Nog een fotootje van Wolf, voor hij op kamp vertrok.
Face Off
Daarnet ben ik met mijn ma (dag ma!) naar een vernissage geweest. Dirk studeert namelijk af als fotograaf aan de academie, en houdt met zijn medestudenten een tentoonstelling. In de Cirk in de Zebrastraat dan nog. Persoonlijk vind ik dat zijn werk eruitspringt, het spreekt me echt wel het meest aan van alles wat er tentoon werd gesteld. Chapeau! (Voor wie het gezien heeft: pun intended.)
Je kan het dus ook zelf nog gaan bekijken. Ik zet hieronder even de post die ik erover geschreven heb op Gentblogt, daar staat meteen ook alle info in.
Een goeie vriend van ons studeert al jaren fotografie aan de academie. Voor ons is dat heel erg mooi meegenomen, want hij is dan ook zo’n beetje de huisfotograaf op alle mogelijke feestjes hier ten huize, en hij vindt dat ook helemaal niet erg.
Zijn werk op de academie staat uiteraard nogal haaks op de beelden die hij hier schiet: daar gaat het om zorgvuldig geconstrueerde foto’s, met een hoop technische aspecten en vooral ook rare kronkels. Intrigerende beelden, als je ‘t mij vraagt. Maar ook u kan dat nu zelf gaan beoordelen. Hij zit namelijk in zijn laatste jaar, en samen met zijn medestudenten heeft hij dan ook een tentoonstelling op poten gezet.
Ze hebben er zelfs een aparte website aan gewijd: www.faceoff.be.
Hun eigen tekst is hier en daar nogal pompeus opgesteld, maar ik wou u hem niet onthouden:
Pierre Baetens – Peter Bracke – Ursula Cardenas – Marc Careel – Kris De Waele – Nicolas Doutreligne – Benjamin Ingelbrecht – Erwin Mortier – Dirk Sabbe – John Van Assel – Yves Vande Woestyne
Wij zijn de laatstejaars studenten Fotokunst aan de Academie voor Beeldende Kunst van Gent. In het laatste jaar is het de bedoeling dat de eindejaars studenten een tentoonstelling organiseren om hun eigen eindwerk te presenteren. Dat was het startpunt dat ons samengebracht heeft.
Ondertussen is uit die groep het collectief “Faceoff” gegroeid.
Face off ….. : Confrontation, Encounter, Showdown. In het ijshockey de aftrap waarbij de scheidsrechter de puck laat vallen tussen de sticks van twee opponenten. Elf studenten studeren in juni 2011 af aan Gentse Academie DKO – richting fotokunst.
Tijdens hun parcours werden ze begeleid, omgeven, beschermd en omzwachteld met codewoorden zoals denkproces – zoektocht – identiteit – reflectie en authenticiteit. Na vier jaar Academische vorming gaan zij nu de confrontatie aan met de buitenwereld, de critici, een ander forum waarop de artistieke prestatie opnieuw wordt. De spanningsboog tussen het individuele, particuliere en de omwereld staat centraal. Elf invalshoeken van één thema.
Ik versus de ander. Ik versus de wereld. Ik versus mezelf. Spiegels die een beleving weerkaatsen. Vervormde perceptie? Projectie van dromen, verlangens? Geconcipiëerd in de twingtigste eeuw, gemaakt binnen een 21ste eeuwse realiteit. Dislocatie van vaststaande ideëen. Leest de toeschouwer taboe? Interpretatie staat centraal. Hun innerlijke belevingswereld wordt die van de toeschouwer.
Fotokunst als communicatiemiddel, het einddoel is de beleving. Diversiteit, gelijkenis, mijn verloren paradijs, mijn verbondenheid, de bloedbanden… De actoren kijken de toeschouwer aan – rechtstreeks, onbevangen en zonder schroom, als door een doorschijnende spiegel – de reflectie aan gene zijde.
Als je een fotograaf vraagt om een andere taal te gebruiken dan de beeldtaal zal hij eerst een pauze nemen… als de maskers afvallen is de knipoog niet meer te verhullen.
