Geplaatst op

Lorre

Er zijn zo van die mensen die je tegen het lijf loopt, en met wie het meteen klikt. Lorre is er zo eentje: een rollenspeler die ik ken vanop Omen, die graag zingt, heel erg vlot ter tale is, een dikke boon heeft voor het Latijn, en fantastische woordspelletjes kan verzinnen rond vier uur ’s nachts in een herberg als het gaat over tuingereedschap. Innuendo, iemand?

Enfin, we bleven contact houden, en vandaag – zijn man zat toch op Werchter, ’t is niet dat hij veel te doen had – kwam hij een middagje langs om samen te kletsen, koffie en zelfgebrouwen mede te drinken, en te zingen, dat ook wel. Ik ben van plan om mee te gaan doen met de Omenband, een gelegenheidsfolkgroepje waarin ik dan kan zingen en vioolspelen. Of gitaar. Of blokfluit. Of zoiets.

Lorre zit dus in die Omenband, en we hebben effectief gezongen vandaag. Wel handig, iemand die toch iets van noten kan lezen, maar vooral ook stemvast genoeg is om een duet te kunnen zingen zonder van zijn melk te geraken. En wat ook fantastisch is: die je zangtechnische tips kan geven, en die die dan meteen ook opvolgt, waardoor hij hoorbaar beter zingt. Fijn fijn fijn.

Hij is dan maar meteen ook gebleven voor het avondeten, en pas rond een uur of negen naar huis gegaan, nadat ik nog een paar dingen had laten horen en we nog wat muziek opzochten. Fijne mens, voorwaar. Hopelijk ook het begin van een mooie vriendschap.

Geplaatst op

Gitaarexamen

Vandaag had Wolf nog eens ’toonmoment’, ook wel gekend als gitaarexamen. In februari hadden we al eens van hot naar her gecrosst, en ook vandaag ging het richting Poel. Ik moet zeggen: hij speelde niet slecht, voor een derdejaars. Een paar foutjes door de zenuwen, wellicht, maar het was wel oké. Als een trotse mama heb ik het meteen ook gefilmd.

Oma, je zou trots geweest zijn!

Geplaatst op

Cantabile: een update

Intussen zing ik toch al bijna twee maanden bij Cantabile. Nu ja, op Hemelvaart was er geen repetitie, de dirigent is ook een keertje ziek geweest, en ikzelf was ook een keer gewoon veel te moe, maar bon, ik ben toch echt wel weer aan het zingen. Stilaan begin ik mijn plaats te vinden tussen de heren, en ook het zichtlezen gaat echt wel goed, ik ben blijkbaar zelfs een van de betere zichtlezers tussen de tenoren. Maar Steve, de dirigent, gaat echt wel snel, en de Grosse Messe in C minor is niet echt het gemakkelijkste werk van Mozart, zeker niet in het tempo dat Steve ervan maakt. Maar ik amuseer me tot en met, en ben elke keer compleet leeggezongen na die 2,5 uur.

Steve legt dus de lat echt wel hoog, maar het is vooral dankzij hem dat dat ook lukt: hij is één brok energie, soms op het irritante af, en weet echt wel het beste uit zijn zangers te halen. En – ik weet niet waar hij het allemaal haalt, hij moet een bizarre fantasie hebben – hij doorspekt zijn repetities ook met de gekste one-liners, die vaak op het randje af beledigend zijn, maar op zo’n manier gebracht, dat het je alleen maar uitdaagt beter je best te doen.

Twee voorbeeldjes van de repetitie vandaag

* Sopraantjes, ziet dat ge niet klinkt als een kip die een ei moet leggen he!

* Dat klonk als de paringsroep van de uitgestorven Noord-Afrikaanse boshyena…

Voor wie die onzin wil volgen: op donderdagavond onder de hashtag #stuffstevesays op twitter :-p

Geplaatst op

Communiefoto’s

Ik weet toch niet wat ik hier anders moet schrijven vandaag, dus geef ik u gewoon even de communiefoto’s mee van Wolf. Ik heb die zelf getrokken, en ik vind ze best goed gelukt. En ons ma, die heeft ze zaterdag nog gezien, en ze vond ze prachtig…

IMG_3276 vierkant

Dit was de voorkant, van de andere heb ik een collage gemaakt voor de achterkant.

