Ik zat vorige week zo te denken: als ons pa eigenlijk ontslagen zou mogen worden uit het ziekenhuis en eigenlijk gewoon wacht op een plekje in een WZC, dan kan hij toch gewoon ook op zondag opnieuw bij ons komen?
Ik klampte de dokter aan en kreeg – ze was haastig wegens al te laat voor een vergadering – meteen bevestigend antwoord: uiteraard mocht hij op zondag met me mee, geen enkel probleem.
Vandaag ben ik hem dus om half twaalf gaan ophalen en verliet hij voor het eerst in meer dan 2.5 maand het ziekenhuis. De frisse lucht en de zon op zijn snoet deden deugd, zei hij. En vooral ook het gewone gezinsleven bij ons, de verandering van omgeving, de normaliteit, het gezellige gedoe.
Hij sorteerde een immense berg kousen – ik was er zelf niet echt aan toegekomen, we visten sokken uit de mand – en zat voor de rest gewoon buiten in de zon, ook al zat er niemand anders buiten. Tsja, Wolf zat op de Belgian Auto Show voor UGent Racing en Kobe was op scoutsweekend, veel volk was er sowieso niet.
Maar hij genoot: voor een keertje lekker eten dat eens geen ziekenhuiskost was. Bart had een gegratineerd oestertje als voorgerecht, dan een risotto met scampi en venkel en verschillende soorten taartjes bij de koffie. Yup, hij kan koken, die vent van me.
Tegen vijf uur bracht ik hem terug, want om kwart over vijf brengen ze daar het avondeten, en hij wilde op tijd terug zijn.
Yup, het heeft deugd gedaan, ook voor mij, om eerlijk te zijn.