De tentoonstelling heeft plaats in de Zebrastraat 32 op
vrijdag 10/06 van 18 tot 22u
zaterdag 11/06 van 10 tot 18u
zondag 12/06 van 10 tot 18u
vrijdag 17/06 van 18 tot 22u
zaterdag 18/06 van 15 tot 18u
zondag 19/06 van 10 tot 18u
Concert en dergelijke
Vandaag heb ik met Furiant, mijn koor, een stevig passieconcert gezongen. Jammer dat mijn ouders al op reis vertrokken zijn, want mijn vader had het prachtig gevonden. De locatie, de Buurtloods van de Muide, is overigens een prachtige zaal, alleen vreselijk warm.
Deze middag heb ik de kinderen in de respectieve opvangen gedaan (Merel kan wennen, en de jongens doen niets liever dan op school buiten in de zandbak spelen) en heb ik hetzelfde programma gezongen in het hoogkoor van de Sint-Baafskathedraal. De opkomst was mager, maar dat wijt ik aan het mooie weer.
Daarna zijn we met een aantal iets gaan eten in de Komkommertijd, een veganistisch maar zeer lekker restaurant, en ben ik met Sarah ’t stad ingetrokken. Ik had nog 200 euro aan cadeaubons die dringend op moesten, en heb kleertjes voor Merel gekocht en speelgoed voor de jongens. Na nog een paar winkels had ik er alweer genoeg van, en zijn we op de Vrijdagsmarkt iets gaan drinken. Ik was met de auto tot aan de Reep gekomen, en had mijn fiets in de koffer gestoken. Een zalige manier van verplaatsen, fietsen in ’t stad!
Daarna moest zij weg, en ben ik nog tot aan Cora Kemperman gefietst, in mijn queeste naar een kleedje voor Wolfs communie. Helaas, ik heb er niet direct iets gevonden, alleen een petrolblauw topje. Mja. Ik vind nog wel iets.
En toen viel mijn euro dat in de vakantie de schoolopvang maar tot vijf uur open is, en heb ik me nog ferm mogen reppen.
Koor (+ concert)
Jawel, na bijna een jaar heb ik vandaag de stap gezet: ik ga opnieuw naar het koor! Ik heb het zo vreselijk hard gemist, blijkbaar heb ik er echt nood aan me ergens in te kunnen uiten, of het nu zingen, dansen of toneel is. Voor alles heb ik helaas geen tijd, en dan hou ik het op zingen. In een koor, wel te verstaan, of mijn stem zou het niet lang uithouden.
Ik had eigenlijk al eerder kunnen instappen, maar ze waren volop bezig met de halve finale van Het Koor van het Jaar, en daar kon ik toch niet aan meedoen. Merel kan me, door de borstvoeding, nog niet zo lang missen. En dan was het onzin om mee te gaan repeteren, want dan zou de geluidsbalans anders geklonken hebben dan op podium, en dat was ook weer niet de bedoeling.
Maar bon, gisteren dus weer de eerste repetitie. Mijn ademhaling is nog totaal knudde, en mijn van-het-blad-leestechnieken kunnen ook weer een opfrisbeurt gebruiken, maar verder ging het behoorlijk goed. Ik ben, wegens de klankkleur, noodgedwongen verhuisd van tenor naar alt, en gisteren beviel me dat wel. Mijn stem bleek het wel aan te kunnen. Hopelijk blijft het zo, en anders ga ik maar weer eens opnieuw naar de logopedist, eens luisteren wat hij zegt.
Volgende week is er meteen concert. Jawel. Het Requiem van Fauré door een ander koor, en dan de Gloria van Vivaldi, die ik nog rats van buiten ken van vroeger. Als tenor dan wel, dus ik mag nog een keertje tenoren. Iedereen is meer dan van harte welkom, het zal de moeite zijn. En een ideaal uur om daarna lekker op restaurant te gaan of uitgebreid te gaan aperitieven. Komen dus, alle info staat op de affiche.
