Sinds zaterdag is ons pa, na ruim drie maanden, eindelijk weer thuis. Het had nog wat voeten in de aarde, maar Roeland is hem zaterdag gaan halen en heeft hem thuisgebracht, en daarna zijn ze samen boodschappen gaan doen, want uiteraard had ons pa niks van eten meer in huis.
Gisteren is hij hier komen eten, als vanouds, en dat ging zeer vlot. Blij dat ik zelf mijn sokken niet meer moet sorteren…
Maar toen ik hem gisterenavond terugbracht, zag ik dat zijn medicatie, ondanks de zorg van Roeland, toch nog een rommeltje was. Ons pa had zo’n medicatiedoos en Roeland had die zorgvuldig opgevuld – vroeger deed ons pa dat zelf, maar medicatie-ontrouw is de reden dat hij al drie keer geruime tijd in het ziekenhuis heeft doorgebracht – maar die doos heeft maar drie vakjes per dag, terwijl ons pa er vier nodig heeft. Daarnaast was het ding ook gewoon onleesbaar en ronduit vuil. Tsja.
Ik had thuis nog een bijzonder vrolijk ding liggen, met los te maken vakjes per dag, en meteen ook vier vakjes elk. Ik ben vandaag dan eerst op school nog een bankje gaan afschuren – voor wie zich afvraagt of het nodig is:
en ben dan doorgereden naar ons pa om daar zijn nieuwe medicatielijst te leggen en zijn nieuwe doos op te vullen.
Verpleging – ze komen hem twee keer per week wassen – begint al vanaf morgen, de familiehulp was helaas niet zo snel in te plannen en komt pas vanaf volgende week woensdag. Jeroen zal een oogje in het zeil houden en desnoods boodschappen doen, zei hij, en ik hoop dat alles lukt.
Verhongeren zal hij niet, maar die medicatie, daar ben ik toch niet helemaal gerust in. Al kan hij nu echt wel duidelijk zien of hij iets genomen heeft of niet.