Geplaatst op

Gitaarhelden

Wolf kwam thuis van de gitaarles met de boodschap dat hij van zijn juf naar Jimi Hendrickx moest luisteren. Ik trok even mijn wenkbrauwen op, maar liet hem inderdaad dan maar All along the watchtower en Voodoo Child horen.

Maar ik vind Jimi zeker niet de beste gitarist die er is, en ik vond dat er dringend aan Wolfs opvoeding mocht gewerkt worden. En aangezien Prince nog vers in het geheugen lag, samen met de onliner van Eric Clapton, toen die de vraag kreeg hoe het voelde om de beste gitarist ter wereld te zijn: “I wouldn’t know, you should ask Prince”, liet ik hem het volgende clipje zien (met Prince in een glansrol vanaf 3.29):

En toen was ik helemaal op dreef, en voegde ik er “Eruption” van Van Halen aan toe. En wat Clapton. En een streepje Satriani. En een vleug Santana, en…

En toen vond Wolf het welletjes, en ging hij iets anders doen. Diep onder de indruk, overigens.

Geplaatst op

Cantabile

Ik had het er in februari al over: ik ben weer beginnen zingen! Ik weet nog niet of het wel een goed idee is, en ik heb het eigenlijk al behoorlijk druk, maar aan de andere kant: zingen werkt ongelofelijk ontspannend, en ik heb er echt deugd van.

Het is natuurlijk wel wennen, want behalve de dirigent ken ik er niemand, en ik ben ook echt niet meer gewoon om te zingen. Mijn longinhoud is een beetje bedroevend, en ik vermoed dat mijn stem het ook wel lastig zal krijgen.

Maar vandaag zijn we begonnen aan de mis in C-mol van Mozart, en man, dat deed zo goed… En het niveau is ook echt wel hoog, dus da’s fijn. Hoog als in: “Neemt ne keer die Kyrie? Oké, iedereen? Bon, dit is de toon, en zing maar meteen op tekst he, ’t is niet alsof ge die niet kent.” Op zicht, dus.

Maar ik red me blijkbaar wel behoorlijk, het lukt toch min of meer. En mijn draai, die zal ik nog wel vinden. Als nu mijn stem het maar uithoudt…

Geplaatst op

Een gigantisch boeket magnolia’s en camelia’s.

Ons ma had al een paar keer gezegd dat ze zeker nog naar het Provinciaal Domein het Leen in Eeklo wilde, om er de magnolia’s te bekijken. Nu, het weer leek best wel mee te vallen, en ik moest sowieso nog naar Lovendegem, naar de Suprabazar om Kobes bestelde Tshirt op te halen, en zijn langverwachte Sims 4 spelletje. Meteen wilde ik nog wat extra schors meenemen.

Ik stelde de kinderen dus voor drie opties: ofwel reden we naar de Suprabazar en daarna naar Zomergem, bij oma, ofwel reden we naar de Suprabazar en daarna naar het Leen, ofwel reden we naar de Suprabazar, en gingen daarna oma ontvoeren om samen naar het Leen te gaan. De laatste optie werd hier op gejuich en gedans onthaald, letterlijk.

Met dat ontvoeren ging het wel meevallen: oma en opa gingen zelf wel rijden, we spraken af aan de parking van het Leen. Af en toe kregen we een paar druppels op onze kop, maar eigenlijk konden we vooral genieten van de prachtige bloemen, ook al stonden ze nog niet allemaal open. En er waren mattentaarten om op te eten op een bankje.

En daarna, nadat alle mooie blaadjes en afgevallen bloemen verzameld waren, was er tijd voor de speeltuin. En een koffie, respectievelijk verwenkoffie voor ons. En ons pa maar glunderen met zijn dessertbord, dat vakkundig werd gestroopt, overigens, door zijn vrouwvolk.

IMG_3107

En toen begon het echt wel eventjes stevig te regenen. Gelukkig maar heel eventjes, maar wel het ideale moment om naar Zomergem te vertrekken, om daar nog wat bijengerief op te halen, en de oude mainframe te fotograferen voor het M.I.A.T.

Drukke dag, alweer, maar wel een fijne. Zo hoort het.