Latijnse jongerendag
Toen het NKV Oost-Vlaanderen (Nederlands Klassiek Verbond) in september aankondigde dat ze een jongerendag gingen houden, waren mijn collega Lucie en ik er als de kippen bij om ons in te schrijven, samen met alle zesdes en de vijfde Latijn-Grieks.
Deze morgen heb ik dan om half negen Merel in mijn auto gehesen, en ben op hoop van zegen naar de Blandijnberg getrokken. Officieel ben ik uiteraard nog altijd in ouderschapsverlof, maar dit wilde ik echt niet missen. Alles hing afhangen van Mereltje natuurlijk.
De eerste lezing van de dag was er eentje van Patrick De Rynck, notoir Oudheidkenner, en schitterend schrijver. Zijn lezing over Humor in de Oudheid was af en toe een beetje academisch, maar zeer te pruimen. En ik kan er u bij vertellen dat de stoeltjes in een auditorium niet ideaal zijn om een baby te voeden, maar dat dat eigenlijk nog best lukt.
Na een korte pauze, waarin Merel onbedaarlijk beginnen brullen is, werd onze groep toegewezen aan een ‘workshop’ over Obama en de theorie van de retoriek. Zeer interessant, en rechtstreeks aansluitend op wat ik in de les vertel. Helaas was Merel nog steeds aan het brullen, zodat ik het eerste deel gemist heb en rustig in ons aller seminarie van Latijnse Letterkunde heb gezeten. Ooh, the memories! Zelfs olfactorisch!
Daarna kwam er een ‘workshop’ over numismatiek. Helaas zag die mens het workshopaspect niet zitten met 35 man, en is het een lezing geworden. Interessant, dat wel, maar twintig minuten langer dan gepland, in een stoffig en warm seminarie, zodat de leerlingen (en ikzelf) ongedurig werden, en ik Merel nog eens moeten voeden heb.
In de middagpauze waren er broodjes voorzien en lag Merel netjes te slapen, in de daaropvolgende lezing over Gladiatoren in de film was ze echter weer wakker, begon ze te wriemelen en uiteindelijk te huilen. Dat, gecombineerd met het feit dat mijn rug het aan het begeven was, deed me besluiten naar huis te rijden. Het was welletjes geweest. Ik heb nog even genoten van het zalige weer, ben dan de jongens gaan halen, en ’s avonds ben ik grandioos in slaap gevallen in de zetel.
Niks meer gewoon, zeker?
Gedichtendag
In 2006 was het een Latijns gedicht van mijn favoriete dichter Catullus, in 2007 alweer eentje van Catullus, maar dan wel mijn lijfgedicht (vraag maar aan mijn leerlingen), in 2008 ging ik de Nederlandstalige toer op met Hans Andreus, in 2009 kwam Van Ostaijen aan de beurt met zijn Melopee, en vorig jaar mocht het absurd zijn met de Blauwbilgorgel van Cees Buddingh.
Medunkt dat het nu eens tijd is voor een Grieks gedichtje. Soms wordt het toegeschreven aan Sappho, maar doorgaans wordt er ‘anoniem’ bij gezet. Ik vind het in elk geval bijzonder treffend, voor amper twee regels te zijn. Als u Grieks kan lezen: het klinkt ook heel mooi. En moest ik weten hoe ik makkelijk een audiofile kan overzetten van de dictafoon naar mijn PC, ik zou het voor u voorlezen (en moest dat stomme blog ook nog deftige Griekse lettertypes aanvaarden, was het nóg beter).
Eithe rodon genomèn hupoporfuron, ofra me chersin
arsamenè charisei stèthesi chioneois.Ik wou dat ik een roos was, rood als vuur…
Jij plukte me, en stak me tussen je borsten, wit als sneeuw.
tToneel speelt KAMping
(Deze post werd origineel geschreven voor en gepubliceerd op Gentblogt)
Het mag dan misschien voor de meeste leerlingen een luilekkere kerstvakantie geweest zijn, voor 38 leerlingen van het Koninklijk Atheneum Mariakerke (mijn school!) betekenden de voorbije weken vooral hard werken en veel repeteren. Het toneelgezelschap tToneel heeft de voorbije jaren namelijk een reputatie opgebouwd, en hun negende productie, onder leiding van regisseur Lien Maes, kan en mag uiteraard dat niveau niet laten zakken. Het unieke aan het ganse project is dat het openstaat voor iedereen, en door de leerlingen zelf wordt opgebouwd doorheen het schooljaar. Er worden geen audities gehouden: iedereen, ongeacht jaar en richting, is welkom.
