365 – 12 juli 2022 – vindingrijke wasbeer
Scoutshemd
Kobe zit intussen in de scouts bij de GIVers en heeft dus een totem én een adjectief. Het kleur is blijkbaar voor binnen twee jaar, als hij bij de JIN zit. ’t Zal wel, zeker?
Ik had hem al lang gezegd dat ik met plezier zijn totem op zijn hemd zou schilderen, als hij maar een gepaste lijntekening vond. Nu, donderdag vertrekt hij op kamp en hij kwam dus met hemd én tekening af. Een dik uur later had hij de tekening:
Ik vind ze best wel goed gelukt, alleen hoop ik maar dat de verf het houdt: het is wel textielverf, maar het lijfje is wel een grote oppervlakte… Bon, we zien wel. Hij kan in elk geval al op kamp.
Toonmoment met het hele blokfluitconsort
Een blokfluitconsort, zegt u? Ja, en dat blokfluitconsort gaf een blokfluitconcert, om het nog verwarrender te maken.
Een blokfluitconsort is eigenlijk, voor zover ik het begrepen heb, een blokfluitensemble waarin alle types blofluiten vertegenwoordigd zijn, bij voorkeur trouwens met fluiten van dezelfde maker.
Vanaf volgend jaar is Merel klaar met haar notenleer en moet ze dus ook samenspel beginnen volgen. Als blokfluitje kan je eigenlijk niks gaan doen in een orkest, maar zijn er dus wel ensembles die oude muziek spelen, en er is dus ook een heus consort van de academie.
Vandaag was er een toonmomentje voor zowel de kleintjes als het consort, en die lieten meteen ook zien dat het niet altijd oude muziek hoeft te zijn. Ik moest lachen en heb het meteen ook een stukje gefilmd, gewoon omdat ik het zo leuk vond. Let op: gevaar op oorwurm!
365 – 17 juni 2022 – toonmomentje
Balletvoorstelling
Ik had de eer en het genoegen om, als meter van Marie-Julie, uitgenodigd te worden door mijn broer voor de balletshow van zijn dochter aan de balletschool van Deborah Verhasselt. Ja, dat is een eer, want er zijn altijd tickets te kort, ze krijgen maar een beperkt aantal tickets per danser. Ik ging dus met veel genoegen vandaag in een snikhete zaal zitten om mijn ogen uit te kijken. De hele kleintjes waren vooral echt schattig, maar Marie-Julie haar groep, echt al een keurgroep voor junioren, was ronduit goed. Ze winnen dan ook de ene wedstrijd na de andere. En dan zijn er nog twee leerlingen van me, achttienjarigen, die meedansen in de echte keurgroep en die dus ook meer dan uitstekend zijn.
Het werd een lange avond want al bij al bijna drie uur dans, maar meer dan waard: ik heb echt genoten. Chapeau voor de dansers, de choreografen en al degenen die meegewerkt hebben om zoiets op poten te zetten. Impressionant.
En eigenlijk werd expliciet gevraagd om geen foto’s te nemen, maar ik kon het, trotse meter zijnde, toch niet helemaal laten.
En dan toch een prachtige, professionele foto van mijn nichtje tijdens een fotoshoot en eentje tijdens de voorbereiding van het optreden…
“… en een dikke zoen” van Showkoor Enchanté
Ik wist eigenlijk al jaren dat een van mijn favoriete oud-leerlingen, Femke, meedraaide in een showkoor. Ze had me al vaker uitgenodigd, maar ik was daar eigenlijk nog nooit op ingegaan. Jaren geleden had ze voor een van de voorstellingen een paar Crocs geleend en die waren nooit tot bij mij terug geraakt. Tsja.
Nu wilde ze, als Wiedergutmachung, Merel en mij gratis tickets bezorgen voor de zaterdagnamiddagvoorstelling, en aangezien Merel nogal fan is van films à la Pitch Perfect, gingen we daar graag op in.
Zaterdag fietsten Merel en ik vrolijk tot aan de Tinnenpot en namen, na even wachten, plaats in een snikhete Witte Zaal. Geen nood, had Femke gezegd, we verhuizen snel naar de andere zaal. Ah bon?
Dat bleek ook te kloppen. Intussen was ons ook het concept duidelijk: aan de hand van gekende en minder gekende nummers werd het verhaal verteld van een jonge vrouw die moest bevallen en dan haar kind moest afstaan, omdat ze zelf naar de gevangenis moest. Er wordt geen woord in gesproken, enkel gezongen en uiteraard ook gedanst of uitgebeeld.
De moeder schrijft doorheen het verhaal brieven naar haar dochter en eindigt die telkens “… en een dikke zoen”. Uiteindelijk komt ze vrij, zoekt ze een appartement en durft ze, pas na lang aarzelen, contact te zoeken met haar intussen volwassen dochter. Mij was het niet helemaal duidelijk of ze nu verenigd worden of de moeder zelfmoord pleegt, maar eigenlijk maakt dat niet uit.
Was het goed? Jazeker, zeker als je weet dat alle muziek live gespeeld werd. Maar – en ik zal dan wel een snob zijn, so be it – ik vond de zang wat teleurstellend. Niet alles was altijd even zuiver, maar vooral: het meeste was simpelweg eenstemmig, met af en toe een tweestemmige passage. Pas op, het is een hele uitdaging, tweeëneenhalf uur zang op een podium. Maar het niveau van de arrangementen mocht voor mij gerust wat hoger liggen, de lat net iets hoger mikken, het muzikale aspect net wat, tsja, meer.
Merel was echter helemaal verkocht, vond het fantastisch, en volgend jaar komen we terug met de nichtjes, als die vrij zijn natuurlijk.
365 – 14 mei 2022 – “en een dikke zoen”
Nog maar eens een toonmomentje
Merels vaste blokbluitjuf is lang uit roulatie geweest en Merel miste haar wel. Maar iets wat Tomma dus regelmatig doet, is een toonmoment organiseren. Ik vermoed dat dat in de vernieuwde leerplannen van het Deeltijds KunstOnderwijs staat en dat ze daarom dat zo vaak doet. Voor mij hoeft het niet: ik hoor mijn kind thuis spelen en ik heb absoluut geen behoefte om andere beginnende kinderen kinderliedjes te horen spelen. Maar bon, het helpt wel enorm om podiumvrees te helpen overwinnen en hen te leren in het openbaar te spelen.
Vandaag was er nochtans een misverstand: blijkbaar was het een “ontmoetingsmoment” tussen blokfluiten en was het niet de bedoeling dat de ouders er ook bij waren, maar ik was niet de enige ouder die er was, zodat het duidelijk niet aan mij lag.
Enfin, bottom line: Merel doet dat goed en nog steeds graag.
365 – 12 mei 2022 – toonmomentje
