Categorie: Amusement

Gisteren was eigenlijk al even fijn 🙂

Lekker rustig geslapen tot negen uur, zo zonder kinderen in huis, en dan ontbeten. Beetje aan de PC gezeten, wat algemene dinges gedaan, was opgehangen, genoten van de zon, de badkamerdeur nog een laatste laagje gegeven, en rond half één afgezakt naar ’t stad.

Ik had namelijk een lunchdate met mijn liefste, in het Lepelblad dan nog. Weet je, het deed deugd om eindelijk nog eens wat tijd samen door te brengen, zonder de voortdurende aandachtopeiserij van de kinderen, of zonder dat we allebei doodop in de zetel hangen. Ik had een heerlijk stukje maiskip in dragonsaus met gebakken patatjes en sla, en het smaakte me enorm. Aansluitend ben ik nog heel even de Veldstraat ingetrokken, maar verder dan de C&A ben ik niet geraakt. Het was bijzonder verleidelijk om nog wat verder af te zakken, maar mijn voet riep me een duidelijk halt toe. Niet dat de buit niet binnen was hoor: twee zwarte broeken voor Bart, twee T-shirts, een korte broek en een gilet voor Wolf, en dat voor samen 118 euro. Helaas niks ervan in solden, maar da’s typisch natuurlijk.

Aansluitend ben ik naar huis gereden, heb de was binnengehaald en een nieuwe opgehangen (en drie kwartier was staan plooien, de hoop was niet te overzien) en nog wat prutswerkjes gedaan. Mezelf tegen vijf uur weer samengeraapt en naar de Brico getrokken, waar ik voor 60 euro buitenkwam met een nieuwe klink voor de badkamer, en vier prachtige haakjes om op de pasgeschilderde deur te bevestigen, voor de pyama’s. Die badkamer gaat nog eens af geraken!

Na nog een tussenstop voor boodschappen in de Delhaize reed ik alweer naar Gent centrum, voor alweer een date met mijn schat 🙂 We hadden afgesproken ergens frietjes of een durum of zo te eten, en dan naar de cinema te gaan. Watchmen speelde enkel nog om 22.15u, dus hebben we Red Cliff gekozen, de prachtige oorlogsfilm van John Woo over rivaliserende oorlogsheren in het China van 300 PC.

We zaten al in de auto op de parking, toen Bart vroeg waar we eigenlijk gingen eten. Ik haalde de schouders op, waarop hij dat frituurtje op de hoek van de Veldstraat en de Hoornstraat suggereerde: vlakbij, en dan konden we rustig op kantoor alles opeten. Wij dus weer uit de auto, en in een plensbui naar die frituur. Eigenlijk is dat de zaak oneer aandoen: je kan er frieten krijgen, maar vooral ook alle soorten hamburgers, en je kan boven zelfs zitten. Alleen de naam weet ik niet meer. Ik weet wel dat ik er de beste burger ooit heb gegeten, en dat ik daar zeker nog terugga! Ik had een tonijnburger gevraagd, en kreeg het volgende: een licht getoost bagnatbroodje van toch wel 15 cm doorsnee, gevuld met verse paprika, knisperige sla, uiringen, tomaat, zelfgemaakte tartaarsaus, en vooral een zeer royaal stuk gegrilde tonijn, van ongeveer een cm dik, maar groter dan het broodje. Doe daar dan een zakje van die dunne perfect gebakken frietjes bij, en je hebt gewoon teveel gegeten. Ik verzeker je, mij zien ze daar nog terug!

Uiteindelijk rustig afgezakt naar de Kinepolis, waar het al een probleem was om de ingang te vinden door de enorme werken die ze er uitvoeren. Gelukkig heb ik een zalig attente man, die me afzette en ging parkeren.
De film zelf was indrukwekkend. Het verhaal is niet echt moeilijk: de eerste minister van de Hankeizer wil twee naburige vorsten onder de voet lopen, maar hoewel die ruim in de minderheid zijn, halen ze het met schitterende taktieken en de nodige listen. De uitwerking ervan is prachtig: John Woo is een meester in het filmen van actiescenes en had blijkbaar een (letterlijk) leger figuranten ter beschikking. Ik heb genoten van de film: prachtige, zij het bloederige beelden, een episch verhaal en een soundtrack om bij weg te dromen. Zoals Bart na afloop zei: dit is de Ilias van de Chinezen, en gelijk had hij.

