Geplaatst op

Dagje Antwerpen

Bart had het al een tijdje gezegd: hij wilde eens naar Antwerpen, naar een tentoonstelling over futurologie in het M HKA. Met Wolf erbij is dat een beetje moeilijk, want die kan geen ganse dag rondhangen momenteel. Maar aangezien hij op kamp is…

Bart had eerst nog een bespreking om 9.00 uur, en om kwart voor elf zaten we samen in de auto richting Antwerpen, meer bepaald dus het M KHA. Plan was om daar te parkeren, dan even rond te lopen, iets te gaan eten, en dan het museum te doen. Het begon allemaal heel goed, maar de kleur van de lucht noopte me er toch toe de regenjassen mee te nemen. En jawel, nog geen vijf minuten later was het prijs! We hadden eerst nog snel de geocache meegepikt die daar aan het M HKA ligt, zijnde de loft van Loft. Maar aan de overkant van het parkeerterrein aan de Waalse Kaai zijn we toch een brasserie binnengevlucht, voor eerst een drankje, en daarna iets te eten. Brasserievoedsel, duur, en niet eens echt zo goed. Jammer.

Tegen dan was het opgeklaard, en liepen we naar het museum. Ik kan niet zeggen dat ik onder de indruk was van de tentoonstelling, ze is alles behalve beklijvend, eigenlijk. Wél leuk is dat we de kinderen perfect hun gang kunnen laten gaan. Ze hadden een opdracht/zoektocht van Vlieg, en deden hun eigen ding. Ze kennen de regels van een museum maar la te goed: niks aanraken, niet te luid, niet lopen. En dat deden ze voorbeeldig.

Beneden was er een werk waar mijn rugzakje niet naast misstond, vond ik zelf. Maar ’t zal wel weer aan mij liggen :-p

Enfin, we liepen naar buiten, en besloten, na enig overleg, naar het Fotomuseum te gaan wat verderop. Ook daar was er een zoektocht, en ook daar vonden de kinderen het best leuk.

En toen? Was het tijd voor een ijsje, uiteraard! Een terrasjesman verwees ons in plat Antwerps naar de andere kant van het plein voor een kwaliteitscrèmerie, en het mag gezegd zijn: het ijs was succulent! Nog nooit zo’n goeie pistache gegeten! Duur, dat ook, maar zijn geld waard. En Kobe kreeg zowaar een Nainggolan :-p

Na nog een kort wandelingetje om nog een geocache op te pikken, hielden we het voor bekeken. Het was vier uur, en shoppen ligt ons niet, en voor nog een museum hadden we geen zin. Tsja.

Geplaatst op

Buitendagje

De rug begon niet echt veelbelovend, maar ik vond hem goed genoeg om de gemaakte plannen uit te voeren: een fotoshoot voor Merels communie. Het begint stilaan tijd te worden, nog twee weken en het is zo ver…

Ik ben zeker geen professioneel fotograaf, maar de foto’s op zich zijn wel goed gelukt, denk ik. Mijn belichting kon soms wel wat beter, maar bon, ze zijn perfect bruikbaar, mede dankzij Michel die even de kleuren wat beter zette. Dikke merci!

We waren maar na de middag terug thuis, en dus werd het McDonalds als middageten. Ik hoorde totààl geen protest bij de kinderen :-p

Nog wat later gooide ik Kobe af bij de muziekles en ging ik zelf op tafel bij de kinesist liggen. De rug is er nog niet, maar eigenlijk heb ik weinig last gehad. Hij was in elk geval goed genoeg om ’s avonds Kobe op de rugby af te zetten, en met Wolf en Merel een fijne wandeling en picknick te maken.

Ongelofelijk hoeveel lol die twee samen kunnen maken, en welke slappe lach ze allebei kunnen krijgen…

Geplaatst op

Es ist vollbracht.

Mja. Alweer een kort hoofdstuk afgesloten: daarnet heb ik het allerlaatste concert van Cantabile gezongen.

Cantabile, dat was in de koorwereld een begrip. 58 jaar geleden zijn ze begonnen onder Jos Vandenborre, en vandaag zijn ze definitief gestopt. Ik heb er dus een jaar gezongen, en twee concertreeksen (-reeksjes) meegemaakt. Ik ben geen sociaal mens, dus vrienden heb ik er niet gemaakt, maar dat was ook niet mijn intentie. Wel heb ik er wondermooie muziek gemaakt, en dat is wat telt.