Waarover gaat het stuk dan wel? De KAMping is een kleine familiezaak waar een vijftal families jaar na jaar hun vakantie komen doorbrengen. Op een gegeven moment wordt de kleine camping overgenomen door een keten en dan gaat alles fout. Er komen plots toeristen naar hún camping en die kennen tot overmaat van ramp geen Nederlands.
Ze besluiten dan maar allemaal om hun vakantie in de winter door te brengen, zo hebben ze eindelijk weer rust.
Maar … dan komt er een bus met “mongolen” toe …
Het stuk wordt op 5 locaties gespeeld: buiten, in een bus en er staat een caravan in de refter …
Heeft het voorgaande je nieuwsgierigheid geprikkeld, kom dan op zondag 16 januari (15 u.) naar het Koninklijk Atheneum Mariakerke, Amand Casier de ter Bekenlaan 26 in Mariakerke. Kaarten kosten € 6 en kunnen besteld worden op 0478/83.11.56.
Er zijn ook voorstellingen op vrijdag 14 januari en zaterdag 15 januari (telkens om 20 u.), maar die zijn intussen uitverkocht.
Kleuterbezoek
Deze morgen ben ik met Kobe – die overigens ziek was, overgegeven had vannacht en regelmatig wakker werd, ik heb weer eens niet langer dan een half uur aan een stuk geslapen – naar zijn klas geweest, mét Merel. De juf had dat voorgesteld: alle kleuters zijn gek op baby’s, en dat is dan al een mooie voorbereiding op het thema ‘Baby’.
Nodeloos te zeggen hoe trots Kobe wel was, zeker? Dat was gewoon zíjn zusje en al! Hij had trouwens samen met zijn juf voor een leuke verrassing gezorgd, eentje die zeker in Merel haar kamer aan de muur komt 🙂 Heel lief, en vooral heel erg attent van de juf!
Mobiel
Bij een eerste kind ga je ongelofelijk veel lezen en informatie opzoeken, want je voelt je als aanstaande ouder ongelofelijk onzeker.
Zo had ik destijds gelezen dat baby’s van een maand of zo nog geen boodschap hebben aan zo’n typische kleurige mobiel, omdat ze toch nog geen kleuren kunnen zien. Zo’n mooie in beigetinten is al helemaal uit den boze, want daar zit al helemaal geen contrast op. Ideaal voor die kleintjes is een zwartwitmobiel met serieus contrast, en geometrische figuren. In de handel vind je dat niet, maar het internet is een bron van plezier, zoals altijd.
Ik heb er destijds ene gemaakt voor Wolf, en een nieuwe gemaakt voor Kobe. Aangezien ik geen kinderen meer verwachtte, heb ik die daarna weggegooid.
En dus heb ik nu nog maar eens een nieuwe gemaakt, netjes gelamineerd zodat die hopelijk wel eventjes meegaat. Hij hangt in haar wieg, en door de opstijgende warmte van de vloerverwarming beweegt hij zachtjes. Merel was in elk geval al geïntrigeerd toen ik haar de losse plaatjes liet zien.
Fotootjes
Ik had het volgende ooit bij een vriendin gezien, en dus zelf maar toegepast in onze gang: de Ikeakadertjesfotomuur! Je neemt de leukste (kinder)foto’s die je hebt, laat ze afdrukken, en steekt ze in kadertjes van de Ikea van 50 cent ’t stuk. Daarna hang je ze chronologisch op. En verwaarloos je ze :-p zodat je plots drie jaar achter zit en de laatste fotootjes een babyKobe portretteren. En dan, als je met een nieuwe baby zit, druk je een nieuwe reeks af. Met volgend resultaat:
