Gisteren zijn zowel Wolf als Kobe geopereerd. Het codewoord van de dag was ‘wachten’, en veel meer dan we gedacht hadden.
Stipt om half acht waren we in de opname, en daar hebben we zo’n twintig minuutjes gewacht. Geen probleem. Boven op de kinderafdeling werden ze allebei onmiddellijk gemeten, gewogen, en mochten we bijna onmiddellijk naar beneden naar de gang van het operatiekwartier. Wolf kreeg een dikke knuffel, en werd binnengereden. Achteraf vertelde men me dat hij zelfs toen nog aan het tateren was, absoluut niet zenuwachtig, en gewoon vrolijk.
Zo kennen we hem wel, ja.
Intussen zaten we met Kobe te wachten, maar die was onmiddellijk na Wolf aan de beurt, dus zo heel lang ging dat niet duren. Dàchten we…
Het werd een half uur, drie kwartier, een uur… En toen kwamen ze zeggen dat er iets mis was met de sterilisatie van één van de machines, en dat het nog wel een twintigtal minuutjes ging duren. Hmm. Daar zit je dan, met een peuter van anderhalf, in een ziekenhuisgang. Gelukkig kwamen ze een bak oude kinderboekjes brengen. Veel bruikbaars voor Kobe zat er niet tussen, maar het was toch beter dan niks.
Intussen kwamen ze melden dat Wolf wakker was op de recovery, en dat we naar hem toe mochten. Bart bleef bij Kobe, ik ging zo’n schortje aandoen, en knuffelde mijn oudste. Alles was in orde, pijn deed het niet, maar hij voelde zich behoorlijk mottig, had zelfs overgegeven.
Dat duurde zo nog een eindje, tot ze, rond kwart na tien, kwamen zeggen dat Wolf naar boven mocht, en dat we misschien dan Kobe (na twee uur in die gang!) mochten meenemen.
Wij opgelucht naar boven, maar we waren nauwelijks vertrokken, of de verpleegster kreeg de boodschap dat Kobe mocht blijven. Oi vé! En jawel, nog een drie kwartier later, om elf uur (TWEE UUR en DRIE KWARTIER in een ziekenhuisgang met een kind van 20 maanden, dat niks te eten heeft gekregen) mocht Kobe eindelijk binnen. Ik was op van de zenuwen en de ergernis, maar mocht dat niet laten blijken omdat Kobe kalm moest blijven. Die heeft geen enkel moment gehuild, gezaagd of geneut, is vooral zichzelf gebleven. Gelukkig was er op het einde van de gang een lifthal die volledig beschilderd was, waar we dus regelmatig naar toe wandelden.
Enfin, Kobe binnen, ik naar boven, Wolf een knuffel gegeven, en ik naar de cafetaria, want ook ik had, net zoals de kinderen, nog niks gegeten of gedronken.
Wolf heeft nog een paar keer overgegeven, één keer zelfs in ware Excorcist-stijl (Bart heeft de rest van de dag mijn tshirt aangehad, want ik had nog een topje aan en zijn kleren waren doorweekt) en voelde zich daarna zienderogen beter.
Kobes operatie duurde lang, en het werd bang afwachten voor ons. Pas rond vier uur kreeg ik het signaal dat ik naar beneden mocht naar de recovery, waar hij lag te zieltogen in zijn bedje, met een infuus aan zijn voetje en een hoop plakkers op zijn lijfje. Operatie was geslaagd: één teelballetje zat netjes op zijn plaats, vastgehouden door een rekkertje dat tegen zijn bil was geplakt (anders trekken de te korte bloedvaten het weer naar omhoog) en het andere was weggehaald, wegens niet volgroeid en ook veel te hoog. Ook zijn plassertje was, net zoals bij Wolf, behandeld voor fimosis, waardoor de voorhuid was opengesneden en losgemaakt van de eikel.
Hij voelde zich ellendig, en huilde zachtjes in mijn armen. Ik heb hem gewiegd en zachtjes in slaap gezongen, en het daaropvolgende anderhalve uur de Flair (die daar lag) gelezen naast zijn bedje.
En toen mocht ook hij naar boven, waar hij passief voor zich uit lag te kijken.
We hadden verwacht dat Wolf rond zes uur naar huis mocht, maar het was, alweer, wachten op de dokter, die pas rond acht uur langskwam. Intussen was ik al gaan vragen naar een paar boterhammen voor Wolf die half uitgehongerd was. Enfin, papa en Wolf naar huis, en ik bij Kobe, die onrustig sliep, en af en toe begon te krijsen wanneer hij een plasje deed in zijn pamper.
Jammer genoeg kwamen dokter en nachtverpleegster en zo altijd op een moment dat hij diep aan het slapen was, zodat hij daarna niet opnieuw in slaap viel. Ik heb uiteindelijk de halve nacht met Kobe op mijn schoot, of languit boven op mij doorgebracht, en in totaal amper een dik uur geslapen.
En om half acht kwamen ze me wakker maken (toen sliepen we allebei net) omdat wij eigenlijk op de grote dagkamer lagen (er waren geen kamers voor moeder+kind meer beschikbaar) en er zes kinderen gingen toekomen. Kobe en ik zijn dan maar verhuisd naar een box: net groot genoeg voor een kinderbed en een stoel, en wat gerief. Niet zo comfortabel als een eigen bed in die grote kamer, maar wel veel rustiger. Niet dat Kobe daar een boodschap aan had: hij was wakker en voelde zich veel en veel beter: hij babbelde, speelde, en krijste occasioneel. Als ontbijt speelde hij drie boterhammen binnen, en ook zijn middageten was meer dan één portie. Ik mocht wel geen moment van hem weggaan, helaas.
Al bij al is alles goed gelukt, en hebben de kinderen minder pijn dan verwacht. Hopelijk blijft het zo…