Een perfecte afsluiter van een zalige twee dagen 🙂

Twee heerlijke dagen achter de rug 🙂

Gisteren rond elf uur met Kobe naar de dokter, die het ventje compleet in orde en goed hersteld verklaarde.

Daarna ben ik hem bij mijn ouders gaan afzetten (en twee keer mogen rijden omdat ik stomgaweg zijn zak met slaapgerief was vergeten) en was ik net op tijd om een was buiten te hangen, en met mijn allerliefste naar Sauna O in Afsnee te rijden. We waren daar de eersten en lange tijd de enigen. Niet verwonderlijk eigenlijk, op een vrijdag rond vijf uur. De sfeer was bijzonder rustig, en de aankleding mooi en rustgevend. Stoombad met citroengrasaroma, vochtige biosauna, hete droge Scandinavische sauna, warm voetbad omzoomd met kaarsjes, een aangename relaxruimte (er was ook een natte relax) om even te lezen bij de open haard en een chocomelk (resp. espresso) te drinken, en er was zelfs een tuin om eventueel in te gaan zitten. Het zwembad was me te koud, en van het ijskoude dompelbad spreken we niet eens. We zijn er tweeëneenhalf uur gebleven, en hebben daarvoor 83,5 euro betaald: 30 euro per persoon voor de sauna, 6,5 euro pp. voor het badlinnen, en dan nog 3,5 euro voor elk van de drankjes. Ik heb ook even gevraagd waarom er geen jacuzzi of warmer bad was, maar dat ligt moeilijk door de VlaremII-normen, en omdat ze een echte sauna willen zijn, en niet met mensen die in die jacuzzi blijven vegeteren.

Daarna zijn we rustig gaan eten in restaurant Het Boneryck, hier in Wondelgem vlak bij ons huis. Bizarre naam misschien, maar hij heet Derycke, en zij heet Boone, heb ik me laten vertellen. Ik was er al eens geweest, en wilde ook Bart eens laten proeven. Het menu was verrassend en bijzonder lekker:

* Cava Brut met hapjesbord
*Tartaar van tonijn met espuma van komkommer en avocado
* Broccolisoep met mascarpone
* Gegrilde kangoeroefilet met salsa verde en rozemarijnaardappelen met pecorino
*Mousse van cassis met sesamkletskop en advocaat
*Koffie en gebakjes

Dat ik geen fan ben van cassis, was geen enkel probleem: ik kreeg een perfect gemaakte crême brûlée in de plaats.
Het eten was mooi gepresenteerd, in perfecte hoeveelheden (soms ietsje teveel, zoals de grote kom broccolisoep waarin een mooi bolletje mascarpone langzaam smolt) en vooral in verrassende combinaties. Zalmtartaar had ik al gegeten, maar nog nooit vermengd met pijnboompitten en fleur de sel (de rest heb ik niet kunnen thuisbrengen).

De atmosfeer is jong en vrij lawaaierig, dat wel, maar dat komt ook omdat het eigenlijk een gewoon huis is, waarvan de volledige benedenverdieping omgebouwd is tot restaurant met semi-open keuken. De kleuren zijn chocoladebruin en limoengroen, en de muziek is loungy. De bediening was hartelijk en attent, en vooral, wat ook belangrijk is, met de glimlach.

Bart betaalde voor het menu met – naar zijn zeggen bijzonder lekkere – aangepaste wijnen 53 euro, ik was 40 euro kwijt en 6,5 voor een fles plat water.

Als aangenaam achterafje krijg je, bij de rekening, ook nog een glaasje sambucca, gebracht door de kok zelf, die meteen komt informeren of alles naar wens was.

En dat was het echt wel ook.