Het is vreemd: ik kan me ergeren aan deze reeks van telkens toch wel 800 pagina’s per boek, en toch kan ik ze niet wegleggen: ik wil echt weten wat er gebeurt met de talloze personages, ik wil weten hoe het afloopt, hoe de verschillende verhaallijnen samen zullen komen en hoe de grote plot uiteindelijk opgelost wordt.
Ondanks het feit dat ik dus serieus kan kritiek geven, lees ik deze reeks echt wel graag. Alle problemen die beschreven worden door anderen, zijn er wel degelijk: het is soms repetitief, het is soms met geen stokken vooruit te krijgen, het is soms, ondanks het feit dat bijna alle machthebbers vrouwen zijn, misogyn, en Jordan is niet de beste karakterbeschrijver, dat klopt. Maar er is wel degelijk een reden dat deze reeks tot de klassiekers binnen de fantasy gerekend wordt, en dat is omdat ze gewoonweg goed is.
In dit deel voel je de spanning gewoon opbouwen: je weet dat Jordan er niet voor terugdeinst een van zijn hoofdpersonages op te offeren, het is dus niet als in een vervolgverhaal dat je weet dat ze het sowieso zullen redden omdat anders de reeks ophoudt te bestaan. Rand bokst op tegen zowat de rest van de wereld, maar wordt zelf meer en meer opgeslokt door het duister. En waar zal dat eindigen? En kan Egwene zich ooit nog bevrijden uit de terreur en de folteringen van de Witte Toren? Hoe gaat ze dat oplossen? En kan ze de Black Ajah ontmaskeren voor die haar uitschakelen?
Ik heb onmiddellijk na de lectuur dit boek vijf sterren gegeven. Dat is zeker niet onverdiend.