Geplaatst op

Le Baan Thai

Om een mooie dag te besluiten, zijn we gisteren met vrienden gaan eten in Le Baan Thai, in het Patershol. Gelukkig maar dat Lieven had gereserveerd, want met de patersholfeesten zat het behoorlijk vol.

Lieven hadden we al eeuwen niet meer gezien: Bart had samen met hem op kot gezeten, en da’s toch wel zo’n… 15 jaar geleden :-p

We hadden al tijden gezegd dat we eens gingen afspreken, maar dat kwam er niet van, je kent dat wel. Tot een paar weken geleden plots iemand aan de ICQ hing (jawel, dat programma bestaat nog steeds) en er dus concrete afspraken kwamen.

Ik moet zeggen, het heeft me gesmaakt: de bediening in orde, het kader sober (wat niet altijd het geval is in Aziatische restaurants), en bovenal: het eten was bijzonder lekker 🙂

Na een koffie in het obligate Oeverloze Eiland (obligaat want zo zijn er niet veel in die categorie in de buurt) worstelden we ons opnieuw door de mensenmassa, en waren we eigenlijk blij dat we niet naar de Patersholfeesten zelf gingen. Het heeft zijn charme, dat zeker, en de mensen die er stonden te kletsen of naar een van de vele groepjes stonden te luisteren, leken zich best te amuseren, maar nee, bedankt, niet voor ons.

Worden we nu oud, of wa?

Geplaatst op

Filmpjes van Center Parcs

Ik heb er maar een paar genomen, maar ze geven wel een leuk idee van sommige dingen.

Bart met Kobe op de hoge hangbrug in de Discovery Bay, terwijl Wolf in het water speelt.

Het oude brood werd steevast gevoerd aan de eendjes achter ons huisje, en die beesten kenden dat verschrikkelijk goed!

Op een terras in Lommel demonstreerde Kobe zijn eigenste vette lachje 🙂

Geplaatst op

Center Parcs 2-3-4

De voorbije dagen hebben we eigenlijk niks speciaals gedaan: elke dag gezwommen, Bart heeft dinsdag volgens traditie spaghetti gemaakt, en gisteren zijn we bijzonder lekker gaan eten in Lommel.

Want dat begrijp ik dus niet he: Center Parcs Vossemeren heeft zoals alle CPs een uitgebreid centrum met drie restaurants en een snackding. Over de middag is enkel dat laatste open, zodat je genoodzaakt bent, als je binnen blijft, om daar iets hamburgerachtigs met frietjes te eten. Met de kinderen eten we nog altijd het liefst warm over de middag, en dan ’s avonds boterhammen en daarna in bed. Als ze ’s avonds nog warm eten, dan slapen ze niet zo goed, hebben we al gemerkt.

We zijn dus maar iets gaan eten op een terras in Lommel zelf. Bijzonder aangenaam, heerlijk van temperatuur met een zacht briesje, en echt wel lekker eten. De kinderen hebben zich ook prima gedragen, en vrij veel gegeten.
Daarna is Kobe nog een stevige dut gaan doen (we waren in de voormiddag al uitgebreid gaan spelen in de piratenboot, met het zand en de hoge loopbruggen en dergelijke) en zijn we uiteraard weer gaan zwemmen.

piraten

Vandaag ben ik met Wolf tot aan het centrum gewandeld om een schattenzoektocht in de namiddag voor hem te reserveren, en zijn we via een omweg en de lange brug naar het huisje teruggewandeld. Zo’n park is zó knap in elkaar gestoken, da’s onvoorstelbaar. Je loopt dus op die brug over dat meer, en rondom zie je enkel bossen en strandjes. Nochtans zitten er overal honderden huisjes in verstopt, maar je merkt die dus niet op. Zelfs als je in je eigen cottage (want zo heet dat hier) zit, merk je nauwelijks dat je buren hebt.

meer

Enfin, ’s namiddags is Wolf dus op schattenjacht gegaan terwijl Kobe sliep, en daarna zijn we -hoe kan het anders – nog een twee uur gaan zwemmen. Wolf gaat intussen alleen op de glijbanen (met ons weliswaar vlak achter hem) en ook Kobe wil perse mee in de glijbanen. Hij is alle schrik compleet kwijt, en geniet met volle teugen. Hij steelt de show in het hete bubbelbad, of springt rond en redt mij (“Ik verdrink, help, help!”) in het warme buitenbad.