Eén lid heeft de volle 58 jaar meegezongen, maar er waren er wel meerdere die meer dan twintig of zelfs dertig jaar op de teller staan hadden. En dus was deze avond een emotioneel moment. Goh, zelfs ik heb even moeten slikken, en ik zong amper een jaar mee. De kerk zat dan ook vol met enkel genodigden, het was een gratis concert met uitgebreide receptie achteraf. Op die receptie ben ik niet lang gebleven: ik had drie kaarten gevraagd en gekregen, voor mijn pa, en voor Wolf en Kobe. Eigenlijk had ik Bart in gedachten gehad, maar Kobe vroeg om echt mee te mogen, en voor Bart zou het toch eerder geweest zijn om mij een plezier te doen.

Nochtans is de Johannespassie van Bach niet het meest toegankelijke muziekstuk voor een 13- en een 9-jarige. Maar ze vonden het prachtig, en ik kan hen geen ongelijk geven: de solisten waren schitterend, stuk voor stuk, en ik heb een diepe bewondering voor Adriaan De Koster, de evangelist. Wat een prachtige, zuivere stem met immens veel zeggingskracht… Chapeau! De kinderen hadden vooral oog voor de barokinstrumenten die je ook niet zo vaak ziet: de aartsluit, de viola da gamba, het orgel, de Franse hoorns, de viola d’amore… Wolf vindt die muziek zodanig mooi dat hij zelfs een spreekbeurt over de barokmuziek gaat maken, zegt hij. Goeie smaak, die kinderen van mij.

En al zeg ik het zelf: Cantabile stond er, zo voor de allerlaatste keer.

Maar niet getreurd: met ongeveer de helft van het koor gaan we verder, onder een andere dirigent, onder een andere naam, zijnde Cantandum. Een verwijzing naar Cantabile, uiteraard, maar meer dan dat: we gaan verder gewoon omdat “er moet gezongen worden”.

Nog geen idee hoe of wat, en of de stemmen wat haalbaar zijn, maar bon, we zien wel.

In elk geval: bedankt, Cantabile. Het was een mooi jaar.

Geplaatst op

Neurolyse

Deze voormiddag stond ik om half tien netjes bij dokter Burssens, alweer. Twee stagiairs kregen nog maar eens de uitleg rond de voet van mij, en Burssens spoot vrolijk een stevige dosis lidocaïne in mijn voet. Ik hing ongeveer aan het plafond van de pijn, maar het verdovende effect verspreidde zich snel, dat moet ik toegeven. Kent u dat vervelende, stijve gevoel in uw kaak wanneer de tandarts verdoofd heeft? Wel, dat ambetante gevoel zat nu dus in mijn voet. Maar nu was het de bedoeling om die voet stevig onder druk te zetten, zodat het zeer duidelijk zou zijn wanneer de verdoving zou uitgewerkt zijn. Aan de hand daarvan kan de dokter bepalen wat het precies is.

Ik trok dus mijn sandalen aan – heerlijk gewoon! – en begon te stappen. Ik ging vruchteloos op zoek naar een geocache in het Delphine-Boëlparkje, en stapte daarna via de Parklaan – prachtige huizen! – naar het Citadelpark.

Menig pokémon werd gevangen, de voet werd stevig onder druk gezet, en ik pikte nog een geocache op.

Via de Prinses Astridlaan, de Oostendestraat en de Prinses Clementinalaan wandelde ik iets na twaalven terug, en jawel, exact twee uur na de inspuiting begon de voet gemeen veel zeer te doen.

Toen ik ’s avonds belde naar de dokter met die mededeling, moest hij lachen: “Ze hadden u verteld wanneer het ging uitgewerkt zijn, zeker?” Blijkbaar is het nu wel duidelijk wat er aan de hand is: een geknelde zenuw! Die moet nu operatief losgemaakt worden, een neurolyse dus. Enfin, op zich geen zware ingreep, en dan drie weken een loopvoetje of mijn laars. Juist ja.

Nu nog bepalen wanneer het kan.