concert!

Geplaatst op

2022 in beeld

Wat zou nieuwjaarsdag zijn zonder een filmpje waarin al mijn foto’s van de dag gebundeld worden? Het laat de kleine dingen zien die me opvielen, de dag typeerden, of die me gewoon blij maakten: een prachtige lucht, een bloem, de glimlach van de kinderen… En het is mooi om de dingen te zien veranderen en de kinderen groter te zien worden.

De filmpjes van vorige jaren zijn trouwens ook ongelofelijk fijn om opnieuw te bekijken: je ziet de kinderen gewoon opgroeien! Dit was 2021, 2020, 2019, 2018, 2017, 2016, 2015, 2014, 2013 en 2012.

De muziek is opeenvolgend “Maroon” van Merels lieveling Taylor Swift en “De Diepte” van de Nederlandse Eurosonginzending S10.

Geplaatst op

Impromptu tekenles

Een paar dagen geleden had Max op zijn facebook gezet dat hij een platenspeler weggaf, want hij had er twee en gebruikte ze toch niet echt. Ik had als een van de vele gereageerd dat dat wel wijs zou zijn voor Wolf, want zijn platenspeler mankeert een beetje.
“Goed”, zei Max, “die is voor u. Maar gij kunt die niet komen ophalen, zeker? Ik zal hem komen brengen, is dat oké?”

Euh jazeker! En dus zat Max hier deze voormiddag met Jef op het gemak een koffietje te drinken, te kletsen en Merel een impromptu tekenles te geven. Merel moet voor Engels haar gezinsleden tekenen en is daar uren mee bezig. Max heeft haar een paar tips gegeven over inkleuren, over diepte creëren, over hoe je een oog tot leven brengt, dat soort dingen.

Merel keek zeer aandachtig toe en genoot. En ik, ik vond het zalig om te zien en zalig om Max nog een keertje in huis te hebben.

Geplaatst op

Concert “Candles and Carols”

Normaal gezien had ik donderdagavond generale repetitie, maar dat lukte echt niet, ik was doodop en misselijk na mijn opleiding. Vrijdag was er dan concert in Munte, maar het podium was zodanig klein dat iedereen al met zijn map in de ander zijn nek zat, en ik zou er met een stoel en een krukje gewoonweg niet bij gekund hebben. Niet dat ik dat zo erg vond: zo kwiek ben ik echt nog niet.

Maar vandaag was er dus wél concert! Er was meer dan plaats genoeg voor mij, ik had zelf een stoel en een krukje mee en zat op mijn gemak. Nog een chance dat ik er kon zijn – ondanks de gemiste repetities, generale en eerste concert – want na het concert in Munte heeft onze voorzitter, mijn tenormaatje en eerste tenor zoals ik, een stevige hartaanval gekregen. Hij wordt binnenkort geopereerd aan een reeks overbruggingen. Man, het was kantje boordje, blijkbaar, en ik was er echt van geschrokken.

Maar bon, ik was er dus wel bij, nadat Wolf zo lief was om me tot daar te voeren. We zongen de pannen van het dak, de muziek met het koperensemble erbij was ronduit prachtig, en ik heb echt intens genoten.

Na afloop kon ik mee met Maureen die niet zo ver van mij woont. Alleen… was het intussen in die vrieskou zachtjes beginnen regenen en lag het kerkplein van De Pinte spiegelglad. Letterlijk: je zag aan de weerspiegeling van de straatlichten waar zich een dun laagje ijs had gevormd. Ik ben voetje voor voetje, allez, krukje voor krukje, tien centimeter per keer, naar de auto geschuifeld. Gelukkig lagen de grotere wegen wel gestrooid en was het niet echt een probleem om thuis te geraken.

Al bij al een prachtig concert gehad. Blij dat ik erbij was. En Stefan kan zien dat hij er de volgende keer ook weer bij is!

Geplaatst op

Koordag

Normaal gezien gaan we op koorweekend, maar dit jaar kregen we het niet ingepast. Een koordagje lukte gelukkig wel nog, zo voor ons kerstconcert. En dus stond ik om half tien deze morgen in Gentbrugge en zongen we met zijn allen de pannen van het dak.

De rug deed het niet, de voet nog minder, helaas. Maar ik had mijn boterhammetjes mee, want ha ja, op het programma stond pauze met soep van twaalf tot een, met dan van drie tot vier pauze met wandeling, repetitie tot vijf, en dan om zeven uur Ceciliafeest. Alleen bleek die planning gewijzigd te zijn zonder dat ze dat nog doorgestuurd hadden, en was dat besproken op de laatste repetitie waar ik dus niet was. Tsja.

Het nieuwe plan was dus eten om half een, met aansluitend de wandeling, en dan pas om half drie terug beginnen en verder te doen tot zes. Ik ben na mijn boterhammen toch nog naar huis gereden om plat te gaan liggen, want het ging niet echt.

Ik was er nog tot de repetitie eindigde, maar toen ging het echt niet meer: ik was tegen dan gewoon misselijk. Ik ben naar huis gereden, heb me in de zetel gelegd, en heb me nauwelijks nog verroerd. Jammer voor het Ceciliafeest, maar ik ben er los overgegaan.

Geplaatst op

The Cure in het Sportpaleis!

Vorig jaar stuurde Jeroen me plots de vraag of we naar The Cure gingen gaan met gewone tickets of VIP-tickets. Niet of ik meewilde, nee, daar ging hij zonder meer van uit. En op kerstavond kreeg ik dan een prachtig metercadeau, namelijk het bewuste VIP-ticket!

Ik zat er al wekenlang naar uit te kijken en was eigenlijk ook heel blij dat in de VIP-tickets ook parking rond het gebouw inbegrepen was: we moesten nog eventjes stappen, maar niet echt ver, wat perfect haalbaar was voor de voet.

We waren wel een uurtje later dan gehoopt: Jeroen had niet echt rekening gehouden met de reële grootte van de files rond Antwerpen tegenwoordig. Tsja.

Maar er was dus wel fijn gezelschap, een goed tafeltje en een zeer genietbare walking dinner:

En toen was er, uiteraard, het concert. We zaten helemaal vooraan links, maar nog net ver genoeg om niet te schuin te zitten. De perfecte plaatsen, quoi. En het concert? 2.5 uur zalige muziek: eerst wat nieuw werk en wat minder bekende nummers, en het laatste uur echt pure juke box: de ene hit na de andere, zelfs al voor de bisnummers begonnen. Ze speelden A Forest redelijk vroeg, en de bassist Simon Gallup liet zich op het einde gewoon helemaal gaan, heerlijk!

Ook Lullaby kwam voorbij, en dat heb ik zelfs helemaal opgenomen, met tranen in mijn ogen. Dit was het concert, dit was het nummer dat ik samen met Erik ging bekijken, hadden we afgesproken.

De rest van de video’s staat op mijn youtubekanaal.

Ik heb ook een pak foto’s genomen, waarvan ik er hier een paar zet.

Bompa Smith – toch ook al 63 – was in zeer goeden doen, zo bevestigde ook Mark. Hij kan het weten, want hij was hen al gaan bekijken in Jekaterinenburg en nog ergens anders.

En toen konden we nagenieten in de VIP met nog een drankje en de nodige dessertjes. En reden we naar huis toen de files al weg waren en we vlotjes konden rijden.

Wat een avond. Maar echt, wat een avond!