Daarnet heb ik, ook volgens centerparcstraditie, nog pannenkoeken gebakken. Ze vielen allebei bijna om van de slaap in hun bord, maar hebben toch dapper gegeten. En ze genieten zó overduidelijk, dat ook Bart en ik er immens van genieten 🙂

Geplaatst op

Center Parcs dag 1

Onze jaarlijkse vakantie is dit jaar, wegens verbouwingen, beperkt tot vijf daagjes Center Parcs. Niet dat we dat erg vinden: op een goeie twee uur staan we er, de kinderen vinden het er schitterend, en zelf komen we helemaal tot rust, en hebben we tijd voor de kinderen en elkaar.

Het was bijna elf uur voor we goed en wel vertrokken waren: we hadden dan ook niks op voorhand klaargezet. Onderweg iets gegeten in de Carestel (kleine kinderen zijn niet goed in het wachten in een echt restaurant) en tegen twee uur reden we het park binnen, richting ons huisje. Uitpakken ging verbazingwekkend snel, en ook Kobes dutje was tegen verwachting in geen enkel probleem.

En dan? Dan gingen we zwemmen, natuurlijk! Kobe ploeterde eerst wat rond in het peuterbadje met zijn kleine glijbaantjes, maar ging daarna vlot mee met mama, papa en grote broer in de stroming: een lus waar verschillende zware jets op zijn aangesloten, zodat je een sterke stroming krijgt. Van enige watervrees was al lang geen sprake meer.

Tegen zeven uur waren ze doodop, kregen boterhammetjes, en gingen in bed. Ik had bijna geschreven ‘probleemloos’, maar dat was buiten babbelgrage Kobe gerekend. Pas toen we hem verhuisden naar onze eigen slaapkamer, viel hij stil.

En wij? Wij zaten te lezen, en genoten daar intens van.

Geplaatst op

Trouwfeest

Gisteren zijn Bart en ik naar een trouwfeest geweest van een zakenpartner/goede vriend van Bart. Ik had een beetje gemengde gevoelens, want ik ging er totaal niemand kennen. Bart kende nog wel een paar mensen uit het webwereldje, maar dat was het zowat.

Tot we even met één van die mensen stonden te praten, een klant van Netlash ook, en er vaag een lichtje ging branden bij mij. Ik kende die stem ergens van, en dat gezicht, en die uitgesproken kenmerken. En jawel, mijn geheugen doet het nog: ik heb die jongen gekend toen ik 15 was (dus 22 jaar geleden) en we samen met de KSA op Joepie gingen, een vierdaagse voettocht. Sindsdien heb ik die nooit meer gezien, maar hij heeft blijkbaar een serieuze indruk achtergelaten. Ik had er als bakvis dan eigenlijk ook wel zo’n beetje een megacrush op, maar bon :-p

In ieder geval zaten we later samen aan tafel, met nog een paar andere bekenden van Bart, en werd het eigenlijk een bijzonder aangename avond. Lekker eten ook, en een stralend huwelijkspaar (maar dat is uiteraard zelden anders).

Here’s to you, Robin en Evelien!

Geplaatst op

Blaarmeersen

Vandaag ben ik met mijn ma, de twee kinderen en Alexander, het nog-net-niet-driejarige zoontje van mijn broer, gaan zwemmen in de Blaarmeersen.

Het is een hele verhuis natuurlijk, met koekjes en drinken, handdoeken en speelgoed.

Het was er behoorlijk druk ook, maar toch bijzonder doenbaar.