Geplaatst op

Cantabile

Ik mis mijn koor gigantisch hard. Nee, ik mis niet de repetities op zondagavond, terwijl ik dan graag het weekend afsluit met de kinderen. Ik mis zeker niet het verplicht sociaal doen met mensen die mij niet liggen en met wie ik nooit bevriend zou worden, maar met wie ik nu toevallig een passie voor zang deel. En nee, ik mis ook niet de CD-opnames en de concerten, dat geef ik eerlijk toe, want dat ligt buiten mijn vast schema en zorgt alleen maar voor extra stress. Al vindt het podiumbeest in mij de concerten zélf dan wel weer de max.

Wat ik wel mis, is het zingen zelf. De koude rillingen als elke stem even zijn partituur heeft doorlopen, en we het voor het eerst samen zetten. De magie van harmonieën, de reactie van 30 man op een kleine handbeweging van de dirigent, het subtiele samenspel van al die factoren… Eigenlijk het intens genieten van écht muziek maken, muziek die je op je eentje nooit kan waarmaken. Ik geniet eigenlijk nog het meest als we eerst zelf keihard moeten zwoegen om een stuk in te studeren, en als het dan allemaal netjes op zijn plaats begint te vallen. Daarom ga ik zelf ook niet graag naar kooroptredens, want dan merk je niks meer van het proces, alleen het resultaat. En ik kan, als ik zing, zelden een glimlach van mijn gezicht wissen, want man, ik zing zo ongelofelijk graag…

Ik ben, sinds ik gestopt ben met Furiant, ook naar geen enkel optreden meer geweest. Dat kon ik gewoon niet, want dat deed gewoon te veel pijn. Maar zingen in Furiant was geen optie meer: het koor zingt op het allerhoogste amateurniveau, en dan valt een vrouwenstem tussen de mannenstemmen veel te hard op. Ze moesten blijkbaar mijn stem bijwerken op opnames, en we kregen er opmerkingen over van de wedstrijdjury, dat de homogeniteit in klankkleur toch beter kon. Tsja. En dus deed de dirigent het enige wat een dirigent op dat moment kan doen: hij zette me van de tenoren naar de alten. Technisch gezien kan ik een altstem perfect aan, maar ik overbelast mijn stem er blijkbaar mee. Toen ik na een paar maanden mijn stem weer kapot had gekregen, twee weken thuis zat van het werk – mijn stem is mijn enige echt noodzakelijke werkinstrument – en opnieuw voor een jaar bij de logopedist zat, kreeg ik van hem formeel het verbod om nog alt te zingen in een koor.

Geen Furiant meer voor mij. Snif.

Dat is intussen geleden van november 2011 (ik dacht amper een jaar of twee, ik heb het moeten opzoeken) en ik mis het zingen nog steeds. En toen stond er plots een koor van een paar man schitterend te zingen op de kerstviering, onder leiding van dezelfde dirigent: het alom gerespecteerde en eigenlijk ook wel gekende koor Cantabile. Na afloop zei ik hallo tegen de dirigent, praatten we even, en kwam het er op een of andere manier op neer dat ik welkom was in Cantabile om daar tenor te komen zingen. Dezelfde uitstekende dirigent, quasi hetzelfde hoge niveau, alleen een ouder publiek en een iets klassieker repertoire, maar dat kan me allemaal niet schelen: ik kon weer zingen!

En dus toog ik vandaag voor het eerst naar de Machariuswijk om daar te gaan zingen. Ik werd meteen compleet van mijn sokken gezongen: de dirigent zelf was er niet, maar er was wel een goeie repetitor om met het koor een aantal stukken van de Johannespassie van Bach door te nemen, voor een concert over een goeie maand. Voor een bepaald lid van het koor zal het de 60ste (!) uitvoering zijn van de Johannespassie, dus het is vrij overbodig te stellen dat het koor al vertrouwd is met het werk. En ik, ik voelde me als een eendenkuiken dat achter zijn moeder aanpeddelde, en probeerde dapper mee te zingen. Tot mijn grote verbazing lukte dat bij bepaalde stukken ook nog vrij behoorlijk: meteen op zicht een Duitse tekst op een melodie plakken, ik had niet gedacht dat ik het zou kunnen.

Het concert ga ik alvast niet meedoen, want ik kan volgende week nog gaan, maar dan twee keer niet – repetitie op donderdagavond, maar ook infoavond en klassenraad – maar daarna beginnen ze aan een nieuw iets, en ga ik er volledig voor.

Maar ik kan tegen geen mensen zeggen hoe ongelofelijk veel deugd dat het zingen vandaag deed. Serieus. Echtig waar.