Het werd een rustige dag: ik schreef mijn laatste blogjes van 2024, maakte een ketel soep, Rice Krispie Treats – man wat een plakboel – voor Kobes dessertbuffet en las wat. De tussendoor naar de garage werd gerepareerd, ik had een lange telefoon over CRPS, en ik probeerde een jaarfilmpje in elkaar te steken – for the record for myself: Windows Movie Maker, want ik vergeet elk jaar opnieuw hoe ik het precies gemaakt had.
Tegen zes uur bekeken we met het hele gezin enkele van de jaarfilmpjes onder het eten van hapjes, terwijl ik me steendood haastte om dat van 2024 nog af te krijgen, tot de jongens tot de constatatie kwamen dat de jaarfilmpjes net iets langer duren dan ze gedacht hadden en ze eigenlijk weg moesten, respectievelijk naar een feestje bij Arthur en op de scouts. Juist ja. Het zal voor morgen zijn.
Maar Merel, Bart en ik installeerden ons met extra veel hapjes in de zetel en keken naar een romantische kerstfilm, The Holiday. Al een chance dat Kate Winslet een topactrice is en Jude Law altijd fijn is om naar te kijken, want anders was de hele film weggevlogen met de strakke wind buiten, zo licht…
Maar de dochter genoot, en wij genoten dus mee. Er waren extra veel hapjes, er was Vrede op Aarde – jammer genoeg enkel het televisieprogramma, niet in het echt – en uiteindelijk telden we boven op Merels kamer af terwijl we naar het alomtegenwoordige vuurwerk keken.
En om kwart over twaalf, zoals het hoort bij oudere mensen, lagen wij netjes in ons bedje.
En eigenlijk hoop ik voor de rest van het jaar meer van hetzelfde: rust, warmte, liefde, alleen lichte vrolijke gebeurtenissen met een happy ending, dingen die gerepareerd zijn, mooie dingen, en af en toe mag er een knaller tussen zitten, ja. Als we daarna maar opnieuw de rust kunnen vinden in elkaars armen.
Op naar een rustgevend 2025!