Kobe en Alexander hebben voortdurend door het ondiepe water lopen pletsen, en durfden uiteindelijk zelfs tot aan de kin in het water (zelfs zonder hand van mama of oma, helaas). Wolf had zijn paarse krokodil mee en maakte daardoor onmiddellijk vriendjes met een groepje oudere kinderen die vrolijk meespeelden. En ja, ze hadden respect voor Wolf, speelden met hem, hielpen hem op de krokodil, en vroegen het netjes als ze ook even op de krokodil wilden. Hij genoot van elk moment, en dobberde vrolijk rond met zijn zwembandjes. Hij kan nog net niet zwemmen, maar het scheelt echt niet veel, het is vooral een kwestie van vertrouwen.

In elk geval hebben we er allemaal van genoten en is het voor herhaling vatbaar als het echt goed weer is. Kleine kinderen bibberen namelijk nogal rap, en dat was zelfs gisteren het geval (de zon zat er niet door).

Bedankt, stad Gent, voor de peutervriendelijke aanpassing van ons aller Blaarmeersen. Nu zie ik helemaal geen reden meer om nog in de file te gaan staan richting zee: we hebben zand en zoet water vlakbij 🙂

Geplaatst op

Auto-entertainment

Om eerlijk te zijn, ik zit niet graag in de auto. Nooit gedaan, en ik zal dat ook nooit doen. Omdat ik wagenziek word, en in heel serieuze mate. En nee, het is niet overgegaan met volwassen worden, aan geen kanten zelfs.

Alleen als ik zelf aan het stuur zit en dus alle bewegingen van de auto zelf in de hand heb, valt het mee. Helaas hebben de kinderen mijn overgevoelige evenwichtsorgaan geërfd, en hebben ze het dus ook zitten.

Nee, ik keek dus niet uit naar de drie uur durende autorit van gisteren. De kinderen kunnen namelijk niet zitten lezen of spelletjes spelen of zitten prutsen, want dan hangen ze binnen de kortste keren met hun kopje uit het raam. Niet zo interessant overigens, op een autostrade aan 132 per uur.

Maar Bart kwam thuis met een verrassing: hij had een dvdspeler gekocht voor in de auto, met twee schermpjes die je aan de achterkant van de stoelen bevestigt, zodat ze netjes kunnen zitten kijken. Meteen had hij er ook een Disneybox bij gekocht, met alle films van de kaartenactie van de Delhaize (waar Wolf zo zot van is).
Ze hebben dus eerst naar Cars gekeken, en dan, na een pauze, naar Nemo. Vooral Kobe is duidelijk verzot op de visjes, hij is er voortdurend over bezig.

Helaas, helaas: op 500m van het hotel, na de kortste maar ook bochtigste route (ik vind dat dat een GPS-feature zou moeten zijn) naar Lippenscheid, had Kobe het alsnog zitten, en mochten wij beginnen met de autostoel leeg te scheppen, Kobes kleren uit te stropen, en alles te beginnen afvegen. Gelukkig bestaan er natte en droge doekjes en hadden we beiden voorzien. Jammer dat je niet meteen ook iets aan de geur kan doen.

In het hotel hebben we wasmiddel en een emmer met doeken en kuisproduct gevraagd en gekregen en de ergste schade kunnen beperken, maar leuk is anders.

Geplaatst op

Gesloten

We zijn eventjes gesloten, want we gaan op weekend 🙂

Mijn schoonouders hebben er inmiddels een traditie van gemaakt om in de grote vakantie er een weekendje op uit te trekken met de ganse familie, zijnde zijzelf, Bart en ik met de kinderen, en Barts broer met diens vriendin.

Vier jaar geleden zaten we in het Thermae Palace in Oostende, drie jaar geleden in een hotel in De Panne, vorig jaar in Center Parcs in Frankrijk, en dit jaar dus in hotel Leweck in Luxemburg.

De brochure en de website doen in elk geval het beste vermoeden. Ik kijk ernaar uit!

