Filmpje van de rugby, ronduit prachtig!
De rugbyclub had voor elke afdeling een uitdaging gesteld: als alle uitdagingen zouden gelukt zijn, dan worden de wedstrijden van de World Cup uitgezonden in het clubhuis op groot scherm. (Het is gelukt, btw.)
U10 moest een aantal promotiefilmpjes maken, en onderstaand filmpje vind ik prachtig! Echt waar, ik krijg kiekevel elke keer dat ik het zie.
Dus kijk maar, en voel de ware geest van de sport die rugby heet…
Tuintentoonstelling beeldende kunst
Mijn tante Marijke is al even met pensioen, en volgt ook al even academie beeldende kunst. Nu, in het kader van de Week van de Amateurkunsten, stelt ze haar eigen werk ten toon in haar eigen tuin. Het is amper vijf minuten rijden van hier, en dus ging ik deze namiddag met Merel even tot daar. Wel, ik moet het toegeven, ik was toch wel een beetje onder de indruk. Ze doet dat absoluut niet slecht, en sommige werken konden me echt wel bekoren.
Ik heb er een paar foto’s van genomen, gewoon om u een idee te geven.
Marijke Rombaut
Zwartestraat 14, Evergem
Nog op zondag 3 mei 2015
Van 10u00 – 12u00 en 14u00 – 18u00
Magnolia overload
U bent gewaarschuwd: deze post gaat enkel en alleen over magnolia’s!
Ons ma had me gezegd dat ik eigenlijk echt wel naar het Leen in Eeklo moest, want dat ze zelf gisteren was geweest, en dat de magnolia’s prachtig stonden! En dus trok ik met de kinderen ernaartoe vandaag. De jongens vonden het maar “Mwoah, wel mooi, maar ja…” terwijl Merel haar ogen uitkeek en volop genoot.
Bij deze dus een ganse collage aan magnoliafoto’s. Als u op de eerste klikt, ziet u ze in het groot, en kan u naar de volgende gaan.
365 – 02 april 2015 – Den Haag
365 – 30 maart 2015 – groepsfoto van de leerkrachten
Senbazuru
Een watte? De kans dat u het bovenstaande woord kent, is vrij klein, ik weet het.
Een senbazuru is een Japanse krans van duizend kraanvogels, kleine origami vogeltjes in alle kleuren. De vogels worden met een draadje aan elkaar verbonden, meestal in 25 slingers van 40 vogeltjes. Ze symboliseren vrede, of vragen een persoonlijke wens zoals de gezondheid van een dierbare. Volgens de traditie moeten de vogeltjes door één persoon gevouwen worden, binnen het jaar. Andere verhalen zeggen dan weer dat de krachtigste symboliek vereist dat de vouwer het huis niet verlaat voor ze alle 1000 gevouwen zijn. Mja…
Ik ben er meer dan 20 jaar geleden mee begonnen. Toen was er in de Zwartezustersstraat een winkel, Nippon, die zich specialiseerde in Japanse producten. Ik kocht er als student een pakketje van 1000 origamiblaadjes om er een senbazuru mee te vouwen. Ik ben destijds aan ongeveer 600 stuks geraakt, daarna is hij ergens in een schuif beland, en telkens ook mee verhuisd.
Kobe is zich onlangs beginnen interesseren in origami, en Bart had hem verteld dat wij dat vroeger ook deden, en dat ik nog ergens een boekje had. Vrijdag heb ik hem het boekje gegeven, en gisteren heb ik hem het principe van de senbazuru uitgelegd. We zijn samen de doos met gevouwen vogeltjes van zolder gaan halen, en intussen heb ik ook het pakketje ongevouwen blaadjes gevonden.
Samen zijn we opnieuw kraanvogels aan het vouwen, en hij is eraan bezig met een stevige determinatie.
“Voor oma, mama.”
“Ja, lieverd, voor oma.”
We vouwen. Want meer kunnen we niet doen.
365 – 12 maart 2015 – restafval
Muziekrapporten
Ik moet zeggen: ik had nooit durven hopen dat mijn jongens met zoveel plezier en zoveel succes muziekschool zouden doen. Zowel Wolf als Kobe doen het prima, en de juf is zeer tevreden.
Wolf haalde zomaar eventjes 89%, en Kobe zelfs 89,5% op hun tussentijds rapport (met examens en al): dik in orde! Wolf kan nog altijd voor geen meter toon houden, maar zoals de juf zegt, geeft zij geen zangles, maar beoordeelt ze of het ritme, de notennamen en alles daarrond wel juist is, en dat klopt blijkbaar wel.
Allez hup, trotse mama!
Lightopia
Ik heb de kinderen ooit plechtig moeten beloven dat we in elke vakantieweek minstens één museum zouden doen. Ze doen dat dolgraag, alle drie. Er was al lang de vraag om nog eens naar het Designmuseum te gaan, en met de tentoonstelling Lightopia leek me dat het ideale moment.
Ik moet toegeven: ik was niet wild van Lightopia. Ja, er waren mooie dingen te zien, en je kreeg een deftige uitleg, maar toch… Ergens bleef ik een beetje op mijn honger zitten. Een deel van de lichtinstallaties zit in een aparte expositieruimte, een deel is verweven in het permanente gedeelte, en dat ken ik al min of meer uit het hoofd.
Voor de kinderen was er de playmobielzoektocht. Wolf en Kobe weten het merendeel van de ventjes al staan, maar het was zalig om zien hoe ze Merel op sleeptouw namen. Zij was telkens door het dolle heen als ze weer een ventje had gevonden, al dan niet na “subtiele” aanwijzingen van Wolf ^^
Enfin, we zijn daarna nog even door de kou gaan rondlopen, aten een ijsje, respectievelijk een warme wafel – het is nóóit te koud voor ijsjes! – en keerden dan simpelweg terug, want verder hadden we in de stad niks te zoeken. Niemand had nog iets van kleren of zo nodig, en het was intussen ook welletjes. Maar wel een fijne namiddag.