Geplaatst op

Moereloere

Dinsdagavond met mijn ouders naar de Moereloere geweest, en er het volgende artikel voor Gent Blogt bij geschreven (ze kwamen er niet uit of het in het Nederlands of het Gents moest, vandaar dat het allebei is).

Oas ge nen echte Genteneire zijt, en ge leeft al langer of dat er nen computer in ui uis stoat, tons kende de Moereloere. Margrietse, Oswald, Fred, en vroeger uuk nog Michel en Rik (en ‘k vergete der nog nen nest) ên joaren oan een stuk elke Fieste in ‘t Museetse gespeeld, en doarachter uuk nog in nen uup prochezoalen overal te velde. Tien joar geleen zijn ze dermee gestopt, ‘t wier tevele en te lange. Kanne da goe verstoan.

Moar nui ân Margrietse, Oswald en Fred der were goeste in gekrege, en z’ên tuupe me Jo Decaluwe een compiloase gemokt. ‘k Verschote wel een beetse oas ek zagge daddet nui in ‘t Tinnenpot es, en niemier in ‘t Museetse, moar alla ja, tons emme tenminste gien natte voeten niemier oas ‘t were nen drache nationale doet.
Deissendag zij ‘k mee mijn èwers goan kèke, en ‘k zagge daddet goe woas. Sommigste van de liedses oak joaren geleên al gezien, moar dadden besan nie, want ze zijn nog even goe. En de sketchkes? Awel, da’s gelijk of altijd: ‘uit het leven gegrepen’, lijk of da Oswald da zuu schuune kan zegge. Simonne, getrèwd me Richard, vertelt over ulder vakanse op nen camping oan de Côte d’ Azur, of wa dan ze tegengekomen zijn me ulder otootse in de Beekse Bergen in Olland. Of ge ziet oe dat den chef van Richard komt eten, en da zezij tevele ee gedronke…

‘k E van uure waaien daddet de loatste kier zuu zijn da ze spelen: ‘k en wete nie of dat er nog koarten zijn, moar moeste kik van ui zijn, ‘k zoe ne kier belle, want ‘t is de moeite weird. Zeker wete!

Moereloere Moereloere

Moereloere, het is jarenlang een van de vaste waarden geweest in het Gentse, en dan meer bepaald op de Gentse Feesten. De voorstellingen van deze Gentse cabaretgroep op het binnenplein van het Museetse (Het Huis van Alijn) waren legendarisch, net zoals het paniekerige vluchten midden in een voorstelling als het weer eens begon te stortregenen.

Jarenlang hebben Margriet, Oswald, Rik, Michel en vele anderen het beste van zichzelf gegeven. Tien jaar geleden hebben ze echter de lier aan de wilgen gehangen en er een punt achter gezet, tot grote spijt van velen in het publiek.

Dit jaar zijn echter drie van de vaste leden van vroeger, met name Margriet Bruggeman, Oswald Versyp en Fred Praet, opnieuw samengekomen om onder leiding van Jo Decaluwe een compilatie in elkaar te boksen. Ze zijn verhuisd van buiten naar binnen, dat wel: ik moet toegeven dat ik even vreemd opkeek toen het in de Tinnenpot bleek te zijn. De sfeer is daardoor een beetje anders, maar toen ik het midden in de voorstelling buiten hoorde stortregenen, was ik daar niet echt rouwig om.

Moereloere brengt, zoals altijd, een mix van tekst en muziek, van lollen en ernstiger momenten, maar eigenlijk altijd bijzonder herkenbaar en levensecht. Het eerste stukje is zelfs schrijnend: een oudere man zit op café, en vertelt daar aan de fictieve cafébaas dat hij ontslagen is na 24 jaar trouwe dienst: “den dienst van de carrosserie wordt gotomatiseerd, en de goeie weirkmensen worden vervange door azuu van die robotses… ”

Het overgrote deel van de sketches speelt zich echter af bij Simonne en Richard, een koppel met een tienerdochter Lucrèce. Of Simonne nu aan de telefoon vertelt van de uitstap naar de Beekse Bergen, of het heeft over de campingvakantie, je lacht je tranen. De chef van Richard komt eten en Simonne heeft teveel gedronken, of ze vertelt hoe haar vent aan het worstelen is met een nieuwe kleerkast van de Weba… Het geheel wordt doorspekt met liedjes, al dan niet komisch.

De enige voorwaarde om de voorstelling te kunnen volgen, is een basiskennis van het Gents, aangezien alles in een sappig Gents wordt gebracht. Amper één stuk wordt door Versyp in een of ander Meetjeslands dialect gebracht. Een doorgewinterde Limburger zal dus met grote ogen en niet-begrijpende blik zitten kijken, maar het aanwezige publiek zat dinsdag toch te smullen van de woordgrapjes. Echte Genteneirs dus, mijn gedacht!

Geplaatst op

Boombal

Een artikeltje dat ik geschreven heb voor Gent Blogt:

Gewapend met een vriendin en gemakkelijke schoenen laveerde ik gisteren doorheen het volk naar het Baudelopark.

Het Baudelopark, al sinds jaar en dag het rustige toevluchtsoord van de alternatieve medemens: er staan veel drankkiosken, er is de Spiegeltent, er is de circusvloer, en er is een podium met houten dansvloer. En daarrond? Gras (of toch iets wat daarvoor doorgaat als het de kans krijgt te recupereren na de feesten) dat, naarmate de avond vordert, steeds meer gevuld is met de liggende soortgenoot, in diverse stadia van dronkenschap en/of andere roes.

Waarvoor het Baudelopark al altijd gekend staat, is het dansen. Er is niet voor niets een goeie houten dansvloer natuurlijk: de hele dag door worden er diverse dansinitiaties gegeven, gaande van hiphop over salsa tot tango en bollywood.

’s Avonds staat het park sinds een paar jaar garant voor het boombal. Ja, dat wordt wel degelijk op zijn Vlaams uitgesproken, het gaat immers om oerdegelijke folk. Diverse dansen worden er aan elkaar geregen door het balorkest van dienst, en de dansvloer staat overvol met enthousiastelingen die er al dan niet een chaos van maken. De leeftijden lopen ook enorm uiteen: het merendeel van de dansers bestaat uit twintigers, maar er staan evengoed oudere koppels tussen als frisse jongedames van niet meer dan vijftien.

Gisterenavond werd er ten dans gespeeld door KV Express, de groep rond Urban Trad-accordeoniste Sophie Cavez. Met Urban Trad geeft ze concerten, maar ze kreeg er meer en meer zin in om de mensen echt te zien dansen op haar vrolijke muziek. Samen met bassist (6-snarige bas, jawel) Cédric Waterschoot en percussionist Fred Malempre had ze er gisteren duidelijk goesting in: de mazurka volgde op de an dro, de wals in vijf tijden werd gevolgd door een polska, enzoverder. En het publiek? Dat zag dat het goed was, en ging in dichte drommen aan het dansen.

En dat is een beetje het nadeel van het boombal op deze feesten: het krijgt teveel succes. Als je de dansen een beetje kent, krijg je het soms op de zenuwen van de sukkelende nieuwelingen die vol goeie bedoelingen proberen te volgen, maar daardoor het danspatroon grondig verstoren. Of door het feit dat je amper ademruimte hebt. Ik ben een paar keer met een reidans in het publiek verzeild, of moest afhaken omdat er meer op mijn tenen werd getrapt dan ernaast. Let wel, er zal geen onvertogen woord vallen, de sfeer is meer dan gemoedelijk, en iedereen danst met een grote glimlach. Maar makkelijk is het niet.

Leuk? Dat wel. Uiteraard. Of we zouden niet blijven gaan, en samen met ons de honderden andere geestdriftige folkies. Laat je niet tegenhouden door het feit dat je er niks van kent: de meeste dansen zijn op een minuutje uitgelegd, en je wordt netjes op sleeptouw genomen door de anderen. Plezier verzekerd!